My love on the beach ร้อนนั้นฉันมีรัก นทแอป[yuri]

ลำดับตอนที่ #1 : ภาพที่วาดไม่เสร็จ

            จะมืดแล้วเหรอ...ก้อนเมฆขลิบด้วยแสงสีแสดเข้มๆของดวงอาทิตย์ ท้องฟ้าแดงเข้มอมน้ำเงินจัด และเดาว่ามันคงกลายเป็นสีเทาหม่นและดำสนิทในเวลาต่อมา บ่ายแก่ๆที่พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน มองไปไกลสุดขอบฟ้า เบื้องหน้าเห็นเส้นขอบฟ้าจรดกับเส้นของทะเลอยู่ไกลๆ บางทีเวลานี้ก็ให้ความรู้สึกสงบเงียบอย่างไม่ถูก ดึงเอาจินตนาการที่อยู่ในใจของหญิงสาววัยรุ่นออกมาจากความรู้สึก ให้โลดแล่นอยู่บนแผ่นกระดาษวาดรูป เธอบรรจงแต่งแต้มสีสันของภาพวาดไปอย่างละเอียดบรรจง ทะนุถนอมราวกับจะให้มันเป็นผลงานชิ้นเอกของเธอ ดวงตาเรียวเล็กดูมุ่งมั่นแต่ก็ให้อารมณ์น่าเคลิ้มฝัน ใบหน้าที่ก้มทำมุม45 องศากับพื้น มุมๆนี้แหละที่ใครๆมักบอกว่าผู้หญิงจะดูดีที่สุด ทำให้ผมยาวๆหยักน้อยๆจากการดัดของเธอก้มลงมาปรกหน้า มือเรียวจึงดึงมันขึ้นมาคล้องหูอย่างอัตโนมัติในเวลาเสี้ยววินาที แล้วให้ความสนใจกับภาพตรงหน้า หญิงสาวยิ้มน้อยๆให้กับภาพใบนั้น ก่อนที่จะหยิบผู้กันลงมาแต่งแต้มจิตวิญญาณลงในภาพวาดต่อ...

แต่แล้ว สมาธิในการวาดภาพของเธอก็แตกกระเจิง!!!

 

“น้องแอปครับ ฟังพี่ก่อนสิ เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น พี่อธิบายได้นะ”
เสียงทุ้มนุ่มนวลของชายหนุ่ม ที่แสดงถึงความพยายามให้เด็กสาวที่เดินจ้ำอ้าวอยู่หยุดฟังเขา แต่ก็ผิดคาด เมื่อขายาวเรียวของอิษฏ์อาณิกก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างไม่ลดละ

“ถ้าน้องแอปไม่หยุด ไม่ยอมฟังพี่ แล้วน้องแอปจะเข้าใจพี่มั้ยล่ะครับ?”
ชายหนุ่มยังไม่ละความพยายามที่จะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเดิม ซึ่งเขามั่นใจว่ามันเป็นน้ำเสียงอันทรงเสน่ห์ที่ทำให้ผู้หญิงหลายๆคนแทบใจละลายเมื่อเขาเอื้อนเอ่ย..

 แต่เด็กน้อยวัยสิบหกที่อยู่ตรงหน้าเล่า ใยไม่หยุดฟังเขาสักนิด

“พี่เนสคะ”
เด็กสาวหยุดเดินแล้วหันขวับไปหาชายหนุ่ม เมื่อรู้สึกว่าทั้งเธอและเขาเดินตามกันอย่างนี้มานานแล้ว

ชายหนุ่มยิ้มละมุนรู้สึกดีที่คนตรงหน้าหยุดเดินแล้วหันมาพูดกับเขา
แต่ก็ต้องอึ้งเมื่อคำพูดอีกหลายประโยคพรั่งพรูมาจากปากเด็กสาวที่เป็นฝ่ายเงียบมาตลอด

“แอปพูดไปหลายครั้งแล้วนี่คะว่าเราจบกันไปแล้ว พี่เนสจะเซ้าซี้แอปกี่ครั้งแอปก็บอกไปตลอดว่าความรู้สึกแอปมันไม่เหมือนเดิม..มันจบลงแล้ว อย่างสิ้นเชิงเลยค่ะ แอปแน่ใจแล้วว่าพี่เนสไม่ใช่”
ดวงตาของเด็กสาวเอาจริงเอาจังจนทำให้ชายหนุ่มแปลกใจ
 
จริงๆเขาเตรียมใจมาเผื่อไว้แล้วที่จะได้ยินคำพูดเหล่านี้ แต่ไม่รู้ทำไมแม้ได้ยินบ่อยๆมันก็ยังไม่ชิน ยังรู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งที่ได้ยิน

“พี่ก็คิดไว้อยู่บ้างว่าบางที่น้องแอปอาจจะไม่ใจอ่อนฟังพี่ เอาเป็นว่าถ้าแอปหายโกรธเมื่อไหร่เราค่อยมาคุยกันใหม่ก็ได้นะ พี่จะรอค่ะ”
ยุทธนายังคงพูดเสียงโทนเดิม ไม่มีทีท่าอ่อนใจ เพราะเขาหวังว่าที่อิษฏ์อาณิก พูดไปเมื่อสักครู่นั้นเป็นเพราะเธออารมณ์เสีย

ส่วนเด็กสาวกลับตอบอย่างมาดมั่น ย้ำใจความเดิม

“แอปหมดรักพี่เนสไปแล้วจริงๆค่ะ ไม่ใช่เพราะโกรธ แต่เพราะแอปรู้แล้วว่าพี่เนสไม่ใช่สำหรับแอป”

“เพราะพี่ไม่ดี เพราะพี่เจ้าชู้ น้องแอปถึงรู้สึกว่าพี่ไม่ใช่ ...จริงครับ พี่เคยเจ้าชู้มามากแต่พี่ขอเวลาปรับปรุงตัวใหม่ เพราะวันนี้พี่รู้แล้วว่าน้องแอปมีความสำคัญกับพี่มาก มากพอที่พี่จะเลิกเจ้าชู้ เพราะวันนี้พี่รู้แล้วว่ามีสิ่งที่สำคัญมากกว่าความสนุกกับผู้หญิงอื่นๆ สิ่งสำคัญนั้นก็คือผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าพี่นี่ไง”
ชายหนุ่มเอ่ยเสียงซึ้ง ด้วยหวังว่าความรู้สึกดีๆในวันเก่าๆคงจะเหลืออยู่ในใจของเด็กสาวตรงหน้าบ้าง

~แต่เปล่าเลย~

“พี่เนสคะ พี่เนสถือว่าเป็นผู้ชายที่ดีมากๆคนหนึ่งเลยนะ แม้พี่จะเจ้าชู้บ้างแต่มันก็เป็นธรรมดาของผู้ชาย ไม่ได้เลวร้ายอะไร แต่ที่แอปเลือกที่จะจบความสัมพันธ์แบบคนรักน่ะ ไม่ใช่เพราะพี่ไม่ดี แต่เพราะพี่ไม่ใช่ สำหรับแอปน่ะหากเป็นคนที่ใช่ จะเลวร้ายแค่ไหนแอปจะอยู่”
อิษฏ์อาณิกหยุดหายใจ แล้วช้อนสายตาอ่อนโยน มือบางเอื้อมไปกุมมือหนานุ่ม อบอุ่นคู่นั้น

“แอปสบายใจที่สุด หากเราเป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน ได้โปรดเข้าใจแอป...นะคะพี่เนส ให้แอปอยู่ตรงนี้ อยู่เป็นน้องสาวของพี่ดีกว่า นะคะพี่เนส”

            รอยยิ้มอบอุ่นของชายหนุ่มจางไป ใบหน้าเนือยๆแสดงความกังวลอย่างเห็นได้ชัด ยุทธนารู้ดีว่าเขาไม่อาจทะลุทะลวงเข้าไปอยู่ในหัวใจเด็กสาวตรงหน้าได้อีกแล้ว ชายหนุ่มพยักหน้าเบาๆ ใบหน้าซีดเผือกมีรอยรื้นของน้ำตาที่เขาพยายามกลั้นไว้สุดใจ

           อิษฏ์อาณิกเห็นทีไม่เข้าท่า เธอเอื้อมมือไปบีบไหล่คนรักที่เพิ่งกลายเป็นอดีตคนรักไปหมาดๆ

“พี่เนสอยากอยู่คนเดียว หรืออยากให้แอปอยู่เป็นเพื่อนคะ?”

            ชายหนุ่มยิ้มฝืนๆอย่างยอมรับความจริง แม้อยากจะดึงผู้หญิงตรงหน้าเข้ามากอดเพียงใด แต่เขาก็ “แมนพอ”ที่จะให้เกียรติความรู้สึกของหญิงสาว ในเมื่อเธอไม่รัก ต่อให้รักเธอเพียงใดก็จงอย่าตอแย!!!

“แอปไปเถอะครับ พี่อยากอยู่คนเดียวมากกว่า”

            สิ้นคำพูด ยุทธนาหมุนตัวกลับไปทิศตรงข้ามที่หญิงสาวยืนอยู่
   เขาสาวเท้าเดินไปเรื่อยๆ น้ำตาที่รื้นอยู่ขอบตาไหลมาเป็นทาง ยิ่งความรู้สึกเจ็บปวดไม่ต้องพูดถึง เขาเลือกที่จะไปเพราะเขาเองไม่อาจให้ผู้หญิงที่ไม่มีหัวใจให้เขาได้เห็นน้ำตาลูกผู้ชายที่เขาหลั่งให้เธอ
ใช่...แม้จะเจ็บปวดแต่ในขณะเดียวกับความเข้มแข็งและศักดิ์ศรีความเป็นชายมันก็มีมากพอที่เขาจะทนทานต่อความเจ็บปวดนั้นได้

ไม่แพ้กัน...

 

        หญิงสาวมาดเซอร์ในชุดเสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงยีนส์สีซีดยืนเก็บอุปกรณ์วาดภาพของเธอ ภาพยังไม่เสร็จดีนักเพราะมีหนุ่มสาวสองคนมาดราม่ากับชีวิตจน“นท”ต้องหยุดวาดภาพเนื่องจากอารมณ์มันไม่สามารถไปต่อได้
บางทีก็นึกเคืองๆอยู่ในใจ ชายหนุ่มรูปงามกับเด็กหญิงหน้าคมคนนั้นมาพรอดพร่ำบอกรักไม่รักกันอะไรกันแถวๆที่เธอวาดรูปก็ไม่รู้

“อุตส่าห์เลือกที่ไกลๆจากผู้คนแล้วเชียว ยังเดินตามกันมาถึงตรงนี้ได้ เฮ่อ~ แต่ก็ช่างมันเถอะจะมืดแล้วนี่”
นทพึมพำกับตัวเอง พร้อมกับยัดอุปกรณ์ทุกอย่างลงย่ามคู่ใจยกเว้นกระดานรองวาดที่มันมีขนาดใหญ่เกินกว่าจะยัดลงได้

            ซัมเมอร์นี้นทละจากชีวิตบนเขาลงมาอยู่ทะเล เปลี่ยนบรรยากาศวาดรูปและบรรยากาศการเล่นดนตรี “เรคเก้...บทเพลงแห่งการขับกล่อมผู้คนบนหาดทราย”

            เมื่อเก็บของเสร็จแล้วหญิงสาวมาดเซอร์เดินเลียบชายฝั่งเพื่อกลับบังกะโล เด็กหญิงหุ่นสวยและชายหนุ่มมาดเข้มคนนั้นอันตรธานหายไปตั้งแต่เธอก้มหน้าก้มตาเก็บของแล้ว อารมณ์ขุ่นมัวที่เกิดขึ้นตอนสองคนนั้นขัดจังหวะการวาดรูปอย่างไม่ตั้งใจก็เจือจางลงไปจนเกือบหายแล้ว เพราะหญิงสาวได้ดื่มด่ำกับการเดินเลียบชายหาด มองตะวันตกกำลังดิน ตายิ้มให้กับบรรยากาศแปลกใหม่อย่างตื่นเต้นจนตาปิด พร้อมกันกับสูดอากาศสดชื่นเข้าเต็มปอด

แต่แล้ว...เมื่อลืมตา นทต้องตะลึงเมื่อพบเด็กหญิงในชุดเดรสหุ่นนางแบบคนนั้น นั่งกุมเท้าตัวเองอยู่บนชายหาด