คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทแรก เรื่องหนักๆ
1
เลือด ไม่นะผมยังไม่อยากตายอ๊ากกกก เลือดไหลไม่หยุดเลยแต่มันไหลมาจากตรงไหนล่ะ สำรวจๆ ไม่มีบาดแผลนิงั้นนี่เลือดใครล่ะ??
“นะ...นายไม่เป็นอะไรนะ”
เมื่อตั้งสติและคิดดูดีๆก่อนที่จะมีเลือดมันมีเงาดำๆมาบังไว้นี่นา แล้วเมื่อกี๊เสียงใครอ่ะ ผีเหรอ หมาน้อยเหรอ ใครว๊า??
โอ๊ะ เมื่อรู้สึกตัวครั้งที่2ก็พบร่างใหญ่ร่างหนึ่งอยู่ตรงหน้า แล้วตรงเอวข้างขวาก็มีบาดแผลเลือดไหลด้วย หรือนี่จะเป็นเลือดเขากันนะ (พึ่งรู้เหรอไอ้บ้า-*-)
“มะ...ไม่เป็นอะไรครับ แต่ว่าคุณ...”
“หึ แผลแค่นี้ไม่ทำให้ฉันตายหรอกน่า ไปเป็นไรๆ”
ร่างใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วๆ เหมือนกับคนที่กำลังจะหมดสติ
“แต่ว่าแผลคุณเลือดไหลไม่หยุดเลยนะ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปได้ขาดเลือดตายพอดี เดี๋ยวไปทำแผลบ้านผมก่อนนะ อยู่ใกล้แค่นี้เอง”
“....” เงียบ...ไม่มีการตอบสนอง เงียบได้อีก หรือว่าเขาหมดสติไปแล้วนะ เอ๊ะ หมดสติแล้วจริงๆด้วยต้องทำไงต่อนะ อ่อ..ใช่ๆทำแบบในหนังไงให้เอาแขนมาพาดบ่าแล้วพยุงหลัง อื้มๆแบบนั้นแหล่ะ
ผมทำตามที่คิดในหัว แต่ว่ามันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดน่ะสิ เขาตัวหนักสุดๆเลยแฮะ แบบนี้จะไปถึงบ้านมั้ยเนี่ย มีหวังได้เดินไปกลิ้งไปแน่ๆ แต่ทำดูก่อนก็ไม่เสียหาย เอาล่ะ ฮึบ~
ผมถ่อสังขารแบกเขามาจนถึงบ้านในที่สุด แล้วพาเขาขึ้นไปบนห้องผม และวางเขาลงบนเตียง
โอย เมื่อโคตรๆปวดหหลังชะมัด พรุ่งนี้โทรไปลางานดีมั้ยเนี่ย =O=
ผมมองร่างใหญ่ที่นอนหอบแฮกๆอยู่บนเตียง เอ๊ะว่าแต่จะทำอะไรนะ คิดไม่ออก ช่างเห๊อะ (มาช่งมาช่างอะไร ทำแผลสิทำแผล-*-)
เออใช่ๆ ผมลืมไปเลยต้องทำแผลให้เขาก่อนที่จะขาดเลือดตายสินะ อ้อใช่ๆ
ผมเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลที่อยู่ในลิ้นชักมาเปิดออก เอ...ว่าแต่ต้องใช้อะไรมั่งเนี่ย ช่างเห๊อะ (ไอ้บ้า ผ้าพันแผลสิ น้ำยาล้างแผลด้วย-*-)
อ้อใช่ๆลืมไปเลยแฮะ ผมหยิบผ้าพันแผลที่ม้วนๆอยู่มา แล้วต้องทำอะไรอีกนะ-*- เออใช่ๆ ต้องถอดเสื้อๆ
ผมแกะกระดุมเสื้อเขาอย่างเบามือ มาจนสุดและถอดเสื้อเขาออก
ตกตะลึง!! เรือนร่างเขาช่างเซ็กซี่จริงๆ แขนมีกล้ามพอประมาณ มีซิกแพคด้วยล่ะ และประกอบกับนอนหอบมีเหงื่อไหลออกมา โอ้ว เซ็กซี่ชะมัด(ไอ้บ้า นี่มันใช่เวลาม้ายยยยยย ทำแผลสิเฟร้ย-*-) เฮ้ย ลืมอีกแล้ว เดี๋ยวนี้เป็นอะไรวะหลงๆลืมๆอยู่ได้ -*-
ผมรีบเอายาล้างแผลใส่สำลีมาเช็ดๆแถวปากแผลแล้วเอาผ้าพันแผลมาพันรอบไว้ แล้วเอาผ้าห่มมาคลุมตัวให้
เฮ้อ.. เสร็จสักทีนะ ผมนั่งลงข้างๆเตียงแล้วเอาคางมาเกยเตียงไว้
ฮ้าวววว ง่วงชะมัดเลย วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้วแฮะ ว่าแล้วผมก็ฟุบหน้าลงตรงนั้นเลยแล้วก็หลับไป
ครอก~
งืมๆ ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะมีสัมผัสบางอย่างที่แก้ม อะไรวะคนกำลังนอนสบายๆ-*-
“อืม...” ผมที่ลืมตาขึ้นมาก็พบว่า ร่างใหญ่เมื่อคืนเอาจมูกโด่งมาหอมฝอดที่แก้มจนผมสะดุ้ง
“เฮ้ย!! ทำอะไรเนี่ย”ผมตะโกนเสียงดังด้วยความตกใจ อะไรกันพึ่งเจอกันไม่ถึง12ชั่วโมงก็ทำแบบนี้ซะแล้วเรอะ อ๊ารายว๊า!!
“คำขอบคุณไง J”
ร่างใหญ่พูดพร้อมกับเอียงคอแล้วยิ้ม
“มะ...ไม่ต้องขอบคุณก็ได้ เมื่อคืนนี้นายก็ช่วยฉันไว้นี่ ก็เลยแค่ตอบแทน...”
“เรื่องเมื่อคืนเหรอ เรื่องอะไร??”
เอ๊าไอ้บ้านี่จำไม่ได้เลยเหรอ แล้วที่บอกว่าขอบคุณนั่นมันเรื่องอะไร-*-
“นาย....จำอะไรไม่ได้เลยเหรอ??”
“อืม...ไม่เลยอ่ะ รู้แค่ว่าฉันโดนมีดแทงแล้วก็เห็นนายแบกฉันมาบ้านนาย แล้วก็ช่วยทำแผลให้ แค่นั้นแหล่ะ”
อ๋อ ขอบคุณเรื่องนี้เองหรอกเหรอ เอ๊ะแต่ทำไมเค้าจำได้แค่นี้ล่ะ แปลกๆ ช่างเห๊อะ
“อืม...ก็คงงั้นแหล่ะ ว่าแต่นายหิวรึยัง เดี๋ยวทำกับข้าวให้??”
“ก็หิวนะ แต่นายทำอาหารเป็นเหรอ??”
“ก็ทำเป็นบางอย่างน่ะนะ เพราะฉันอยู่คนเดียวก็เลยต้องฝึกๆไว้”
“อ๋อ”
“แล้วจะกินอะไรล่ะ ฉันจะได้ไปซื้อมาทำ”
“งั้นฉันไปด้วยสิ”
“บ้าเหรอ เสื้อนายก็ขาด แล้วจะใส่เสื้อใครไปล่ะ”
“ก็เสื้อนายไง มีไม่ใช่เหรอ”
“มีก็มี แต่....”
“เอามาเหอะน่า”
เฮ้อ....อะไรเนี่ย เอาแต่ใจตัวเองชะมัด ผมบ่นพึมพำแล้วเดินไปหาเสื้อผ้าในตู้เสื้อผ้า ค้นๆๆๆ เออยู่ไหนนะตัวใหญ่สุดๆ เอร๊ยอะไรเนี่ย กกน.ลายผีเสื้อสีแดงนี่มันของคร๊ายยย ผมไม่ได้ใส่ของแบบนี้นะ อย่าเข้าใจผมผิดไปน๊า ผมไม่ได้มีรสนิยมแบบเน๊!!!
อ้อ สงสัยเป็นของยัยน้องสาวตัวแสบแน่ๆเลยบอกกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าอย่าเอาของตัวเองมาใส่ไว้กับของผม ตัวนี้ไม่ได้เก็บไปตอนย้ายบ้านสินะ อืมๆ
อ๊ะเจอแล้วๆ ผมมุดเข้าแล้วเอาก้นโผล่ออกมาข้างนอก ก็ก้นมันติดนี่นาทำไงได้เล่า เชอะๆ
หมับ!!
เฮ้ย อะไรอีกเนี่ยอยู่ๆก็มีมือมาสัมผัสที่ก้นของผมแล้วลูบๆไปมาจนผมขนลุก กระเด้งตัวออกมา จนทำให้ร่างใหญ่นั่นตกใจ
“นะ...นายมาจับก้นฉันทำไมเนี่ย =O=”
“ก็ป่าวหรอก เห็นก้นนายมันสวยดีเลยอยากสัมผัสดูเฉยๆ 5555”
ไอ้บ้า ดูยังไงว่าสวยมันบ้าไปแล้ว -0-
“อะนี่ นี่ใหญ่สุดแล้วนะใส่ได้มั้ย??”
ผมยื่นเสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่พอประมาณไปตรงหน้าเขา
“อืม...ถ้าเป็นพวกเสื้อยืดก็พอใส่ได้นะ”
“งั้นตัวนี้แหล่ะ”
เขาจัดแจงใส่เสื้อด้วยด้วยตัวเองเรียบร้อยเสร็จแล้วก็บ่นออกมา
“ฟิตไปหน่อยแฮะ แต่ก็ช่างเถอะ”
ฟิต...ฟิตจริงๆด้วย ฟิตมากซะจนเห็นกล้ามเนื้อที่ถูกเสื้อรัดจนปรากฏออกมา อ้ายๆเซ๊ะซี่ สุดๆ >O<~~
บ้าไปแล้ว ที่จะมาเขินอะไรกับเรื่องแบบนี้ ผมนี่ปกติดีป่าวเนี่ย= =
“งั้น ไปกันรึยัง”
“อะ...อื้ม ไปกันเลย”
การไปซื้อของครั้งนี้จะมีอะไรน่าตื่นเต้นมั้ยน๊า ติดตามตอนหน้าจ้า บาย~~
ความคิดเห็น