คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 :
เช้าวันใหม่ที่แสนสงบ กับการตื่นขึ้นมาของใครบางคน เขาคนนั้นยังคงเฝ้ารอคอยการกลับมาของคนที่จากไปนานแสนนาน การจากไปที่ไม่มีวันกลับของคนอันเป็นที่รัก เขายังคงนั่งโทษตัวเองเกี่ยวกับเรื่องที่ผ่านมา เขาโทษตัวเองมาตลอดว่าตัวเองนั้นเป็นคนผิด ถ้าวันนั้นเขาไม่เกิดเป็นลมบ้าหมูจนต้องเข้าโรงพยาบาล คนที่เขารักก็คงไม่ต้องรีบมาหาเขาที่โรงพยาบาล จนทำให้เกิดอุบัติเหตุที่ไม่น่าให้อภัยได้เลย เพราะวันนั้น วันที่คนที่เขารักถูกรถชน เขาเลยไม่กล้าที่จะรักใครได้อีก รักที่ไม่สมหวัง รักที่ต้องถูกพลัดพรากจากกัน มันยังไม่น่าเสียใจเท่านี้เลย เพราะถ้ารักเราไม่สมหวัง เราก็ยังมีโอกาสที่จะได้เจอหน้า พูดคุยกันตามประสาเพื่อนได้ แต่นี้มันเป็นความรักที่เขาคนนี้ต้องมีตราบาป รักที่จะไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิต ...
“ฮือ ! เป็นนิยายที่ซึ้งมากเลยอ่ะ นี้แค่กูอ่านอินโทนะเนี่ย ... คยองซู มึงแต่งแนวนี้เป็นด้วยหรอว่ะ ?” มินซอก เพื่อนสนิทของผมพูดพลางปาดน้ำตา อะไรมันจะซึ้งปานนั้น -.-!!
“yes ! ก็ใช่น่ะสิ แต่มึงว่ามั้ย ความรักแบบนี้น่าเศร้าจะตายไป ถ้าไม่เจอกับตัวก็คงไม่รู้หรอก ?” ผมพูดพลางตบบ่ามันไปแรงๆหนึ้งที
“โอ้ย !! ไอ้บ้า เจ็บนะเว้ย ถึงกูจะเป็นผู้ชาย แต่กูก็เป็นผู้ชายบอบบางนะเว้ย (?)” มินซอกบ่นอุบอิบ
“เออ ๆ บ่นเป็น ผู้หญิงเลยนะมึง” ผมว่าพลางจะตบเข้ากะบาลมันทีนึง แต่มันดันหลบผมได้ซะก่อน
“เออ ว่าแต่ นิยายที่มึงแต่งเนี่ย จะตีพิมพ์วันไหนว่ะ แบบจะรวมเล่นวันไหนอะไรแบบนี้อ่ะ คือกูอยากจะขอยืมอ่านหน่อย ขี้เกียจซื้อว่ะ เปลือง !!” หน๊อยยย !! ดูมันพูด คิดจะอ่านฟรีๆรึไงว่ะ คนเขาอุตส่าห์แต่งแทบตายกว่าจะได้แต่ล่ะแผ่น
“อยากอ่านฟรีเหรอคับไอ้คุณมินซอก มึงนอนนะ แล้วมึงก็จะได้อ่าน” อ่านในฝันอ่ะครับ ไม่รู้ว่ามันจะเก็ทมุขผมรึป่าว
“โห !! กูเกือบจะตามมุขมึงไม่ทันนะเนี่ย ไอ้คุณคยองซู” นั้นไง มันพูดอย่างกับรู้แหนะว่าผมคิดอะไรอยู่
“เออ ๆ ชั่งเถอะ ว่าแต่ที่มึงมาหากูเนี่ย คงไม่ใช่เพราะว่าอยากจะมาอ่านนิยายของกูหรอกนะ” ผมถามมันอย่างรู้ทัน ก็นะ วันๆไอ้เพื่อนตัวดีของผมไม่มีอะไรทำชอบหาเรื่องให้ผมเป็นประจำ -.-
“คือ กูอยากจะมาขอร้องมึงอ่ะ ให้ช่วยไปดูแลลูกพี่ลูกน้องกูหน่อย แค่ 2 เดือนเอง” มันพูดพลางเอาแก้มขาวๆเนียนๆของมันมาถูที่แขนของผม ฮึ้ย !! ขนลุกว่ะ
“พอ ๆๆ กูขนลุก แต่เดี๋ยวก่อนนะ เมื่อกี้มึงว่าอะไรนะ !! มึงจะให้กูไปดูแลใครนะ !?” ถ้าไอ้เพื่อนบ้าอุตส่าห์หอบสังขารมาหาผมถึงที่นี้มันต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ ๆ
“คือ ลูกพี่ลูกน้องของกูอ่ะ พอดีว่ามันพึ้งกลับมาจากต่างประเทศ แล้วแบบ...เอ่อ...”
“เอ่อ ... อะไรว่ะ ก็พูดมาสิ !!” ผมเริ่มพูดขึ้นเสียง ก็ผมเริ่มชักหงุดหงิดแล้วน่ะสิ กะอีแค่ญาติพึ้งกลับมาจากต่างประเทศทำไมไม่ดูแลเองว่ะ -.-
“กูไม่ค่อยชอบขี้หน้ามันเท่าไหร่อ่ะ ยังไงมึงก็ช่วยไปดูแลมันแทนกูก็แล้วไง” อ้าววว เชี้ยยยย กรรมของผมหรอเนี่ยที่ต้องมารับก้อนอึแทนมัน -.-
“ได้ไงว่ะ นั้นมันญาติของมึงนะเว้ย ! กูขอเซย์โนว์วะ” ผมพูดส่งๆ พลางลุกขึ้นเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็นมาดื่มเพื่อดับกระหาย
“เฮ้อออ ... มันก็จริงอยู่ แต่มึงไม่เห็นใจกูหน่อยเหรอที่ต้องเห็นหน้าคนที่เราไม่ชอบขี้หน้าตั้ง 2 เดือน เป็นมึง มึงทน
ได้หรอ !? ” มันพูดพลางทำสายตาวิ้งๆใส่ผมเป็นเชิงขอร้องและอ้อน(teen)ในเวลาเดียวกัน
“เออ เป็นกู กูก็ทนไม่ได้หรอก แต่นั้นมันเป็นหน้าที่ของมึงไม่ใช่หรอว่ะ” ใช่แล้วครับผมต้องเอาหน้าที่มาอ้าง เพราะนั้นมันเป็นหน้าที่ของมันที่ต้องดูแลญาติติโกโหติกาอะไรของมันนั้นแหละ ไม่อย่างนั้นผมต้องเป็นคนได้รับหน้าที่นี้ไปแหง ๆ
“มึงจะไม่ช่วยกูจริงๆใช่มั้ยครับ ?! ไอ้คุณคยองซู !!! ” เอาแล้วไง มันขึ้นเสียงใส่ผมครับท่านผู้อ่าน
“แล้วทำไมกูต้องช่วยมึงด้วยละครับไอ้คุณมินซอก !! ” คิดว่าพูดเสียงดังเป็นคนเดียวหรือไงว่ะ ผมเริ่มตะคอกกลับไปบ้าง
“ถ้ามึงไม่ช่วยกู กูจะเอาเรื่องที่มึงหกล้มหน้าจิ้มอุนจิกระบือไปบอกน้องจงอินของมึงแน่ ว๊ะฮะฮ่า :P”นั้นไง ผมว่าแล้ว มันต้องขู่ผมจนได้
“เฮ้ย อย่านะมึง โอเค ๆ กูยอมแล้วววว แต่มึงอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกน้องจงอินนะเว้ย กูอายน้องเค้า”ถ้าเรื่องนี้ถึงหูน้องจงอินนะครับ มีหวังผมคงเข้าหน้าน้องเค้าไม่ติดแน่ๆ ก็ผมนะแอบชอบน้องจงอินอยู่ ถ้าเกิดน้องเค้ารู้เรื่องที่น่าอับอายแบบนี้เค้าจะยอมคุยกับผมหรอ ??
“ฮ่าๆ แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง ” พูดจบไอ้มินซอกก็ลุกขึ้นสะบัดก้นแล้วเดินออกไปจากห้องผมทันทีแต่ก็ไม่วายหันมาแหวะผมอีก
“ไปก่อนนะจ๊ะ พ่อหนุ่มหน้าอุนจิ แบร่ :P” พูดจบก็แลบลิ้นใส่ผม ฮึ้ย ! น่าตัดลิ้นทิ้งแม่งเลย
“เออ ไปซะได้ก็ดี ” ผมพูดพลางจะไปปิดประตูเพื่อส่งแขกที่ไม่ได้รับเชิญตั้งแต่แรกแล้ว
“เดี๋ยวเรื่องรายละเอียดญาติของกูน่ะ จะส่งให้ทางเมลนะ ไปละ พ่อหนุ่มหน้าอุนจิ” นั้น ๆ มันยังไม่เลิกล้อผมอีก ฮึ้ย ๆๆ
“ไอ้มินซอก มึงกลับมาให้กูเตะก้นมึงซะดีๆนะ ไอ้เชี้ยยยย !! ” โอ้ยยย ให้ตายเหอะ ล้ออะไรผมก็ล้อไปเถอะแต่ล้อเรื่องนี้ผมรับไม่ได้จริง ๆ
เช้าวันใหม่ที่แสนสดใส(ตรงใหน?-.-) ผมต้องรีบแหกขี้ตาตื่นมาตั้งแต่ไก่โห่เพื่อมาอาบน้ำแต่งตัวและก็ไปมหาลัย อันที่จริงไม่จำเป็นต้องตื่นเช้าขนาดนี้ก็ได้ แต่ก็นะ ผมมันเป็นประเภทที่นอนแต่หัวค่ำแถมยังตื่นเช้าอีกมันเป็นนิสัยหรือเรียกอีกอย่างนึงคือ สันดาน ของผมไปแล้ว
ตี๊ด ชิ่ง ตี๊ด ตี๊ด ชิ่ง ~
เอิ่ม ไม่ต้องตกใจครับ เสียงโทรศัพท์ผมเอง ว่าแต่ ใครกันว่ะโทรมาแต่เช้าเนี่ย ?
“ฮัลโหล” ผมกรอกเสียงหวานๆ(?)ลงไป
(คยองซู ๆ มึงตื่นยังว่ะ)
“ยังมั้ง ... ” นั้นสิ ถ้ายังไม่ตื่นเนี่ย สงสัยผีมันคงมารับโทรศัพท์ผมมั้งครับ
(เชี้ย กูถามดีๆ ตอบกวนกูจัง)
“อ้าว เชี้ย กูก็ตอบมึงดีๆแล้วนิ กูพูดไม่ดีตรงไหน ? ”
(เออ ๆ กูผิดเอง กูขอโทษ)
“เออ ๆ ไม่เป็นไร กูเข้าใจว่ามึงเลี้ยงไอ้ด่างไว้ในปาก ถ้ามันจะออกมาวิ่งเล่นบ้างก็ไม่เป็นไร ไม่ถือ ๆ”
(อ้าว ไอ้นี้ นั้นปากหรอ !!??)
“ตูดมั้งที่พูดอยู่เนี่ย -.- ถามไม่คิด”
(เออ อะไรก็กูเนี่ยแหละที่ผิดไปหมดอ่ะ)
“เออ ๆ ฮ่า ๆ ว่าแต่ มึงโทรมาเนี่ยมีอะไรรึป่าวว่ะ ? ”
(นั้นไง กูเกือบลืมไปเลย มึงเนี่ยชอบพากูคุยแต่เรื่องไรสาระเนาะ -.-)
“สรุปกูผิด ?? ”
(เออ มึงอ่าผิด แต่ ช่างเถอะ ๆ กูขอพูดเรื่องของกูก่อน แม่งเปลืองตังชิพ คุยกับมึงแต่ล่ะที)
“ที่หลังก็สมัครโทรฟรีดิว่ะ 9 บาทเอง” (ไรเตอร์ : แอบโฆษณา? 5555)
(เออ ๆ ชั่งเหอะ คือกูมีเรื่องจะบอกอะ เดี๋ยวกูไปรับนะ กูมีเรื่องพูดแค่นี้แหละ)
“หาาา ! แค่เนี่ย ? ทำไมไม่บอกกูเร็วๆว่ะอุตส่าห์ฟังตั้งนาน”
(ก็กูหาช่องว่างที่จะพูดไม่ได้ จะพูดทีแม่งหมามันก็คอยเสือกพูดขัดกูทุกที)
“อ้าว ไอ้นี้ ถ้ามึงมาถึงบ้านกูเมื่อไหร่มึงโดนแน่ !! ”
(5 5 งั้นไว้เจอกัน บาย)
พูดเสร็จผมก็กดตัดสายมันไป กว่าจะพูดกันรุ้เรื่องก็ปาไปตั้ง 20 นาที o[]O!! ไปกินข้าวดีกว่า ลั้ลลาเข้าไว้ คยองซู วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกที่แสนสดใส สู้ ๆ
กริ๊ง ก่อง กริ๊ง ก่อง ~
ใครว่ะมากดกริ๊งหน้าบ้าน ??
“ค๊าบบบบ ๆ มาแล้วครับ กดรัวจัง ฮึ้ย ! ” ผมรีบหอบกระเป๋าแล้ววิ่งไปที่ประตูหน้าบ้านทันที
“กว่าจะถ่อสังขารออกมาเปิดประตูได้นะครับไอ้คุณคยองซู” มันพูดพลางใช้กำปั้นทุบเข้าที่แขนผมเบา ๆ
“กูก็ต้องกินข้าวบ้างสิว่ะ ” ผมพูดพลางไปเปิดประตูรถด้านข้างคนขับ
“เออ ๆ ค๊าบบบ อื้ม นี้ประวัติญาติกู” มันพูดพร้อมกับยื่นซองกระดาษสีน้ำตาลมาให้ผม
‘ไหนว่าจะส่งมาทางอีเมลไง” ผมถามมันพลางเปิดซองดูว่าในนั้นมีอะไร
“ก็ว่าจะส่งให้ตอนเช้า ก็กูรู้ว่ามึงจะไม่ได้เปิดคอมตอนเช้าก็เลยปริ้นมาแทน” ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะค่อยๆอ่านประวัติญาติของไอ้มินซอก
ประวัติ
ชื่อ บยอน แบคฮยอน
เกิด xx xx xx
เป็นลูกคนเดียวหรือเรียกอีกอย่างว่าลูกโทน
ชอบวาดรูป (?)
ชอบสี ดำ ชาว น้ำตาล
อาหารที่ชอบ ต้มยำกุ้ง
#สเป็ก ขาว สวย หุ่น x
คติประจำใจ ทำวันนี้ให้เหมือนว่าไม่มีวันพรุ่งนี้
ประวัติของผมก็มีเท่านี้แหละครับ ขอบคุณที่อ่านจบนะครับ
เอิ่มมม เหมือนผมมานั้งอ่านประวัติเด็กน้อยยังไงก็ไม่รู้เหมือนกันแห๊ะ -.-รุ่นน้องงั้นหรอ ? คือผมอยู่ปี3แล้ว ส่วนหมอเนี่ยอยู่ปี2
“เห้ย จะนั้งอ่านอีกนานมั้ย ลงจากรถได้แล้วเว้ย ถึงมหาลัยแล้ว -.-” ไอ้มินซอกเรียกผมขณะที่ผมกำลังอ่านประวัติของแบคฮยอนญาติของมันอยู่
“เออ ๆ รู้แล้วนะ เร่งจริง ว่าแต่ประวัติญาติมึงมีแค่นี้อ่อ ? ” ผมถามพลางชูกระดาษในมือให้มันดู
“อื้ม มีแค่นี้แหละ ขนาดมีอยู่แค่เนี๊ย กูยังต้องหาแทบตายกว่าจะเจอ’ มันพูดพลางทำหน้าซีเรียส แล้วก็เดินนำหน้าผมเข้าคณะไปเฉยเลย
“มันหายากขนาดนั้นเลยหรือไงว่ะ” ไม่วายที่ผมต้องวิ่งตามมันให้ทัน
“อ่าฮะ ก็ใช่น่ะสิ ไอ้เนี่ยมันเป็นคนเงียบๆอ่ะ เดี๋ยวยังไงมึงก็คงจะได้เจอมันในเร็วๆนี้แน่” ผมพยักหน้าให้มันหนึ่งที ผมกับไอ้มินซอกพากันเดินเข้าห้อง โชคดีที่วันนี้ครูยังไม่เข้าสอน รอดตัวไป ฟู่ ๆ
-พักเที่ยง-
“เบื่อจริง มากินข้าวที่โรงอาหารทีไรมีแต่คนรุม กรี๊สสสสสส ” มันไม่ว่าปล่าว พลางทำท่าทำทางเหมือนสาวๆกลุ่มนั้นอีกด้วย ผมล่ะสุดจะระอา -.-
“เหอ ๆ กินเข้าไปข้าวน่ะ ยัดๆมันเข้าไป พล่ามอยู่ได้” มือผมมันไปไวกว่าความคิดเยอะครับ เพราะว่าผมตักข้าวแล้วเอายัดปากไอ้เพื่อนสุดที่รักเรียบร้อยแล้ว
“ถุ้ย ๆๆ มึงทำอะไรของมึงเนี่ย” มันปัดมือผมออกแล้วก็ถุยข้าวที่ผมยัดปากมันทิ้ง
“ก็ป้อนไงคะ พี่มินซอก” ผมเลียนแบบเสียงสาวๆที่มันชอบให้มาป้อนข้าว
“พอๆเลยมึงเดี๋ยวกูกระเดือกข้าวบ่ลง” มันทำหน้างอ แล้วส่งสายตาค้อนนิดๆมาทางผม
“เออ ๆ กินไป ๆ จะได้ไปเรียนคาบต่อไปซักที เนี่ย มันก็เลยเวลามาเยอะแล้ว” ผมพูดพลางตักข้าวยัดปาก ยัดๆๆๆ รีบกินๆๆ เดี๋ยวเข้าเรียนสาย วิชานี้ครูยิ่งโหดๆอยู่ด้วย ฮึ้ย !! คิดแล้วเสียวสันหลัง วูบ
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง
สุดยอดเลยครับเสียงสวรรค์ เรียนไปเนี่ยไม่ได้อะไรเข้าหัวเลย เพราะมัวแต่หลับครับ -.-
“ขอบใจที่มาส่ง ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ ขับรถดีๆละมึง” ผมพูดแล้วยกมือขึ้นบ๊ายบายมัน
“เออๆ ไว้เจอกัน” แล้วมันก็ขับรถออกไป
“กลับมาแล้วครับ ม๊ามี้ มีอะไรให้คยองซูกินมั้งอ่า” อ้อนครับ เพราะว่าเรียนหนัก(?) เลยต้องหาอะไรรองท้องหน่อยเพราะว่าต้องขึ้นห้องไปแต่งนิยายอีก เห้ออ ก็นะ ใกล้จะถึงวันตีพิมพ์แล้วนิ เย่ ๆ สู้ๆคยองซู เพื่อวันที่ดีของเรา ฮู่เร่ ๆ
“มี้ยกขนมขึ้นไปไว้บนห้องให้ลูกแล้วนะ อื้ม คยองซูจ๊ะ มีเพื่อนมาหาแหน๊ะ รออยู่บนห้องน่ะ” หา อะไรนะ มีเพื่อนมาหา ?? คือผมมีเพื่อนอยู่แค่คนเดียวนะก็คือไอ้มินซอก อย่าเข้าใจผิดว่าไม่มีใครคบผมนะ แต่เพียงแค่ว่าผมไม่ชอบสุงสิงกับใครซักเท่าไหร่เลยมีแค่ไอ้มินซอกเนี๊ยแหละที่เป็นเพื่อนอยู่คนเดียวแล้วก็สนิทที่สุด
“เพื่อนหรอ ? ”’ ผมพูดทวนคำที่ม๊ามี๊พึ้งบอกผมเมื่อกี้
ผมเดินขึ้นบันไดพลางคิดเล่นๆไปว่าใครกันนะ เพื่อนผม ?? พอมาถึงหน้าห้องผมก็เปิดประตูเข้าไป ทำให้ผมเห็น ผู้ชายคนนึง ผมสีแดงม่วง เซ็ทเป็นทรง ใบหน้าเรียวได้รูป นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม ผิวขาวอมชมพู ริมฝีปากเรียวบางเฉียบ สูงกว่าผมแค่นิดเดียว ทำไมกัน ผมถึงได้หัวใจเต้นเร็วและรัวปานนี้ ? มารู้สึกตัวอีกทีหมอนั้นก็เข้ามาใกล้ผมในระยะประชิดแล้วสิ
“หวัดดี” หมอนั้นพูดพลางเลื่อนใบหน้าหล่อๆมาใกล้ผม ให้ตายเถอะ ทำไมใจฉันมันเต้นเร็วเป็นกลองชุดอย่างนี้เนี่ย ? o[]O
“เฮ่ ถอยออกไปห่างๆตัวฉันเลยนะ ” ผมผลักหมอนั้นออกไปจากตัวผมทันทีที่ผมได้สติ เกือบตายแล้วมั้ยล่ะ คยองซู หมอนี่อันตรายจัง ไม่ควรเข้าใกล้ในระยะ 10 เมตรเลย
“แล้วนายเป็นใคร กล้าดียังไงถึงได้ขึ้นมาในห้องของคนอื่นโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตห๊ะ !!!! ” ผมรัวเป็นกลองชุด
“อ้าวว ฉันก็นึกว่า มินซอกบอกนายแล้วซะอีก” มินซอกงั้นหรอ ?? แล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับไอ้เพื่อนบ้าล่ะเนี่ย
“บอก บอกอะไร ? ” ผมพูดทวนคำถามเมื่อกี้อีกรอบ
“ก็นายไม่ใช่หรอที่จะมาดูแลฉัน” ไม่ว่าปล่าวยังเขยิบหน้ามาใกล้ๆฉันอีก โอ้ย คนหล่อจะบ้าตาย ? นายนี้มันอันตรายจิงๆ
“ดูแล? อ่อ ๆ ฉันจำได้แล้ว นายใช่มั้ยที่ชื่อแบคฮยอน” ผมพูดแล้วก็ผลักหน้าหมอนั้นออกอีกรอบ คือผมอ่านประวัติของหมอนี้ก็จริงอยู่นะ แต่ไอ้เพื่อนเวรมันดันไม่ได้ปริ้นรูปมาให้เนี๊ยสิ เลยไม่รู้ว่าไอ้คนที่ชื่อแบคฮยอนเนี่ยน่าตาจะเป็นยังไง
“อ่าฮะ ฉลาดดีนิ ที่รู้ว่าเป็นฉัน” หมอนั้นพูดจบก็เดินกลับไปในห้องของผม
“แต่เดี๋ยวก่อนสิ นายไม่มีสิทธิที่จะมาอยู่ในห้องของฉันนะ แล้วก็นะ ฉันเป็นรุ่นพี่นาย นายต้องเคารพฉันเข้าใจมั้ย !?” ผมพูดพลางเอามือตบอกตัวเองเบาๆ
“แล้วไง ...”
“แล้วไง ... แล้วไงงั้นหรอ ไอ้เด็กบ้า นี้ถ้าไม่ติดว่าฉันรับปากเพื่อนฉันไว้ล่ะก็นายตายตั้งแต่เจอหน้ากันครั้งแรกแล้ววว !!” โมโหครับ ลมออกหูเลย ไอ้เด็กนี้มันชักจะไม่รู้จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่ซะแล้ว (ห่างกันแค่ปีเดียวเอง -.-)
“หรอครับ คุณคยองซู” o[]O หมอนี้รู้จักชื่อฉันได้ไงเนี่ย รึว่าม๊ามี๊จะบอก โอ้วโนวววววว์
ขนาดวันแรกที่เจอหน้ากันฉันแทบจะลมจับถ้าอยู่ด้วยกันอีก 2 เดือนฉันไม่ต้องเข้าไปนอนเล่นที่ศรีทันยาเลยหรอ ฮือ ๆ ทำไมชีวิตของคยองซูคนนี้ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยเนี่ยยย T_T
TBC
เมาท์กัน ~
สวัสดีจ้า ^__^ ไรท์ชื่อ แซนด์ เน้ออ -//-
คือ แบบ ชอบคู่นี้มาก น่ารักมุ้งมิ้งดีอ่ะเวลาที่อยู่ด้วยกัน เขินน(?) -//-
พอดีวางพล็อตเรื่องไว้ว่าจะต้องฮา แต่ไม่รุ้ว่าจะฮาหรือป่าว? 555
ความคิดเห็น