คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter2
บทที่2
อากาศยามเช้าของวันเปิดเทอมดีแบบนี้นี่เอง ฉันสูดหายใจเข้าปอด
สูดมันเข้าไป
โอย~~ ปวดไหล่จัง จะว่าไปวันนั้นที่ชนนิดชนหน่อยฉันก็ปวดนะ หรือว่าฉันมัวแต่เพ้อเลยลืมปวด - - แต่ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ฉันยังมีกำลังใจที่ดีในการไปโรงเรียนวันแรก ก็เมื่อวานอุตส่าห์มีคนใจดีนัดพาทัวร์^^
ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัว แล้วเดินลงมาจากห้อง
“โอ้โห ลูกแม่ในยูนิฟอร์มใหม่ น่ารักดีนะจ้ะ” แม่ทักแต่เช้าเลยอ่ะ เขิน><
“ขอบคุณค่ะแม่” ฉันรับคำชมด้วยดี แต่วันนี้แม่ก็แต่งตัวสวยอยู่นะ เอ๊ะ หรือว่าแม่จะไปไหน
“แม่จะไปไหนหรอคะ”
“ใช่จ้ะ พอดีว่าถ้าเราจะเริ่มชีวิตใหม่ทั้งที แม่เห็นลูกได้อยู่โรงเรียนใหม่แล้ว แม่เลยอยากออกไปหาอะไรทำเซอร์ไพรสลูกบ้าง ^^”
“เซอร์ไพรส์?” แม่จะเซอร์ไพรส์อะไรเราหว่า แต่ก็ดีแล้ว ฉันอยากเห็นแม่มีความสุข ซึ่งแม่ก็ดูมีความสุขจริงๆซะด้วยสิ ไม่เหมือนกับแต่ก่อน
“หนูจะรอดูนะคะ^__^”
“แต่แม่อาจไป สามถึงสี่วันนะ ^^”
“โห แม่ไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้มั้งคะ แม่ไปไหนเนี่ย แอบเที่ยวหรือเปล่า” ฉันแกล้งถามหยอกไป เตรียมเซอร์ไพรส์อะไรกัน สาม สี่วัน
“เซอร์ไพรส์ลูก ก็เหมือนเซอร์ไพรส์แม่นะ ดังนั้นหนูอยู่คนเดียวได้ใช่มั้ย อ่ะ แม่ซื้อของกินไว้ในตู้เย็นเรียบร้อยแล้วนะจ้ะ”
“อยู่ได้ค่ะๆ มีอะไรแม่ต้องรีบโทรมานะ” นี่แม่จะเอาจริงเหรอ แต่ก็นะ รอเงียบๆดีกว่า
ตอนนี้ฉันก็อยู่ที่หน้าโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว หลังทานมื้อเช้านิดหน่อย แล้วก็บ๊ายบายกับแม่ที่หน้าโรงเรียน โอเค ชีวิตใหม่รอเราอยู่ เลทส์ โกกันค่ะ เป้าหมายแรก เดินไปห้องงานทะเบียน^^
“ สวัสดีค่ะ อาจารย์ ^//\\^”
“อ้าว เนลวิลสัน มาโรงเรียนแต่เช้าเลยนะ นี่คือแผนที่โรงเรียนและห้องที่เธอจะได้ไปเรียนด้วย ทับ4จ้ะ”
อาจารย์ยื่นกระดาษสองแผ่นมาให้ฉัน แผ่นหนึ่งคือแผนที่ อีกแผนคือใบอนุญาตเรียน ซึ่งต้องยื่นให้อาจารย์ที่สอนวิชาแรก
“ขอบคุณค่ะอาจารย์” กล่าวขอบคุณเสร็จแล้วก็ต้องไปทำหน้าที่ของตัวเองสิ โอเค เป้าหมายที่สอง ลุยห้องเรียนกันเถอะ ( -..- ลองเจอคนหล่อสิแล้วจะหึกเหิม)
ห้องเรียนของฉันอยู่ชั้นสองบนอาคารที่มีชื่อว่า วานิลลา รู้สึกว่าในคู่มือจะบอกนะว่าตึกต่างๆตั้งตามชื่อรสของไอศกรีม เพราะแต่ก่อนที่นี่เป็นโรงงานผลิตไอศครีม (อย่างนี้ก็มีด้วยแหะ *-*) ฉันเดินมาจนถึงห้องทับ4 รู้สึกว่ายังเช้าอยู่ เลยยังไม่มีคนเข้ามาในห้องนี้กันมาก เข้าไปรออาจารย์ดีกว่า
แกรกๆ ฉันเปิดประตูเข้าไป พบว่าภายในห้องยังไม่มีใครมาเลยแหะ สงสัยคงเด็กคนอื่นๆไปทำกิจกกรมบางอย่างก่อนเรียน ฉันรู้ตัวดีว่าเป็นเด็กใหม่ เลยตัดสินใจไปนั่งด้านหลังของห้องเพราะกลัวว่าจะไปนั่งที่คนอื่น อยู่คนเดียวก็ดีจะได้ไม่รู้สึกตื่นเต้น หาเพลงมาฟังดีกว่า ฉันไม่ถนัดหรอกนะที่จะเสียบหูฟังขนาดเล็ก แต่ถนัดแบบใหญ่มากกว่า เขาเรียกว่าอะไรนะ แต่ช่างเถอะ -..- ซื้อมาใช้แล้ว
ฮุลาฮุลา อาเบอาบา
เพลงไรอ่ะ - -*
ฮุลาฮุลา อาเบอาบา
-*- อ้าว ยังไม่ได้กดเพลย์เลย ไอ่เบๆบาๆมาจากไหนเนี่ย
ฟึ่บบบ~~แกรก~~~
“ซะที!”
“*-*” หมอนั่น มนุษย์ที่สุดแสนประหลาด อะไรของเขาอีกเนี่ย
“๐_๐” เขาทำตาตกใจใส่ฉัน ให้ตายสิ นายมนุษย์แปลกนั่น เรียนห้องนี้หรอ ทำตัวประหลาดแล้วยังฮัมเพลงแปลกๆอีก เพลงละตินรึป่าวนั่น
ฉันทำเป็นไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้น ก็แหมเขาก็คงคิดว่าฉันไม่ได้ยินที่เขาพูดน่ะสิ ฉันทำเป็นก้มหน้าก้มตาเล่นมือถือ ส่วนเขาก็มานั่งข้างๆฉัน อ้าวเฮ้ย มานั่งอะไรตรงนี้ ไปนั่งหน้าๆนู้นไป๊
บรรยากาศเริ่มกดดันเพราะตอนนี้นายมนุษย์ประหลาดกำลังจ้องมองฉันอยู่ ให้ตายสิ นายจะมองอะไรนักหนาไม่กินหัวฉันไปเลยหล่ะ เวลาผ่านไปแค่ครึ่งนาทีแต่ดูเหมือนยาวนาน ฉันซึ่งรู้สึกโดนลวนลามเลยหันไปจ้องตอบ
“- -” ฉันทำสายตาให้มันน่ากลัวแล้วนะ แต่หมอนั่นยังคงจ้องไม่เลิก เอ๊ะ เขาไม่ได้จ้องฉันนี่ แต่เขากำลังมอง หูฉัน T^T
โอยย ทนไม่ไหวแล้ว
“มีอะไรรึเปล่า” ฉันถอดหูฟัง แล้วถามเขาขึ้นมา
เขาไม่พูดอะไรแต่ทำท่าตกใจแบบเบาๆ แล้วเอานิ้วชี้มาที่หูฟังของฉัน
“ สิ่งนี้เรียกว่าอะไร” เอาแล้วไง ไอ่มนุษย์ประหลาด นี่เด็กมัธยม4แห่งโรงเรียนสตาร์ไลท์ไม่รู้จักจริงๆหรอเนี่ย
“หูฟังจ้ะ - -” ฉันตอบแบบเบื่อหน่าย
แต่เขายังคงชี้มาที่หูฉันอีกรอบ
“ แล้วนั่นไม่ใช่หูหรอกหรอ” ฮ่า ๆ ๆ อยากหัวเราะเป็นภาษาโปรตุเกส หมอนี่เข้าใจเล่นมุขแฮะ ทำเอาฉันขำไปเลย -*-
“อ่อ ใช้จ้ะ แล้วนายมีธุระอะไรกับหูของฉันเหรอ” (-*-)
“อาจจะใช่ ฉันไม่แน่ใจ แต่สักวันฉันคิดว่าฉันคงมีธุระกับหูของเธอ (- -)”
“-O-” ไอ่หมอนี่โคตะระประหลาดเลยอ่ะ ท่านผู้อ่าน ฉันควรพูดกับเขาต่อมั้ย อะไรกัน! สักวันนายจะมามีธุระกับหูของฉันหรอ ธุระอะไรมิทราบยะ ฉันไม่ได้คันหูน้า จะได้ให้นายมาเกา - -
ฉันคงไม่ขอคุยกับเขาแล้วค่ะท่านผู้อ่าน ว่าแล้วเขาก็ก้มหน้าก้มตาทำอย่างอื่น เอ่ จะว่าไปไอ่หมอนี่มันลึกลับชอบกลแฮะ เพราะฉันเพิ่งสังเกตหมวก อ้าวเฮ้ย ใส่หมวกมาทำไมอ่ะ ทำตัวประหลาดลึกลับ แต่งตัวก็มิดชิดดีจริงๆ
“เธอ” เขาหันมาเรียกฉันอีกรอบ เชิญเลยนายมนุษย์ประหลาด จะปล่อยมุขอะไรใส่ฉันอีกหล่ะ
“เจ็บมั้ย ที่ฉันชนเธอวันนั้น” เอ้ะ มาคนละแนวกับตะกี้เลยแหะ
“อ๋อ ไม่เป็นอะไรมากหรอกจ้ะ แล้วนายหล่ะ (- -)” นี่ฉันไม่เคยพูดเพราะกับใครด้วยหน้าตายแบบนี้เลยนะ
“เธอน่าจะเจ็บนะ แต่ก็ดีแล้ว” เขาบอกฉันด้วยสายตาพิจารณาร่างกาย เอาอีกละนายนี่ แต่จะว่าไปคุยกับเขาก็ดีกว่าอยู่เงียบๆ
“ขอบใจนะ ว่าแต่นายอยู่โรงเรียนนี้มากี่ปีแล้วอ่ะ”
“วันเดียว”
“เอ๊ะ ทำไมถึงวันเดียว”
“ฉันเพิ่งย้ายบ้านมาเมื่อสองสามวันที่แล้ว โรงเรียนนี้ฉันเลยอยู่แค่วันเดียวและ ไม่สิ อยู่ไม่ถึงวัน”
“ อ่อ งั้นนายก็เป็นเด็กใหม่แบบฉันหน่ะสิ”
“เด็กใหม่ อะไรเด็กใหม่ ฉันโตแล้ว (- -)” น่านน มันเริ่มแล้ว -.-
“เออ ฉันหมายความว่า นายเป็นนักเรียนใหม่เหมือนฉัน-O-”
“คราวหลังอย่ามาว่าฉันเด็กอีกนะ ฉันโตแล้ว”
“ชิ โตแล้วปัญญาอ่อนสินะ” ฉันบ่นเบาๆ
“ (- -) หรือเธออยากพิสูจน์ ว่าฉัน โต จริงๆ”
“(-O-)” ไอ่บ้า พิสูจน์อะไร ทำไมต้องเน้นว่าโต =.=
“หึ โง่” เขาบ่นอะไรสักอย่างในลำคอ เอ้ ฉันเพิ่งสังเกตว่าภายในห้องเริ่มมีเด็กกันเยอะแยะแล้ว ส่วนนายนั่นก็ก้มหน้าก้มตาต่อไป เฮ้อชีวิต ถ้าฉันจะต้องมาเจอนายประหลาดคนนี้น่ะนะ กวนบรม เหอะ เลิกสนใจคำกวนของหมอนั้นแล้วฟังเพลงต่อดีกว่า
ใส่หูฟังเพลงซะก็จบเรื่อง อ่า เพลงนี้หล่ะ เพราะดี นายนั่นหันมาบ่นพึมพำอะไรบางอย่าง แต่ฉันหันหน้าหนี ไม่สนใจแล้วโว้ย “( “)”
..........................................................................................................................................................
“ หึ หูแบบนั้น สักวันฉันจะต้องมีธุระให้จงได้” (- -)แปลกชะมัด ไอ่พวกมนุษย์
ความคิดเห็น