Advent great god.(จุติมหาเทพ)

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 มหาลัย

ตอนที่ 2 มหาลัย

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วนะมหาลัยฟาราน่าเป็นสถาน ที่รวมนักศึกษา เก่ง ฉลาด อัจฉริยะ ของ เผ่าพันธุ์ ต่างๆ  เป็นสถาน แสนหน้ากลัวสำหรับ มนุษย์ธรรมดา

วันนี้เป็นวันที่ท้องฟ้ามืดฝนมีฟ้าผ่าเป็นระยะระยะ
ตอนนี้ผมกำลังจะเข้าเรียนวันแรกครับผม
              ชื่อ เอเธอร์ คาออวอ
อายุ 19 ปี(อายุจิตไม่สามารถระบุได้)
เผ่า มนุษย์(เทพอสูร)
มานา -ไม่สามารถวัดได้- 
ธาตุ -ไม่สามารถระบุได้-

ผมเป็นเด็กหนุ่มธรรมดาคน(มั้ง)หนึ่งเท่านั้นเองผมเดินมาจนถึงประตูมหาลัย 

'' แก่สินะที่อยู่ปี 1 เอเธอร์ ข้า เคบะ ปี2 มาสู้กับข้าเดียวนี้ไอสวะ'' มีชายคนหนึ่งมาท้ายผมสู้ด้วยละแต่ว่าผมดูชายคนนั้นแล้วหน้าจะเป็นคนของเผ่า ออรค์ซึ่งพลังทางกายภาพสูงมากแต่ก็ไม่มากกว่ามังกรอะนะ

''เจ้าดูนั้นสิเคบะ ปี 2 ท้ายสู้กับเด็กนั้นหน้าส่งสารเด็กคนนั้นจังเลยสงสัยรอบนี้เจ็บหนักแน่เลยเป็น มนุษย์โดย '' ตัวประกอบชายที่หนึ่งพูดขึ้น
''เอามาดูกันเร็วเคบะจะสู้กับนักเรียนปีหนึ่งหน้าใหม่ มาแทงกันเร็วว่าใครจะชนะ '' ตัวประกอบที่สองพูดเรียกนักพนัน(นักเรียนนั้นแหละ)

ตอนผมเดินมาอยู่หน้าชายที่ชื่อเคบะเค้าตัวสูงประมารสองเมตรเห็นจะได้กล้ามเป็นมัดๆดูแล้วหน้าแข็งแรงมาก 

ตอนนั้นเองผมเห็นเจ้าเคบะมันใช่พลังปราณสีเขียวคุมหมัดมันแล้วต่อยมาที่ผม 

ตูม !!!!

เสียงระเบิดดังก้องกังวานและเกิดกลุ่มควันประตูมหาลัยตอนนั้นเองทุกคนคิดว่าผมคงลงไปนอนกับพื้นแล้วแต่ว่าหลังจากควันนั้น จางหายไปภาพที่ทุกคนเห็นนั้นคือ ชายตัวเล็กกว่ายืนรับหมัดของชายอีกคนไวทำให้ทุกคนตาค้างกันเลยที่เดียว

''เล่นอะไรนี้พี่ชายนี้คนอื่นโดนหน้าจะไปนอนห้องพยาบาลเลยนะพี่ชาย''ผมพูดออกไปแล้วปล่อยมือของชายตรงหน้าบอกเลยหมัด หมอนี้ถ้าคนธรรมดาโดนนะได้นอนโรงพยาบาลแน่ แต่ตอนนั้นเองเจ้าหมอนี้ก็ต่อยมาอีกหมัด

ตูม!!!! 

เศษหินเศษอิฐเศษปลิวกระจายและเกิดหลุมขึ้นทำให้นักศึกษาที่มองอาเบะท้ายผมต่อยแตกวงออกห่างจากผมและเคบะกลางหมุลนั้นผมยังคงยืนรับหมัดเคบะได้สบายใจตอนหน้าหน้าเจ้าเคบะซีดมากเนื่องจากใช่พลังปราณมากเกินไป

''เป็นหมัดที่หนักมากเลยนะครับผมนี้ยอมรับเลยนี้พวกคุณพาเขาไปห้องพยาบาลหน่อยสิผมต้องไปเรียนแล้ว''แล้วผมก็หันหลังเดินเข้ามหาลัยต่อไป


ตอนนี้ผมอยู่ในห้องเรียนแล้วครับหลังจากที่ผมนังลงก็มีเสียงดังขึ้นตลอด
''นี้เธอดูผู้ชายผมขาวคนนั้นสิหล่อมากเลยเธอได้ข่าวว่าล่ม เคบะ ปี 2 ได้ด้วยนะเธอ '' นักศึกษาหญิงคนหนึ่งพูดขึ้น
''หะเคบะปี 2 อันดับ 19 นั้นนะแผ้กับหมอนี้ ''กศึกษาอีกคนพูดขึ้น
''ช่ายฉันเห็นเต็มสองตาเลยเคบะทำอะไรชายหัวขาวไม่ได้เลย'' นักศึกษาแรกพูดขึ้น ตอนนี้ก็เป็นเวลาพักเที่ยงแล้วผมเลยขึ้นมาอยู่บนชั้นดาดฟ้าของตึกเรียน กับเพื่อนผมอีกคน
'' กาลละครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีชายหนุ่มรูปหล่อคนหนึ่งนังเล่นอยู่ริมแม่น้ำสายหนึ่งตอนกำลังนังเล่นชายหนุ่มคนนั้นเห็นชายคนหนึ่งลอยน้ำมา''ผมกำลังเล่าเรื่องให้เพื่อนผมฟังแต่มันก็ยกมือขึ้นห้ามผมก่อน 
''เดียวนะแล้วมันเกียวอะไรกับมังกรตัวนี้ฟะ''
เพื่อนผมขัดขึ้น
''โอโรจิเมะ แก่ก็อย่าขัดสิกำลังเล่าอยู่ เออเล่าต่อละนะชายหนุ่มคนนั้นกำลังซักผ้าอยู่ชายผู้นังอยู่ริมน้ำซักผ้าสามตัว
'ท่านเอเธอร์ปล่อยพวกผมไปเถอะครับ'พูดจบตัวประกอบชายคนนั้นก็ถูกจับโยนลงน้ำทันที่ 
'ปล่อยก็ได้ฟะพวกแก่นี้อ่อนแอจริงๆหมัดเดียวก็ลงไปนอนกับพื้นแล้วเบื่อจริงๆ ' ตัวประกอบทั้งสองได้ลงไปช่วยตัวประกอบที่หนึ่งขึ้นจากน้ำแล้วพาหนีไปทันที่ตอนนั้นเองชายหนุ่มรูปงามได้ช่วยชายที่ลอยตามน้ำขึ้นมาชายที่ลอยตามน้ำเลยให้แหวนและไข่มาหนึ่งใบจบ ''ผมเล่าเรื่องที่มาของแหวน
''เดะนะแล้วแก่ก็รับมานี้นะเอเธอร์''เพื่อนผมโอโรจิเมะกับเอามือจับ ขมับตัวเอง 
''เออสิตอนเเรกว่าจะเอาไปทอดกินหน่อยแต่ดันฟักเป็นตัวออกมาสะก่อน''ผมพูดพร้อมมองไปยังมังกรตัวสีแดงแต่ผมก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้น
''เจ้ามนุษย์คิดจะกินข้าเหรอ ฝันไปเหอะข้าคือโอดราก้อนฮ่าๆ ''ผมนี้เงิบเลยครับมังกรแดงตรงหน้าผมพูดได้ตอนนี้ผมหันมองโอโรจิเมะตอนนี้หมอนั้นอ้างปากค้างจนแมลงวันเข้าปากได้แล้วมั้ง

''เห๊ยมังกรพูดได้''
ตอนนี้เองเจ้ามังกรแดงตัวนั้นกำลังเดินมาทางผมผมดูมันแล้วมัน หมั้นใจมากเลยตอนมันเดินมาหาผมสังเกตดู แล้วมังกรแดงตรงหน้าผมมันไม่มีปีกนี้ว่าหัวกลมแดงมีเขาแหลมสีแดงมีจุดสีขาวตรงหน้าผากสองจุดตัวสีแดง

''ก็ใช่นะสิข้าจักรพรรดิมังกรแดงโอดราก้อนเจ้าแห่งมังกรแดงผู้ยิ่งใหญ่ ฮ่าๆ '' แล้วเจ้ามังกรแดงก็หัวเราะ

''ท่านโออิชิ ผู้ยิ่งใหญ่ในพวกลูกมังกรใช่มัยขอรับ '' ผมถามเจ้ามังกรแดงตรงหน้าแล้วมันก็เดินมาหาผมแล้วกระโดดงับหัวผม

''จ้ากกกก''ผมเอามือมาจับมันออกแล้วปราออกไปทันที่
''แก่มางับหัวฉันทำม่าย อ่า เจ็บ เจ็บ ไอมังกร เวร ''มือมาจับหัวผมดูตอนนี้เลือดไหลรินเป็นสายน้ำเลยแต่ไม่พอผมเอามือออกเลือดก็หยุดไหลเพราะว่าผมนั้นเทพยังไงละ ฮ่า ๆ
''เจ้า มนุษย์สวะ ข้าชื่อ โอดราก้อน ไม่ใช่ โออิชิ แล้วข้าต้องมาอยู่ในร่างนี้เพราะถูกใครบางคนผลึก''แล้วก็บ่นต่อ

''ข้านั้นเป็นจักรพรรดิมังกรแดงแต่ที่อยู่ในร่างนี้เพราะข้ากำลังร่ายย้อนวัยอยู่ดีดีพลังเวทย์จากไหนก็ไม่รู้เข้าแทรกแซงตัวทำให้ข้าร่ายเวทย์ผิดเป็นเวทย์ผลึกพลังข้าเลยกับมาอยู่ในสถานภาพไข่แล้วมีคนคนหนึ่งนำไข่ของข้ามาให้เจ้า''ผมคิดถึงชายคนนั้นผมเลยนึกชื่อออกเจ้านั้นคือคาออสนามธรรมแห่งความสับสนนั้นเองถ้าจะถามว่าทำมัยผมรู้ว่านั้นคือนามธรรมตอบได้เลยผมเป็น ........เอง แล้วไอพลังที่ไปแทรกแซงนั้นก็พลังผมเองนั้นแหละตันนั้นผมพึ่งตื่นจากนิทราเลยไม่รู้เรื่องปล่อยพลังไปนิดหนึ่งที่แท้ก็ไปโดนเจ้าโอดราก้อนนี้เอง
''ออ ''
เจ้าโอดราก้อนและโอโรจิเมะหันมามองผม

''มองหน้าทำมัยเดียวปะเตะแม่งเลยไอสองตัวนี้''
ผมหันไปมองเจ้าสองตัวนั้นแหละปล่อยจิตสังหารใส่จนทั้งอาคารสั่นสะเทือนเหมือนแผ่นดินไหวเป็นเวลาสองถึงสามนาทีแล้วหยุดลง
ผมลองหันไปมองสองคนนั้นตอนนังตัวสั่นกันอยู่

''เห๊ย ล้อเล่น นะ ล้อเล่นจิตสังหารแค่นี้ยังสั่นเป็นเจ้าเข้าแล้วจะต่อสู้กับใครเขาได้กัน''ผมทำหน้าทะเล้นใส่เจ้าสองคนนั้น

''จิตสังหารอะไรกันนี้เอเธอร์นายไปทำอะไรมากันแน่''

10 ปี ก่อนหหน้านี้

ป่าสามภพ.

วันนั้นเป็นวันที่ฝนตกทั้งวันและฝนแต่ละเม็ดนั้นสามารถทำให้เหล็กกล้าบุบได้มีชายคนหนึ่งเดินเข้าไปไปหาสมุนไพรในป่านั้น เต็มไปด้วยสัตว์ร้าย ระดับ  A-Ex  เป็นป่าที่หน้ากลัวสำหรับมนุษย์ปกติ

ชายคนนั้นเดินหาสมุนไพรที่จะเอาไปทำยาขับพิษ ไฮดร้าอยู่นานแสนนานแต่ก็ไม่เจอฝนก็ตกแรงขึ้นเรื่อยๆจนชายคนนั้นต้องเดินไปที่ถ้ำแห่งหนึ่งในป่าสามภพถ้ำหนึ่ง.
แต่แล้วอยู่ก็เกิดบอลไฟสีฟ้าลอยเข้ามาหาชายคนนั้นตอนมาด้วยเด็กชายวัย 9 ขวบ คนหนึ่งเดินถือต้นไม้สีแดงแปลกตาเข้ามาหาชายคนนั้น
''เจ้าเป็นอะไรไมลเจ้าหนูน้อย''ชายคนนั้นดูสถาพเด็กชายตรงหน้าก็ต้องตกใจเพราะว่าทั้งตัวของเด็กชายนั้นเต็มไปด้วยเลือดชายคนนั้นเลยตัดสินใจพาเด็กน้อยคนนั้นออกจากป่าไป

หลังจากชายคนนั้นได้ออกมาจากป่าก็ได้พาเด็กน้อยมายังบ้านของเค้าชายคนนั้นเดินมาถึงหน้าบ้านมีสาวใช่คนหนึ่งออกมาต้อนรับสาวใช่คนนั้นมีหูแมวสีขาวและหางส่ายไปส่ายมาอยู่ด้านหลังแล้วนำทางชายคนนั้นไปห้องหนึ่ง

''เอวาน่าเจ้าเด็กนี้เป็นตัวอะไรกันแน่ถึงเข้าไปอยู่ฝนป่าสามภพแถมในมือยังต้นแห่งชีวิตอีกด้วย''
แต่แล้วอยู่ๆเด็กคนนั้นก็ลืมตาตื่นขึ้น

''พวกท่านเป็นใครกันที่นี้ที่ไหนบอกข้ามานะ อ๊ากกกกกก ปวดหัวใครก็ได้ช่วยข้าด้วย '' บังบอลแสงหลากหลายสีขึ้น ทำให้ทั้งได้แต่ยืนมองบอลนั้นแล้วแสงนั้นก็หายไปเหลืออยู่แต่เด็กชายคนนั้นนอนอยู่บนพื้น

''ชังเป็นเด็กที่หน้ากลัวจริงจริงเอวาน่าข้าจะรับเลี้ยงเจ้าเด็กนี้เองช่วยไปติดต่อสำนักประชากรด้วย'' แล้วสาวหูแมวก็เดินออกจากห้องนั้นไป

15 วัน ผ่านไป
เด็กชายคนนั้นตื่นขึ้นอีกพบกับชายอีกคนกำลังนังเฝ้าเด็กคนนั้นอยู่ทั้งทั้งที่มือยังจับมือเด็กคนนั้นอยู่เด็กชายคนนั้นพยายามจะเอามือของชายคนนั้นออกจนชายคนนั้นรู้สึกตัว

''ตื่นแล้วเหรอเจ้าเด็กน้อย''ชายคนนั้นพูดพร้อมยิ้มให้เด็กน้อยตรงหน้า
''เจ้าชื่ออะไรเหรอเจ้าน้อยแล้วไปอยู่ในป่านั้นได้ยังไงบ้านเจ้าอยู่ที่ไหน''
''ข้าจำไม่ได้''
''ชื่อก็จำไม่ได้ งั้นข้าตั้งให้แล้วกัน ชื่อของเจ้าคือ 

.
.
.
.
เอเธอร์  คาออวอ จงจำไหว''

กับมาปัจจุบัน

โอโรจิเมะกำลังนังชักผมอยู่ถามเรื่องนั้นที่เรื่องนี้ที่ผมลืมบอกไปสินะ เจ้าโอโรจิเมะนั้นมันเป็นลูกขุนนางในเมืองที่ผมอยู่แล้วเรื่องหนึ่งผมนั้นเป็นลูกบุญธรรมของท่านลอสเครโทส คาออวอ ท่าน เครโทส นั้นดูแลผมเหมือนลูกเลยล่ะก่อรที่ผมจะรู้เรื่องทั้งหมดว่าผมนั้นเป็นใครทั้งทั้งที่ผมไม่ควนเรียกใครว่าท่านเพราะนั้นคือคนที่อยู่จุดสูงสุดของดาวดวงนี้ผมนั้นคือ สิ่ลที่คนในดาวดวงนี้เรียกว่า.
.
.
.

''เอเธอร์ กับห้องได้แล้ววันนี้ไม่มีเรียนกับบ้านกันเถอะเพื่อน''โอโรจิเมะเดินนำผมไปและเปิดประตูเดินลงไป
''จิเมะรอผมด้วย''
ผมรีบเดินตามมันไปจนถึงหน้าโรงเรียน

/////////////////////////////////////////////////////////////////

 

ไรเดอร์ลงใหม่หมดเพราะตอนสั้นเกินเลยเอามารวมกันคำผิดยังม่ายได้แก้นะ