จนกว่าจะพบกันใหม่

ข้อมูลเบื้องต้น

คำว่าคิดถึงที่ได้ฟังทำให้หัวใจมันพองโตระคนป่นกับความเหงาที่ทวีคูณ

เนื้อเรื่อง

ก่อนที่จะลาจากกัน....เป็นเค้าเองที่มักจะขอให้เรากอดกันทุกครั้ง

และทุกครั้งที่เราเจอกัน....เป็นฉันเองที่รอคอยช่วงเวลานี้

....

"มากอดกันหน่อยซิ"   เสียงของเค้าดังขึ้นก่อนเวลาจะแยกย้ายจากกัน

แทนคำตอบเป็นฉันเองที่โผเข้าหาเขา กลิ่นโคโลจญ์อ่อนๆเตะจมูก ไม่รู้ว่าเค้าตั้งใจให้ฉันได้กลิ่นของมันหรือเปล่า

เขา กอดแล้วค่อยๆดันฉันเข้าไปในห้องครัว เพราะว่าข้างนอกนั้นมีหน้าต่างอยู่รอบด้าน  เกรงว่าผู้อาศัยอื่นในหอพักของเขาจะมองเข้ามาในบ้าน

"มา จูบหน่อยซิ" เขาพูดแล้วโน้มลงมาจูบที่ริมฝีปาก  นานแล้วที่ฉันไม่เคยได้สัมผัสมัน ฉันขบเบาๆที่ริมฝีปากของเขา พลันฉุกคิดในใจ ว่ามันเป็นสิ่งที่คนนับถือกันเป็นพี่น้องพึงกระทำหรือไม่ เมื่อคิดได้แล้ว ฉันจึงปฏิเสธการรุกล้ำนั้นด้วยการขบกรามให้แน่นขึ้น 

เขา ดันตัวฉันจนติดขอบโต๊ะกินข้าวตัวใหญ่กลางห้อง ฉันเอี้ยวตัวหลบ ริมฝีปากหลุดออกจากกัน แล้วเอามือปิดหน้าตัวเอง....ทบทวนความสัมพันธ์

"ฉัน คิดถึงแกว่ะ" เขาบอกพลางเอามือลูบหัวเบาๆ  มันเป็นเสียงที่เปล่งออกมาจากเขา จับใจความได้แบบนั้น ส่วนความหมายจริงๆของมัน ฉันไม่อาจทราบได้

ฉัน หยิบกระเป๋าและกุญแจรถเดินออกมา เขาเดินตามมาส่งที่หน้าบ้าน  เสียงแซวจากวงสนทนาข้างนอกแทรกเข้ามา ประกอบด้วยรุ่นพี่คณะนิติ กับวิศวะที่กำลังเรียนต่อปอโท  และรุ่นพี่ที่เรียนจิตวิทยาด้วยกันเขาได้งานทำในมหาวิทยาลัย  ฉันยิ้มกลับแทนการฌโต้ตอบแล้วยกมือไหว้บอกลา

กลับถึงบ้าด้วยใจที่เบากว่าเดิม  คำว่าคิดถึงที่ได้ฟังทำให้หัวใจมันพองโตระคนป่นกับความเหงาที่ทวีคูณ....ตกลงเราเป็นอะไรกัน