[Avengers-Yaoi-](StevexTony) I hope you don't know II

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เป็นภาคต่อของ

[Avengers-Yaoi-](StevexTony) I hope you don't know.

เป็นพาร์ต II ค่ะ ,,'v',,

เนื้อเรื่อง

หลังมาอยู่ที่ สตาร์กทาวเวอร์ได้ไม่นาน สตีฟเหมือนสมองจะระเบิด

นอนกับโทนี่ทำให้สตีฟรู้สึกเหมือนนอนไม่เต็มที่ และเหนื่อยเอาการ.........อย่า...อย่าเพิ่งเข้าใจผิด

แม้ ว่าเตียงนี้จะใหญ่ขนาดไหน  แต่ก็เหมือน นอนสองคนไม่พอจริงๆนั่นแหละ  ผ้าห่มสีขาวผืนใหญ่ ที่ตอนแรกเจ้าตัวบอกเองว่า "แบ่งผ้าห่มกับผมก็ได้ "  แต่กลายเป็น เวลานอนจริงๆ พ่อคุณอัจฉริยะคนนี้กลับกระตุกผ้าห่มไปทับตัวเองเสียคนเดียว  สตีฟได้แต่สะดุ้งตื่นทุกๆสิบนาที เพราะถูกแย่งผ้าห่มตลอดกลางดึก


จะดึงผ้าห่มกลับมาห่มตัวเอง ก็กลัวจะเสียมารยาท เพราะบ้านตัวเองก็ไม่ใช่ จะให้แย่งผ้าห่มเจ้าของบ้านก็กระไรอยู่  เลยยอมนอนกอดตัวเองไปก็ได้

แถมแย่งผ้าห่มไปห่อตัวเองเปป็นข้าวห่อสาหร่ายแค่นั้นไม่พอ ยังจะนอนกลิ้งไปกลิ้งมา
ล่าสุดเมื่อคืน สตีฟตื่นมาพร้อมกับรอยนูนที่หน้าผาก เนื่องจาก โทนี่(ที่ม้วนตัวเองจนเป็นดักแด้)กลิ้งมาเบียดเขาจนตกเตียง



ไหนบอกว่า นอนห้องผมก็ได้นี่มัน.......

ให้ตรูนอนโซฟาดีกว่ามั้ย?

วันนี้ก็ด้วย โทนี่ยื่นกาแฟแก้วร้อนๆส่งกลิ่นหอมๆให้ สตีฟ

"เมื่อ คืนนอนไม่หลับหรอ ดูท่าทางนอนไม่พอ"  สตาร์กถามน่าระรื่น ชักไม่แน่ใจ ไอ้ที่นอนกลิ้งแถมแย่งผ้าห่มอยู่ทุกวันเนี่ย มันตั้งใจรึเปล่า...... 

แล้วก็ใครกันทำผมนอนไม่พอ......

"นิดหน่อย ไม่มีอะไร"  โรเจอร์รับแก้วมา แล้วทิ้งตัวเองลงบนโซฟา

"วันนี้อยากกินอะไรพิเศษมั้ย?" โทนี่เดินจิบกาแฟ แล้วนั่งลงข้างๆ

"หืม?"  สตีฟปรือตาขึ้นมาเบาๆ

"วันนี้ผมว่าง"

"ผมก็เห็นคุณว่างทุกวัน"

โดนสวนกลับแบบนี้ ชักไม่อยากเอาไปเที่ยวด้วยแล้วว่ะ โทนี่แอบงึมงำในใจ....

"มีร้านสเต็กอร่อยๆ อยู่บล็อกถัดไป"

"ก็..เอาสิ"

ชายหนุ่มร่างเล็กกว่ายิ้ม แล้วแย่งแก้วกาแฟจากมือกัปตันอะเมริกาซดคนเดียวก่อนเดินเอาแก้วไปล้าง


สรุปแล้วนั่นไม่ได้ทำมาให้ตรูเรอะ....?



ตอนแรกคิดว่าโทนี่จะชวนไปงั้นๆ  เพราะไม่คิดว่าชายจอมขี้เกียจระดับนั้น จะพากัปตันไปเลี้ยงข้าวจริงๆ

บรรยากาศในร้านดูสดใส ไฮโซ.....และดูท่าจะแพงโคตร

"ฟรัวกราส์ เอ...."  โทนี่เอ่ยปากสั่งเมนูเป็นอาหารฝรั่งเศสคนแรก แถมสั่งนั่นสั่งนู้นที่ชื่อยาวเฟื้อยเป็นระเบิดปรมาณู

"แล้วท่านนี้ละคะ"  บริกรหญิงหันมาถามสตีฟบ้าง..

ทำเอากัปตันผู้ปราดเปรื่องทำท่าเอ๋อๆ

"เอ่อ...ผม.....เอาเหมือนเค้าแล้วกัน"  เป็นคำตอบที่ดีที่สุดสำหรับร้านอาหารแบบนี้

"เครื่องดื่มรับอะไรดีคะ"

"ไวน์ ชาลองโต้  สอง"  โทนี่สั่งให้ คงเป็นเพราะเกิดอาการอายๆ เหมือนพาบ้านนอกเข้ากรุง...


(นี่ตรูเป็นบ้านนอกเรอะ :: งึมงำโดย สตีฟ.....)

บริกรสาว ยิ้มรับหวานรับ ก่อนสะบัดก้นงามๆที่ใส่กระโปรงสั้นๆออกไป

สตี ฟไม่แน่ใจว่าคิดไปเองรึเปล่า  ตอนนี้บริกรสาวเอาเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ จงใจทำน้ำหกใส่เขาเฉยเลย แถมวี้ดว้ายเกินจริง ทำท่าจะเอาผ้ามาเช็ดให้เป็นการใหญ่ เหมือนที่หกรดนั่นเป็นกรดร้ายแรงมากกว่าไวน์แก้วนึง

จนโทนี่(คงจะ)รำคาญ 

สตาร์กตัดปัญหาหยิบผ้ากันเปื้อนโต๊ะข้างๆ แล้วเอนตัวข้ามโต๊ะมาเช็ดหน้าและเสื้อให้เขาเอง
"ผมจัดการเอง ขอบคุณครับ"  โทนี่ว่าเอื่อยๆ แล้วเอาผ้าเช็ดหน้าสตีฟไปมาๆ เหมือนถูกระจก

"ผมทำเอง คุณ พอ"   ไม่งั้นหน้าผมคงได้เป็นกระจกจริงๆ


เป็นมื้ออาหารที่โคตรจะวุ่นวาย
กว่า จะกระเดือกไอ้ตับห่านสัญชาติฝรั่งเศสลงได้หมดจาน ทำเอาสตีฟแทบอ้วก....กินเข้าไปได้ไง  หรือเพราะเขาเชยไปเอง อย่างไรก็ตาม สตีฟคิดว่าแฮมเบอร์เกอร์เป็นอะไรที่ดีที่สุดแล้วตอนนี้

จนของหวานมาเสิร์ฟ  ผ้าเช็ดปากที่รองแก้วไอศครีมมีตัวเลขโทรศัพท์เขียนบนผ้าเช็ดปากแนบมาด้วย....

มุกนี้ผมเก็ทน่ะ  สตีฟหยิบผ้าขึ้นมาพิจรณา ก่อนมองตามสาวเสิร์ฟที่เพิ่งเดินออกไป  โทนีทำท่าชะเง้อมามองเลขโทรศัพท์บนผ้าเช็ดปากที่สตีฟถืออยู่

แล้วทำหน้าหมั่นไส้ (นี่ผมผิดเรอะ?)

โทนี่จึงกลับเขมือบของหวานแบบไม่พอใจเท่าไหร่ (ที่สตีฟได้เบอร์คนเดียว)



"ลองโทรไปสิ"

"หะ?" 

โทนี่แขวะทันทีพอกลับถึงบ้าน

"มีสาวอ่อยด้วย ไม่ตอบรับก็เสียมารยาทแย่เลย"

สตาร์กเลิกคิ้วทำหน้ายียวนแล้วเดินเข้าห้องน้ำ 

ปึ้ด...!!

ทั้งตึกตกอยู่ในความมืด

ไฟดับ?

ในตึกที่ใช้พลังงานจากเตาปฏิกรอาร์คของสตาร์กเนี่ยน่ะ  มันออกจะสมบูรณ์แบบไม่ใช่หรอ.........ถ้ามันเป็นตามที่โทนี่เคยอวดไว้อ้ะนะ...

สตีฟยืนเอ๋อท่ามกลางความมืดในห้องนั่งเล่น

"โทนี่"  กัปตันพยามเรียกชื่อ เผื่อเจ้าตัวที่กำลังอาบน้ำอาจได้ยิน  อย่างน้อยไฟมันดับทั้งตึก ก็ต้องรู้อ้ะแหละ

"สตาร์ก เกิดอะไรขึ้น"


....ไม่มีเสียงตอบรับ


"กัปตัน..."  มีเสียงตอบกลับมาแล้ว  เสียงโทนี่ดูจะมึนๆ อยู่ในห้องน้ำ  สตีฟพยามคลำทางจนไปถึงห้องอย่างปลอดภัยโดยไม่ชนข้าวของเสียหาย

แสงสว่างเรืองออกมาจากเตาปฏิกรณ์อาร์คตรงหน้าอกของโทนี่ ทำให้สตีฟระบุได้ว่า ชายหนุ่มอยู่ตรงไหน

อย่างน้อย โทนี่ยังใส่กางเกงอยู่....

"เกิดอะไรขึ้น"

"ไม่รู้สิ  พลังงานอาจขัดข้อง ผมต้องแน่ใจแผงควบคุมวงจรทำงานปกติดี หรือมีแมวตัวไหน ไปกัดขาด ซึ่งแน่นอว่าคงไม่ใช่"

โทนี่เดินลิ่วๆออกมาจากห้องน้ำ จับมือสตีฟแน่นแล้วกึ่งดึงกึ่งลากมาถึงแผงวงจรใหญ่

แสงเรืองๆทำให้เห็นหน้าทั้งสองไม่ค่อยชัดเท่าไหร่  แต่พอเดาได้ว่า กัปตันเอ๋อไม่เป็นท่า

"เอาล่ะ ผมว่าไอ้นี่คงได้ทำงานพิเศษอีกรอบ" โทนี่เคาะอุปกรณ์บนหน้าอกตัวเอง "คุณช่วยเอาออกที"

"หะ?"

"ผมต้องแบ่งพลังงานจากมันส่วนนึง สายจัมพ์อยู่ในห้องใต้ดิน และตอนนี้ประตูปิดอยู่ ดังนั้นต้องใช้สายไฟในตัวนี้
แค่เอาออกแป๊ปเดียวอาจไม่ตาย"

"หรืออาจตาย ผมไม่ยอมให้คุณตายน่ะ" 

"แค่แป๊บเดียว"


สตีฟรับคำ  แล้วใช้มือสองข้างค่อยๆ งัดไอ้วงกลมบนหน้าอกสตาร์กออกมาเบาๆ

"เห็นสายไฟใช่มั้ย  แล้วระวังอย่าให้ไฟดับไม่งั้นผมได้ตายจริง"

โทนี่สำผัสลมหายใจของสตีฟที่อยู่ใกล้ๆ

คนที่อาจตายได้ ผิวปากฮัมเพลง แต่คนที่ไม่ตายกลับหายใจไม่เป็นจังหวะแถมอาการเคร่งเครียดจนน่าเป็นห่วงยิ่งกว่า

สตีฟค่อยๆดึงสาย และสลับขั้วอุปกรณ์ตามที่โทนี่บอกอย่างช้าๆ

"เอาล่ะ คราวนี้มีเส้นที่ยาวที่สุดเห็นมั้ย"

"อืม...."

"ดึงออกไป"
กัปตันดึงออกตามที่บอก

"คราวนี้จัมพ์กับตัวแผงวงจร" โทนี่ว่าพลางง่วนอยู่กับติดตั้งระบบใหม่ ส่วนกัปตันค่อยๆประคองสายมาเสียบกับไอ้เครื่องชวนปวดหัว


ปิ้บๆๆ...

ไอ้ดวงกลมๆ กระพริบถี่

เหมือนขาดกำลังไฟฟ้า

"ไม่ต้องห่วง จัมพ์ก่อน จัมพ์เร็ว" โทนี่สั่ง

"แต่...ไฟมันจะดับแล้ว"

"ทำตามที่ผมสั่งหน่า!!"

"สายมันไปไม่ถึง!!   ถ้าจะเอาให้ถึงก็ต้องดึงให้ขาดแล้วเอามาเสียบต่อ อยากลองมั้ยล่ะ!! " สตีฟเอ็ดกลับ

โทนี่อาการดูแย่ลง เขาแทบจะยืนทรงตัวไม่ไหว แถมไอ้ดวงกลมๆ นั่นก็ริบหรี่จนหน้าใจหาย

สตีฟพยามจนเอาสายไฟที่เชื่อมกับหน้าอกโทนี่ต่อกับวงจรจนได้

ไฟฟ้าทั้งตึกกลับมาแล้ว แต่ไฟดวงกลมๆบนหน้าอกไม่

โทนี่หายใจต่ำ

"ทำไงต่อ...สตาร์ก"  สตีฟประคองหัวโทนี่เอาไว้

"ไม่มีอะไร แค่มันอาจดับ"

เอารอยยิ้มบ้าๆนั่นหุบไปได้แล้ว!!

"คุณกำลังจะตายน่ะ"

"อาจะ"

โทนี่ตอนนี้ได้แต่นอนนิ่งๆ แล้วบอกวิธีการเอาไอ้ก้อนเจ้าปัญหาเข้าไปในตัวเขาเหมือนเดิม
สตีฟมือสั่น แต่ก็ทำตาม


กริ๊ก..

มันเข้าที่แล้ว...


และไฟก็ดับลงพอดี...

"ไม่...ไม่.....ไม่" สตีฟเหงื่อตก กัปตันกระแทกดวงไฟงี่เง่านั่น "ติดสิ ติดหน่อย สตาร์ก..."

เขาพยามปั้มหัวใจเต็มที่  ลมหายใจเบามาก...


โร เจอร์คิดหนัก ทั้งกดหน้าอกไปไม่รู้กี่รอบ จนตัดสินใจ ผายปอดชายหนุ่มตรงหน้า (ดีที่ไม่มีใครอยู่).....แต่ไม่มีท่าทีว่าไอ้ไฟดวงกลมๆจะติดขึ้นมา

ลอทั้งปั้มหัวใจ(โอเคในที่นี้ ปั้มเตาปฏิกรณ์) ทั้งผายปอด ถึงขนาดเอาสายไฟมาจี้......

โทนี่ยังคงนอนนิ่ง

ของเหลวไหลผ่านม่านตากัปตัน ร่วงลงบนไอ้ก้อนกลมๆนั่น

เสียงเครื่องจักรทำงานดังขึ้นเบาๆ

วืด-----วืด----

เฮือก!!

โทนี่ สตีฟ ลืมตาโพลงขึ้นมา

"ว้าว......"  โทนี่หายใจเฮือกใหญ่ "คิดว่าจะไม่กลับมาแล้ว"

สตี ฟหน้างงๆเป็นปลาทองไปแป๊บนึง ก่อนจะค่อยๆคลี่ยิ้มออก น้ำตาเมื่อกี้ไหลออกมาเพียงหยดเดียวก็หายไปหมด(นับว่าเป็นเรื่องดี เพราะเขาไม่อยากถูกโทนี่ล้อ)

"อะไร--"

"จากการวิจัย ทุกครั้งที่ผมเอามันออก แล้วกลับเข้าไปใหม่ มันจะรีเซ็ทตัวเอง ผมจะเหมือนตายไปครู่นึง  แต่ก็เพิ่งลองครั้งแรกนี่แหละ"


แล้วไอ้ที่ผมทำเมื่อกี้นี่ล่ะ......สตีฟเกิดโหนกแก้มแดงขึ้นมาแบบไร้เหตุผล

"หืมมีอะไร  ทำหน้าเหมือนคุณจูบผมแล้วผมฟื้นงั้นแหละ"  โทนี่ทำหน้าไม่รู้เรื่อง ก่อนเดินฉับๆกลับไปอาบน้ำต่อ



สตีฟนิ่งคาที่ไปครู่นึงแล้วเอ่ยกับตัวเองเบาๆ

"อาจเป็นส่วนนึง...."