หนุ่มโหดหน้าใสคุ้มครองหัวใจยัยน่ารัก

ลำดับตอนที่ #2 : Begin เริ่มต้น

1

Begin

เริ่มต้น

~♬ Holding my breath, won't lose you again Something's made your eyes go cold ♬~*

เสียงดนตรีบรรเลงเป็นเพลงฟังสบายหูมันทำให้คนที่กำลังนอนอย่างเคลิบเคลิ้ม(ตรงไหนฟ่ะ นี่มันเพลงร็อคนะ)ต้องตื่นขึ้นมาเพื่อดูว่าใครหน้าไหนมันบังอาจโทรมาปลุกฉันแต่เช้าว่ะเนี่ย ควานหาอยู่ตั้งนานสองนานจนในที่สุดก็คว้าเจ้าเครื่องโทรศัพท์ที่ส่งเสียงเอะอะตั้งแต่เช้า(ถ้ามันเอะอะน่ารำคาญก็ปิดเสียงซะสิ จะเปิดเสียงให้มันรบกวนตัวเองทำไมเล่า-*-)

ฉันมองดูหน้าจอสีสว่างของตัวเอง 'เบอร์ใครว่ะ' ฉันนิ่วหน้าพร้อมกับบ่นในใจ ทั้งหงุดหงิดทั้งอารมณ์เสียและทั้งง่วง

"ฮัลโหล"

[ใช่เบอร์ของใบหวายมั้ยครับ]

"ก็ใช่น่ะสิ แล้วจะโทรหาใครล่ะ"

[อ้าวทำไมพูดเงี้ย]

"นายเป็นใครแล้วมีธุระอะไรกับฉันว่ามาเลย" น้ำเสียงเริ่มหงุดหงิด

[ฉันก็คือคนที่เจอเธอที่ผับเมื่อคืนไง จำฉันไม่ได้หรอ]

"ออ...นายเองหรอ แต่ฉันยังไม่รู้จักชื่อนายเลย"

[ฉันชื่อบิวตี้]

"หรอ" นั่นมันชื่อผู้หญิงไม่ใช่หรอ ชื่อบ้าอะไรว่ะเหมือนผู้หญิงชะมัดแถมหน้าตาก็ดูดี หน้าก็หวาน ถ้าเป็นกระเทยคงไม่ต้องเปลี่ยนชื่อให้สับสน และถ้าไปประกวดมิสทิฟฟานี่ คงจะได้ดำแหน่ง แหงแซะเลยเชื่อดิ

"แล้วที่นายโทรมามีธุระอะไรกับฉันงั้นหรอ"

[ฉันกำลังหาพนักงานเสิร์ฟที่รับทำพาร์ทธามม์มาทำที่ไนท์คลับของฉันน่ะ]

"หา...เมื่อกี้นายว่าไงนะ"-O-

[ไม่ต้องทำเสียงตกใจขนาดนั้นก็ได้]

"นายจะบ้าหรอไนต์คลับที่ไหนเขามีพนักงานเสิร์ฟฮะตาบ้า มันมีแต่พวกนั่งยั่วเสี่ยหัวล้านไม่ใช่เรอะ" ฉันโวยวายใส่เขาทันทีไนท์คลับบ้านนายน่ะสิมีเด็กเสิร์ฟ เริ่มมีพิรุธแฮะ –_–

[ก็ที่คลับของฉันนี่ไงเป็นที่แรก]

"งั้นหรอ"

[ใช่ แล้วตกลงเธอจะรับงานของฉันมั้ย]

"แล้วถ้าฉันทำฉันจะได้ค่าแรงเท่าไหร่"

[เป็นสองเท่าของที่ผับนั่นเลยเป็นไง]

โห้...ขนาดนั้นเชียว ฉันทำที่นั่นได้เดือนละสองพันสามพันเอง แถมเดือนนี้มีค่าใช้จ่ายเยอะซะด้วย เอาไงดีเนี่ย

[ว่าไง สนมั้ย]

"สนสิ สนสิ" ตอบไปแบบที่ไม่ต้องไปคิดให้เมื่อยเลยเงินดีขนาดนั้น ฉันเต็มใจทำอยู่แล้ว ย้าหู้

[ถ้างั้นเธอก็มาหาฉันที่...บลาๆๆ]

เขาบอกสถานที่ทำงานแห่งใหม่ให้ฉันซึ่งต้องเซนเซอร์เอาไว้ไม่ให้คุณผู้อ่านตามหาเจอ ฮิ ฮิ

"แล้วนายจะให้ฉันไปทำงานตอนไหนล่ะ"

[เอาเป็นตอนเย็นของวันนี้แล้วกันประมาณห้าโมงเย็นนะ ฉันจะรอเธออยู่ที่ไนท์คลับ ถ้าเธอไปแล้วไม่เห็นฉันและถ้ามีคนมาถามว่าเธอมาทำอะไรที่นี่ เธอต้องบอกไปว่ามาหาฉันเข้าใจมั้ย]

"แล้วทำไมต้องทำอย่างนั้นด้วย"

[เออน่า ทำตามที่ฉันบอกก็พอแล้วไม่ต้องซักไซให้มันมากนัก]

"อย่างนี้มันมีพิรุธ มันต้องมีอะไรแน่ๆเลย"

[มันไม่มีอะไรหรอกน่า ฉันไม่มีอะไรแล้วงั้นแค่นี้นะ ฉันมีธุระต้องไปทำ บาย]

"อืม บาย"

ที่โรงเรียน

"อรุณสวัสดิ์ ใบหวาย" ^^

"อือ อรุณสวัสดิ์ ออกัส" –_–

"โห ทำไมทำหน้าซังกะตายแบบนั้นล่ะ"

"แล้วจะให้ทำหน้าดีใจรึไงคนทำงานเลิกเที่ยงคืนแล้วยังต้องตื่นแต่เช้ามาโรงเรียนอีก ได้นอนแค่วันละห้าชั่วโมงหกชั่วโมงเอง" แถมเมื่อเช้าก็โดนไอ้บ้านั่นโทรปลุกแต่เช้าอีกต่างหาก -_- จะนอนก็ไม่ได้นอน พูดแล้วเซ็ง

"ถ้ามันได้นอนน้อยทำไมไม่เปลี่ยนงานไปซะล่ะ"

"แกก็รู้ว่าฉันต้องหาเงินส่งตัวเองเรียนถ้าทำงานที่เงินน้อยมันจะไปพอได้ไง น้อยใจชะตาชีวิตของตัวเองเลยจริงๆ" ~T^T~

"แล้วทำไมแกไม่ไปอยู่กับแม่แกล่ะ"

"แกอยากให้ฉันโดนไอ้พ่อเลี้ยงข่มขืนฉัน ให้ฉันเป็นเมียน้อยแม่ตัวเองนี่น่ะนะ"

"ก็แล้วทำไมแกไม่บอกแม่แกไปว่ะ ว่าพ่อเลี้ยงของแก พยายามจะยัดเยียดตำแหน่งเมียน้อยให้ลูกเลี้ยงตัวเอง"

"โหย ถ้าบอกไปแบบนั้นแกคิดหรอว่าแม่ฉันจะเชื่อ ก็ไอ้พ่อเลี้ยงนั่นน่ะ อยู่ต่อหน้าแม่ของฉันทำเป็นพ่อพระมาโปรดโลกอย่างงั้นแหละ พอลับหลังแม่ทีไรหัวงูโผล่ทุกที"

"ชีวิตแกนี่มันน่าหดหู่จริงๆเลย แล้วฉันขอถามแกจริงๆ ว่าแม่แกไม่ว่าอะไรหรอที่แกมาอยู่ข้างนอกคนเดียว แล้วแกยังต้องหาเงินเรียนเองอีก" T^T

"ก่อนออกจากบ้านมาอยู่คนเดียวฉันทะเลาะกับแม่และตัดสัมพันธ์กันเรียบร้อย แม่ฉันคงเห็นไอ้พ่อเลี้ยงหัวงูนั่นดีกว่าลูกในไส้อย่างฉันล่ะมั้ง"

ฉันพูดพร้อมทำท่ากระซิกๆ ใส่ไอ้เพื่อนสุดหล่อของฉัน มันทำท่าทางเห็นใจสุดริท(ฤทธิ์)ฉันเลยพูดขึ้นทำลายความซึ้ง

"แต่มันก็ดีจะได้เป็นประสบการณ์ชีวิต ฮ่าๆ"

"เรื่องมันเศร้าแล้วยังมีหน้ามาหัวเราะอีก แกนี่มันจริงๆเลยน่ะ ฉันนับถือแกจริงเลยว่ะ"

กริ๊ง....

"อา ออด เข้าเรียนแล้วเราเข้าห้องเรียนกันเถอะ" ออกัสเอ่ยขึ้นเมื่อเสียงออดดัง

"แล้ววิชาแรกเรียนอะไรง่ะ"

"เรียนคณิตฯ"

ง่ะ วิชาแรก เป็นวิชาที่ไมเกรนกินหัวกะบาลทุกที  เลขเป็นอะไรที่ฉันโง่ที่สุดในโลกหล้าถ้าเป็นวิชาอื่นพอทนได้แต๊แต่เลขนี่ขอบ๊ายบายไปตลอดชาติบวกเลขยังไม่ถูกเลย(นางเอกเรื่องนี้ช่างน่าสงสาร โง่คณิตว่ะฮาฮ่า)

สิ้นสุดการสนทนาฉันและออกัสก็เดินเข้าห้องเรียนไป และนั่งประจำที่ของตัวเอง ที่ของฉันเป็นที่ที่ทุกคนต่างก็อย่างจะนั่งกัน แต่เสียใจด้วยฉันได้นั่งที่ที่ไม่ว่าจะอยู่ม.ต้นหรือม.ปลายฉันจะต้องนั่งเป็นประจำเพื่อเวลาที่อาจารย์พร่ามอะไรซ้ำๆ ซากๆ แล้วมันเป็นสิ่งที่ฉันเบื่อที่จะฟังฉันก็มักจะมองออกไปยังนอกหน้าต่างหาอะไรมองที่เจริญหูเจริญกว่าอาจารย์หนังเหี่ยวเทศกรอกหูทุกๆ วัน ส่วนออกัสก็นั่งที่ประจำของตัวเองมันถัดจากที่นั่งของฉันไปข้างหลัง(อยู่ติดก้นกันนี่เอง)

กริ๊ง...กรี๊ง...กริ๊ง

สัญญานกันขโมย เอ้ย เสียงออดเลิกเรียนดังมันเป็นอะไรที่นักเรียนหลายคนรอคอยและหนึ่งในนั้นก็มีฉันด้วย ก็วันนี้มีแต่วิชาที่ฉันไม่ถนัดและไม่ชอบ ฉันไม่ชอบคณิตแต่ผลการเรียนกลับออกมาได้เอเฉย และวิทยาศาสตร์ก็เหมือนกันทั้งที่ก็ไม่ได้ตั้งใจเรียนอะไรขนาดนั้นก็ได้เอ อาจารย์ให้คะแนนผิดหรือฉันเก่งแบบไม่รู้ตัว(ยัยนี่หลงตัวเองชะมัดเลย) ก็ไม่รู้

"เฮ้ ออกัส นายจะกลับบ้านเลยรึป่าว"

"ก็ใช่ ทำไมหรอ"

"ก็ไม่ทำไมหรอก ก็เห็นนายรีบๆ ก็เลยถาม"

"อ๋อ ก็วันนี้แม่ไม่อยู่บ้านฉันต้องไปรับน้องที่โรงเรียนน่ะ"

"งั้นหรอ งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ"

"อืม บาย"

ล่ำลากันเสร็จเราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน บ้านของฉันกับออกัสอยู่คนละทิศเราเลยต้องแยกจากกันที่หน้าโรงเรียนทุกวันที่มาเรียน(ทำเหมือนคนรักงั้นแหละ)

ตอนนี้ฉันอยู่ที่หน้าไนท์คลับแห่งหนึ่งซึ่งมันแปะตัวหนังสือภาษาอังกฤษตัวเบ่อเร่อว่า 'playing' ใครเป็นคนตั้งว่ะเข้าใจคิดแฮะ ฉันตัดสินใจเดินเข้าไปข้างในหลังจากรวบรวมความกล้าอยู่หลายนาทีเมื่อเดินเข้าไปก็พบกับเขา ใช่ บิวตี้ เขาอยู่ในท่านั่งแสนเท่ห์(ตรงไหน)

"ไง...มาแล้วหรอ" หน้าบานเป็นจานเชิงเชียว

เขาทักฉันเป็นอันดับแรกที่เจอกันฉันเลิ่กลักเล็กน้อย ก็คนไม่เคยนี่หว่า  (ไม่เคยที่ว่า ไม่ใช่เรื่องโอ้ลั้ลลานะ อย่าคิดลึก) เกิดมาเคยเข้าที่อันตรายที่สุดก็ผับนี่แหละ

"ที่นี่น่ะหรอ ที่จะให้ฉันมาทำงานน่ะ"

"เยชเชอร์"  ยิ้มหน้าระรื่น ^^

"..."

"ทำไมเงียบ ไม่ถูกใจหรอ ถ้าไม่ถูกใจจะไม่ทำก็ได้นะ ฉันไม่บังคับหรอก"

ประโยคหลังที่บิวตี้พูดมันดูตัดพ้อยังไงบอกไม่ถูกเลย แถมยังมีการตีหน้าเศร้าอีก ญาติฝ่ายไหนตายมิทราบหรอ ถึงได้ทำหน้าเป็นหมาหงอยแบบนั้น(เปรียบเทียบซะเสียหายเลยนะ)

"เอ่อ...ทะ...ทำคะ" ฉันตอบไปด้วยเสียงสั่นๆ จะไม่ให้สั่นได้ไงก็คนมันกลัวอ่ะ อีกทั้งฉันยังจำเป็นที่จะต้องใช้เงินเลยตอบตกลงไปซะ

"งั้นก็มาดูยูนิฟอร์มที่จะใส่ทำงานเลยนะ"

"คะ"

พอฉันตกปากรับคำบิวตี้ก็พาฉันเข้าไปในห้องอะไรสักอย่างแล้วก็ยื่นชุดที่เขาบอกว่ามันเป็นยูนิฟอร์มของทางร้านมาให้

"อ่ะ นี่ชุดที่จะใส่ทำงาน"

กรี๊ด อยากจะร้องให้ไปเลยเมื่อเห็นชุด T_T นี่มันอะไรกานเนี่ย ม๊ายยยยยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!!

"นี่มันชุดบ้าอะไรกัน โป้ชะมัดเลย"

"ก็ชุดบันนี่เกิร์ลไง ไม่รู้จักหรอ"

"รู้จักเว้ย แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องใส่ไอ้ชุดบ้านี่ด้วย"

"พนักงานเสิร์ฟที่นี่ทุกคนเค้าก็ใส่กันหมดนั่นแหละ"

"ที่บอกว่าจะทำเมื่อกี้เปลี่ยนเป็นทำตำแหน่งอื่นได้อ่ะป่าว"

"ไม่ได้" เสียงเข้ม

ฉันต้องฝืนใจที่ไอ้คุณบิวตี้มันบังคับ แอนด์ ข่มขู่ ก็มันมีความจำเป็นที่จะต้องใช้ตังค์นี่ไม่งั้นไม่ทำหรอก

ณ 20.30 น.

ได้เวลาเริ่มงานแล้วสินะ แงๆๆ จะฟ้องเจ๊ปวีณา ว่าไอ้บิวตี้มันรังแกหนู ให้เจ๊แกจับมันเข้าคุกไปเลยยิ่งดีข้อหารังแกผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างฉัน ตอนนี้ฉันอยู่ในชุดบันนี่เกิร์ลเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ฉันนั่งบ่นพึมพำกับตัวเองในห้องน้ำสำหรับพนักงาน ในที่สุดฉันก็รวบรวมความกล้าแล้วก็ไปเผชิญหน้ากับความเป็นจริง เดินเสิร์ฟแอลกอฮอล์จนกระทั่งถึงเวลาสี่ทุ่มกว่าๆ เห็นจะได้ ตอนนี้เมื่อยโคตรเลยขอแอบอู้มาหลบอยู่หลังร้านนิดหนึ่ง ทันใดนั้นเองฉันก็ได้ยินเสียงเหมือนคนคุยกัน ขอแอบฟังหน่อยแล้วกัน

"แกแพ้พนันของฉันแล้วไหนล่ะผู้หญิงที่แกว่าจะเอามาเป็นเดิมพันในครั้งนี้ หรือแกคิดจะเบี้ยวฉัน" น้ำเสียงดูท่าทางจะโมโหมิใช่น้อยเลย

"ยัยนั่นเป็นเด็กเสิร์ฟอยู่ที่คลับของฉัน ทำงานอยู่ที่นี่ เดี๋ยวเลิกงานแล้วฉันจะเอาตัวยัยนั่นมาให้แกเลย"

"ฉันต้องการตอนนี้ ไปเอาตัวยัยนั่นมาเดียวนี้ !"

ขณะที่ฉันแอบฟังเขาคุยกันอยู่นั่นเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

โครม !!!

ซวยแล้วไงฉันทำแก้วที่วางอยู่บนโต๊ะกระจุยกระจายล่นลงแตกดัง เพล้ง!

"นั่นใครน่ะ"

ฉันที่กำลังจะวิ่งหนีหยุดชะงักไปนิดนึงเมื่อได้ยินเสียงผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้น เมื่อนึกขึ้นได้ว่าฉันไม่ควรจะอยู่ที่นี่ต่อไปถ้าหากยังยืนอยู่ตรงนี้ต่อไปคงจะไม่ดีแน่ๆ ฉันต้องวิ่งหนีให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ใช่ฉันต้องวิ่งหนี้ แต่ไม่ทันที่จะได้วิ่งหนีก็โดนจับแขนรั้งไว้ซะก่อน ฉันค่อยๆ หันไปมองว่าใครมันมารั้งแขนฉันเอาไว้ รู้มั้ย มันทำให้ฉันกลัวว่าจะโดนไล่ออก

OoO อึ้ง ค่ะ อึ้ง คนอะไรไม่รู้หล่อโคตรเลย หน้าตาพระเจ้าตั้งใจปั้นมาเต็มเนี่ยวเลยสินะ พอมาดูหน้าตาตัวเองแล้วน้อยใจชะมัดสวรรค์ลำเอียงทำไมเขาหน้าตาดีแล้วฉันขี้เหร่ T^T

"เธอเป็นใคร...แล้วมาทำอะไรอยู่ตรงนี้" นี่คือคำที่ไอ้หล่อเทพทัก ทำไมหน้าตากับคำพูดมันสวนทางกันได้ขนาดนี้นะ

"เอ่อ ขะ ขอโทษคะ ฉะ ฉัน ขะ ขอตัวนะคะ" วินาทีนี้ฉันกลัวซะยิ่งกลัวผีซะอีก

"ฉันถามว่าเธอเป็นใครไม่ได้บอกให้ขอโทษ" –_–

"เอ่อ...คือ ฉ...ฉันเป็นพนักงานเสิร์ฟที่นี่น่ะคะ"

ฉันพูดด้วยเสียงสั่นๆ ไม่ได้สั่นแค่เสียงอย่างเดียวทั้งตัวสั่นเหมือนองค์กำลังลงเลยล่ะ

"งั้นของเดิมพัน ฉันขอเป็นยัยนี่ก็แล้วกัน" เขาหันไปตะโกนบอกอีกคนที่ยืนอยู่อีฝั่งแสยะยิ้มอย่างสยอง ขนคิง* ลุกซู่เลย

"เฮ้ย ไอ้ของดิมพันอะไรนั่น มันมาเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ"

ไอ้บ้านี่ซาดิสม์ชัวร์ กำข้อมือของฉันแน่นแถมไม่พูดพร่ำทำเพลงบรรเลงเป็นจังหวะสามช่า(ยังจะมีหน้ามาเล่นมุกอีกนะ)ก็ลากฉันไปที่ไหนก็ไม่รู้อีกอ่ะ แง T^T เจ็บแขนนะเฟ้ยจับเบาๆหน่อยก็ไม่ได้

"นี่นาย! นายจะลากฉันไปไหน ปล่อยแขนฉันเดี่ยวนี้ ฉันเจ็บนะ ฉันไม่รู้จักนาย นายมาลักพาตัวฉันแบบนี้ฉันจะแจ้งตำรวจ" TOT

"ถ้าคิดว่ามีปัญญาก็เชิญเลย"–_–

"ปล่อยฉันเดี่ยวนี้ ปล่อยนะเว้ย ปล่อย"

"โอ้ย เงียบสักทีจะได้มั้ย รำคราญ ถ้าเธอไม่เงียบฉันหักคอเธอทิ้งตรงนี้แน่"

"ฉันไม่กลัว"

"หรือจะลอง"

ฉันไม่กล้าพูดอะไรหลังจากที่เขาขู่ว่าจะหักคอฉันก็หน้าตาเขาตอนขู่มันแบบว่าโหด จริงจัง และหื่นกระหายเลือดเป็นอย่างมาก

เขาเดินมาหยุดที่รถคันหรู มันเป็นรถโลตัสเอ็กซ์ซีฟ สีดำมันวาวอย่างหรู หมอนี่คงจะรวยน่าดูเลย เขาเปิดประตูรถข้างคนขับก่อนจะโยนฉันขึ้นรถอย่างนุ่มนวล(ซะที่ไหนเขาเหวี่ยงฉันต่างหากล่ะ) ก่อนจะล็อคฉันไว้ด้วยเข็มขัดนิรภัย

"นี่ นายต้องการอะไรกันแน่แล้วจับตัวฉันมาทำแป๊ะอะไร"

"–_–"

                "ฉันไปฆ่าเมียนายตายรึไง ถึงได้จับฉันเหวี่ยงใส่รถ ก้นกระแทกเบาะ มันเจ็บนะเฟ้ย"

                "ฉันไม่เคยมีเมีย แล้วก็นั่งเงียบๆด้วยอย่าให้ฉันต้องโมโหจนคุมสติไม่อยู่ไม่งั้นเธอได้ไปเฝ้ายมบาลแน่"

                แง TOT ใครก็ได้ช่วยฉันทีไอ้บ้าซาดิสม์ มันจะพาฉันไปไหนก็ไม่รู้ ฉันไม่ใช่พวกมาโซคิสต์นะเฟ้ยทีจะได้ชอบอะไรที่เป็นการกระทำรุนแรงป่าเถื่อนแบบนี้ ฉันเป็นคนปกติ สติสมประกอบทุกอย่าง(?)

                "นายจะพาฉันไปไหน"

                "ฐานทัพของฉัน"

                "ห๊า...ฐานทัพ นายเป็นมาเฟียรึไงถึงได้มีฐานทัพน่ะ"OoO

"ทำนองนั้น"–_–

อ๊ายอยากจะหักคอตัวเองทิ้งนะบัดนาวนี่ฉันโดนมาเฟียจับตัวมาหรอเนี่ย จะทำยังไงดีล่ะบัดทีนี้ ตายแน่ ตาย ตายแน่ๆ คิดสิคิด พอจะมีวิธีอะไรบ้างที่จะหลุดพ้นจากไอ้พวกมาเฟียพวกนี้ได้ ฉันเคยดูหนังที่มันเกี่ยวกับมาเฟียอ่ะนะ พวกนั้นมันฆ่าคนเหมือนฆ่ามดเลยล่ะน่ากลัวมากTOT ปิ้ง! (เสียงความคิด) หรือฉันควรจะโดดลงจากรถตอนนี้เลยดีมั้ย

บรึ้นนน

ฮือๆๆ ขืนโดดลงไปตอนนี้รถที่สวนไปสวนมาคงได้เศษหัวของฉันไปติดที่ดอกยางล้อรถแหงเลยข้อนี้ไม่ผ่านT^T

"หึ อย่าคิดจะโดดลงจากรถไปล่ะ แต่ถ้าเธอจะหนีฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ เพราะเธอหนีไปฉันก็จะสั่งให้ลูกน้องของฉันไปตามลากตัวเธอมา ถ้าจำไม่ผิดลูกน้องของฉันน่ะมันกระจายอยู่ทั่วเมืองเลยนะ จำไว้ซะว่าฉันอยากได้อะไรก็ต้องได้ ใครขัดคนนั้นสิ้นลมหายใจหึๆ"

เขาแสยะยิ้มมุมปากอย่างสยองเห็นแล้วขนแขนพร้อมใจกันยืนตรงเคารพธงชาติ จงภูมิใจในเอกราช(เฮ้ย! เหมือนจะผิดเวลา)

เอี้ยดดดด

ไอ้มาเฟียบ้านี่ทำการเยียบเบรกรถอย่างเต็มกำลัง จนฉันที่นังอยู่อย่างเพลินอารมณ์ตัวถลาจนเกือบไปกระแทกคอนโซนที่หน้ารถ โหย ไอ้บ้าเอ้ย เบนกรถแบบที่คนปรกติเขาทำกันไม่ได้รึไงฟร่ะ ถ้าหัวฉันปูดเท่าไข่นกกระจอกเทศจะทำยังไงฟะ

                "นี่เธอลงจากรถได้แล้ว นั่งแช่อยู่ได้รถฉันไม่ใช่ส้วมไม่ต้องนั่งแช่นานขนาดนั้นก็ได้"

                "นะนี่มันที่ไหนกัน นายพาฉันมาที่นี่ทำไม" >O< ฉันโวยวายเสียงลั่น

                "หึๆ พามาที่นี่ทำไมน่ะหรอ เธอไม่น่าถามเลยนะ ตอนแรกฉันว่าจะพาเธอมานั่งกินนอนกินที่นี่ แต่พอเห็นท่าทางของเธอเมื่อตะกี้แล้วมันน่าแกล้งจนฉันไม่สามรถที่จะควบคุมตัวเองได้ หึๆ เตรียมตัวรับมือได้เลยว่าจะโดนไรมั่ง หึๆๆๆๆๆ"

                กรี๊ดดดดดดดดดด ไม่เอานะฉันยังไม่อยากกลายเป็นศพไม่มีญาติตอนนี้ แงๆๆ T_T ใครก็ได้โปรดส่งใครมาช่วยฉันทีอยู่กับไอ้บ้านี่ฉันเสียวว่าฉันจะตาย งือๆ T/\T