คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Dream 4 :: ราชาทงเฮ
Dream 4 – ราชาทงเฮ
ทั้งที่คิดอยู่ตลอดว่าสิ่งที่ได้ยินก็คือเขาคิดไปเอง แต่ก็ห้ามตัวเองไม่ได้ คิบอมเข้านอนทันทีหลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ
ภาพตรงหน้าพร่ามัว เป็นสีเทาแซ่ดๆ เหมือนทีวีเสีย ก่อนที่ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป คิบอมได้กลิ่นของคลื่นทะเล ต้นมะพร้าวที่เอนเอียงอยู่ข้างหาด พร้อมกับเสียงใสที่ร้องก้องบนแท่นหินใหญ่ บนหัวมีมงกุฎดอกไม้ประดับอยู่ แลดูน่ารักน่าชัง ใบหน้าหวานที่คิบอมไม่เคยลืม
เป็นทงเฮจริงๆ ครับ
“ตัวเอง.. เอ๊ย เอ่อ.. ต้องเรียกว่าอะไรน๊า ~ อ้อ! ใช่แล้ว ใช่ๆๆ เอาใหม่ๆ”
“...?”
“เจ้าเป็นใคร ! ทำไมจู่ๆ ถึงโผล่มาที่เกาะเค้า เอ๊ย! เกาะของข้า ราชาทงเฮผู้นี้”
คนพูดกระหยิ่มยิ้ม ชุดชาวเกาะที่ใส่สีมันแสบตาเหลือเกิน แต่ก็เข้ากันได้ดีกับท่าทีทะเล้นเป็นเด็กน้อยนั่น
“ทงเฮ พูดไม่เพราะเลย ข้าเค่ออะไรกันครับ” คิบอมเผลอตัว ไม่อยากให้คนน่ารักทำกริยาไม่ดี
“ง่ะ คิบอมอย่าเพิ่งดุเค้าสิ เล่นกับเค้าก่อนนะ นะๆๆ น๊า~”
คิบอมชั่งใจ แต่ก็อย่างที่รู้ๆ กันอยู่ เขาจะกล้าขัดใจคนตัวเล็กนี่ได้ยังไง แค่ทงเฮเป็นคนที่เคยเข้าฝันเขาก็ดีใจแทบตายแล้ว นี่ยังมีตัวตนจริงๆ ในโลกของความฝันอีก เขาไม่ได้คิดไปเองจริงๆ
ทงเฮมีตัวตนเสมอ...
“ก็ได้ครับ”
“เย่ๆ” คนตัวเล็กร้องดีใจ “เอาละนะ เจ้าเป็นใคร ทำไมถึงได้มาอยู่ที่เกาะของข้า”
“ผมหลุดเข้ามาในความฝันครับ อันที่จริงผมอยากจะไปหาคนน่ารักคนนึง แต่ก็มาเจอคุณซะก่อน”
“ใคร เจ้าตามหาใครกัน คนๆ นั้นน่ารักขนาดไหนกันล่ะ เท่าโลกได้หรือเปล่า หรือจะเท่าทะเลที่กว้างใหญ่ของเค้า” ทงเฮชักจะหลุด เพราะพอได้ยินว่าคนๆ นี้อยากจะไปหาคนที่น่ารักก็หงุดหงิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“น่ารักครับ อาจจะมากกว่าโลกใบนี้ แล้วก็มากกว่าทะเลที่กว้างใหญ่ของราชาทงเฮ” คิบอมรีบต่อความเพราะเห็นท่าทางเอาเรื่องด้วยความงอนนั่นแล้ว
“เค้าชื่อทงเฮ เป็นแองเจิ้ลโอเนย์รอสตัวเล็กน่ะครับ ท่านราชาเห็นเค้ามั๊ย”
“อ๊า เค้าก็อยู่นี่ไง เค้าอยู่นี่อ่ะคิบอม”
มันรู้สึกดีที่ถูกตามหา ทงเฮยิ้มแย้มวิ่งเข้ามาเกาะแขนคิบอมอย่างออดอ้อน
“ทงเฮคิดถึงคิบอมจังเลย”
ร่างเล็กถลาเข้ามากอด ออดอ้อนและออเซาะอย่างน่ารัก
คิบอมอมยิ้มแล้วเอื้อมมือกอดตอบช้าๆ
…ด้วยหัวใจที่เต้นผิดจังหวะ
“ทงเฮก็อยากมาหาคิบอมนะ แต่ว่าพี่ยุนโฮใช้บาเรียขังเค้าไว้ เค้าเลยมาไม่ได้”
“ทำไมเขาถึงไม่อยากให้มาหาผมล่ะครับ”
“ไม่รู้ ทงเฮไม่เข้าใจพี่ยุนโฮนักหรอก แต่ทงเฮรักพี่ยุนนะ พี่ยุนใจดี” เด็กตัวน้อยพูดเหมือนประจบ “คิบอมก็ใจดี”
อยากจะบอกทงเฮเหมือนกันว่าเขาก็น่ารัก แต่ใจคิบอมมันไม่กล้า เลยได้แต่นั่งลูบเรือนผมนุ่มๆ ที่คลอเคลียเขาอยู่บนตักต่อไป
“อีกแป๊บเดียวคิบอมก็ต้องตื่นแล้ว ทงเฮไม่อยากให้คิบอมตื่นอ่ะ ไม่อยากเลย” เสียงน่ารักนั้นเง้างอดน้อยๆ
“พรุ่งนี้ผมจะเข้านอนเร็วๆ แต่ทงเฮต้องสัญญาว่าจะมาหาผมนะ อย่าหายไปเฉยๆ แบบนั้นอีกนะครับ ผมรู้สึกไม่ดีเลย”
คิบอมรู้สึกเหมือนกำลังบังคับเด็กน้อยคนนี้ แต่มันก็ช่วยไม่ได้เมื่อเขาไม่รู้จะสรรหาคำพูดอะไรที่จะแสดงออกได้ว่าเขาอยากจะพบหน้าทงเฮอีก
พูดไม่เป็น...
แสดงออกก็ไม่เป็น...
ทั้งๆ ที่อยากจะทำให้คนตัวเล็กนี่ประทับใจแท้ๆ แต่ก็ดันทำไม่เป็นซะนี่
“งั้นทงเฮอยู่กับคิบอมดีกว่า ดีมั๊ย ทงเฮไม่กลับบ้านหรอกวันนี้ นอนเล่นในหัวคิบอมดีกว่า”
ทงเฮยิ้มคิกคัก คิบอมจ้องมองใบหน้าหวานที่อยู่ใกล้ๆ นี้อย่างเอ็นดู หลงใหลในรอยยิ้มเล็กๆ นี้อย่างบอกไม่ถูก
อา... ผมกำลังใจเต้น
“อ๊ะ !! จริงสิ”
จู่ๆ คนตัวเล็กก็เด้งกายขึ้นมา ทำท่าเหมือนนึกอะไรบางอย่างได้
“คิบอม ทงเฮเคยได้ยินพี่ยุนบอกกับพี่แจจุงบ่อยๆ ว่าคิดถึง แล้วก็อยากไปหาอ่ะ บางวันก็ได้ยินพี่ยุนโฮบอกว่ารักด้วยนะ เวลาคนรักกันนี่เค้าต้องคิดถึง แล้วก็อยากเจอหน้ากันเหรอ”
ตากลมๆ ที่เต็มไปด้วยประกายของความอยากรู้นั้นมันน่ามองน่าหลงใหลเสียจริงๆ
“อืม ...คงจะอย่างนั้นมั้งครับ คนรักกันเค้าต้องคิดถึงกัน”
คิบอมตอบไปด้วยทฤษฎีที่มั่วเอาสดๆ
“คิบอมคิดถึงทงเฮบ้างมั๊ย”
ตึกตัก... ตึกตัก... ตึกตัก...
“ผม...”
ตาแป๋วๆ ที่ร้องถามยิ่งทำให้ใจของคิบอมเต้นไม่เป็นส่ำ
“งั้นทงเฮรักคิบอมเหรอ ทงเฮคิดถึงคิบอมตลอดเวลาเลยอ่ะ”
ตึกตักๆๆๆๆ ตึกตักๆๆๆๆ
อา... ทำไมหัวใจผมมันถึงได้เต้นรัวเป็นกลองแบบนี้
เกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่นะ...
แองเจิ้ลโอเนย์รอสคนนี้ทำอะไรกับใจผมกันแน่
.
.
“ท่านลุงคิวปิด!! ท่านลุง !!”
“ท่านเรียกขานหาใครกัน”
แองเจิ้ลตัวน้อยชุดขาวลอยล่องมาหยุดอยู่เบื้องน่า “ใครกันที่ท่านเรียกว่าท่านลุง”
“ข้ามาหามหาเทพคิวปิด ข้าคือมหาเทพแห่งแองเจิ้ลกาย ท่านลุงคิวปิดอยู่ที่ไหนกันแองเจิ้ลน้อย”
“ท่านลุงอยู่ในแดนแห่งรัก ตามข้ามา ข้าจะพาท่านไปนะ”
แองเจิ้ลคิวปิดตนหนึ่งนำแองเจิ้ลกายร่างสูงกำยำไปหาหัวหน้าแองเจิ้ลฝ่ายคิวปิดของตนแล้วขอตัว พอยุนโฮได้อยู่ตามลำพังกับผู้มีศักดิ์เท่าเทียมกันก็โวยวายทันที
“ท่านทำอะไรน่ะท่านลุง ทำไมถึงให้ทงเฮไปวิงวอนขอความรักจากมนุษย์ผู้ชายเช่นนั้น !”
“ใจเย็นๆ น่าท่านยุนโฮ ข้ากับท่านอยู่ในฐานะเดียวกันคือมิอาจฝืนลิขิตสวรรค์ ตัวข้าไม่ได้มีอำนาจมากมายขนาดบันดาลให้แองเจิ้ลโอเนย์รอสตนหนึ่งมีตัวตนอยู่ในความฝันได้ด้วยความรักหรอกนะ เป็นบัญชาที่ฟ้าลิขิตมาแล้ว ขอท่านโปรดเข้าใจ”
มหาเทพแห่งความรักลูบเคราสีขาวไปมา ยุนโฮยังอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน
“ท่านหมายความว่ายังไง”
“ลิขิตรักแห่งชะตาฟ้าของลีทงเฮยังไม่จบสิ้น รักเกินขอบเขตแห่งมนุษย์และทวยเทพที่จะเกิดขึ้นในทุกๆ สองหมื่นแปดพันราตรี บัดนี้มันได้อุบัติขึ้นกับน้องชายของท่านแล้ว ท่านแองเจิ้ลกาย”
หลังจากย้ำมาหลายครั้งว่าไม่ใช่ฟิคเศร้า แต่ไปๆ มา ๆ ลายชักออก = =;;;
***ใครสนใจสั่งจองก็บอกๆ กันไว้ก่อนนะคะ ขอบอกว่าไม่บางเพราะจะมี SF รวมอยู่ด้วยหลายเรื่อง
น่าจะเปิดจองหลังคอนฯ เพราะเข้าใจว่ามันจำเป็นต้องใช้เงิน เพราะทรูมันโหดร้ายมาก -*-!!!
ความคิดเห็น