คลังเก็บของหลังที่ 2

ลำดับตอนที่ #1 : เหตุการณ์โจทย์แคลคูลัสตกลงไปในกองไฟ

           
          เสียงเพลงจากเฮดโฟนยังคงเป็นเพลงจังหวะคลาสสิกเอื่อยๆอีกเช่นเคย ถึงแม้มันจะขัดกับบุคลิกห้าวๆและใบหน้ากวนๆนี่มากก็เถอะ ยังไงรสนิยมไม่จำเป็นต้องสัมพันธ์กับหน้าตาอยู่แล้วนี่? โอเค เรามาแนะนำตัวกันดีกว่า

            ฉันชื่อ ชาร์ล็อตต์ โฮลี่ ปีนี้อายุสิบหกปีบริบูรณ์ เป็นเด็กจูเนียร์ไฮสกูลได้ปีเดียว นอกนั้นเป็นโฮมสกูลทั้งสิ้น ไม่ต้องถามว่าฉันรู้สึกยังไง อยู่กับพ่อก็ดีกว่าอยู่กับเพื่อน(ที่ไม่ได้มีสายเลือดเทพซักกะติ๊ด)แล้วถูกตัวฮาร์ปี้ไล่ฆ่าหรอก พ่อของฉันเป็นนักโบราณคดีที่ศึกษาเกี่ยวกับเรื่องเทพๆ ฉันหมายถึงเทพเจ้าน่ะนะ ไม่นึกไม่ฝันว่าของขวัญวันเกิดครบรอบสิบสามของฉันคือ การที่พ่อพาฉันโดดบันจี้จัมพ์ออกจากตึกหนีฮาร์ปี้  แล้วสามปีจากนั้นเราก็เร่ร่อนไปทั่วโลก

            จนเมื่อประมาณห้าวันก่อน พ่อพาฉันกลับมาแมนฮัตตันแบบงงๆ ก่อนจะเหยียบคันเร่งมิดเท้าแล้วพาฉันมาที่ ค่ายฮาร์ฟบลัด แห่งนี้ อีกสองวันต่อมาก็มีจดหมายใส่ขวดฝังไว้ที่หน้าค่าย(มิสเตอร์ดีมองฉันด้วยสายตาเหมือนจะเสกนิวเคลียร์ใส่หัวฉันงั้นล่ะ) ใจความว่า ‘พ่อปลอดภัยดี จะพยายามหางานทำที่แมนฮัตตัน เดี๋ยวจะส่งข่าวมาอีก ปล.ลูกห้ามใช้โทรศัพท์มือถือเป็นอันขาด!’ จบ ช่างเป็นจดหมายที่สั้นและได้ใจความมาก ความจริงฉันไม่จำเป็นต้องห่วงเรื่องงานของพ่อหรอก เพราะพ่อเป็นนักโบราณคดีที่เก่งมาก หนังสือเกี่ยวกับเทพเจ้ากรีกและโรมันหลายเล่มถ้าดูดีๆอาจจะเห็นชื่อ ดร.ซีน โฮลี่ เป็นคนเขียนก็ได้

            กลับมาที่ฉันกัน ตอนนี้ฉันพักอยู่ที่ บ้านเฮอร์มีส กำลังสวมเฮดโฟนและร่างภาพสถาปัตยกรรมแบบกอทิคฆ่าเวลาไปเรื่อยๆอย่างน่าเบื่อหน่าย เมื่อไหร่ฉันจะถูกยืนยันเป็นลูกของเทพีสักองค์ซะที ที่ฉันคิดแบบนี้เพราะพ่อของฉันไม่ได้เป็นเทพเจ้า เข้าใจความหมายสินะ

            บางทีฉันก็คิดว่าอาจจะเป็นเทพีดีมิเตอร์ แต่ฉันไม่ได้ชอบปลูกต้นไม้ เก็บผักหรือว่าทำสวนอะไรเทือกนั้น หรือว่าจะเป็นเทพีเฮรา ก็ไม่น่าจะใช่ หรือว่าจะเป็นเทพีอาธีนา....แต่ฉันก็สะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆนั่นออกแล้วจดจ่ออยู่กับการร่างภาพและแก้แคลคูลัสระดับมหาวิทยาลัยเล่นฆ่าเวลารออาหารเย็น จนในที่สุดก็มีเด็กเฮอร์มีสคนหนึ่งมาเรียกให้ไปกินข้าวและร่วมงานรอบกองไฟอะไรสักอย่าง แต่ฉันยังแก้โจทย์ไม่เสร็จนี่นา เอาเถอะ ถือไปด้วยก็ได้

            ฉันถือโจทย์แคลคูลัสที่แก้ไม่ออกนั้นไปด้วย และทำตามธรรมเนียมของที่นี่ เราต้องเผาอาหารไปให้เทพเจ้าด้วย ตายล่ะ!  ฉันเผลอทำโจทย์ตกลงไปด้วย! แย่แล้วไง เทพเจ้าไม่ได้มีอาหารเสริมเป็นบทเรียนแคลคูลัสนะ! ฉันกำลังคิดอย่างลนลานว่าจะทำยังไงดี จู่ๆโจทย์นั่นกลับลอยขึ้นมาท่ามกลางสายตาตกตะลึง มีวิธีทำพร้อม ขีดฆ่าข้อที่ผิดพร้อม พร้อมกับของขวัญแด่ชาร์ล็อตต์ และเสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นในหัวฉัน ‘ทำได้ดีมาก ชาร์ล จากนี้ไปเจ้าคือธิดาแห่งอาธีนา’ พร้อมกับตราแห่งอาธีนาที่ลอยเหนือหัวฉัน วินาทีนั้นมันรู้สึกปริ่มๆนะ เพราะฉันรู้โดยอัตโนมัติเลยว่า ‘ทำได้ดีมาก’ ไม่ได้หมายถึงโจทย์แคลคูลัสเพียงอย่างเดียว

            จากนั้นฉันก็ถูกดันออกไปที่หน้ากองไฟ ไครอนประกาศเสียงดังว่า “ขอสรรเสริญชาร์ล็ตต์ โฮลี่ – ธิดาแห่งอาธีนา เทพีแห่งสติปัญญาและการสู้รบ!”

            ฉันรู้สึกปริ่มขึ้นมาอีกระลอก ในที่สุด ไม่สิ อย่างน้อยที่สุด ฉันก็ได้เจอ แม่ และในที่สุดฉันก็มีบ้านอยู่อย่างจริงจังแล้ว แถมเป็นธิดาแห่งอาธีนาอีกต่างหาก ดีใจชะมัด! คงต้องปฏิวัติตัวเองหน่อยๆล่ะมั้ง จากยัยหัวสีน้ำตาลอ่อนที่ดันย้อมปลายผมเป็นสีแดง สายตาขวางๆกับความคิดขวางโลก เอ๊ะ! แต่แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรฉันนี่ เพราะฉะนั้น....ช่างมันเถอะ!