ฉันเป็นผู้หญิงแบบที่พวกเขาพูดกันนั่นแหละ

คำเตือน

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายรักดราม่านะคะ ดังนั้นจะมีพฤติกรรมต่าง ๆ ที่ต้องใช้วิจารณญาณในการอ่าน ดังนั้นหากมีฉากหรือการกระทำที่รุนแรงนักเขียนจะติดคำเตือนไว้ให้ในแต่ละตอนนะคะ

**********

ใครว่าเรื่องความรักเป็นเรื่องของคนสองคน

[มึงจะตัดขาดกับกูแค่เพราะผู้หญิงคนเดียวเหรอวะ มึงหลงอะไรในตัวผู้หญิงคนนั้นขนาดนั้น ถ้ามึงชอบจะซื้อกินตอนไหนก็ได้ไหม แต่อย่าเอามาเป็นแม่ของลูกมึงดิ กูหวังดีกับมึงนะนิมมาน]

[จะหาผู้หญิงก็เลือกให้มันดีหน่อย พี่ไม่อยากให้แกคบผู้หญิงแบบนั้น]

[แม่ไม่คิดเลยว่าลูกจะเลือกผู้หญิงแบบนั้นมา ลูกก็รู้นี่ว่าแม่เกลียดผู้หญิงประเภทนั้นมากแค่ไหน ลูกจะเลือกผู้หญิงแบบที่เคยเกือบทำให้ครอบครัวเราพังได้ยังไง เห็นใจแม่ที่ต้องยอมให้เธอเข้ามาในบ้านเถอะนะนิมมาน]

**********

ความสัมพันธ์ขงเธอกับเขาเริ่มขึ้นเพียงเพราะเขามองเธอแล้วรู้สึกสบายตา ในขณะที่เธอคล้ายกับเด็กที่พิ่งเคยออกมาเจอโลกครั้งแรกที่ไม่รู้แม้แต่วิธีปฏิเสธ เธอจึงได้ตอบรับเขาไปอย่างง่ายดาย

เธอคิดว่าเขาไม่ต่างจาดคนอื่น แต่เวลากลับช่วยเปลี่ยนความคิดนั้น

ความสัมพันธืเรียบง่ายดำเนินไปพร้อมกับคาวมรักที่ค่อย ๆ ผลิบาน จนกระทั่งทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไปเพราะคำพูดสั้น ๆ หนึ่งประโยค

"พี่คุ้นหน้าพุดอยู่นะ เราเคยเจอกันที่ไหนหรือเปล่า"

อดีตที่เธอที่เธอทิ้งไว้เบื้องหลังกำลังวิ่งไล่ตามเข้ามาใกล้เธอเรื่อย ๆ แค่รอเวลาเผยให้เขารู้เท่านั้น

ในตอนเขารับรู้อดีตของเธอ สายตาของเขากลับยังคงมองตรงมาที่เธอ ทั้งยังแสดงคาวมหนักแน่นออกมาให้ได้เห็น ทว่ายิ่งเขาหนักแน่นเท่าไหร่ เธอกลับยิ่งสมเพชตัวเองมากขึ้นเท่านั้น

“พี่ทำให้ชีวิตพุดน่าสมเพชจนนึกเสียดายเวลาที่เรารู้จักกันเลย”

**********

“พวกเขาบอกอะไรพี่บ้างเหรอคะ พี่เชื่อพวกเขาได้เลยนะ พุดเป็นอย่างที่พวกเขาพูดทั้งหมดนั่นแหละ”

-พุด-

“พี่เป็นคนโกรธง่าย แต่รู้ตัวเร็ว ถ้าวันไหนพี่เผลอใส่อารมณ์กับพุด พุดก็อย่าเพิ่งเสียใจ พี่จะรีบกลับไปหาพุดเอง”

-นิมมาน-

**********

ฝากติดตามนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ