ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ภาพอดีต
สายฝนค่อยๆโปรยปรายลงมาทีละน้อย ร่างสูงของเด็กหนุ่มและเด็กสาวในชุดนักเรียน เดินกางร่มคนละคันไปตามทางเล็กๆที่สองฟากของทางเป็นร้านค้าที่ดูเงียบเชียบผิดปกติ…
“เราชอบเวลาฝนตกมากๆเลยล่ะ” เสียงของเด็กหนุ่มดังขึ้น พอที่อีกฝ่ายจะจับฟังได้
“เหรอ เราไม่เห็นชอบเลย มันเฉอะๆแฉะๆ แล้วก็มืดๆครึ้มๆน่าอึดอัด” เด็กสาวผมยาวรวบไว้ที่ท้ายทอยผูกโบว์สีขาว กล่าวค้านด้วยน้ำเสียงนิ่ม
“อื้อก็จริงหรอก แต่มีคนเคยบอกว่า สายฝนเป็นสื่อของความคิดถึงจากใครบางคนน๊า” เด็กหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“เหรอ เราไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะเนี่ย… เอ… ทำไมทัชถึงเป็นคนโรแมนติกจัง ผิดกว่าที่คิดไว้เยอะ เพิ่งจะรู้ก็วันนี้ แต่ไหนแต่ไรมาแทบจะไม่ได้คุยกันเลยเนอะ”
“นั่นสิเนอะ วันนี้เห็นเธอต้องเดินกลับคนเดียว เลยมาเป็นเพื่อน” เด็กหนุ่มยิ้มด้วยแววตาบริสุทธิ์และเต็มเปี่ยมด้วยมิตรไมตรี
“อื้ม ขอบใจมากๆเลยนะ… นี่ปีหน้าจะเอนแล้ว ทัชจะเลือกคณะอะไรเหรอ?”
“อืมมมม… เราคงจะเลือกมัณฑนศิลป์น่ะ แต่ก็ไม่ได้ชอบมากหรอกนะ ไม่รู้จะเรียนอะไรมากกว่ามั้ง จริงๆแล้วอยากเปิดแกเลอรี่ส่วนตัวมากกว่า วาดภาพสีน้ำมันไปเรื่อยๆ ถ้าวาดได้ดีๆ ภาพนึงก็หลายตังค์… หึๆ”
“เอ้อใช่ๆ ทัชชอบวาดภาพนี่นา เห็นได้รางวัลบ๊อยบ่อย… ไว้วาดภาพเราบ้างสิ” เด็กสาวพูดไปอมยิ้มไป ขณะที่ฝนยังตกลงมาปรอยๆ
“เหอะๆ… เราวาดได้แต่ภาพธรรมชาติน่ะ ถึงบอกไงว่าชอบเวลาฝนตก ชอบอะไรเป็นธรรมชาติ ทิวทัศน์ต่างๆนานา แล้วก็เก็บรายละเอียดมาวาดภาพสีน้ำมัน…”
“อ้าวเหรอ ว๊า อดเลย… ไม่รู้นะเนี่ย เพิ่งจะรู้จักทัชมากขึ้นก็วันนี้เอง ทั้งที่อยู่ห้องเดียวกันมาตลอดแท้ๆ เอ้อ แล้วก็เลิกเรียกเราว่า เธอได้แล้วนะ เรียกว่า เจน จะดีกว่าจ้ะ”
สิ้นเสียงของเด็กสาว ภาพร่างสองร่างของเด็กหนุ่มสาวสองคนท่ามกลางสายฝนก็ค่อยๆเลือนลางราวกับภาพฝัน…
แสงแดดจางๆสาดทอผ่านกระจกใสบานเล็กที่มุมห้องเข้ามา… สัมผัสอุ่นๆจากไอแดดทำให้หญิงสาวในชุดนอนผ้าแพรสีครีม ค่อยๆขยับกาย และเบิกตาขึ้นช้าๆ…
…เรานึกถึงภาพตอนนั้นอีกแล้วเหรอเนี่ย… หญิงสาวลุกขึ้นนั่งบนเตียง ชันเข่าขึ้น พลางครุ่นคิด…
นาฬิกาตั้งโต๊ะตรงหัวเตียงบอกให้รู้ว่าหญิงสาวตื่นขึ้นยามสาย…
…หล่อนพยายามทบทวนความคิดของตัวเอง และวางแผนสถานที่ซึ่งหญิงสาวจะไปในวันนี้…
แกเลอรี่ภาพ ใช่แล้ว เราต้องตามหาแกเลอรี่ภาพสีน้ำมันให้พบ… ร่างบางนั้นลุกขึ้นจากเตียงด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความหวังอีกครั้ง ก่อนจะหยิบเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำไป…
“เราชอบเวลาฝนตกมากๆเลยล่ะ” เสียงของเด็กหนุ่มดังขึ้น พอที่อีกฝ่ายจะจับฟังได้
“เหรอ เราไม่เห็นชอบเลย มันเฉอะๆแฉะๆ แล้วก็มืดๆครึ้มๆน่าอึดอัด” เด็กสาวผมยาวรวบไว้ที่ท้ายทอยผูกโบว์สีขาว กล่าวค้านด้วยน้ำเสียงนิ่ม
“อื้อก็จริงหรอก แต่มีคนเคยบอกว่า สายฝนเป็นสื่อของความคิดถึงจากใครบางคนน๊า” เด็กหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“เหรอ เราไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะเนี่ย… เอ… ทำไมทัชถึงเป็นคนโรแมนติกจัง ผิดกว่าที่คิดไว้เยอะ เพิ่งจะรู้ก็วันนี้ แต่ไหนแต่ไรมาแทบจะไม่ได้คุยกันเลยเนอะ”
“นั่นสิเนอะ วันนี้เห็นเธอต้องเดินกลับคนเดียว เลยมาเป็นเพื่อน” เด็กหนุ่มยิ้มด้วยแววตาบริสุทธิ์และเต็มเปี่ยมด้วยมิตรไมตรี
“อื้ม ขอบใจมากๆเลยนะ… นี่ปีหน้าจะเอนแล้ว ทัชจะเลือกคณะอะไรเหรอ?”
“อืมมมม… เราคงจะเลือกมัณฑนศิลป์น่ะ แต่ก็ไม่ได้ชอบมากหรอกนะ ไม่รู้จะเรียนอะไรมากกว่ามั้ง จริงๆแล้วอยากเปิดแกเลอรี่ส่วนตัวมากกว่า วาดภาพสีน้ำมันไปเรื่อยๆ ถ้าวาดได้ดีๆ ภาพนึงก็หลายตังค์… หึๆ”
“เอ้อใช่ๆ ทัชชอบวาดภาพนี่นา เห็นได้รางวัลบ๊อยบ่อย… ไว้วาดภาพเราบ้างสิ” เด็กสาวพูดไปอมยิ้มไป ขณะที่ฝนยังตกลงมาปรอยๆ
“เหอะๆ… เราวาดได้แต่ภาพธรรมชาติน่ะ ถึงบอกไงว่าชอบเวลาฝนตก ชอบอะไรเป็นธรรมชาติ ทิวทัศน์ต่างๆนานา แล้วก็เก็บรายละเอียดมาวาดภาพสีน้ำมัน…”
“อ้าวเหรอ ว๊า อดเลย… ไม่รู้นะเนี่ย เพิ่งจะรู้จักทัชมากขึ้นก็วันนี้เอง ทั้งที่อยู่ห้องเดียวกันมาตลอดแท้ๆ เอ้อ แล้วก็เลิกเรียกเราว่า เธอได้แล้วนะ เรียกว่า เจน จะดีกว่าจ้ะ”
สิ้นเสียงของเด็กสาว ภาพร่างสองร่างของเด็กหนุ่มสาวสองคนท่ามกลางสายฝนก็ค่อยๆเลือนลางราวกับภาพฝัน…
แสงแดดจางๆสาดทอผ่านกระจกใสบานเล็กที่มุมห้องเข้ามา… สัมผัสอุ่นๆจากไอแดดทำให้หญิงสาวในชุดนอนผ้าแพรสีครีม ค่อยๆขยับกาย และเบิกตาขึ้นช้าๆ…
…เรานึกถึงภาพตอนนั้นอีกแล้วเหรอเนี่ย… หญิงสาวลุกขึ้นนั่งบนเตียง ชันเข่าขึ้น พลางครุ่นคิด…
นาฬิกาตั้งโต๊ะตรงหัวเตียงบอกให้รู้ว่าหญิงสาวตื่นขึ้นยามสาย…
…หล่อนพยายามทบทวนความคิดของตัวเอง และวางแผนสถานที่ซึ่งหญิงสาวจะไปในวันนี้…
แกเลอรี่ภาพ ใช่แล้ว เราต้องตามหาแกเลอรี่ภาพสีน้ำมันให้พบ… ร่างบางนั้นลุกขึ้นจากเตียงด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความหวังอีกครั้ง ก่อนจะหยิบเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำไป…
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น