ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ห้องภาพแห่งความคิดถึง
ร่างระหงในชุดกระโปรงแซ็กสีขาวยามคลุมเข่าแต่งแต้มด้วยลายดอกไม้สีชมพูจางๆ เสริมใบหน้าที่ขาวผ่องอยู่แล้ว ให้ดูโดดเด่นยิ่งขึ้น… ร่างบางนี้ค่อยๆก้าวฝ่าเปลวแดดไปบนทางเท้าผ่านร้านค้ามากมาย… จนแล้วจนเล่าก็ยังไม่พบสถานที่ที่หญิงสาวตามหา…
เจนจิรารู้สึกคอแห้งผาก และไร้เรี่ยวแรงจะก้าวต่อไป… หญิงสาวจึงพาเอาร่างบางของตัวเองก้าวเข้าไปในร้านคอฟฟี่ช็อปแห่งหนึ่งทันที…
หล่อนเลือกที่นั่งตรงมุมหนึ่งของร้านที่สามารถมองผ่านกระจกใสออกไปยังอีกฟากหนึ่งของถนนได้
บริกรสาวเดินตรงมายังเจนจิรา พร้อมกับสมุดจดเล่มเล็กและปากกาหนึ่งด้าม
“จะรับอะไรดีคะ?” เด็กสาวบริกรถาม
“อืมมม…” หญิงสาวกวาดสายตามองไปยังรายการเครื่องดื่มนานาชนิดที่อยู่ทางด้านหน้าร้าน
“ขอเป็น… ช็อกโกแลตพาเฟ่ต์ที่นึงแล้วกันค่ะ” หญิงสาวสั่งด้วยน้ำเสียงเรียบ
“รับเครื่องดื่มหรือขนมอย่างอื่นอีกมั้ยคะ?”
“ไม่ค่ะ” หล่อนตอบบริกรสาวพร้อมกับเอามือโบกเล็กน้อยเป็นการปฏิเสธ ก่อนที่บริกรสาวจะผละจากไป
หญิงสาวค่อยๆปล่อยความคิดให้ล่องลอยออกไป… สายตามองผ่านกระจกใสของร้านไปยังอีกฟากหนึ่งของถนน… ห้องตรงกันข้ามกับร้านเครื่องดื่มที่หญิงสาวนั่งอยู่ เป็นห้องพื้นสีขาว ดูโดดเด่นกว่าร้านอื่นๆในละแวกเดียวกัน ภายนอกร้านเป็นกระจกใสจนหากสังเกตดีๆ สามารถมองเห็นภายในตัวร้านได้ ยิ่งเฉพาะในยามค่ำคืน…
ทว่าเวลานี้ แสงแดดอันแรงกล้าสาดทอกระทบกับกระจกห้องของร้านนั้น สะท้อนออกมาจนไม่สามารถมองเห็นได้ว่า ภายในร้านนั้นจำหน่ายสินค้าอะไร มีการจัดตกแต่งเช่นไร…
หญิงสาวค่อยๆเหลือบตาขึ้นมองป้ายแผ่นใหญ่ที่น่าจะเป็นชื่อร้าน…
“ได้แล้วค่ะ ช็อกโกแลตพาเฟ่ต์หนึ่งที่” เสียงบริกรสาวดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับแก้วทรงสูงที่บรรจุช็อกโกแลตพาเฟ่ต์ หน้า ตาสวยงาม ชวนรับประทาน…
…หญิงสาวหันกลับมาที่โต๊ะ มองแก้วทรงสูงตรงหน้า ค่อยๆเอื้อมมือคว้าช้อนคันเล็ก ตักครึมด้านบนของแก้วลงเบาๆ…
แต่ก่อนที่หญิงสาวจะตักครีมสีขาวเข้าปาก หล่อนก็ชะงักมือและปากตัวเองลง พลางวางช้อนกลับเข้าที่เดิม และหันไปยังร้านฟากตรงข้ามอีกครั้ง สายตาจับจ้องที่ป้ายแผ่นใหญ่ด้านบน ปรากฏข้อความชัดเจนว่า “ห้องภาพแห่งความคิดถึง”
ภายในใจของหญิงสาวราวกับมีไฟโชติช่วงขึ้นมาอีกครา จนหญิงสาวไม่อาจทนนั่งละเลียดของว่างตรงหน้าได้อีกต่อไป ประสาทรับรสที่ถูกกระตุ้นให้อยากทำงานเมื่อครู่ได้มลายหายไปอย่างสิ้นเชิง มีแต่เสียงของหัวใจที่กำลังเรียกร้องบางอย่างเท่านั้น…
เจนจิราหยิบธนบัตรใบหนึ่ง วางลงบนโต๊ะ ก่อนจะเดินตรงผละออกจากร้านนั้นไปโดยไม่สนใจต่อสิ่งใดทั้งปวง…
เจนจิรารู้สึกคอแห้งผาก และไร้เรี่ยวแรงจะก้าวต่อไป… หญิงสาวจึงพาเอาร่างบางของตัวเองก้าวเข้าไปในร้านคอฟฟี่ช็อปแห่งหนึ่งทันที…
หล่อนเลือกที่นั่งตรงมุมหนึ่งของร้านที่สามารถมองผ่านกระจกใสออกไปยังอีกฟากหนึ่งของถนนได้
บริกรสาวเดินตรงมายังเจนจิรา พร้อมกับสมุดจดเล่มเล็กและปากกาหนึ่งด้าม
“จะรับอะไรดีคะ?” เด็กสาวบริกรถาม
“อืมมม…” หญิงสาวกวาดสายตามองไปยังรายการเครื่องดื่มนานาชนิดที่อยู่ทางด้านหน้าร้าน
“ขอเป็น… ช็อกโกแลตพาเฟ่ต์ที่นึงแล้วกันค่ะ” หญิงสาวสั่งด้วยน้ำเสียงเรียบ
“รับเครื่องดื่มหรือขนมอย่างอื่นอีกมั้ยคะ?”
“ไม่ค่ะ” หล่อนตอบบริกรสาวพร้อมกับเอามือโบกเล็กน้อยเป็นการปฏิเสธ ก่อนที่บริกรสาวจะผละจากไป
หญิงสาวค่อยๆปล่อยความคิดให้ล่องลอยออกไป… สายตามองผ่านกระจกใสของร้านไปยังอีกฟากหนึ่งของถนน… ห้องตรงกันข้ามกับร้านเครื่องดื่มที่หญิงสาวนั่งอยู่ เป็นห้องพื้นสีขาว ดูโดดเด่นกว่าร้านอื่นๆในละแวกเดียวกัน ภายนอกร้านเป็นกระจกใสจนหากสังเกตดีๆ สามารถมองเห็นภายในตัวร้านได้ ยิ่งเฉพาะในยามค่ำคืน…
ทว่าเวลานี้ แสงแดดอันแรงกล้าสาดทอกระทบกับกระจกห้องของร้านนั้น สะท้อนออกมาจนไม่สามารถมองเห็นได้ว่า ภายในร้านนั้นจำหน่ายสินค้าอะไร มีการจัดตกแต่งเช่นไร…
หญิงสาวค่อยๆเหลือบตาขึ้นมองป้ายแผ่นใหญ่ที่น่าจะเป็นชื่อร้าน…
“ได้แล้วค่ะ ช็อกโกแลตพาเฟ่ต์หนึ่งที่” เสียงบริกรสาวดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับแก้วทรงสูงที่บรรจุช็อกโกแลตพาเฟ่ต์ หน้า ตาสวยงาม ชวนรับประทาน…
…หญิงสาวหันกลับมาที่โต๊ะ มองแก้วทรงสูงตรงหน้า ค่อยๆเอื้อมมือคว้าช้อนคันเล็ก ตักครึมด้านบนของแก้วลงเบาๆ…
แต่ก่อนที่หญิงสาวจะตักครีมสีขาวเข้าปาก หล่อนก็ชะงักมือและปากตัวเองลง พลางวางช้อนกลับเข้าที่เดิม และหันไปยังร้านฟากตรงข้ามอีกครั้ง สายตาจับจ้องที่ป้ายแผ่นใหญ่ด้านบน ปรากฏข้อความชัดเจนว่า “ห้องภาพแห่งความคิดถึง”
ภายในใจของหญิงสาวราวกับมีไฟโชติช่วงขึ้นมาอีกครา จนหญิงสาวไม่อาจทนนั่งละเลียดของว่างตรงหน้าได้อีกต่อไป ประสาทรับรสที่ถูกกระตุ้นให้อยากทำงานเมื่อครู่ได้มลายหายไปอย่างสิ้นเชิง มีแต่เสียงของหัวใจที่กำลังเรียกร้องบางอย่างเท่านั้น…
เจนจิราหยิบธนบัตรใบหนึ่ง วางลงบนโต๊ะ ก่อนจะเดินตรงผละออกจากร้านนั้นไปโดยไม่สนใจต่อสิ่งใดทั้งปวง…
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น