คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : พี่กวางคนสวย
ตอนที่2 ‘พี่กวางคนสวย’
“เฮ้อออ เสร็จสักที เหลือแค่เอาไปส่งกูก็รอดละ” ผมถอนหายใจด้วยความโล่งใจ โล่งตับ โล่งปอดแบบยาวๆ
“โหยพี่ฮุน ที่พี่ทำงานนี้เสร็จเพราะใครเนี่ย ข้อมูลก็ไม่ได้หาเอง แถมยังลืมงานอีกต่างหาก นี่ผมมาช่วยทั้งที่ไม่ใช่งานตัวเองจนไม่ได้นอนเลยนะ ตีสองแล้วเนี่ยจะนอนยังไง!!!” แบคฮยอนบ่นขึ้น
“นี่ไอ้บีเกิ้ล หุบปากแล้วก็ไปนอนไป ถ้ามึงเงียบแล้วรีบๆไปนอนนะ มึงก็จะได้นอนตั้ง 4 ชั่วโมงกว่าๆ”
“แล้วถ้าผมไม่รีบละพี่ ผมจะได้นอนกี่ชั่วโมงอ่ะ?”เด็กหน้าหมาถามขึ้นหน้าซื่อๆ
“มึงก็จะนอนลดน้อยลงไปนิดนึง แต่ถ้ามึงไม่ไปนอนเลยแล้วยืนบื้ออยู่ตรงนี้มึงจะนอนหลับยาวไม่มีตื่นเลยแหละ!”
“โหยย แค่นี้เอะอะจะตีเอะจะฆ่า ไปก็ได้เหอะ” แบคฮยอนทำหน้ามุ่ยเดินบิดตูดกลับห้องตัวเองไป
หลังจากที่แบคฮยอนไปนอนแล้ว ผมก็เริ่มเพ้อเจ้อ ล่องลอย นั่งคิดนู่นนี่ไปเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ที่เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อช่วงตอนค่ำที่ผ่านมา คิดถึงพี่คนนั้น ผู้ชายหน้าสวยสุดน่ารัก ผู้ชายคนที่ทำให้ผมเริ่มไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเอง แทบอยากจะมุดผ่านกล้ามเนื้อตรงแผ่นหน้าท้องของพี่คนสวยแล้วเข้าไปฝังตัวอยู่ในห้องหัวในบนขวาบนซ้ายล่างขวาล่าง้าย จนออกไปดูแลส่วนต่างๆของร่างกายพี่เค้า หึยยย คิดแล้วก็เขินจัง ><
ผมตื่นขึ้นมา ท้องฟ้าทำไมเป็นสีชมพู?แล้วพื้นสีเขียวๆนี่อะไร ใครทาพื้นบ้านผมเป็นสีเขียว? แบคฮยอนมันทำหรอ?หรือที่นี่ไม่ใช่บ้านเรา?เฮ้ยยย มันไม่ใช่บ้านเราหนิ!!!!
‘ที่นี่ที่ไหนวะเนี่ยย ?’
‘ที่ของเราไงละเซฮุน’ จู่ก็มีเสียงตอบกลับมาจากด้านบน พระเจ้าหรอ? เอ้าไม่ใช่ แล้วใครวะ…อ๋ออ พี่คนสวยนี่เอง……เฮ้ยยยย
‘พี่มาได้ไงเนี่ย แล้วพี่รู้จักชื่อผมได้ไงอ่ะ ? แล้วนี่ผมนอนตักพี่อยู่เหรอะเนี่ย??’ ผมรัวคำถามใส่พี่คนสวยเหมือนไก่ตาแตก
‘พี่มาเพราะพี่รู้ว่านายคิดถึงพี่ไง แล้วนายก็กำลังนอนตักพี่อยู่ J’
‘พี่รู้ชื่อผมแล้ว ผมอยากรู้ชื่อพี่บ้างอ่าพี่คนสวย’ ผมถามด้วยความอยากรู้ แต่จู่ๆพี่คนสวยกลับดันตัวผมให้ลุกขึ้นนั่ง เรามองตากัน โหยยย ผู้ชายอะไรน่ารักชะมัดดดด ><
‘เดี๋ยวนายก็รู้เองแหละ พี่ต้องไปแล้ว’แล้วอยู่ดีๆพี่คนสวยก็หายแวบไปเลย อะไรกันเนี่ยยย!
‘พี่คนสวย! พี่คนสวยไปไหนอ่า!’
“พี่คนสวยย งือออ พี่คนสวยยย พี่รีบไปไหนอ่า ไม่ไปได้ม้ายยยยยย >0<”
“พี่ฮุนๆ” เอ้ะใครเรียกเราเนี่ย!?
“พี่คนสวยย พี่คนสวยใช่มั้ย”
‘ป้าบบบ’มีมือเล็กตบหน้าผมให้ตื่นจากห้วงนิทรา
“เฮ้ย!เมื่อกี้ฝันไปเหรอเนี่ย แล้วใครเรียกเราเมื่อกี้วะ?”
“ผมเองแหละพี่ แล้วก็เป็นคนตบพี่ให้ตื่นจากฝันสุดหวานแหววนั่นของพี่ด้วย!” แบคฮยอนท้วงขึ้น
“โหยยยย นี่มึงอีกแล้วหรอเนี่ยยย กำลังไปได้สวยเชียว!” ผมสบถ
“นี่พี่ แล้วค่อยไปจินตนาการทีหลังละกัน มันสายแล้ว พี่ต้องไปส่งงาน เข้าใจนะ!”
หลังจากที่ระลึกถึงเรื่องที่เด็กหน้าหมานั่นพูดขึ้นมาได้ว่าผมต้องรีบไปส่งงาน ผมจึงรีบวิ่งเข้าห้องจากที่เมื่อคืนผมนอนที่โต๊ะทำงาน เข้าไปหยิบชุดนักเรียนแล้วหายเข้าห้องน้ำไป
“เฮ้ยพี่ฮุน ทำไมพี่ออกมาเร็วจัง ผ่านไปนาทีเดียวเองนะ 0.0!” เจ้าบีเกิ้ลน้อยมองผมตาค้าง หลังจากที่ผมออกมาจากห้องตัวเองด้วยชุดนักเรียนสุดเรียบร้อบ ทรงผมเนี๊ยบเป๊ะด้วยความเร็วแสงดั่งมีเวทมนต์
“เออเหอะน่า ไม่ต้องสงสัยมาก มึงรีบไปหยิบงานมาลยนะ กูพร้อมนำเสนองานสุดเพอร์เฟคแล้ว”
“เออจ้ะ ได้พี่ได้ -.-“ แบคฮยอนเดินไปหยิบแฟลชไดร์งานที่คั้นจากสมองอันยิ่งใหญ่ของ(น้องชาย)ผม และสมองอันน้อยนิดของ(พี่ชาย)แบคฮยอน - -“
พอได้แฟลชไดร์แล้ว ผมก็รีบบึ่งรถคู่ใจของตัวเองโดยที่มีบีเกิ้ลน้อยนั่งที่นั่งข้างคนขับ และเพียงเวลาไม่ถึง 5 นาที ผมก็เข้ามาจอดรถภายในลานจอดรถนักเรียนของโรงเรียนนานาชาติชื่อดังที่ผมและเจ้าบีเกิ้ลเรียนอยู่ ไม่มีเวลาแล้วล่ะ ผมต้องรีบไปส่งโปรเจคสุดเจ๋งของผมแล้ว
“แบคฮยอนนายรีบไปเข้าคลาสลีลาศของนายเหอะ เดี๋ยวทางนี้อปป้าจัดการเอง ไม่ต้องห่วง”ผมพูดบอกให้คนที่ยังยืนอยู่ข้างๆด้วยความเป็นห่วงแน่ๆว่าผมจะก่อเรื่องอะไรหรือเปล่า แต่ก็ยอมเดินไปเรียนแต่โดยดี
หลังจากที่ยืนส่งแบคฮยอนจนลับตาไปแล้ว ผมจึงรีบวิ่งขึ้นตึกไปส่งงานทันที และแล้วในที่สุดผมก็ทำสำเร็จ! โปรเจคของผมเข้าตากรรมการทะลุไปถึงหัวใจ
และด้วยความที่ผมอยู่ ม.6 แล้ว จะมีคาบว่างเยอะมาก เพื่อให้นักเรียนทำงาน อ่านหนังสือ และพักผ่อนเพื่อเตรียมสอบที่เยอะแบบผิดผู้ผิดคน และวันนี้มันแสนจะสุดวิเศษผมมีเรียนแค่คลาสแรกคลาสคหกรรมแค่คลาสเดียว แต่อาจารย์ประจำคลาสเกิดมีธุระด่วนต้องไปต่างจังหวัด ผมนี่ชิลล์เลยครัช !
แต่เจ้าบีเกิ้ลน้อยนี่สิ มีเรียน 6 คลาสติด จะให้ผมนั่งรอตั้งแต่เช้าจรดเย็นมันก็ใช่เรื่อง ว่าแล้วก็ไปนั่งดื่มด่ำกับชานมไข่มุกเจ้าโปรดในมหา’ลัยดีกว่า ไปเหล่สาวด้วย ฮิ ><
“พี่หมินคร้าบบบ ชานมไข่มุกแก้วคร้าบบบบ” ผมเดินเข้าไปในร้านกาแฟร้านประจำ จะว่าเป็นแค่ร้านกาแฟอย่างเดียวก็ไม่ใช่ เครื่องดื่มทุกชนิดยกเว้นที่มีส่วนผสมแอลกอฮอลล์ แล้วก็ของหวานบลาๆ เยอะสุดๆ พี่หมินที่ผมเรียกคือ ‘พี่ซิ่วหมิน’ เจ้าของร้านนั่นเอง เรียกอย่างนี้ได้เพราะสนิทกัน ><
“ได้เลยไอ้ฮุน เดี๋ยวนี้หายหน้าหายตานะ ไปไหนมาเนี่ย”พี่ซิ่วหมินถามขึ้นหลังจากที่ผมไม่ได้มาที่นี่นานนม
“ไม่ได้ไปไหนหรอกพี่ ช่วงนี้งานมันรุมเร้า เช้าๆแบบนี้ไปส่งน้องบ้างแหละ ไปติวบ้างแหละ ไม่ว่างหรอกพี่ พอเย็นๆก็ไปรับน้องบ้างแหละ พาน้องมันไปซื้อของเข้าบ้านบ้างแหละ นี่แหละครับชีวิตของพ่อหนุ่มน้อยน่ามลคนน่ารัก ฮ่าฮ่าๆ ><”ผมตอบพี่ซิ่วหมินโดยไม่ลืมที่จะหยอดความหลงตัวเองไปผสมปนเปกับคำตอบ ถ้าไม่หลงตัวเองก็ไม่ใช่เซฮุน J
หลังจากที่ผมได้รับชานมไข่มุกที่รอคอย ผมก็ไม่ลืมที่จะถ่ายรูปอวด FC และคนอื่นๆทั้งใน Facebook Twitter และ Instagram คนหล่อทำอะไรก็เด่นก็ดังไปหมด J
ผมหยิบแก้วชานมไข่มุกมาแนบหน้า เตรียมพร้อมจะถ่ายเซลฟี่ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อผมตั้งท่าจะแอ๊บแบ๊วจุบุๆน่ารักๆ แต่คนที่อยู่ด้านหลังเฟรมภาพของผมกับเป็นคนที่ผมไม่คิดว่าจะมาเจอเขาที่นี่ ด้วยความเร็วของมือที่ทำงานด้วยหัวใจไม่ใช่สมอง ผมเลื่อนมือขึ้นให้เห็นหน้าคนคนนั้นชัดๆ และโฟกัสที่เขาคนนั้น กดชัตเตอร์รัวๆ อา…ทำไมผมไม่ได้ยินเสียงชัตเตอร์เลยนะ ได้ยินแต่เสียงหัวใจตัวเองที่เต้น ‘ตึกตักๆ’ ดังก้องหูไปหมด บ้าจริง -////-
ก่อนที่คนตัวเล็กจะหันมาเห็น ผมรีบเลื่อนมือกลับมาโฟกัสที่หน้าตัวเองพร้อมกับถือแก้วชานมไข่มุกไว้เหมือนเดิม ถ่ายเซลฟี่ให้แล้วเสร็จ แต่ดูรูปแล้วมันสั่นจนหลายภาพที่เหมือนจะหล่อขั้นเทพเบลอไปหมด
พี่คนสวยผมอยากรู้จักพี่จัง ตอนนี้ผมมีรูปพี่แล้วนะ ขนาดเผลอยังน่ารักเลย J
ความคิดเห็น