ช่องว่างชั่วอึดใจเดียว...

ข้อมูลเบื้องต้น

ฉันรักความเหงา   เพราะความเหงาทำให้ความรู้สึกที่โรแมนติกมากกว่าความรักที่มีความรู้สึกตามสัญชาตญารมาเคลือแฝง

เนื้อเรื่อง

4.30 น. เวลาเลิกงานตามเวลาราชการ

ฉันขี่มอเตอร์ไซค์คู่ใจกลับบ้านพลางยิ้มกริ่มในใจ

เพราะพึงพอใจกับประกาศของราชการกรณีหยุดงาน 5 วันเนื่องจากน้ำท่วม

รู้สึกผิดที่ดีใจท่ามกลางความทุกข์ของเพื่อนร่วมประเทศคนอื่นๆ

เลี้ยวรถเข้าเซเว่น บริจาคให้กับน้ำท่วม 100 บาท

อย่างน้อยฉันก็มีส่วนช่วยเหลือพวกเค้าบ้างดีกว่าไม่คิดทำอะไรเลย...

กุญแจถูกไขเข้าไปเพื่อนำตัวเองกลับสู่โลกของฉัน...

อาบน้ำ สระผม เปิดแอร์ เปลื่อยกาย (......) ทาครีม หัวเราะให้กับพุงตัวเองเบาๆ 1 ที

" ฉันทาเธอเพื่อให้เธอหอมย่ะ " ฉันบอกกับตัวเอง  แต่งตัวแล้วจัดท่าที่สบายที่สุดให้กับตัวเองแล้วอ่านหนังสือ

เสียงโทรศัพท์รบกวนการอ่านของฉัน

"ว่าไงพี่" ฉันกรอกเสียงลงไปในสาย

"ว่างป่าว มาหาหน่อยดิ" เขาบอก

"ไม่ออกได้มั๊ย อยากอ่านหนังสือ" ฉันปฏิเสธ

"พี่ให้เวลาแกครึ่งชั่วโมงจะมามั๊ย" เขายื่นคำขาด

"ไม่....ง่วง...อยากอ่านหนังสือมากกว่า" ฉันปฏิเสธซ้ำ

     พี่คนนี้เป็นพี่ร่วมคณะของฉันสมัยที่ฉันเรียน เขาเป็นหนึ่งในกลุ่มประธานสโมสรนิสิตประจำคณะ ฉันจำได้ติดใจว่าสมัยเรียนเขาชอบหาเรื่องว่าฉันด้วยว่าฉันผิวดำ มีเหตุการณ์ที่บังเอิญเค้าได้เห็นเนินอกที่มันดันผ่านร่องกระดุมเสื้อนิสิต จากนั้นเป็นต้นมา มันเอ๊ย...เขาจึงเรียกฉันว่า "นมช๊อคโกแลต"

ความเงียบครองสายโทรศัพท์อยู่นาน เขาจึงพูดว่า

"ทราย....มาอยู่เป็นเพื่อนพี่หน่อยดิวะ นะ...."

ครึ่งชั่วโมงต่อมาฉันจึงมายื่นอยู่หน้าบ้านเค้า

ฉันมาที่นี่เป็นครั้งที่ 3 แต่คราวนี้เงียบจริงๆ คงเป็นเพราะว่าปิดเทอมเด็กๆที่อยู่ในหอคงกลับบ้านไปหมด

ใช่....บ้านของพี่เขาทำกิจการหอพัก มีพี่เขาเป็นคนดูแลหอเพียงคนเดียว

ฉันเดินเข้าไปนั่งม้านั่งไม้ตัวเก่า ฉันชอบที่มันรองรับกระดูกสันหลังในท่าที่สบายกึ่งนั่งกึ่งนอน

เขานั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ พลางอวดรูปที่เค้าไปเป็นครูฝึก รด. กลับมา เขาภูมีใจเมื่ออยู่ในเครื่องแบบสีเขียว

เขาเรียกตัวเองว่า  ทหารนักแสดง....เพราะเขาเพียงแค่ถูกขอตัวไปช่วยฝึกสอนเท่านั้นเอง

ฉันยิ้มและเสร้งทำเป็นตื่นเต้นกับการบอกเล่าของเขา  การที่ทำให้คนอื่นรู้สึกภูมิใจในการกระทำของตัวเองเป็นสิ่งที่นักจิตวิทยา อย่างฉันพึ่งกระทำมิใช่หรือ  ความรู้สึกเคารพตัวเองมันสร้างยากหากคนรอบข้างไม่ให้ความร่วมมือ ยิ่งในสังคมที่ชอบทับถมกันแบบนี้ด้วยแล้ว ฉันจึงเลือกทำมันเพราะมันก็ไม่ได้ลำบากอะไร

ฉันหาว...บ่อยและถี่ขึ้นในช่วงหลังๆ เขาเลือนเก้าอี้มานั่งข้างๆพลางเอามือลูบหัว

"ง่วงนอนหรือเราน่ะ...." เขาถาม ฉันพยักหน้าแทนคำตอบ เขายิ้มแล้วก้มมาหอมแก้มฉัน

"หมั่นเขี้ยว"  เขาบอก ฉันนั่งเฉยไม่มีคำพูดใดออกจากปากฉันแต่พยายามมองตาเขาเพื่อหาสาเหตุของการกระทำนั้น

"กลับแล้วพี่...."  ฉันบอกพร้อมกับลุกขึ้นเตรียมตัวจะหยิบกระเป๋า  เขาสวมกอดฉันจากด้านหน้า

หัวของฉันเสมออยู่ที่หัวไหล่ของเขา

"เหงาอ่ะดิ..."  ฉันพูดเรียกสติของเขา

"ตัวแกนิ่มว่ะ ขอกอดอีกหน่อยนะ ชั้นก็งี้แหละขาดความอบอุ่น"  ฉันจึงกอดเขาตอบ  ฉันว่าการได้กอดใครซักคนมันให้ความรู้สึกดี ฉันชอบที่จะกอด ชอบกลิ่นของการกอด

...

ฉันขี่รถกลับบ้านด้วยสภาวะใจที่เบาๆ   ความเหงาทำร้ายคนที่ไม่รู้จักอยู่กับความเหงา

ถ้าเรารู้จักกับมันดีแล้ว  ความเหงาเป็นเพื่อนที่ดี

ฉันรักความเหงา   เพราะความเหงาทำให้ความรู้สึกที่โรแมนติกมากกว่าความรักที่มีความรู้สึกตามสัญชาตญารมาเคลือแฝง

ไม่เสียใจเมื่อไม่มีใครข้างกาย นั่นก็เพราะว่าฉันให้อิสระหัวใจให้มันชอบใครได้หลายๆคนโดยไม่รู้สึกผิด

..