LOVE DARK รักร้ายนายเย็นชา

LOVE DARK รักร้ายนายเย็นชา

ราม รามสูร พฤษไพรศาล

รามสูร พฤษไพรศาล อายุ 22 ปี นักศึกษาชั้นปีที่ 4 แห่งคณะวิศวะ ทายาทคนโตของตระกลูพฤษไพรศาล เจ้าพ่อธุรกิจนำเข้ารถหรูที่มีโชว์รูมมากมายที่ต้องมาดูแลธุรกิจของครอบครัวตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ เขาหล่อ รวย ร้าย และแสนเย็นชากับทุกคน ยกเว้นเธอที่เขาต้องยอมใจอ่อนให้ทุกครั้ง

 ปาย ปารวี สุวรรณเลิศ

ปารวี สุวรรณเลิศ อายุ 19 ปี นักศึกษาชั้นปีที่ 1 เป็นดาวคณะวิศวะ ลูกสาวคนเล็กของคุณหญิงประภา สุวรรณเลิศ สาวน้อยจอมแก่นที่แสนเอาแต่ใจตัวเอง ที่ทั้งแสบทั้งซน เธอพร้อมจะเหวี่ยงและร้ายได้กับทุกคนที่เข้ามาวุ่นวายกับรามสูร

ตัวอย่าง

“เป็นบ้าอะไร! อยู่ดีๆร้องไห้ทำไม”รามสูรที่หักรถเข้าจอดข้างทาง หันกลับไปถามร่างบางเสียงเข้มทันที

“ฮือๆ อึก”ปารวีถึงกับสะอึกทันทีเมื่อได้เสียงเสียงตวาดอย่างแรงจากร่างสูง

“บ้าเอ้ย ก็พูดมาสิว่ะ เป็นห่าอะไรทำไมไม่พูด”รามสูรพูดอย่างหัวเสียเมื่อร่างบางยังสะอื้นไม่หยุด

ปารวีได้แต่ส่ายหัวโดยไม่พูดอะไร

“ไม่พูดแล้วมันจะรู้เรื่องไหม อยู่ดีๆร้องไห้ทำไม”รามสูรพูดอย่างหัวเสียไม่เลิก แต่ถ้าเขาใช้อารมณ์ตอนนี้คงไม่ดีแน่ดูท่าร่างบางจะไม่ยอมฟังอะไรเลย

“ฮือๆ พี่รามรักปายไหม ฮือ”ปารวีรวบรวมความกล้าเอ่ยออกไปทั้งที่น้ำตานองสองแก้มอย่างน่าสงสาร

“มันไม่ใช่เวลาที่จะมาถามตอนนี้”รามสูรดุร่างบางออกมาอย่างหัวเสียทันที แค่ที่ปารวีร้องไห้อย่างไม่ทราบสาเหตุตอนนี้รามสูรก็ปวดหัวจะบ้าตายอยู่แล้ว มันใช่เวลาที่จะมาถามว่ารักกันไหม จนป่านนี้ยังจะต้องให้เขาตอบว่ารักหรือไม่รักอีกหรือไง แล้วที่เขาทำมาทั้งหมดมันไม่ได้แปลว่าเขารักหรอกเหรอ

“มันใช่ ปายอยากรู้ ที่ผ่านมาพี่รามรักปายไหม ฮือๆ”ปารวีพูดขึ้นทั้งน้ำตาอย่างไม่กลัวว่าร่างสูงจะโกรธ ตอนนี้อะไรก็ไม่สามารถมาหยุดปารวีได้แล้ว ยังไงวันนี้ปารวีจะต้องรู้ให้ได้

“ปาย มันไม่ใช่เวลาที่จะมางี่เง่าตอนนี้”รามสูรพูดขึ้นอย่างหงุดหงิดพร้อมกับมองหน้าหวานนิ่ง

“ปายไม่ได้งี่เง่า แต่ปายอยากรู้ พูดมาสิ พี่รามพูดสิรักปายไหม ว่าไง พูดสิรักปายไหม”ปารวียังโวยวายไม่เลิกพร้อมกับทุบไหล่กว้างไม่หยุด จะว่าปารวีงี่เง่าหรืออะไรก็ช่างปารวีไม่สนใจแล้ว

ในเมื่ออยากให้ปารวีพูดปารวีก็จะพูดและพอมาบอกให้ปารวีหยุดอย่าคิดว่าปารวีจะหยุด ต่อให้มันต้องเจ็บปวดกับคำตอบที่ได้รับปารวีก็พร้อมจะยอมรับ ตอนนี้ปารวีก็เจ็บจนไม่รู้จะเจ็บยังไงแล้ว

“พี่บอกให้หยุดไง เลิกโวยวายแล้วมาพูดกันดีๆ”รามสูรพยายามใจเย็นเมื่อเห็นว่าตอนนี้ร่างบางไม่ยอมฟังอะไรเลย

“ไม่ ปายไม่หยุด พี่รามไม่รักปายเลยเหรอ ที่ผ่านมาไม่รักสักนิดเลยเหรอ”ปาวรีพูดออกมาอย่างเจ็บปวดก่อนที่จะมองร่างสูงด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา

“โธ่โว้ย!”

รามสูรถึงกับสบถออกมาอย่างหัวเสียก่อนที่จะมองร่างบางด้วยสายตาวาวโรจน์ ไม่รักอย่างนั้นเหรอ รักสักนิดเหรอ พูดออกมาได้ยังไงว่าเขาไม่รักก็ไม่ใช่เพราะเขารักจนจะบ้าหรอกเหรอเขาถึงต้องหงุดหงิดอยู่อย่างนี้