{winner} Destiny ; Yoonwoo

ข้อมูลเบื้องต้น

©
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r

เนื้อเรื่อง

Destinyy❥
           %หลงทางจนได้เรื่องนะจินอู:

 

M U S I C CAFE : LUN LA

- - - - - - - - - - - - -

 ✱ทวิต : @mhasand

✱แท็กสกรีมฟิค : #ฟิคชชต

 

 SF - Destiny : Yoonwoo #ฟิคชชต
 Story ; pmin.
  ปล.ฟิคเรื่องนี้แต่งขึ้นมาจากความชอบส่วนตัวและฟิคคู่นี้หาอ่านค่อนข้างยาก เลยอยากจะลองแต่งขึ้นมาดู..
 

“ ย่าห์! ที่ไหนเนี้ยฉันหลงอีกแล้วเรอะ? ” ร่างเล็กที่ใครต่อใครมองก็มักจะคิดว่าเขาเป็นกูจุนฮีรึเปล่า แต่ความจริงเขาเป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิงปลอมตัวมาอย่างที่ใครๆคิด

 “ โอ้ย!! จากนี่ไปฮงแดไม่ถึงชั่วโมงเองไม่ใช่หรอ ”

 “ นี่ฉันเดินหลงมาเป็นชั่วโมงแล้วเนี่ยวนไปวนมาอยู่เนี่ย ”

 “ ทำยังงะ... ”

จินอูล้มก้นจ่ำเบ้าลงกับพื้นซีเมนต์ฟุตบาทถนนทันทีที่โดนบุคคลปริศนาตรงหน้าชน

“ โอ้ย!!!นายนี่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลยนะ ” จินอูบ่นกระปอดกระแปดไปมาก่อนที่จะมีมือขาวอมชมพูยื่นลงมาตรงหน้า

 “ ลุกขึ้นก่อนแล้วค่อยบ่นต่อไหมครับ? ” ผู้ชายใจร้ายตรงหน้าพูดอย่างขำๆ เพราะในความที่จินอูบ่นไม่หยุดทั้งๆที่นั่งก้นจ่ำเบ้าอยู่ที่พื้น

 “ ถ้าไม่ติดว่าฉันเจ็บก้นนะฉันจะไม่ยอมแตะมือนายเลย ”

 
  ร่างเล็กเอื้อมมือจับมือของคนตรงหน้าเพื่อดึงตัวเองให้ยืนขึ้นก่อนที่จะค่อยบ่นอีกฝ่ายต่อไป

 
 “ นี่นายเดินไม่มองบ้างหรอ ว่าฉันยืนอยู่หนะ ”

 
   ผู้ชายหน้าตี๋ๆแถมหน้าตาดูใสซื่อแต่ดูไม่ธรรมดาเลยนะผมควรไว้ใจเขามั้ย? ควรให้เขาไปส่งมั้ยนะ?

 
  “ ขอโทษครับ ผมมัวแต่เดินมองโทรศัพท์หนะ ” อีกคนพูดพร้อมก้มหัวสื่อถึงการขอโทษจากใจจริง

  “ ไม่เป็นไรๆ ” ผมกล่าวแบบผ่านไปที

  “ ว่าแต่พี่กำลังไปไหนรึเปล่า ผมรู้สึกเหมือนพี่กำลังหลงนะ? ” ร่างโปร่งพูดเหมือนรู้ทันในสิ่งที่คนตรงหน้ากำลังประสบปัญหาอยู่ตอนนี้

  “ คือว่าฉันอยากไปเดินเล่นแถวฮงแดหนะแต่ฉันเดินวนไปวนมาหลายครั้งแล้ว ฉันก็ยังไม่เจอทางเข้าสักทีT.T ”

 “ ฮ่าๆๆๆๆ ” เขาหัวเราะลั่นอย่าอดกลั้นไม่ไหว

----------------------------------------------

  “ อะไรของนายเนี้ย!!!! ” จินอูเริ่มหัวเสียเพราะคนตรงหน้าหัวเราะที่เขาหลงทางในสถานีรถไฟใต้ดิน

  “ เดี๋ยวผมจะอาสาพาพี่ไปเอง ผมซึงยุนครับ คัง ซึง ยุน.. ” ซึงยุนยื่นมือมาเพื่อแสดงความรู้จักเพิ่มความเป็นกันเองมากขึ้นยิ่งไปอีก

 

  “ อืมมม...แต่ฉันไม่บอกชื่อนายดีกว่า ” จินอูเริ่มคิดแผนสนุกๆขึ้นมาอีกเพราะการที่เขารู้สึกว่ายังไงเราก็คงไม่ได้เจอกันบ่อยอยู่แล้วไม่จำเป็นที่จะต้องรู้จักกันก็ได้นิ

  “ พี่ขี้โกงนิ ผมบอกชื่อพี่แต่พี่ไม่บอกชื่อผม ” ผู้ที่รู้สึกถึงความไม่ยุติธรรมเริ่มคว่ำปากเบะออกมาเพื่อเรียกร้องความสนใจจากคนตรงหน้า

  “ ฮ่าๆไม่เป็นไรหรอกหน่า ฉันบอกนายแค่ฉันนามสกุลคิม ”

  “ งั้นผมเรียกพี่ว่าคุณคิมดีไหม? คุณนายคิม? ”


 ไอ้เด็กเจ้าเล่ห์ตรงหน้าพูดไม่พอแถมขยับหน้าเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้นอีก

“ เอาหน้านายออกไปเลยนะคังซึงยุน ” พูดไม่พอยังดันอกของเด็กหนุ่มเจ้าเล่ห์ออกไปอีก

“ โอเคครับๆไปกันๆ ” ซึงยุนขำออกมาเล็กน้อยก่อนจะคว้ามือของคนเป็นพี่แล้วเริ่มออกเดินเข้าสถานีรถไฟใต้ดิน

----------------------------------------------

  “ ว้าวววครั้งแรกเลยนะที่ฉันเข้ามาที่นี้ ” จินอูกำลังตื่นเต้นกับการใช้บัตรแตะที่ประตูทางเข้าสถานี ซึงยุนให้จินอูเดินเข้ามาก่อนเพราะต้องการที่จะสอนการใช้บัตรนี้ในสถานีรถไฟ

  “ พี่มาจากต่างจังหวัดหรอ? ” ซึงยุนถามทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้วเพราะไม่มีใครหรอกที่อาศัยอยู่ที่นี้แล้วจะหลงหาทางเข้าสถานีรถไฟไม่เจอ

  “ ป่าวอะ ฉันมาจากดาวที่นายมองไม่เห็น ” จินอูพูดพร้อมกับทำหน้าอย่างจริงจังเพื่อไม่ให้อีกคนจำพิรุธได้

  “ เห้ย!!!พี่จริงอ่อ? ” จินอูเริ่มสนุก รีบคว้ามือขึ้นปิดปากร่างที่สูงกว่าตนเพียงไม่กี่เซน

  “ นายอย่าเสียงดังสิ ความจริงแล้วฉันมาจากดาวดวงเดียวกับโทมินจุนนะ ”

    ความเงียบเริ่มปกคลุมทั้งสองอีกครั้งระหว่างรอรถไฟใต้ดินที่กำลังขับเคลื่อนมาจากสถานีอื่นๆ ก่อนที่จะเกิด....

 

     โป๊ก!!!!
ซึงยุนเขกเหม่งของจินอูหนึ่งครั้งที่กล้าใช้มุขหลอกเด็กมาหลอกคนอย่างเขา

  “ มุขนี้พี่เอาไปเล่นกับเด็กอนุบาลสองนะผมว่าเด็กๆเขาต้องเชื่อพี่แน่ๆ ” ซึงยุนเริ่มปล่อยเสียงหัวเราะก๊ากอีกครั้ง คนรอบข้างก็เริ่มหันมองเด็กผู้ชายสองคนที่เล่นกันอย่างกระหนุงกระหนิงด้วยความสงสัย

  “ ชิส์ ” จินอูสะบัดหน้าหนีเด็กใจร้ายที่ตอนนี้ได้กลายเป็นไกด์นำทางของเขา

 
  “ ไปเถอะครับคุณนายคิม เดี๋ยวกระผมคังซึงยุนจะดูแลคุณนายคิมเองครับ ”

       ซึงยุนพูดติดตลกก่อนจะผายมือให้คุณนายที่ตนกล่าวเดินเข้าประตูรถไฟก่อน

 “ ตลกมากมั้ยคังซึงยุน? ”  จินอูเสแสร้งแกล้งมองหน้าเด็กตรงหน้าอย่างจริงจัง

 “ โถ่ๆ พี่อายขนาดนั้นเลยหรอ ผมขอโทษT.T ”

   ซึงยุนพูดจบก็คว้าข้อแขนเล็กๆของจินอูไว้และออกแรงดึงให้เข้าไปในขบวนรถไฟด้วยกัน

“ ย่าห์คนเยอะจัง ”

     จินอูเริ่มโดนคนรอบกายเบียดเข้ามาเรื่อยๆจนซึงยุนกลัวว่าเขาจะหายใจไม่ออก

----------------------------------------------

  “ มานี่มา! ”

    ซึงยุนดึงจินอูเข้ามาเผชิญหน้ากับตนก่อนที่จะใช้แขนทั้งสองยึดเป็นหลักไว้กับกระจกกั้น เพื่อไม่ให้จินอูโดนเบียดไปมากกว่านี้ และท่ายืนในท่านี้จะทำให้ทั้งสองใกล้กันยิ่งขึ้นไปอีก

   ทั้งคู่สบตากันเพียงเล็กน้อยก่อนจะหลบสายตากันไปเพราะความเขินอายของทั้งสองฝ่าย

 “ ทะ..ทำอะไรเนี้ย ” แก้มของคนเป็นพี่แดงระเรื่อขึ้นเรื่อยๆจนดูน่ารักไปเสียหมดสำหรับซึงยุน

 “ ก็ผมกลัวคุณนายคิมของผมโดนเบียดนิ ”

      ซึงยุนพูดทั้งๆที่ไม่รู้ตัวว่าตนเองกำลังยิ้มอย่างมีความสุขมากแค่ไหนเวลาสบตาที่คล้ายกวางน้อยของคนตรงหน้า คนอะไรยิ่งเห็นยิ่งน่าฟัด

  “ เด็กบ้าเอ้ย!!! ”

 
      จินอูก้มหน้าชิดคอเพื่อไม่ให้คนตรงหน้าเห็นรอยยิ้มของตนที่กำลังผุดขึ้นมาบนใบหน้าตอนนี้ แต่การที่จินอูยิ้มแก้มปริขนาดนั้นก็สามารถทำให้ซึงยุนมองเห็นได้จากโหนกแก้มที่ยกขึ้นมาอย่างเป็นธรรมชาติ

  “ น่ารักวะ ”

  “ ห้ะๆๆอะไรนะ ”

  “ ก็บอกว่าน่ารัก... ”

  “ พูดอะไรของนายเนี้ย ฉันเป็นผู้ชายนะ ”

  “ผู้ชายอะไรน่ารักขนาดนี้ แอบตัดผมก่อนจะมาที่นี้ใช่มั้ย? ”

  “ ฉันว่านายดูซี่รีย์เยอะไปอะซึงยุน ”

  “ ถ้าซี่รีย์เรื่องนั้นมีพี่เป็นนางเอกผมก็ยอมจะนั่งดูวนไปวนมาสักร้อยรอบ ”

  “ เด็กขี้เต๊าะเอ้ย ” จินอูสบถออกมาอย่างเบาๆ

เสียงสัญญาณเตือนว่าถึงที่หมายที่จินอูหมายปองแล้วก็ดังขึ้น

  “ ถึงแล้วซินะ ” ซึงยุนทำหน้าเสียดายอย่างมองเห็นได้ชัด

 
 “ ฉันมาตั้งนานเพื่อมาที่นี้ ถึงแล้วก็ดีสิ ” จินอูพูดอย่างแถไถลเพราะไม่อยากแสดงให้อีกฝ่ายเห็นว่าตนเองก็เสียดายไม่น้อยเช่นกัน

 “ ป่ะ!พี่คิม เดี๋ยวผมเดินออกไปส่ง ”

     ในขณะที่รถไฟขบวนนี้เปิดประตูออกซึงยุนก็คว้ามือของอีกคนขึ้นมาจับไว้ คราวนี้ไม่ใช่การจับข้อมือหรือสิ่งใดแต่คราวนี้เป็นการจับมือที่ทั้งสองฝ่ายเต็มใจที่อยากจะจับกันทั้งคู่ เรียกง่ายๆว่า “กุมมือ” ซะดีกว่า

     
     ตลอดทางระหว่างทั้งสองปกคลุมไปด้วยความเงียบกับหัวใจที่เต้นโครมครามเพราะมือที่ชื้นเหงื่อทั้งคู่ที่จับกุมกันอย่างไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยได้..

     จนกระทั่งถึงย่านช็อปปิ้งชื่อดังของเหล่านักศึกษาฮงอิกหรือวัยรุ่นทั่วไป 

 
  “ ขอบใจมากนะสำหรับวันนี้ ”

จินอูหยุดมองและสบตาคนตรงหน้าอีกครั้งก่อนที่จะตัดสินใจค่อยๆเดินหันหลังออกไปเพราะคิดว่าถ้าอยู่นานกว่านี้เขาอาจจะไม่ยอมปล่อยเด็กขี้เต๊าะคนนี้ไปจากเขา..

  “ พี่ครับ!!!! คุณนายคิมครับ!!! ” ซึงยุนเลือกที่จะตะโกนออกไปโดยที่ไม่อายบุคคลรอบข้างเลยแม้แต่น้อย เพราะเขารู้สึกว่าถ้าเขาอายเขาอาจจะต้องปล่อยคนตรงหน้าไปก็ได้..

 “ นายจะตะโกนทำไมเล่า!!! ” จินอูหยุดเดินแล้วหันมองคนที่ตะโกนเรียกนามสกุลตนเสียดังลั่น

 “ พี่จะทิ้งผมไว้แบบนี้จริงๆหรอ? ”

 “ แล้วฉันต้องลากนายไปด้วยรึไง? ”

 “…..”

“ คนเราถ้ามันเป็นโชคชะตาลิขิตจริงๆยังไงสักวันเราก็ต้องได้เจอกันอีกครั้งนะ ”

      จินอูเขย่งปลายเท้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้ริมฝีปากอยู่ตรงข้างใบหูอีกคน “ ฉันชื่อคิมจินอู อย่าลืมล่ะ จุ๊บ ”  เขาเลือกที่จะแตะริมฝีปากลงข้างๆแก้มของอีกฝ่ายโดยที่อีกฝ่ายยังไม่ทันตั้งตัว

  ก่อนที่จะหันหลังเดินออกไปอีกครั้งโดยไม่ได้สนใจเลยว่าอีกคนกำลังชะงักกับสิ่งที่ตนเองทำขนาดไหน เขาหันกลับมาโบกมือบัยบายให้ชายหนุ่มคนนี้อีกครั้ง ก่อนที่จะขยับปากเป็นคำว่า 











“ ขอให้เราเจอกันอีกนะคังซึงยุน..♥ ”





-----------------------------------------------------------------------------------------------------
talk - ฟิคเรื่องแรกของเราสำหรับวินเนอร์ฮับ5555
         เป็นยังไงกันบ้างชอบกันบ้างรึเปล่า อย่าขอร้องให้เราแต่งเรื่องยาวเลย
        เพราะถ้าแต่งเรื่องยาวเราจะไปไม่รอดหลุดทะเลไปเสียก่อน
        เราชอบอ่านเม้นนะรู้ม้าย #ฟิคชชต อย่าลืมมาเล่นแท็กกันนะ♥