[fic] The Missing Moment

ลำดับตอนที่ #2 : ตกลงเราเป็นอะไรกัน

ทุกอย่างดำเนินไปเหมือนเดิม เหมือนทุกวัน เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

'ไอ้ภู!!! นี่มึงไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ' ผมได้แต่ตะโกนถามมันในใจ

ภูไม่มองมาทางผม มือกดยิกๆเล่นเกมส์บนมือถือ

แต่ก็นะ จะให้มันทำอะไรได้ในตอนนี้ ทั้งผมและมันกำลังนั่งรถไปโรงเรียนพร้อมแม่แล้วก็น้องมัน ไอ้เด็กแสบเภา

ไอ้เด็กเภามันมองผมแปลกๆมาซักพักใหญ่ เหมือนจะหวงพี่ก็ไม่ใช่ เกลียดผมก็ไม่เชิง


แม่ภูส่งผมกับมันหน้าโรงเรียน ผมยกมือไหว้ขอบคุณแม่ที่มาส่ง

"คืนนี้มาค้างบ้านแม่อีกไหมธีร์ คนที่ทำงานแม่เค้าเอาเงาะของโปรดธีร์มาให้เต็มเลย" แม่เปิดกระจกมาถาม

"เอ่อ..."

"โธ่ ค้างสิแม่ พรุ่งนี้สอบ ยังไงธีร์ก็ต้องมาติวให้ผมอยู่แล้ว" เป็นภูที่ตัดสินใจแทนผม

"ไปนะแม่ เดี๋ยวพวกวงโยมันรอ" มันฉุดมือผมนำลิ่วเข้าโรงเรียน

"ภูๆๆๆ เดี๋ยวๆๆ มึงจะรีบไปไหน" มันจะลากผมไปไหน เช้านี้วงโยไม่มีซ้อมนี่นา

ภูไม่ตอบ มันลากผมมาเรื่อยๆจนถึงห้องซ้อม ...เงียบๆ ว่างเปล่า

"กูอยากคุยกับมึง" มันนั่งลงบนเก้าอี้ที่ใกล้ตัวมันที่สุด ผมลากอีกตัวมานั่งตรงข้ามมัน มองเข้าไปในตามัน

"เรื่องไร" ผมถามทั้งๆที่รู้ดีว่ามันต้องคุยเรื่องเมื่อคืน

"เรื่อง.. เอ่อ... เรื่องเมื่อคืนอ่ะ" มันหลบตาผม

"ที่มึงจูบกู?"

"เอ่อ.. ใช่ๆ"

"แล้วไง?"

"ก็.. ไม่แล้วไง กูไม่ขอโทษ เพราะกูไม่เสียใจที่กูจูบมึง กูแค่รู้สึกอยากจูบมึงจริงๆ" มันสบตาผมตรงๆ 

ผมอึ้งนิดๆ ผมนึกว่ามันจะขอโทษที่จูบผม แล้วก็บอกให้ผมลืมๆเรื่องเมื่อคืนไปซะ

"แล้วมึงรู้สึกยังไงกับกู" ผมถามต่อ

"กู.. กูบอกไม่ถูก กูมีความสุขที่มีมึงอยู่ข้างๆ กูสบายใจทุกครั้งที่คุยกับมึง กูว่ากูชอบมึงว่ะ" เป็นครั้งแรกที่เห็นมันกระสับกระส่าย เหมือนมันไม่แน่ใจในคำตอบตัวเอง

"มึงล่ะ" ตอนนี้มันก็ดูลุ้นมากว่า ผมจะตอบอะไรมัน

...นี่มึงไม่รู้ตัวเลยใช่ไหม ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมไม่เคยมองใครนอกจากมัน

"กู... ชอบจูบมึงว่ะ" ผมยิ้มเจ้าเล่ห์

"สัดนี่!!! กูซีเรียส" มันเอามือยันหน้าผม

"กูตอบมึงไปแล้วเมื่อคืน แต่ถ้ามึงอยากแน่ใจ คืนนี้มึงลองจูบกูอีกหนแล้วกัน" ผมลุกขึ้นเดินออกจากห้องซ้อม ตัวผมเหมือนมีบอลลูนลูกใหญ่กำลังพองตัว ทำไมอะไรๆรอบๆตัวผมช่างสดชื่นสดใสขนาดนี้

แล้วนี่เราเป็นแฟนกันรึยังนะ

...งั้นคืนนี้ผมจะเป็นคนเริ่มบ้าง

เสียงวิ่งไล่หลังผมมา พร้อมร่างหนาๆกระโจนมาล็อคคอผม

"จะหนีกูเหรอมึง... ไม่พ้นหรอก!"