กำแพงฝัน

ลำดับตอนที่ #6 : ภาพวาดจากหัวใจ

    ภายในแกเลอรี่ภาพห้องสีขาว… แกเลอรี่ภาพที่ชื่อว่า “ห้องภาพแห่งความคิดถึง” ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มผิวเข้ม ใบหน้าเรียวยาวที่เคยดูอิ่มเอิบ บัดนี้กลับดูซูบซีดลงกว่าที่เคยเป็น… ดวงตาโปนโตยังคงดูโฉบเฉี่ยวเป็นเอกลักษณ์เช่นเดิม… ทว่า…แววตาของเขากลับดูเศร้าหมอง…ไร้พลัง… ปากเรียวบางได้รูปนั้นปราศจากสีเลือดเข้ม…

    ชายหนุ่มค่อยๆเอื้อมมือสัมผัสกับภาพวาดสีน้ำมันภาพหนึ่ง… จ้องมองดูด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์

    ภาพสีน้ำมันภาพเบื้องหน้าชายหนุ่มบัดนี้ เป็นภาพในวันฝนตก ปรากฏร่างสองร่างของเด็กนักเรียนชายและหญิง…เดินกางร่มคนละคันคู่กันบนทางเล็กๆ…

    ถัดลงมาใต้ภาพปรากฏข้อความลายมือหวัดๆเขียนไว้ว่า

    “วันฝนพรำที่ทำให้รู้ว่าฉันรักเธอ…

    เมื่อใดที่เม็ดฝนหยาดลงมา…ขอเธอจงรู้ว่า…ฉันส่งความคิดถึงและความปรารถนาดีไปหาเธอนะเจน…   ทัชธร”



    ชายหนุ่มค่อยๆละสายตาและสัมผัสจากภาพๆนั้น มองดูภาพอีกภาพหนึ่งที่ตั้งวางอยู่เคียงคู่กัน…

    ภาพใบหน้ารูปไข่ของเด็กสาวผมสีดำยาวประบ่า ใบหน้าดูสดใส ที่ใต้ภาพปรากฏข้อความด้วยลายมือหวัดๆเช่นภาพๆอื่น…

    “แด่เธอคนที่ฉันรัก.. เจนจิราเธอเป็นคนดีของฉัน… เธอคงรู้ว่าฉันไม่ถนัดวาดภาพคน แต่ภาพนี้ฉันก็วาดภาพด้วยหัวใจ วาดไว้ตั้งแต่หลายปีก่อน โดยที่เธอไม่รู้หรอกว่าฉันแอบวาดภาพเธอ …ฉันมีเหตุผลที่ไม่อาจบอกว่ารักเธอได้… ที่จริงฉันไม่เคยจะทำความฝันตัวเองให้เป็นจริงได้เลย… เพราะฉันไม่สามารถบอกเธอว่าฉันรักเธอได้…

                                        ทัชธร”



    …ฉันมีกำแพงที่กั้นความฝันไม่ให้ฉันบอกรักเธอได้ วันหนึ่งเธอจะรู้ว่าอะไรคือกำแพงฝันของฉัน… ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจออกเบาๆอย่างอ่อนแรงเต็มที…