ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอน1 สอบได้ทุน
ท่ามกลางกลุ่มนักเรียนที่ส่งเสียงคุยระเบ็งเซ็งแซ่ จนฟังดูน่าหนวกหู สำหรับคนที่เดินผ่านไปมา แต่ทว่า มันเป็นเรื่องที่แสนจะปกติสำหรับนักเรียนห้องนี้ไปเสียแล้ว…
“เมื่อกี้ว่าไงนะ? ใคร สอบได้ทุนไปเรียนต่อที่เยอรมัน?” เสียงใสดังขึ้นจากทางหนึ่งของกลุ่มนักเรียนที่นั่งคุยกันภายในห้อง
“ไอ้บาสไง เมื่อเช้ามันเพิ่งรู้ผลสอบ ท่าทางมันดีใจมากอะ” เด็กสาวผมสั้นกล่าว
“บะ… บาสเหรอ?” เด็กสาวผมยาว สวมแว่นตากรอบสีฟ้ากล่าวน้ำเสียงอ่อยๆ แววตาครุ่นคิด
…บาสจะไปเยอรมันแล้วเหรอ…
“ก็เออไง… เป็นไรไปล่ะตา ไม่อยากให้มันไปล่ะสิ” คู่สนทนากล่าวอย่างรู้ทัน และเห็นใจเด็กสาวชื่อ “ตา” ที่ดูสีหน้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัด
“อืมมม… ปละ เปล่าจ้ะ เปล่า จริงอยู่ถ้าเค้าไปเราคงคิดถึงมาก แต่ … วันหนึ่งเค้าก็ต้องกลับมาอยู่ดี แถมเอาวุฒิดอกเตอร์จากเมืองนอกกลับมานะ เราควรจะดีใจมากกว่า อย่างน้อยเค้าก็ไปเพื่ออนาคต เพื่อความฝันของตัวเองนะ” ภัคคิตากล่าวยิ้มอย่างสดใส น้ำเสียงเรียบ
“โอเค อย่าคิดมากล่ะ มันแค่ไปเรียน เดี๋ยวก็กลับ” จิรดากล่าวอย่างเป็นห่วง รู้สึกไม่วางใจว่าเพื่อนจะสบายดีจริงอย่างที่หล่อนบอก
“จ้า… ไม่คิดมากหรอก มาๆ ติวเคมีกันดีกว่านะ”
“อื้อๆ เริ่มจากเรื่องกรด-เบสก่อนดีกว่า ไม่ค่อยเข้าใจอะ ตาช่วยติวตั้งแต่แรกเลยนะ”
“โอเคๆ”…
เวลาสี่โมงเย็นก่อนจะกลับบ้าน ภัคคิตาเข้าห้องสมุดเพียงลำพังเช่นเคย
ร่างบางของเด็กสาวทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ ณ มุมหนึ่งในห้องสมุด… หล่อนค่อยๆเปิดสมุดการบ้านอย่างเชื่องช้า… ไร้เรี่ยวแรงกว่าที่เคยเป็น… ภายในใจมีแต่คำถามมากมายที่ผุดขึ้น ถาโถมเข้ามาจนทำให้หล่อนรู้สึกปวดที่ขมับอย่างไม่ทันรู้ตัว…
…บาสจะไป ทำไมเราไม่เห็นรู้เรื่อง… ทำไมไม่บอกเราก่อนใครล่ะ?…
…แล้วต่อไป เราจะทำอย่างไร ถ้าบาสไม่อยู่?…
…ถ้าบาสไปแล้วบาสจะคิดถึงเราบ้างรึเปล่า จะลืมเรารึเปล่า?…
…ตอนนี้บาสอยู่ไหนนะ ทำอะไรอยู่ ทำไมไม่มาหาเรา เพื่อบอกกับเราสักคำ?…
…แล้วเราควรจะ…
“นั่งด้วยนะตา…” เสียงใครคนหนึ่งดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงพอประมาณในชุดเครื่องแบบนักเรียนชายที่ปรากฏตรงหน้าเด็กสาว
“อื้อ” เด็กสาวในกรอบแว่นตาสีฟ้าเงยหน้ามองผู้ที่มาใหม่ แต่เป็นใบหน้าคุ้นเคย พร้อมกล่าวยิ้มๆอย่างอ่อนโยน
“ตา… รู้รึยังว่า…”
“รู้แล้วจ้ะ มีคนบอกแล้วว่า บาสสอบได้ทุนไปเรียนเยอรมัน” ภัคคิตากล่าวยิ้มอย่างสดใส… หากในใจกลับตรงกันข้ามกับสิ่งที่แสดงออกทางสีหน้าและแววตา อย่างสิ้นเชิง… แต่อย่างน้อยรอยยิ้มของทศวัตรก็ช่วยคลายความอึดอัดที่ตรึงหัวใจของภัคคิตาให้คลายออกได้มากทีเดียว…
“บาส…จะไปเมื่อไหร่?” ภัคคิตากล่าวยิ้มด้วยน้ำเสียงเลื่อนลอย อีกฝ่ายสามารถรับรู้ความรู้สึกได้ หากเขาไม่เห็นรอยยิ้มสวยสดใสปรากฏบนใบหน้าขาวอมชมพูนั้นเสียก่อน
“คิดว่า เดือนหน้าน่ะ” ทศวัตรตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ ยิ้มด้วยรอยยิ้มเจือแววกังวล…
“เดือนหน้า? ทำไมเร็วจังล่ะบาส!”
“อื้อ เราก็ว่ามันเร็วไปเหมือนกันน่ะตา แต่ทำไงได้ล่ะ ก็เค้ากำหนดมาอย่างนี้ก็ต้องไปตามที่เค้ากำหนด คิดว่าคงต้องไปเรียนภาษาก่อนปีหนึ่งน่ะ ตามหลักสูตรนักเรียนไทยที่ได้ทุนไป แล้วก็ไม่รู้ภาษาเยอรมันเลยสักนิดน่ะ… เค้าเลยรีบส่งไปมั้ง… “
“…….”
“ตาเป็นไรไปรึเปล่า ดูเงียบๆไปนะ ดูไม่สดใส เป็นไรไปฮึ?”
“เปล่านี่… คงเพราะว่า เมื่อคืนนอนดึกน่ะบาส”
“เหรอ? ทำไรล่ะ นอนดึก อ่านหนังสือเหรอ?”
“เปล่าหรอก… เล่นอินเตอร์เน็ตน่ะ… แหะๆ…” ภัคคิตาหัวเราะออกมาเบาๆ เป็นการหัวเราะครั้งแรกของหล่อนในวันนี้…
อีกฝ่ายอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้เช่นกัน
“โธ่ตา… นึกว่าอ่านหนังสือ ทีหลังอย่าเล่นเน็ตวันมาโรงเรียนสิ มาแล้วง่วงนอนไม่สดใสนะ ไม่ชอบให้ตามาโรงเรียนแล้วดูไม่สดใสน่ะ” ทศวัตรกล่าวด้วยสายตาและน้ำเสียงเป็นห่วง
“โอเคๆ จะไม่เล่นแล้วๆ เล่นเฉพาะวันศุกร์เสาร์ก็ได้… แต่พักนี้ออนไลน์ไม่เจอบาสเลยนะ ยุ่งล่ะสิ”
“ก็เตรียมสอบนี่แหละ เลยไม่ได้เข้าเน็ตเลย”
“แต่ทำไมเราเจอบาส ไม่เห็นบาสจะบอกเราเลยสักครั้ง ไม่รู้เลยว่าบาสสมัครสอบ เราเพิ่งจะรู้วันนี้ ว่าบาสสอบติด” ภัคคิตามีท่าทางน้อยใจเล็กน้อย
“ก็อยากเซอร์ไพร้ส์ตานี่นา บอกก่อนเดี๋ยวเกิดเราสอบไม่ติดขึ้นมาอับอายขายหน้าหมด”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ก็เราสนิทกันไม่ใช่เหรอ?” น้ำเสียงนั้นมีแววตัดพ้อน้อยๆ
“อื้อ เรากับตาสนิทกันมากที่สุด แต่ เราอยากเซอร์ไพร้ส์ตาจริงๆ บอกตอนนี้ตาจะได้ดีใจที่เราสอบติด
ไง ไม่ดีเหรอ … ไม่อยากให้ตาเครียดไปกับเราด้วย เอาแบบ ตอนเราดีใจแล้วค่อยบอกตา… เหอะๆ”
“…….”
…บาสไม่รู้เหรอ ว่าเราน่ะดีใจก็ดีใจอยู่หรอก แต่ว่าน้อยใจก็น้อยใจ และเราก็ใจหายมากที่บาสจะทิ้งเราไปแล้ว…
“อย่าเงียบสิตา… อ๊ะๆ… ขอโทษนะๆ” ทศวัตรกล่าว
“ไม่ต้องขอโทษหรอก ไม่ใช่ความผิดของบาสและของใครหรอก เพียงแต่เราง่วงนอนไง เลยวันนี้ดูไม่ค่อยแอ๊คทีฟน่ะ… เพลียๆ”
“หลับสิ” เขายิ้มตาโต
“บ้าน่ะสิ จะให้หลับในห้องสมุดเนี่ยอะนะ?”
“ก็ใช่ไง หลับเหอะ เราดูต้นทางให้”
“ไม่เอา ทำการบ้านดีกว่า บาสนี่จริงๆเลย ชวนให้เพื่อนเสีย ห้องสมุดเค้าไม่ได้มีไว้ให้มานั่งหลับสักหน่อย” ภัคคิตาว่าพลางก้มหน้าก้มตาหยิบปากกามาเขียนตัวหนังสือลงบนสมุดเล่มบางเล่มหนึ่ง
“แหม แค่นี้เอง ไม่ได้เสียหายอะไรที่ไหน… อ๊ะ เอาก็เอา ทำการบ้านกันเหอะ ชวนตาคุยมานานแล้วงานไม่เดินเลย… นี่ทำการบ้านวิชาอะไรล่ะ?”
“ฟิสิกส์ เรื่อง ไฟฟ้าแม่เหล็กน่ะ” หล่อนกล่าวไม่มองหน้าอีกฝ่าย ท่าทางขะมักเขม้นกับการบ้าน
“ห้องตาเรียนถึงตรงนี้แล้วเหรอ?” ทศวัตรขะเง้อมองตัวหนังสือในสมุดของภัคคิตา
“……”
“ห้องเรายังเรียนไม่ถึงเลย… คาบฟิสิกส์เผอิญตรงกับวันหยุดบ่อยด้วยอะ… เหอะๆ…”
“แต่บาสก็เรียนล่วงหน้าไปแล้วนี่นา จะกลัวอะไร บาสซะอย่าง”
“แหมตาก็… เราไม่กวนตาแล้วดีกว่า กวนอย่างอื่นดีกว่าเนอะ”
“บ้า!”
“เมื่อกี้ว่าไงนะ? ใคร สอบได้ทุนไปเรียนต่อที่เยอรมัน?” เสียงใสดังขึ้นจากทางหนึ่งของกลุ่มนักเรียนที่นั่งคุยกันภายในห้อง
“ไอ้บาสไง เมื่อเช้ามันเพิ่งรู้ผลสอบ ท่าทางมันดีใจมากอะ” เด็กสาวผมสั้นกล่าว
“บะ… บาสเหรอ?” เด็กสาวผมยาว สวมแว่นตากรอบสีฟ้ากล่าวน้ำเสียงอ่อยๆ แววตาครุ่นคิด
…บาสจะไปเยอรมันแล้วเหรอ…
“ก็เออไง… เป็นไรไปล่ะตา ไม่อยากให้มันไปล่ะสิ” คู่สนทนากล่าวอย่างรู้ทัน และเห็นใจเด็กสาวชื่อ “ตา” ที่ดูสีหน้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัด
“อืมมม… ปละ เปล่าจ้ะ เปล่า จริงอยู่ถ้าเค้าไปเราคงคิดถึงมาก แต่ … วันหนึ่งเค้าก็ต้องกลับมาอยู่ดี แถมเอาวุฒิดอกเตอร์จากเมืองนอกกลับมานะ เราควรจะดีใจมากกว่า อย่างน้อยเค้าก็ไปเพื่ออนาคต เพื่อความฝันของตัวเองนะ” ภัคคิตากล่าวยิ้มอย่างสดใส น้ำเสียงเรียบ
“โอเค อย่าคิดมากล่ะ มันแค่ไปเรียน เดี๋ยวก็กลับ” จิรดากล่าวอย่างเป็นห่วง รู้สึกไม่วางใจว่าเพื่อนจะสบายดีจริงอย่างที่หล่อนบอก
“จ้า… ไม่คิดมากหรอก มาๆ ติวเคมีกันดีกว่านะ”
“อื้อๆ เริ่มจากเรื่องกรด-เบสก่อนดีกว่า ไม่ค่อยเข้าใจอะ ตาช่วยติวตั้งแต่แรกเลยนะ”
“โอเคๆ”…
เวลาสี่โมงเย็นก่อนจะกลับบ้าน ภัคคิตาเข้าห้องสมุดเพียงลำพังเช่นเคย
ร่างบางของเด็กสาวทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ ณ มุมหนึ่งในห้องสมุด… หล่อนค่อยๆเปิดสมุดการบ้านอย่างเชื่องช้า… ไร้เรี่ยวแรงกว่าที่เคยเป็น… ภายในใจมีแต่คำถามมากมายที่ผุดขึ้น ถาโถมเข้ามาจนทำให้หล่อนรู้สึกปวดที่ขมับอย่างไม่ทันรู้ตัว…
…บาสจะไป ทำไมเราไม่เห็นรู้เรื่อง… ทำไมไม่บอกเราก่อนใครล่ะ?…
…แล้วต่อไป เราจะทำอย่างไร ถ้าบาสไม่อยู่?…
…ถ้าบาสไปแล้วบาสจะคิดถึงเราบ้างรึเปล่า จะลืมเรารึเปล่า?…
…ตอนนี้บาสอยู่ไหนนะ ทำอะไรอยู่ ทำไมไม่มาหาเรา เพื่อบอกกับเราสักคำ?…
…แล้วเราควรจะ…
“นั่งด้วยนะตา…” เสียงใครคนหนึ่งดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงพอประมาณในชุดเครื่องแบบนักเรียนชายที่ปรากฏตรงหน้าเด็กสาว
“อื้อ” เด็กสาวในกรอบแว่นตาสีฟ้าเงยหน้ามองผู้ที่มาใหม่ แต่เป็นใบหน้าคุ้นเคย พร้อมกล่าวยิ้มๆอย่างอ่อนโยน
“ตา… รู้รึยังว่า…”
“รู้แล้วจ้ะ มีคนบอกแล้วว่า บาสสอบได้ทุนไปเรียนเยอรมัน” ภัคคิตากล่าวยิ้มอย่างสดใส… หากในใจกลับตรงกันข้ามกับสิ่งที่แสดงออกทางสีหน้าและแววตา อย่างสิ้นเชิง… แต่อย่างน้อยรอยยิ้มของทศวัตรก็ช่วยคลายความอึดอัดที่ตรึงหัวใจของภัคคิตาให้คลายออกได้มากทีเดียว…
“บาส…จะไปเมื่อไหร่?” ภัคคิตากล่าวยิ้มด้วยน้ำเสียงเลื่อนลอย อีกฝ่ายสามารถรับรู้ความรู้สึกได้ หากเขาไม่เห็นรอยยิ้มสวยสดใสปรากฏบนใบหน้าขาวอมชมพูนั้นเสียก่อน
“คิดว่า เดือนหน้าน่ะ” ทศวัตรตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ ยิ้มด้วยรอยยิ้มเจือแววกังวล…
“เดือนหน้า? ทำไมเร็วจังล่ะบาส!”
“อื้อ เราก็ว่ามันเร็วไปเหมือนกันน่ะตา แต่ทำไงได้ล่ะ ก็เค้ากำหนดมาอย่างนี้ก็ต้องไปตามที่เค้ากำหนด คิดว่าคงต้องไปเรียนภาษาก่อนปีหนึ่งน่ะ ตามหลักสูตรนักเรียนไทยที่ได้ทุนไป แล้วก็ไม่รู้ภาษาเยอรมันเลยสักนิดน่ะ… เค้าเลยรีบส่งไปมั้ง… “
“…….”
“ตาเป็นไรไปรึเปล่า ดูเงียบๆไปนะ ดูไม่สดใส เป็นไรไปฮึ?”
“เปล่านี่… คงเพราะว่า เมื่อคืนนอนดึกน่ะบาส”
“เหรอ? ทำไรล่ะ นอนดึก อ่านหนังสือเหรอ?”
“เปล่าหรอก… เล่นอินเตอร์เน็ตน่ะ… แหะๆ…” ภัคคิตาหัวเราะออกมาเบาๆ เป็นการหัวเราะครั้งแรกของหล่อนในวันนี้…
อีกฝ่ายอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้เช่นกัน
“โธ่ตา… นึกว่าอ่านหนังสือ ทีหลังอย่าเล่นเน็ตวันมาโรงเรียนสิ มาแล้วง่วงนอนไม่สดใสนะ ไม่ชอบให้ตามาโรงเรียนแล้วดูไม่สดใสน่ะ” ทศวัตรกล่าวด้วยสายตาและน้ำเสียงเป็นห่วง
“โอเคๆ จะไม่เล่นแล้วๆ เล่นเฉพาะวันศุกร์เสาร์ก็ได้… แต่พักนี้ออนไลน์ไม่เจอบาสเลยนะ ยุ่งล่ะสิ”
“ก็เตรียมสอบนี่แหละ เลยไม่ได้เข้าเน็ตเลย”
“แต่ทำไมเราเจอบาส ไม่เห็นบาสจะบอกเราเลยสักครั้ง ไม่รู้เลยว่าบาสสมัครสอบ เราเพิ่งจะรู้วันนี้ ว่าบาสสอบติด” ภัคคิตามีท่าทางน้อยใจเล็กน้อย
“ก็อยากเซอร์ไพร้ส์ตานี่นา บอกก่อนเดี๋ยวเกิดเราสอบไม่ติดขึ้นมาอับอายขายหน้าหมด”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ก็เราสนิทกันไม่ใช่เหรอ?” น้ำเสียงนั้นมีแววตัดพ้อน้อยๆ
“อื้อ เรากับตาสนิทกันมากที่สุด แต่ เราอยากเซอร์ไพร้ส์ตาจริงๆ บอกตอนนี้ตาจะได้ดีใจที่เราสอบติด
ไง ไม่ดีเหรอ … ไม่อยากให้ตาเครียดไปกับเราด้วย เอาแบบ ตอนเราดีใจแล้วค่อยบอกตา… เหอะๆ”
“…….”
…บาสไม่รู้เหรอ ว่าเราน่ะดีใจก็ดีใจอยู่หรอก แต่ว่าน้อยใจก็น้อยใจ และเราก็ใจหายมากที่บาสจะทิ้งเราไปแล้ว…
“อย่าเงียบสิตา… อ๊ะๆ… ขอโทษนะๆ” ทศวัตรกล่าว
“ไม่ต้องขอโทษหรอก ไม่ใช่ความผิดของบาสและของใครหรอก เพียงแต่เราง่วงนอนไง เลยวันนี้ดูไม่ค่อยแอ๊คทีฟน่ะ… เพลียๆ”
“หลับสิ” เขายิ้มตาโต
“บ้าน่ะสิ จะให้หลับในห้องสมุดเนี่ยอะนะ?”
“ก็ใช่ไง หลับเหอะ เราดูต้นทางให้”
“ไม่เอา ทำการบ้านดีกว่า บาสนี่จริงๆเลย ชวนให้เพื่อนเสีย ห้องสมุดเค้าไม่ได้มีไว้ให้มานั่งหลับสักหน่อย” ภัคคิตาว่าพลางก้มหน้าก้มตาหยิบปากกามาเขียนตัวหนังสือลงบนสมุดเล่มบางเล่มหนึ่ง
“แหม แค่นี้เอง ไม่ได้เสียหายอะไรที่ไหน… อ๊ะ เอาก็เอา ทำการบ้านกันเหอะ ชวนตาคุยมานานแล้วงานไม่เดินเลย… นี่ทำการบ้านวิชาอะไรล่ะ?”
“ฟิสิกส์ เรื่อง ไฟฟ้าแม่เหล็กน่ะ” หล่อนกล่าวไม่มองหน้าอีกฝ่าย ท่าทางขะมักเขม้นกับการบ้าน
“ห้องตาเรียนถึงตรงนี้แล้วเหรอ?” ทศวัตรขะเง้อมองตัวหนังสือในสมุดของภัคคิตา
“……”
“ห้องเรายังเรียนไม่ถึงเลย… คาบฟิสิกส์เผอิญตรงกับวันหยุดบ่อยด้วยอะ… เหอะๆ…”
“แต่บาสก็เรียนล่วงหน้าไปแล้วนี่นา จะกลัวอะไร บาสซะอย่าง”
“แหมตาก็… เราไม่กวนตาแล้วดีกว่า กวนอย่างอื่นดีกว่าเนอะ”
“บ้า!”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น