คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Dream 6 :: กอด
Dream 6 – กอด
“นี่ นายน่ะ”
เสียงหนึ่งดังพร้อมกับสัมผัสเบาๆ ที่ไหล่หนา
“คิมคิบอมใช่มั๊ย”
“เอ่อ ..ครับ”
“มองไอ้เจ้าซีวอนตาเป็นมันเชียวนะ ทำไม ชอบหมอนั่นหรือไง”
“อ..เอ่อ เปล่าหรอก ไม่ใช่น่ะ” คิบอมตอบคนตรงหน้าอย่างสุภาพ คนๆ นี้ชื่อ ‘คยูฮยอน’ เป็นเพื่อนอีกคนที่ฮีชอลคุยด้วยบ่อยๆ
“ไหนนายลองถอดแว่นซิ” คยูฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงเจ้ากี้เจ้าการ คิบอมงงงวยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนอกจากยอมถอดแว่นออก นอกจากฮีซอลกับทงเฮแล้วคยูฮยอนกำลังจะเป็นอีกคนที่เคยได้เห็นเจ้าแว่นคิบอมไม่ใส่เครื่องทรง
“โห OoO” เจ้าคนหล่อหน้าทะเล้นอ้าปากร้อง “หล่อ นายหล่อ โคตรหล่อเลย”
“อ..เอ่อ ขอบคุณครับ”
คิบอมยิ้มเขินๆ ที่ถูกชม จากนั้นก็ใส่แว่นเหมือนเดิม
“เฮ้ยๆๆ จะใส่กลับเข้าไปทำไมล่ะ หล่อดีออก”
“ผมมองไม่ชัดน่ะครับ ผมสายตาสั้น”
“อา...” คยูฮยอนคราง เหลือบสายตามองไปทางชเวซีวอนแล้วแค่นยิ้มอย่างสะใจก่อนพูดกับตัวเอง
“หึ ชั้นจะเอาหมอนี่ไปชิงตำแหน่งนาย ไอ้บ้าชเว”
“นั่นไงฮยอกจี้ คิบอมที่ใส่แว่นนั่นน่ะ” ทงเฮชี้ไม้ชี้มือไปทางเจ้าเด็กไฮสคูลที่เค้าเข้าไปอิงแอบแนบฝันอยู่ ทุกคืน
“ทงเฮ ท่านไม่รู้เหรอว่าการปรากฏกายให้มนุษย์เห็นเป็นความผิด” ฮยอกแจรีบท้วง ไม่อยากจะคาดคิดว่าแองเจิ้ลกายผู้รักษากฎที่ยืนอยู่ข้างเขาตอนนี้จะมีสีหน้าเป็นยังไง
“เราไม่ได้ให้เค้าเห็นตอนเราออกมาเดินเพ่นพ่านบนโลกมนุษย์นี่นา เราแค่ให้เค้าได้ยินเสียงแล้วบอกว่าเราอยู่ในหัวเค้า แล้วก็ไปหาเค้าตอนฝันเท่านั้นเองฮยอกจี้”
“แต่...”
“กฎมีไว้ให้แหกนะฮยอกจี้” ทงเฮพูดหน้าตาเฉย
“ท่าน... ช่างดื้อดึงนัก”
ฮันกยองเลิกคิ้วมองโอเนย์รอสหน้าหวานอย่างถูกใจ ไม่ได้คิดจะปรับโทษทัณฑ์ตามหน้าที่เลยสักนิด -*-
“แล้วเค้าไม่ติดใจสงสัยท่านเหรอทงเฮ”
“ไม่อ่า คิบอมน่ารักมาก ทงเฮชอบคิบอม คิบอมใจดี” ทงเฮหัวเราะคิกคักพลางมองไปทางเจ้าคนแก้มป่องของตัวเองที่มองทะลุผ่านร่างใสของตนไปยังกระดาน
“เอ๊ะ” เสียงหวานๆ ถึงกับต้องร้องขึ้นมาอย่างขัดใจ คยูฮยอนที่นั่งข้างๆ คิบอมเอนหัวไปซบกับคุณครูคนดีของเขา
“ทำไมผู้ชายคนนั้นต้องทำแบบนี้ !!!”
ทงเฮร้องแล้วตรงเข้าไปหาคิบอม พูดอย่างเง้างอดทันทีท่ามกลางความประหลาดใจของแองเจิ้ลทั้งสอง
“คิบอม !!! คิบอมผลักหัวคนนี้ออกไปเลยนะ ทงเฮไม่ชอบ”
ทงเฮยื่นหน้าไปหาคิบอมแล้วพูดให้อีกฝ่ายได้ยิน คิบอมที่ถูกต้มซะเปื่อยคิดไปว่าทงเฮคงกลับเข้ามาในหัวเขาแล้วก็ต้องกระซิบกลับมาเบาๆ
“เค้าเมื่อยน่ะครับทงเฮ”
“หืม เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ” คยูฮยอนเงยหน้าถาม ทงเฮแยกเขี้ยวแล้วยื่นมือไปแงะหน้าหล่อๆ ใสๆ นั่นให้ออกห่างจากคิบอมของเขาอย่างเอาแต่ใจ ทว่าสัมผัสได้เพียงอากาศธาตุ
ก็ทงเฮกับมนุษย์น่ะ ยืนอยู่คนละโลกกันนี่นา
โลกที่แตกต่างของมนุษย์ กับเทพสวรรค์
“คิบอม ฮึก คิบอม... คิบอมเป็นของทงเฮนะ”
น้ำใสๆ เริ่มไหลอาบแก้มด้วยความน้อยใจที่ไม่สามารถผลักไสคนที่แย่งคิบอมไปจากตัวเองได้
“ทงเฮ... คยูครับ รบกวนนั่งดีๆ เถอะนะครับ ผมลำบากใจจริงๆ”
“ฮึก ฮึก...”
“ก็ได้ๆ บอกแต่แรกสิ ชั้นไม่ได้จะว่าอะไรนายนี่”
คยูฮยอนกลับไปนั่งตรงๆ เหมือนเดิม คิบอมร้องปลอบคนที่บอกว่าอยู่ในมโนจิตของตนในใจ ทว่าทงเฮกลับยกมือปาดน้ำตาแล้วเคลื่อนกายไปหาคิบอม วาดแขนเล็กโอบรัดรอบลำคอแข็งแรงอย่างหวงแหนแล้วซบหน้าลงกับไหล่หนา เสียงสะอื้นยังคงดังให้คิบอมได้ยิน แต่เขาไม่สามารถรับรู้ถึงสัมผัสของทงเฮได้เลยแม้แต่นิดเดียว
...รู้สึกไม่ได้…
...จับต้องไม่ได้…
...สัมผัสไม่ได้...
แต่ทงเฮอยากให้คิบอมกอดทงเฮกลับบ้าง
ฮยอกแจมองเพื่อนตนแล้วก็ต้องกะพริบตาปริบๆ ผิดกับฮันกยองที่ปั้นหน้ายุ่งอย่างสงสารคนตัวเล็กที่กำลังร้องไห้เบาๆ แล้วกอดร่างหนาตัวโยน
“นายเห็นหรือเปล่าฮยอกแจ พอจะเห็นมั๊ยว่าหัวใจของคิบอมเป็นสีอะไร” ฮันกยองถามเบาๆ
“เห็นสิ เราเป็นคิวปิดจะท่าน หัวใจของคิมคิบอมเป็นสีชมพู”
“หมอนั่นกำลังมีความรักสินะ”
“ใช่ ... แล้วหัวใจของเขาก็มีศรรักปักลงไปเรียบร้อยแล้วด้วย”
“นายลองดูซิ สิ่งที่สลักไว้ที่ด้ามศรของคิบอมคืออะไร”
ฮยอกแจตีหน้างงแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร นอกจากเพ่งมองด้ามศรที่ปักอยู่บนหัวใจของคิบอม
“KH – 129”
“แล้วท่านลองดูของโอเนย์รอสคนนั้นสิ”
“...K ..KH – 129 !!!”
“...พวกเขาเป็นเนื้อคู่กัน...”
“คิบอม คิบอมมาที่นี่ทำไม”
เสียงหวานๆ ร้องถามพลางกลอกดวงตากลมโตมองไปรอบๆ แล้วเดินตามเข้ามาต้อยๆ
วันนี้ที่ทงเฮออกไปโหนเสาธงเล่น ... คิบอมกลับคิดว่าโอเนย์รอสหน้าหวานเข้าไปหาซีวอน หนุ่มฮ็อตของโรงเรียน ความรู้สึก ‘อิจฉา’ ในใบหน้าหล่อเหลาของซีวอนที่ทำให้ทงเฮชอบทำให้คิบอมอยากจะ... หล่อขึ้นมาบ้าง
ดังนั้นเขาจึงไม่ปฏิเสธ เมื่อคยูฮยอนบอกว่าจะพาไปตัดความขี้เหร่ทิ้ง
“คิบอมๆๆ เค้าจะทำอะไรกับคิบอม” ทงเฮร้องอย่างตระหนกเมื่อเห็นช่างตัดผมถือกรรไกรคมกริบมาทางร่างสูง แต่คิบอมไม่สามารถพูดอะไรได้ในเมื่อผู้คนอยู่กันเต็มไปหมด เขาได้แต่นิ่งเงียบจนทงเฮร้องโวยวายดังลั่น จนสุดท้ายก็ต้องเงียบเสียงลงไปเพราะไร้ประโยชน์
ระหว่างที่ช่างตัดผมเปลี่ยนแปลงทรงผมใหม่ให้ร่างสูง เขาไม่สามารถมองเห็นได้ว่าทงเฮกำลังยืนเบะปากแล้วร้องไห้โฮอยู่ทางด้านหลังของตัวเอง
ทั้งๆ ที่ไม่เคยเป็นแบบนี้
ไม่เคยน้อยใจที่ไม่มีใครสามารถพูดคุยกับตัวเองได้
แต่ทำไม ...
เพียงแค่ทงเฮมองเข้าไปในกระจกเงาแล้วไม่เห็นภาพของตัวเองสะท้อนออกมาเหมือนคนอื่นๆ เขาก็รู้สึกเดียวดาย
มันน่าน้อยใจ
น่าน้อยใจที่สุด
ทงเฮไม่เหมือนคิบอม
ทงเฮไม่มีร่างกายและเลือดเนื้ออย่างที่คิบอมมี
ทงเฮไม่ใช่มนุษย์
ทงเฮกำลังน้อยใจ
“อีกแล้ว ...”
ฮยอกแจครางออกมาเบาๆ แล้วเฝ้ามองเพื่อนรักอย่างสงสารจับใจ
ทงเฮเดินเข้าไปกอดคอคิบอมแล้วซบหน้าร้องไห้อีกแล้ว เพียงแต่ว่าคราวนี้เขาตัดการสื่อสารไม่ให้คิบอมได้ยินเสียงสะอื้น
“เฮ่อ...” ฮันกยองถอนหายใจ รู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกันเมื่อเห็นทงเฮร้องไห้เพราะไม่อาจแตะต้องคนที่อยากสัมผัสได้
ทงเฮมีตัวตนอยู่ได้แค่ในฝันเท่านั้น
ทงเฮติดตามคิบอมต่อไปเรื่อยๆ ด้วยความเงียบงัน แต่บางครั้งเค้าก็ต้องเผลอร้องอุทานเมื่อคิบอมเริ่มเปลี่ยนไปทีละนิด
ผมของคิบอมถูกตัดออกไปเรื่อยๆ
เสื้อนักเรียนของคิบอมถูกคยูฮยอนจับเปลี่ยนเป็นเสื้อกล้ามสีขาว แล้วก็ทับด้วยฮูดสีดำที่เต็มไปด้วย Accessory ของผู้ชายประดับเต็มไปหมด
รวมถึงตอนที่คิบอมถอดแว่น ... และใส่อะไรเล็กๆ ที่ทงเฮไม่รู้จักเข้าไปในตา
“คิบอมเจ็บมั๊ย”
“ไม่หรอกครับ เค้าเรียกว่าคอนแทคเลนส์น่ะทงเฮ ผมไม่เป็นไร”
ทงเฮรีบร้องถามเสียงดังอย่างห่วงใยทันทีที่คิบอมขอตัวมาเข้าห้องน้ำเพื่อพูดคุยกับโอเนย์รอสหน้าหวาน
คิบอมไม่รู้ว่าตอนนี้ร่างบางกำลังสวมกอดเขาจากทางด้านหลังแล้วถูไถใบหน้าไปมาอย่างออดอ้อน
คิบอมไม่รู้ว่าทงเฮเห็นแก้มของเขาแล้วนึกอยากจะบีบ
คิบอมไม่รู้ว่าทงเฮใจเต้นแรงขนาดไหนเวลาที่ได้ใกล้ชิดคิบอม
ทงเฮกำลังตาโตกับภาพที่เห็นเมื่อร่างสูงเข้าไปลองสูทตามที่คยูฮยอนสั่ง
“เป็นไงบ้างครับ” เหมือนจะถามคยูฮยอน แต่ก็ไม่ใช่... เขาถามอีกคนที่ยืนอึ้งอยู่ต่างหาก “ทงเฮเห็นผมหรือเปล่า...”
“หล่อจัง”
ลองได้พูดแบบนี้ ก็แปลว่าเห็นแน่ๆ แล้วละ คิมคิบอม
เปิดจองฟิคต้นปีหน้านี้นะคะ ^ ^~
ปล้ำปลาหน้าเนียน. สังเกต* ฟิคเรื่องนี้อัพเดือนละครั้ง -*- วันตรงกับเดือนที่แล้วด้วย = =;;; < ยังมีหน้ามาพูดเล่น >
ความคิดเห็น