คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CH4:สวัสดีเครื่องแบบใหม่
“คยู!!!!” ผมวิ่งเข้าใส่บุคคลมาใหม่ที่ไม่ได้เจอกันมาถึงสามเดือนก่อนจะกอดอีกฝ่ายแล้วซุกหน้าลงกับไหล่ของคนตรงหน้า
“ทำไมนายถึง....” คยูฮยอนพูดเสียงเบา ก่อนจะสะกิดใจขึ้นมาแล้วตวัดสายตาไปหาบุคคลทั้งสองที่ยืนอยู่อีกฝั่ง
“นี่ ไม่ทำสายตาหน้ากลัวแบบนี้สิ” เจ้าของแว่นตากันแดดสีดำที่มีสัญลักษณ์เป็นรูปตัววายเล็กที่ขาแว่นเผยยิ้มออกมาที่ข้างริมฝีปาก
“ไอ้สั*เอ้ย” เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเข้มผละออกจากคนตรงที่เข้ามากอด อีฮยอกแจที่ถูกผละออกจากอีกฝ่ายหันมองตามคยูที่หน้าตาดูเกรี้ยวกราดกว่าปกติ เขาไม่เคยเห็นใบหน้าแบบนี้ของคยูฮยอนมาก่อน มือหนาคว้าเข้ากับเสื้อสูทของเยซองก่อนจะคว้าหมัดขึ้นเตรียมจัดการ
“เห~อย่าลืมสิ คนรู้จักของนายไม่ได้มีแค่นี้หรอก จริงมั้ย”
เมื่อสิ้นสุดประโยคมือหนาที่กำแน่นก็เริ่มสั่นก่อนจะค่อยๆคลายมือข้างขวาที่ดึงคอเสื้ออีกฝ่าย แล้วลดมือลงพร้อมกับเรียวอุคที่เดินเข้ามาดูว่าเจ้าของแว่นตากันแดดเป็นอะไรหรือไม่
คยูฮยอนเดินหันหลังให้กับทั้งสองก่อนจะสาวเท้าอย่างรวดเร็วพร้อมคว้าข้อมือบางของคนตัวเล็กผมสีทองพร้อมทั้งเดินออกไปทิ้งไว้แต่เสียงปิดประตูที่ดังลั่นบ่งบอกอารมณ์ได้เป็นอย่างดี
.
.
“นี่”
“ว่า”
แม้จะส่งเสียงตอบกลับมาแต่ก่อนจะคงไม่ยอมหยุดเดินแม้ผมจะพยายามรั้งอีกคนไว้ด้วยแรงจากมือทั้งสองข้าง
“นี่!!”
ยังครับ ยังไม่หยุดอีก
“หยุด!” ผมยกหมัดก่อนจะลงแรงไปกับใบหน้าคนตัวสูงกว่าอย่างแรงพร้อมกับเสียงตะโกน ใบหน้าของไอ้ด็อกเตอร์หันไปทิศทางเดียวกับหมัดของผมก่อนนิ่งแล้วสะบัดหัวสองสามทีแล้วเงยหน้าขึ้นมองพร้อมกับกุมแก้มข้างซ้ายที่โดนแรงอัดไปเต็มๆ
ร่างสูงอย่างโจวคยูฮยอนไม่รอช้า รวบข้อม้อทั้งของผมไว้ด้วยมือขวาข้างเดียวก่อนที่ใบหน้าจะยื่นมาใกล้เกินกว่าจำเป็น ดวงตาสีน้ำตาลเข้มจ้องมาที่นัยต์ตาของผมจนปากที่กำลังจะพูดต่อต้องหุบลง
ภาวะรอบข้างตกอยู่ในความเงียบ ก่อนที่ด็อกเตอร์คูยอนจะก้มหน้าลงมาเรื่อยๆ..
เห้ย!มันใกล้ไป....
ไม่ทันจะคิดจบเลย(ฮยอกแจ:ให้บทกูเพิ่มหน่อยเถอะนังคนเขียน) ริมฝีกปากหนาเข้าจู่โจมกับปากของผมอย่างทันที ดวงตาทั้งสองเบิกตาขึ้นอย่างตกใจกับการกระทำของอีกฝ่ายสลัดแขนทั้งสองที่อยู่ในมือซ้ายของอีกคนฝ่ายก่อนจะใช้ดันคนตรงหน้าออกห่างตัว
“ทำอะไรของมึงเนี่ย!”
แต่เหมือนไม่เข้าหูของอีกฝ่ายแม้แต่น้อยร่างสูงไม่พูดอะไรแค่ยื่นถุงกระดาษที่ได้รับจากอีกคนมาให้ตรงหน้า
“เอาไปเปลี่ยนในห้องน้ำไป” พูดไปก็พลางชี้นิ้วไปที่ห้องน้ำที่อยู่ใกล้ๆ
แม่งเอ้ย!!!ทำไมมันพูดจาหน้านิ่งเฉยได้ทั้งๆที่มันพึ่งจะ....เออนั้นแหละ....
“คิดอะไรหน้าแดงหมดแล้วนะ”
ถึงกับสะดุ้งตัวโยน ผมรีบดึงถุงกระดาษออกจากมืออีกฝ่ายแล้ววิ่งสี่คูณร้อยเข้าห้องน้ำชายไปเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็วแม้จะเจ็บใจที่ได้ยินเสียงอีกคนหัวเราะขำก็ตาม
จำไว้เหอะ!!!!!!
.
.
ผมรีบวิ่งเข้ามาในห้องน้ำก่อนจะตรงดิ่งมาที่ห้องริมสุดติดฝั่งผนัง มือข้างขวาถูไปมาที่ริมฝีปากอย่างรุนแรง จนเผลอไปชนเข้ากับคนที่ยืนอยู่
ปึก!
“ข..ขอโทษครับ” รีบก้มหัวให้สองสามทีก่อนจะรีบสาวเท้าเข้าไป
ตึง!!!!!
“โอ้ย!”
นี่เกิดมาอาภัพหรืออะไรวะ ทำไมต้องทำตัวเรียกร้องจากสายตาชาวบ้านเขาด้วย เชือกรองเท้าแม่งอยู่มาเป็นปีไม่เคยเหยียบจะมาเผลอเนรคุณอะไรตอนนี้
“เป็นอะไรมั้ย” ฝ่ามือของผู้ชายถูกส่งมาตรงหน้า ก่อนที่ผมจะหันไปมองเจ้าของมือส่ายหน้าให้เล็กน้อยบวกกับเสียงหัวเราะแห้งๆแล้วค่อยๆยันตัวขึ้นจากพื้นห้อง เอามือปัดทำความสะอาดเสื้อสองสามทีแล้วเดินหนีเข้าห้องน้ำมาลงกลอนอย่างรวดเร็ว
“เจ็บคางชิบหาย” ผมบ่นๆไปพลางก่อนจะเริ่มลงมือปลดกระดุมเตรียมเปลี่ยนเครื่องแบบ
.
.
“นานชิบหาย”
เสียงบ่นไอ้ด็อกเตอร์ดังหงุมหงิมขึ้นมา แม่งเอ้ยยย ทำหน้าตาเฉยได้ไงวะ ผมจะมาอายอะไรก็คงจะดูคิดไปเองคนเดียวเออยอมหน้าด้านแบบมันก็ได้ฟะ
“มึงช่วยดูเครื่องแบบหน่อยว่าแต่งง่ายตรงไหน-_-”
เดี๋ยวอีฮยอกแจคนนี้จะสารยายสภาพชุดเครื่องแบบให้ฟังเองครับ...
เริ่มจากเสื้อตัวในเป็นเสื้อยืดสีขาวที่หน้าอกข้างซ้ายถูกประดับด้วยตราสัญลักษณ์ซึ่งบอกว่าเป็นนักเรียนของโรงเรียนบียอนแห่งนี้ ขอบเสื้อยืดเป็นสีน้ำเงินกรมท่าซึ่งตัดกับสีขาวของเสื้อยืดได้เป็นอย่างดี ตัวกางเกงก็ออกแบบมาเป็นกางเกงนักเรียนขาสั้นปกตินั้นแหละครับ เป็นสีน้ำเงินกรมท่ามีซิปรูดและกระเป๋าสองข้าง รองเท้าก็เป็นรองเท้าคู่เดิมกับที่ใส่มาจากโรงเรียน และส่วนเข็มขัดก็เป็นหนังที่หัวเข็มขัดเป็นตราโรงเรียนเหมือนบนเสื้อยืดต่างแค่มีสีสัน งามกว่าเยอะ
แต่อย่าคิดว่าแค่นี้มันจะจบนะครับ มันยังมีเสื้อคลุมห่าเหวอะไรไม่รู้อีกครับ=_=(หนาวมากมั้ง) เป็นเสื้อสูทแต่ตรงฝั่งด้านที่ปกติจะเป็นกระเป๋าเสื้อถูกเปลี่ยนเป็นสัญลักษณ์โรงเรียนแทน และที่ปลายของเสื้อสูทเป็นกระเป๋าเล็กๆทั้งสองฝั่ง กระดุมแต่ละเม็ดเป็นรูปลูกอมเหมือนแค้นดี้เลทเทอร์เคลือบสีทองเงา
“เดี๋ยวนะ” ร่างสูงกว่าคว้าคอเสื้อคลุมของผมไปมองใกล้ๆ อย่าบอกนะว่าใส่ผิดตรงไหน ถึงใส่ผิดจริงๆกูก็ไม่เปลี่ยนหรอกครับ=_=
“แล้วเข็มล่ะ”
“ในถุงไม่มีนะ” ผมล้วงมือเข้าไปหาในถุงอีกที แต่ตอนที่อยู่ในห้องน้ำก็แน่ใจนะครับว่าผมใส่ครบทุกชิ้นจริงๆ
“เห้ย...เข็มนั้นสำคัญยิ่งชีวิต...”
“หาไอ้นี่รึเปล่า”
ยังไม่ทันที่คยูจะพูดจบ เสียงของบุคคลที่สามก็ดังแทรกขึ้นมาเรียกสายตาทั้งสองคู่ให้หันไปมองคนมาใหม่
“เห้ย!”
ไอ้นี่มันผู้ชายในห้องน้ำนี่!!
“สวัสดีครับ....พี่ทงเฮ” เสียงไอ้ด็อกเตอร์พูดออกมาเบาๆก่อนจะยกมือไหวอีกฝ่ายตามมารยาท จากสภาพแล้วน่าจะเป็นคนที่น่ากลัวไม่ใช่เล่น
“ไม่ได้บอกเด็กใหม่ไว้หรอว่าไอ้นี่น่ะ สำ คัญ มาก” อีกฝ่ายพูดหน้าตานิ่งๆแต่เน้นเสียงหนักไปที่สามพยางค์ท้าย คยูก้มหน้าลงจ๋อยๆจนผมต้องเผลอเอื้อมแขนไปแตะบ่าเบาๆอย่างให้กำลังใจ
“ผมเป็นคนลืมเข็มกลัดเอง อย่าไปดุมันเลยครับ”
ความจริงมันก็เป็นความผิดผมจริงๆนั้นแหละ สงสัยน่าจะหล่นตอนที่สะดุดเชือกรองเท้า
พูดไปแม่งก็เจ็บคางนะเนี่ย....
เมื่อเห็นผมเปิดปากพูด รุ่นพี่ทงเฮก็หันหน้ามามองด้วยสายตาเฉียบคม ทำเอาปากที่พูดเมื่อกี้ต้องหุบลงกันเลยทีเดียว
“นี่ขนาดพูดไม่จบก็ยอมรับโทษแทนซะแล้วนะ” พูดจบก็ยิ้มมุมปากเล่นเอาทั้งสองคนอย่างพวกผมเสียวสันหลังวาบ
แค่ลืมเข็มกลัดแม่งต้องมีบทลงโทษเลยหรอวะ เว่อชิบหาย
“ถ้านายรู้ว่าเข็มกลัดอันนี้มันเหมือนชีวิตของนาย นายจะไม่พูดแบบนี้” ร่างหนาอย่างอีทงเฮยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ก่อนจะพูดราวกับรู้ความคิดในใจว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ จนอีฮยอกแจต้องผงะออกมาเล็กน้อย
“ตามฉันมา ส่วนนายน่ะกลับไปห้องเรียนได้แล้ว”
ร่างหนาถือวิสาสะคว้าเข้าที่ข้อมือของผม พร้อมทั้งโบกมือไล่ร่างสูงอย่างโจวคยูให้กลับไป
เดี๋ยว จะลงโทษกูจริงๆหรอ แค่ทำเข็มกลัดหล่นอย่างเดียวนี่นะ (ร้องไห้หนักมาก)
“อ่อ แล้วก็อีกอย่างนึงที่ครั้งนี้ฉันจะเว้นโทษให้”
ทั้งผมและคยูหันไปมองที่รุ่นพี่พร้อมกัน
“เมื่อกี้ก่อนนายเข้าห้องน้ำน่ะ”
“……”
“นายจูบกันใช่มั้ยล่ะ”
_________________________________________________________________________________________________
โอ้โห เป็นการจบตอนที่บั่บ....
แต่ในที่สุดพระเอกของเราก็ได้ออกมาซักที
*โบกแท่งไฟ*
ต่อจากนี้พี่ทงจะพาน้องฮยอกแจไปลงโทษอะไร
ต้องตามต่อซะแล้วว
ฝากติชมคอมเม้น โหวต วิจารณ์กันตามสบาย
หรือไปด่าคนแต่งที่แท็ก #ฟิคบียอน ก็ได้
(ทุกวันนี้เรานั่งสกรีนแท็กอย่างเดียวดาย...)
ขอบคุณทุกคนที่จิ้มเข้ามานะคะ
@DHSand
ความคิดเห็น