คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อดีต1
Chapter:1
อดีต1
หวัดดีครับ ผมชื่อ นาย ศิลาเวทย์ ศิระวัฒนาวงศ์ครับ ตอนนี้ผมอายุ 17 ครับ ชื่อเล่น เฟริส เกิดวันที่ 14 กุมภาพันธ์ 2531 เลือกกรุ๊ป AB ชอบเล่นกีต้าร์ครับ(เป็นมือกีต้าร์ของโรงเรียน ใช่ว่าผม ร้องเพลงไม่เก่งนะ แต่ชอบกีต้าร์มากกว่าอ่ะก็เลยเล่น) ผมเรียนที่ โรงเรียน บูรวิทณ์(บ.ว.) ม.5/9 ครับ ห้องสุดท้ายเลยแบบว่าผมไม่ค่อยชอบเรียนหนะ ชอบแต่นอน อ๋อ! แล้วผมก็อยู่สายศิลป์ครับ แต่คงไม่ต้องบอกก็รู่เนอะสายวิทย์ที่ไหนมาอยู่ห้อง 9 ผมมีเพื่อน 2 คนครับ
ชื่อ นาย นภดล วรเวทย์วินัยกานต์ นามเล่นว่า ไอ้ ปาล์ม มันเป็นเพื่อนซี้ปึกเลยครับ เกิดวันที่ 17 กุมภาพันธ์ 2531(มันเกิดวันเดียวกับผม แต่ผมเกิดกลางคืนมันเกิดกลางวัน) เรียนที่เดียว ห้องเดียวกัน นั่งใกล้กัน และที่สำคัญที่สุด พวกเราชอบชอบผู้หญิงคนเดียวกันครับ แต่ผมก็ไม่ได้จริงจังมากมายในเมื่อผมก็แค่คิดเล่นๆกับพวกผู้หญิงพวกนั้นเหมือนกัน เราก็เลยไม่ผิดใจกัน แถมยังสะใจซะด้วยที่หลอกยัยพวกนั้นได้ ผู้หญิงสมัยนี้อะไรก็ไม่รู้หลายใจชิปเป๋ง สรุปคือ ผมกับไอ้ปาล์มคล้ายกันที่สุดในกลุ่มก็ว่าได้ ก็มีอีกคนนี้แหละที่ต่างจากเราราวฟ้ากับดิน มันไม่ค่อยพูดเลย เก๊กขรึม แต่อยากบอกว่ามันหน้าตาดีมากๆครับสาวกรี๊ดกันสลบ ถึงมันจะเงียบๆดูเย็นชาก็เถอะ แต่มันก็ได้ฉายามาจากแฟนคลับมันด้วยนะ อืม...อะไรอ่ะ อ๋อ! เจ้าชายน้ำแข็งครับ ส่วนผม 555+ ไม่มีครับ YY^YY ไอ้เจ้าชายน้ำแข็งเนี่ยชื่อจริงมันมีนามว่า
ชื่อ นาย อาทิตย์ บูรวิทณ์กิจเจริญ (ตรงข้ามกับฉายามันมาก ฉายามันเย๊นเย็น แต่ชื่อจริงมันนี้ซิ ไม่บาร์ร้านเลย) ชื่อเล่นว่าบาส เกิดวันที่ 17 กุมภาพันธ์ 2531 มันเว่อร์มั้ยครับเกิดวันเดียวกันสามคนเลย ตอนแรกผมก็งงนะว่าทำไมเราสามคนถึงเกิดวันเดียวเรียกได้ว่าสุดยอดปาฏิหารย์เลย แต่ที่ผมเข้าใจเนี่ยไม่ใช่เพราะอะไรหรอก มีเหตุผลเดียวแหละ.....ผมเก่ง ^๐^ โทษครับอย่าเพิ่งทีบ แค่ล้อเล่นเอง มาเล่าต่อดีกว่า เราสามคนอยู่ ชมรมเดียวกันครับคือ ชมรมดนตรี เรียกดีๆหน่อยก็ โฟร์คซองค์ ที่พูดไปแล้วคือผมเล่นกีต้าร์ ไอ้ ปาล์มมันเล่นกลอง ส่วนเจ้าชายน้ำแข็งก็เล่นเบสครับ ผมอยากบอกมันเท่ได้ใจมากครับไอ้บาสเนี่ย ตอนก่อนจะเล่นดนตรีที่หอประชุมปกติมันจะไม่ค่อยยิ้มครับ แต่พอมันจับเบสแค่นั้นแหละ มันจะยิ้มนิดๆที่มุมปากแถมยังมีลักยิ้มอีกด้วย สรุปคือคนที่ดูเราหน้าเวที สลบเป็นแถวๆเลย อ๋อ..พวกเราสามคนยังโสดครับ ผมรู้นะว่าคุณคนอ่านถามผมในใจว่ามีแฟนกันยัง คือแบบว่าพวกมันยังไม่เจอคนที่ถูกใจหนะครับ ที่ผมใช่คำว่าพวกมันก็คงเพราะว่า ผมมีคนที่ผมรักอยู่แล้วครับรักมากด้วยถึงเธอจะไม่อยู่แล้วก็ตามแต่ผมก็รักเธอ.....เพราะเราสัญญากันไว้ เดี๋ยวผมจะเทศให้ฟัง
13 ปีที่แล้ว
ผมอายุ 4 ขวบฮะ ตอนนี้ผมเพิ่งย้ายมาที่หมู่บ้านแห่งใหม่ที่ใจกลางกรุงเทพฯ เพราะมันใกล้ที่บริษัทพ่อผม แล้วผมก็ต้องย้ายโรงเรียนด้วย ทำให้ผมต้องหาเพื่อนใหม่อีก เฮ้อ~ แล้วจะหาได้มั้ยเนี่ย ผมมานั่งเล่นที่สนามเด็กเล่นในหมู่บ้านทุกวัน เพราะเป็นช่วงปิดเทอมอยู่ ผมนั่งก่อปราสาททรายอยู่เพลินๆก็มีเสียงหวานๆของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นข้างๆหู
"ว้าว!!~ นายเก่งจัง ทำเองหรอ สอนฉันบ้างสิ" เด็กผู้หญิงคนนั้นพูดพลางทำตาโตมองปราสาททรายของผม
"ได้สิๆ แต่เธอเป็นใครหละฉันยังไม่รู้จักเธอเลย" ผมตอบรับเธออย่างดีใจ ก็จะมีเพื่อนเล่นทั้งที ถึงจะเป็นผู้หญฺงก็เถอะ
"ฉันชื่อ แอมแปร์ ฉันอยู่ที่หมู่บ้านนี้มาตั้งนานแล้วแต่ว่าฉันต้องทำการบ้านตอนปิดเทอมให้เสร็จก่อนถึงจะมาเล่นได้ เมื่อกี้ฉันก็เพิ่งทำเสร็จคุณแม่เลยให้มานั่งเล่น นายหละฉันไม่เคยเห็นนายเลย เพิ่งย้ายมาใหม่หรอ" เด็กผู้หญิงคนนั้นบอกชื่อตัวเอง พลางอธิบายเหตุผลต่าง ผมอยากบอกเธอว่าเธอพูดเก่งมาก
ชื่อแอมแปร์หรอ น่ารักจัง ผมคิดในใจ
"เราชื่อ เฟริส เพิ่งย้ายมาได้สัปดาห์เดียวเอง เลยไม่มีเพื่อนเล่น เธอเป็นเพื่อนเราได้ป่าว" ผมถามเพราะผมไม่อยากเล่นคนเดียวอีกแล้ว มันเหงา
"ได้สิ ตกลงเราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ" แอมแปร์ตอบตกลงพลางยิ้มแล้วก็หอมแก้มผม /////-////// ผมหน้าแดงมาก เพราะไม่เคยถูกผู้หญิงหอมแก้มมาก่อน ถึงมันจะดีใจนิดๆก็เถอะนะ
"แก้มนายหอมจัง" เธอบอกผม พลางเอามือสองข้างมาดึงแก้มผมเล่น
"ระ....หรอ" ผมตอบอย่างตะกุกตะกัก
"เรามาก่อปราสาททรายกันดีกว่า" แอมแปร์พูดจบ ก็ตักทรายใส่กระป๋องแล้วทำปราสาททายของตัวเอง แล้วผมก็ได้รู้ว่าแอมแปร์สร้างปราสาททรายได้สวยมาก...แบบว่าสวยไปหมด มันไม่น่าเรียกปราสาททรายด้วยซ้ำ น่าจะเรียกว่า บ้านโดนคลื่นยกัษ์ถล่ม
"แอมแปร์เฟริสว่าแอมแปร์ทำผิดแล้วนะ" ผมว่าพลางทุบปราสาททรายของเธอให้ราบเรียบกับพื้นเพื่อทำใหม่ โดยไม่ได้มองหน้าแอมแปร์ที่เริ่มบูด
"เฟริสทำลายปราสาททรายของแอมแปร์ทำไม ฮึก ฮือออ" แอมแปร์ว่าผมพลางสะอื้น ตายหละหว่าร้องทำไมเนี่ย แล้วเค้าง้อผู้หญิงกันยังไงหละเนี่ยไม่เคยซะด้วย
"เฟริสขอโทษนะแอมแปร์ เฟริสแค่อยากให้แอมแปร์ทำใหม่มันไม่ดีหนะ" ผมว่าอย่างลุกลี้ลุกลนแม่เธอมาเห็นว่าผมเปิงแน่
"เฟริสว่าปราสาททรายของแอมแปร์ไม่สวยหรอ ฮืออออออ ฮึก ฮือออ" แอมแปร์ยิ่งร้องไห้และสอื้นหนักว่าเดิม
"เปล่าเราขอโทษแอมแปร์ เราแค่อยากทำปราสามทรายกับแอมแปร์ เราขอโทษ ทำยังไงถึงจะหายโกรธบอกเฟริสมาเลยนะ โอ๋ โอ๋" ผมขอโทษพลางลูบหัวแอมแปร์เบาๆ
"จริงรึเปล่า......งั้นเฟริสต้องให้แอมแปร์ตีมือคืนก่อนทีนึงนะ " แอมแปร์ว่าพลางปาดที่ตาที่ยังเหลือคาบน้ำตาดูน่าสงสารอยู่
"อืม...โอเคถ้าทำให้แอมแปร์หายโกรธ" ผมว่าพลางแบมืออกไปข้าง
แปะ
แอมแปร์ตีมือผมนิดนึงก่อนยิ้มออก เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่ไม่ยอมคนจริงๆตั้งแต่ผมเจอมา แล้วผมก็ยิ้มรับเธอ ทำให้แอมแปร์หน้าแดงผมก็งงว่าทำไมอ่ะนะ
"นี่เฟริสสัญญากับแอมแปร์ได้มั้ย" เธอถามผม
"สัญญาอะไรหรอ" ผมถามอย่างสงสัยว่าเธอจะให้ผมสัญญาอะไร
"ก็สัญญาว่าเฟริสจะไม่ทำให้แอมแปร์ร้องไห้อีกแล้วไง" เธอตอบผม
"ได้สิเราสัญญา" ผมว่า
"ไม่ได้ต้องเกี่ยวก้อยด้วย" เธอว่าพลางชูนิ้วก้อนขึ้นมา รู้สึกเด็กผู้หญิงจะชอบอะไรแบบนี้กันจังนะ
"ก็ได้" ผมว่าพลางเอานิ้วก้อยไปเกี่ยวเธอ
"แล้วก็แปะโป้งด้วย" แอมแปร์ว่าว่าพลางหมุนมือที่ยังเกี่ยวก้อยอยู่ขึ้นมาแล้วเอามาแปะกับนิ้วโป้งของผม
"แล้วก็ถ้าเฟริสผิดคำสัญญาต้องกินเข็มพันเล่มด้วย" แอมแปร์พูดมา
"โห ขนาดนั้นเลยหรอแอมแปร์" ผมว่าอย่างกลัวๆเมื่อนึกถึงตอนเมื่อทำผิดสัญญา
"ใช่ ถ้าถึงตอนนั้นเมื่อไหร่แล้วเฟริสทำแอมแปร์ร้องไห้แอมแปร์จะไม่ยุ่งกับเฟริส จะไปจากชีวิตเฟริสทันทีเลย" แอมแปร์ว่าท่าทางขึงขัง
"ก็ได้ ถ้าถึงตอนนั้นเฟริสทำให้แอมแปร์ร้องไห้เมื่อไหร่เฟริสจะยอมทำตามที่แอมแปร์สั่งทุกอย่าง" ผมว่าพลางชูสามนิ้ว
"ดีมาก" ^๐^ แอมแปร์ยิ้มหร่า
"แอมมาเล่นที่นี้ทุกวันรึเปล่า" ผมถามเพราะอยากรู้จริงๆ
"มาสิ ต้องมาเล่นทุกวันอยู่แล้ว ยกเว้นแต่ว่าเฟริสไม่อยากให้แอมแปร์มา" แอมแปร์ว่าแล้วทำแก้มป่อง
"ใครจะกล้าห้ามแอมแปร์หละ งั้นแอมแปร์ต้องมาเล่นกับเฟริสทุกวันตอนปิดเทอม" ผมทำขอตกลงกับแอมแปร์
"ได้สิ แอมก็ไม่มีเพื่อนเล่นเหมือนกัน" เธอตกลง
"แอมแปร์เฟริสว่ามันเย็นแล้วนะ เฟริสว่าเรากลับบ้านกันดีกว่า" ผมชวนแอมแปร์กลับบ้าน
"ได้สิ" แอมแปร์ลุกขึ้นแล้วปัดกระโปรงของตัวเอง
"เดี๋ยวเฟริสเดินไปส่งแอมแปร์นะ" ผมว่าพลางจูงมือแอมแปร์
"เหนะ เฟริสแต๊ะอั๋งแอมแปร์" แอมแปร์ว่าแล้วยิ้ม
"ปะ เปล่านะ"ผมรีบแก้ตัว
"ไม่เป็นไร ถ้าเฟริสจับแอมแปร์ไม่ว่าหรอก ต่อไปนี้แอมแปร์จะไม่ให้จับมืออีกนอกจากพ่อแม่แล้วก็
เฟริสดีไหม" แอมแปร์ว่าแล้วจับมือผมตอบแล้วแกว่งไปมาตอนเดินออกจากสนามเด็กเล่นของหมู่บ้าน
"อืม" ผมก้มหน้า แล้วทำไมผมต้องอายคนเดียวนะแอมแปร์ไม่เห็นอายเลย(มันว่าแกด้านอะ แอมแปร์)
หลังจากนั้นผมก็เดินไปส่งแอมแปร์ที่บ้านซึ่งบ้านของแอมแปร์ก็อยู่คนละซอยกับที่บ้านผมนั้นเอง แล้วคุณแม่ของแอมแปร์ก็ให้ผมเข้าไปนั่งเล่นในบ้านแล้วก็โทรบอกคุณแม่ผมที่อยู่ที่บ้านให้มารับกลับ แต่ตอนคุณแม่ผมมารับนะสิครับ คุยกับแม่แอมแปร์ตั้งนานสงสัยคงถูกชะตากัน แอมแปร์เลยพาผมไปเล่นที่ห้องนอนเธอ ผมอึ้งในตอนแรกๆที่เห็นห้องของแอมแปร์เพราะมันเป็นสีฟ้าทั้งห้องย้ำ!!ทุกอย่าง เตียง ผ้าห่ม หวี ทุกอย่าง ฟ้าหมด แล้วก็ตุ๊กตาที่เต็มเตียงนั้นอีก เยอะมากๆซึ่งส่วนมากจะเป็นโดเรมอนเพราะมันมีสีฟ้า จะมีสีอื่นอยู่ก็ไม่กี่ชิ้นหรอก
"แอมแปร์ชอบสีฟ้าหรอ" ผมถาม
"ใช่แอมชอบมากๆเลย ใครให้ของขวัญแอมสีฟ้านะแอมจะรักจนตายเลย" แอมแปร์ว่าแล้วก็วิ่งไปนั่งที่ขอบเตียงลายโดเรมอนของเธอ
"แล้วเฟริสชอบสีอะไรหละ" แอมแปร์ว่าพลางกอดโดเรมอนหัวกลม
"เฟริสไม่บอกได้ไหมเฟริสอายอ่ะ" ผมว่า
"ไม่ได้ทำไมหละเฟริส ไม่งั้นแอมร้องไห้นะ" แอมแปร์ว่าแล้วก็เบะปาก
"บอกก็ได้ อย่าหัวเราะหละไม่งั้นเฟริสโกรธจริงๆนะ" แล้วผมก็ต้องบอกแอมแปร์จนได้ รู้สึกผมจะไม่เคยชนะแอมแปร์ซักครั้งเลยนะ
"เฟริสชอบสี.....ชมพูหนะ" ผมบอกออกมาในที่สุดพลางก้มหน้างุดๆ
"จริงหรอ ว้าวงั้นห้องของเฟริสก็สีชมพูทั้งห้องนะสิ อยากเห็นจังไว้พาแอมไปบ้านเฟริสบ้างนะ" แอมทำท่างตื่นเต้น ซึ่งไม่เห็นจะล้อเหมือนเพื่อนคนก่อนๆของผมเลยที่พอรู้ว่าชอบสีชมพูก็ว่าผมเป็นตุ๊ด
"ก็ประมาณนั้น" ผมตอบ
"นี้ แป็ปนะเฟริสเดี๋ยวแอมไปหยิบของมาให้" แอมแปร์พูดแล้วเดินไปค้นลิ้นชัก
"เอ้า!" แอมแปร์ว่าพลางส่งของนั้นมาให้ ผม
"ให้เฟริสทำไมหรอ" ผมถามงงๆ
"ก็เฟริสชอบสีชมพูหนิ แล้วเป็นของขวัญที่เราเป็นเพื่อนกันไงไว้เฟริสก็หาของสีฟ้ามาให้แอมปแปร์บ้างสิ" แอมแปร์ตอบผม
"ก็ได้ ขอบใจนะเราชอบมากเลยพวงกุญแจเท็ดดี้แบร์อันนี้ เฟริสจะเก็บไว้เป็นอย่างดีเลยเฟริสสัญญา" ผมว่าพลางมอง แหมแถมสีชมพูอีกนะมีผ้าผันคอด้วย....ไม่เป็นไรผมชอบ 555+
"เฟริสกลับบ้านได้แล้วลูก" แม่เรียกผมกลับบ้านอยู่หน้าประตูห้องแอมแปร์
"ครับแม่" ผมรับปากแม่แล้วรีบเก็บตุ๊กตาใส่กระเป๋ากางเกง
"เฟริสจะกลับแล้วหรอ" แอมแปร์ถามเสียงเศร้าๆ
"อืม...แอมแปร์ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราก็เจอกันที่สนามเด็กเล่นอีก"
"บ๊ายบายจ๊ะ" แอมแปร์บอกลาผมพลางยิ้มอย่างดีใจที่พรุ่งนี้ผมบอกว่าจะเจอกันที่สนามเด็กเล่น
วันเวลาผ่านไปประมาณ 2เดือนเราสนิทกันมาก แถมตอนนี้เธอเลื่อนฐานะจากเพื่อนมาเป็นเฟริสเลิฟผมด้วย แบบว่ามันอธิบายไม่ถูกอ่ะ แอมแปร์นิสัยไม่เหมือนใคร คือไม่ยอมใคร ขี้ลืม ชอบเก็บงำความคิดไว้คนเดียวแล้วมางอนผมที่หลัง(โดยที่เธอคิดมากไปเอง) ชอบเถียงเป็นที่หนึ่ง เป็นคนที่ไม่ให้ใครเห็นน้ำตาง่ายๆเหมือนเด็กผู้หญิงอื่นๆ และอีกจิปาถะมากมาย ที่เด็กผู้หญิงส่วนใหญ่เค้าไม่เป็นกัน แต่เธอเป็น อย่างงี้แหละครับผมถึงรักเธอ
ความคิดเห็น