คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : หวาน... หวาน...
ภูและผมกลับนอนมาแผ่หลาริมสระว่ายน้ำอย่างเมื่อยล้าสุดๆ เราสองคนใช้เวลาเป็นชั่วโมงบนรถแท๊กซี่ สับปะหงกก็แล้ว เล่นเกมส์ในมือถือก็แล้ว หลับคอพับก็แล้ว ยังไงก็ไม่ถึงซักที จนฟ้าใกล้จะมืดแท๊กซี่ถึงมาจอดลงหน้าบ้านภูพอดี
“โอ๊ยเหนื่อย”
“นั่นดิ นั่งเฉยๆทำไมมันเหนื่อยแบบนี้เนี่ย” คนที่นอนแผ่อยู่ข้างๆหลับตาถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ภู ธีร์ ถึงแล้วเหรอลูก กินอะไรกันมารึยัง” แม่ภูชะโงกหน้าออกมาถาม
“กินแล้วแม่ เดี๋ยวภูติวหนังสือกับธีร์ข้างสระก่อนแล้วจะเข้าไปนะ” ภูตะโกนทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่
“โห… หมดสภาพกันทั้งคู่เลย ไปทำอะไรกันมาเนี่ย” คราวนี้แม่ภูเดินออกมาพร้อมน้ำเย็นๆและเงาะปอกเปลือกคว้านเมล็ด
“วันนี้รถติดมากครับแม่” ผมยันตัวลุกขึ้นมาตอบ
“มาทานเงาะของโปรดก่อนนะธีร์จะได้สดชื่น แม่ปอกแช่เย็นไว้ให้ …เจ้าภู ลุกๆ เสื้อเปื้อนหมดแล้ว”
“ใช่ซี๊... นายภูเบศวร์คนนี้ตกกระป๋องไปแล้วนี่ ใครจะแสนดีเท่าลูกธีร์คนใหม่ของแม่ล่ะ” ภูแสร้งขดตัวหันไปอีกทางทำท่างอนสุดชีวิต
“ถ้าทำตอนเล็กๆก็น่ารักอยู่หรอก นี่ตัวโตกว่าแม่อีก ไม่อายเพื่อนรึไง” แม่ส่ายหัวมองขำๆ
“เล่นใหญ่ขนาดนี้ผมว่า แม่ต้องให้ออสการ์มันแล้วล่ะ” ผมกับแม่หัวเราะหนักขึ้นอีกกับท่าทางสะบัดสะบิ้ง
“โห่.. ง้อกันหน่อยก็ไม่ได้” ภูลุกมานั่งกอดอกยื่นปากใส่
“เอ้า” แม่จิ้มเงาะลูกใหญ่สุดป้อนพรวดเข้าปากภูอย่างรวดเร็ว “กินซะเด็กขี้งอน”
“ติวเสร็จแล้วรีบเข้าบ้านนะลูก เดี๋ยวยุงกัด” แม่ภูหันมาบอกผมก่อนเดินลิ่วเข้าบ้านไป ทิ้งเด็กภูนั่งโวยวายเสียงอู้อี้ตามหลัง
“เดี๋ยวๆ ใครให้มึงใช้สูตรนั้น …แล้วพื้นที่ส่วนนี้ต้องรวมเข้าไปด้วย …ใส่สแควรูท …เออ” ผมเอื้อมมือข้ามไปขีดฆ่าในหนังสือมัน
“โอ้ย... กูมึน” ภูขยี้หัวแรงๆจนผมกระเซิง
“ใจเย็นๆมึงเข้าใจแล้ว มึงแค่เบลอ เวลาสอบมึงอ่านโจทย์ดีๆ ใส่สูตรให้ถูก แค่นั้น” ผมให้กำลังใจ
“นั่นล่ะปัญหากู กูใส่สูตรผิด” มันคว้าเงาะลูกสุดท้ายเข้าปากก่อนฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
“ไอ้ภู!!! มึงคายออกมาเลย แดกคนเดียวเกลี้ยง แม่มึงอุส่าปอกมาให้กู” ผมโวยวาย
ภูลอยหน้าลอยตาเคี้ยวตุ้ยๆแล้วกลืนอย่างสะใจ
“หวาน อร่อยสุดๆไปเลยนะมึง …เสียใจด้วย ฮ่าๆ” ดู ดูมัน มันเยาะเย้ยผม …อย่างงี้ต้องแกล้งงอนให้เข็ด
“เออ จำไว้แล้วกัน หนังสือก็ติวให้ …ใจร้าย” ผมก้มลงทำแบบทดสอบต่อไม่ใส่ใจมันอีก
“โอ๋ๆ เดี๋ยวให้แม่ทำให้ใหม่นะ นะ”
นิ่ง…
“ไอ้คุณธีร์ค้าบบบ” มันเริ่มเขย่าแขนง้อผม
“ธีร์ อย่างอน นะ นะ คราวหน้าจะให้กินก่อนนะ”
นิ่ง…
ไอ้ภูเริ่มเงียบ หางตาของผมแอบเห็นว่ามันหน้าจ๋อย …หึๆ เล่นกะใครไม่เล่น …จ๋อยไปเลยสิมึง
แล้วจู่ๆมันก็ลุกพรวด ผมเงยหน้ามองมันอย่างงงๆ มือคว้าท่อนแขนผมลากออกจากเก้าอี้
“ไอ้ภู! มึงจะทำ...”
ตู้มมมมมม
ถามไม่ทันจบประโยค มันก็เหวี่ยงผมลงน้ำพร้อมกัน ผมพยายามตะกายขึ้นเหนือน้ำ แต่มันยังคงเกาะผมไว้แน่น แล้วมันก็เริ่มจูบผม …ปากแดงๆของมันหวาน เจีอรสอ่อนๆของเงาะที่มันเพิ่งกินหมดไปไม่นาน ผมลิ้มรสของโปรดของผมอย่างไม่รู้จักอิ่ม ซ้ำแล้วซ้ำอีก จนกระทั่งภูเริ่มดิ้นขลุกขลัก เราทั้งสองคนถึงได้ตะกายขึ้นฝั่ง
ผมและภูหอบหายใจอย่างแรง กอบโกยเอาอากาศที่หายไปเข้าปอด ผมหันไปมองภูที่ยันตัวลุกขึ้นได้ก่อน หูมันแดงแปร๊ดแข่งกับริมฝีปากที่แดงเจ่อจากกิจกรรมใต้น้ำเมื่อซักครู่ …เซ็กซี่สุดๆ ผมนึกในใจ
“เอ่อ.. เงาะมันเหลือแค่นี้แหละมึง ก.. กุขึ้นไป อาบน้ำก่อนนะ” มันพูดแล้วรีบเดินเข้าบ้านไปโดยไม่หันมามอง
ไม่รู้ผมคิดไปเองรึเปล่า คราวนี้มันแก้มแดงขึ้นด้วย
“มึงว่าค่ายวงโยปีนี้จะได้ไปทะเลหรือภูเขาวะ” ผมลืมตานอนมองเพดานห้องมืดๆ
“อืม… เห็นพี่นัทบอกว่าปีนี้ขึ้นเขานะ”
“จิงอ่ะ ที่ไหนๆ” ผมตื่นเต้น
“ภูทับเบิกมั๊ง ถ้าจำไม่ผิด เค้าว่ากันว่ามีทะเลหมอกตอนเช้า” ภูตอบกลับมาอย่างงัวเงีย
“แล้วหนาวมากไม๊ สูงแค่ไหน” ผมพลิกตัวไปหาภูที่กำลังนอนหันหลังอยู่
“ไม่รู้ดิ”
“มึงง่วงแล้วเหรอ” ผมจับไหล่มันพลิกมานอนหงาย
“ก็มึงช้าอ่ะ กว่าจะอาบน้ำเสร็จ”
“กูอยากรู้นี่ว่ามันหนาวรึเปล่า กูไม่เคยขึ้นเขา” ผมโอบเอวมันเข้ามากอด ตัวของมันที่ขาวเหมือนจะเรืองแสงได้ในความมืดอุ่นอยู่ในอ้อมแขนผม
“มึงไปถามอากู๋โน่น กูจะนอน พรุ่งนี้สอบนะมึง” มันหลับตาตอบผม
“สอบตั้งบ่าย2 ตื่นมาคุยกับกูก่อนนะ” ผมกระชับอ้อมกอด กดปลายจมูกไปหอมแก้มมันฟอดใหญ่อย่างหมั่นเขี้ยว
“………”
“น่า ตื่นหน่อยนะ”
“…………………….”
ไม่ตื่นใช่ไหม... ผมพลิกตัวขึ้นคร่อม ปากของผมเริ่มหยอกล้อเล่นกับปากของภู มันไม่ตอบสนองผมตอนแรก แต่ซักพักมันก็เริ่มจูบตอบผม …ไม่รู้ว่านานแค่ไหน เราจูบกันไปเรื่อยๆ ยิ่งจูบยิ่งร้อน ยิ่งจูบยิ่งหนักหน่วงขึ้น มือเราสองคนที่กอดกันแน่นเริ่มป่ายสะเปะสะปะไปทั้งตัว
“มึง.. แน่ใจนะ” เสียงหอบหายใจถามแหบพร่า
ดวงตาสองคู่สบกันในความมืด ….ไม่มีคำตอบออกจากปากใครอีก เราสองคนเริ่มจูบกันอย่างหนักหน่วงอีกครั้ง และอีกครั้ง ตักตวงความสุขจากกันและกัน จนกว่าจะถึงจุดหมายปลายทาง
_______________________________
talk :
ขอโทษที่มาช้านะคะ ดู ep2 ของธีร์แล้วซึมไปหลายวัน เขียนอะไรไม่ออก จิตตกมาก มันเหมือนความสุข ความหวังบนโลกนี้มันพังทลายไปหมด ยิ่งตอนธีร์มองไฟที่ค่อยๆดับลง มันแย่ไปหมด ใจสลายตามธีร์ไปเลย (ปล. ตั้วเล่นดีมาก ร้องไห้ตามไปสาม ชม.ไม่หยุดเลยอะ)
คุณ ขวัญ - ขอโทษนะคะที่ช้า เอาใจด้วยความหวานแล้วน้าาาาา
คุณ เนร์ - ลองทายดูสิคะว่าคนแต่งจะให้ภูธีร์ หรือธีร์ภู
คุณ Jam - ของคุณนะคะที่ชอบ คนแต่งชอบที่ถึงธีร์จะนิ่งๆเงียบๆ แต่มีความมุ้งมิ้งสูงมาก ตอนภูกินข้าวโพดผิดแล้วธีร์พูดว่า "หายกันนะ" นี่น่ารักสุดๆ
คุณ แจ่ม - คู่นี้เค้าชอบแกล้งกันเนอะ ผลัดกันไปมา 555+
คุณ toey - ตอนนี้คนแต่งยังหดหู่อยู่เลยค่ะ สะสมมาตั้งแต่ดูจบเมื่อวันเสาร์ หวังว่าเรื่องนี้จะทำให้มีความสุขขึ้นบ้างนะคะ (คนแต่งไปร้องไห้ต่อก่อน ฮืออออ T-T)
ความคิดเห็น