คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : เมื่อลูเครเซียสลับตัวกับลูเซียส1
---พี่ดูแลเซเวอรัสจนกว่าชั้นจะติดต่อกลับนะ---
คำพูดของสาวเปรียบเสมือนโปรแกรม แม้เค้าจะบอกตัวเองว่าไม่สามารถติดตามความเป็นไปของอาจารย์สอนปรุงยาแห่งฮอกวอร์ตได้ แต่เค้าก็ส่งเอลฝ์ประจำบ้านไปติดตามสอดส่องสเนปตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงจนตัวเค้าเองก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าตัวเองเหมือนพวกสโตรกเกอร์เข้าไปทุกวันๆ จนกระทั่งเซเวอรัสจับได้และจัดการจับเอลฝ์ประจำบ้านกรอกสัจจะเซรุ่ม-รีดความจริงออกมาจนหมด
ตอนนี้ลูเซียสกำลังนั่งรอการอาละวาดของเพื่อนที่อ่อนวัยกว่า ในห้องทำงานที่มืดมน เซเวอรัสปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับท่าทางที่หงุดหงิดที่สุดเท่าที่เคยเห็น
"อธิบายหน่อยได้มั้ยว่านี่เป็นพฤติกรรมธรรมดาของพวกโอตาคุรึเปล่า"
ลูเซียสกระพริบตาสองครั้งติดกัน "ไปเอาคำนั้นมาจากไหน"
"น้องสาวนาย" เซเวอรัสบอก "ลูเครเซียบอกว่านายกลายเป็นพวกอย่างว่าไปแล้วเลยเริ่มมีพฤติกรรมแปลกๆ อย่าได้ถือสา"
"ได้โปรดเถอะ เจ้ากระต่ายน้อยเลือดผสมเพื่อนยาก นายคงไม่ได้คิดว่าตัวเองถูกสะกดรอยตามเพราะว่าชั้นปรานลัทธิวายกับลัทธิเจ้าชายเย็นชาเข้าแทรกหรอกนะ" ลูเซียสเอามือปิดหน้า
"อะไรวายๆ นะ?" เซเวอรัสขมวดคิ้ว "มันคืออะไร?"
"เปล่า" ลูเซียสกระซิบเบาๆ เมื่อทราบว่าเซเวอรัสไม่ได้รู้อะไรมากมายเท่าที่เค้ากังวล
"ตกลงนายทำแบบนี้ทำไม" เซเวอรัสท่าทางอ่อนลง
"เพราะว่าเป็นห่วง"
ความเงียบอันร้ายกาจกระจายตัวทันที เซเวอรัส สเนปอ้าปากค้างนานมาก ก่อนจะ "ห่วงเรื่องอะไร"
"ตรามารกระจ่างขึ้นมาก" ลูเซียสพยายามหลบตาเพราะเค้าไม่อยากเสียท่าโดนอีกฝ่ายพินิจใจได้ "นายเป็นคนที่ทรยศเค้าอย่างร้ายกาจ ชั้นกลัวนายมีอันตราย"
เซเวอรัสถอนใจอย่างโล่งอก "ชั้นเผลอเชื่อน้องสาวนายได้ไงนะ"
"อะไร?" คราวนี้ลูเซียสต้องถามกลับบ้าง
"เธอบอกว่านายปิ้งชั้น และอาหารของคนที่ตกหลุมรักก็คือติดตามดูแลคนที่ตัวเองรักตลอดเวลา"
"เธอบอกนายเมื่อไหร่?"
"เมื่อวานนี้ ตอนที่ระแคะระคายว่านายส่งคนมาติดตาม" เซเวอรัสถอนใจ "พอรู้ว่าเป็นนาย ก็เลยเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาลูเครเซียก่อน"
"แล้วนายก็เชื่อเธอเนี่ยนะ!!!" ลูเซียสตะโกนอย่างเหลือทน
"ก็ยังไม่ปักใจ จนนายบอกว่าเป็นห่วง เพราะเธอบอกว่าหากนายตอบแบบนั้นแปลว่านายปิ๊งชั้น ดีที่นายอธิบายได้ ชั้นเลยเบาใจ"
"คนที่โล่งใจคือชั้นต่างหาก เพราะถ้านายฉลาดกว่านี้ซักหน่อย นายคงปักใจว่าชั้นปิ๊งนายจริงๆ"
"อะไรนะ"
"ชั้นหมายถึง ดีแล้วที่นายไม่ได้รู้จักลัทธิวาย"
"ขอบใจที่อุส่าห์เป็นห่วง"
"นายวางแผนอะไร"
"อะไรล่ะ"
"หากจอมมารกลับมา"
"ยังไงชั้นก็จะอยู่ที่ฮอกวอร์ต"
"ท่าทางคาคารอฟกระวนกระวายสินะ" ลูเซียสเหมือนจะเดาได้
"แน่นอน... จนชั้นลำบากใจ.."
ไม่มีทางที่เซเวอรัสจะชัดเจนแบบนี้ เพราะเค้าเป็นคนที่มักเก็บทั้งหมดไว้ในใจ... แต่การกลับมาของตรามารทำให้เซเวอรัสคิดเกี่ยวกับอนาคตมากขึ้น
จอมมารต้องอยากฆ่าเซเวอรัสแน่ๆ ในฐานะคนทรยศแต่ว่าเลือดของเค้าที่ต้องทาลงที่พื้้นของฮอกวอร์ตจะปลุกอะโพคาลิฟ-ฟากลับมา ราชามังกรจะกลับมา ราชาที่มีอำนาจเหนือกว่าลอร์ดโวลเดอร์มอร์อย่างที่ไม่เห็นฝุ่น แม้เค้าจะไม่เคยเห็นหรือรู้จักอะโพคาลิฟ-ฟาเป็นการส่วนตัว แต่การที่ชายคนนี้เป็นหนึ่งในผู้สร้างโลก มันก็มากพอที่จะจินตนาการเกี่ยวกับอำนาจที่ไม่เคยเห็นหรือคาดคิดนั่น
"นายจะทำยังไงหากจอมมารกลับมา"
"ท่านอาจารย์ใหญ่จะบอก"
"ดัมเบิลดอร์ไม่มีสิทธิตัดสินว่านายจะอยู่หรือตายเซเวอรัส นายมีความหมายมากกว่านั้นนะ!!"
เสียงตะโกนทำให้เซเวอรัสตะลึงมองแม้จะเก็บอาการอย่างรวดเร็วจนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น "นายเป็นอะไรของนาย ดัมเบิลดอร์ไม่ไม่มีทางเรียกร้องความตายจากชั้นหรอก"
"ชั้นรู้" ลูเซียสลูบหน้าอย่างอ่อนเพลีย
จากวันนั้นเซเวอรัส สเนปและลูเซียส มัลฟอยก็ต่างคนต่างอยู่ มันอยากมากที่จะคาดคิด เซเวอรัสคือเด็กที่ต้องคำสาป หากเค้าตายอาจจะดีต่อโลกนี้ก็ได้ หากเค้าโดนจอมมารที่กลับมาฆ่าตาย ขอเพียงอย่างตายในพื้นที่ของฮอกวอร์ต และห่างไกลจากแท่นบูชา(เพิงโหยหวน)ให้มากเท่าที่จะมากได้
พริบตา ภาพเซเวอรัสที่ดื่มน้ำจนหมดขวดก็กลับมา ทำให้ตาลูเซียสพร่ามัวด้วยน้ำตาที่ไม่ขาดสาย หมอนั่นทำผิดอะไรจึงต้องไม่สามารถมีชีวิตต่อไปได้ และเค้าก็โหดร้าย อยากฆ่าเพื่อนสนิทของตัวเอง
จากนั้นความเจ็บปวดที่ไม่ได้พบมานานแสนนานก็กลับมาอีก กับความรู้สึกเหมือนโดนไฟลวกกลับมาที่แขน ลูเซียสพับแขนเสื้อของเค้าขึ้นเพื่อตรวจสอบตรามารที่กลายเป็นสีดำ
จอมมารกลับมาแล้ว...
ยี่สิบสี่ชั่วโมงหลังจากตรามารกลายเป็นสีดำ ลูเซียสเดินโซซัดโซเซไปที่โบสถ์ ท่ามกลางสายฝนที่หล่นลงมา
บานประตูเปิดออกพร้อมกับร่างที่ตรงไปยังแท่นบูชา เบื้องหน้าคือพระเจ้าบนไม้กางเขน มันเป็นเรื่องราวที่งดงาม เค้าจดจำเรื่องเล่าของเซเวอรัสได้ "พระเจ้าตายเพราะความรัก"
"พระเจ้า พระบิดา โปรดเกล้าโปรดกระหม่อมด้วย..."
เสียงแหบแห้งดังขึ้น แต่ไม่มีการตอบกลับมา บางทีอาจจะเพราะบาปที่อยู่ในตัวเค้าได้กั้นเค้ากับพระบิดาบนสวรรค์ เค้าโหยหาพระองค์แม้ว่าจะไม่แน่ใจว่าพระองค์อะไรไนจัส-อะโพคาลิฟหรือไม่
"พระองค์ ลูกอาจจะเคยทำผิดบาปมามาก..."
เวลานั้นน้ำตาได้ไหลลงมาไม่ขาด ขณะที่ถ้อยคำต่อมาเริ่มพรั่งพรู
"ลูกจะขอยอมรับความผิดบาปทั้งหมดก็ได้ แต่ได้โปรด อย่าฆ่าเซเวอรัสเลย เค้าเป็นคนดี ดีกว่าคนอย่างลูกด้วยซ้ำ"
เวลานั้น ชายที่หน้าเหมือนเค้ามากได้เดินออกจากความมืด ดูไม่แก่ไปกว่าสามสิบห้าปี แต่ในความเป็นพ่อมดย่อมบอกได้ว่าอายุชายคนนี้คงไม่น้อยกว่าหกสิบปีแล้ว ชุดบาทหลวงทำให้เค้าดูเหมือนบุตรหัวปีที่กำลังสวดอ้อนวอนหน้าแท่นบูชา
"คงจะต้องพอได้แล้วมั้ง" เมื่อพอบอกชายผมบรอนซ์จะทำอะไรได้นอกจาก
"อธิฐานร้องทูลขอในพระนามพระเยซูคริสต์เจ้า อาเมน"
"ถือว่าอธิฐานได้ดีสำหรับคนที่ไม่ได้รับพระคริสเข้ามาเป็นพระผู้ช่วยให้รอดอย่างเจ้า.. เอ... รึว่ารับแล้ว"
"พ่อ..."
"เป็นอะไรรึเปล่า"
"ผม... ค้างได้มั้ย"
"ยี่สิบสี่ชั่วโมงหลังจอมมารกลับมานี่นะ แบบนี้นาซิสซาจะห่วงเอานะ ที่สำคัญ หากลูกอยู่ที่นี่ พ่อคงต้องบอกให้ลูเครเซียพักที่โรงแรมแทน เพราะเราไม่ควรให้จอมมารรู้ว่าลูกน้องของเค้ามีแฝดแท้จริงด้วย"
"ผมให้ลูเครเซียไปนอนที่บ้านแล้ว ให้กินน้ำยาสรรพรส คงจะพรางตัวได้ซักพัก พ่อ ผมอาจจะโง่ แต่ภายในสอง-สามวันนี้ผมไม่อาจวางใจใครได้ พวกเค้าอาจจะทำร้ายครอบครัวผม หากเป็นลูเครเซียก็ยังพอ--"
"จนกว่าจะแน่ใจว่าพวกเค้าปลอดภัยสินะ" เอรีสเดาได้
"ครับ"
"งั้นก็พักที่ห้องน้องสาวนั่นแหละ ไปอาบน้ำซะ เดียวหาอะไรให้กิน"
ลูเซียสเดินโซซัดโซเซออกไปและทำให้เอรีสเลิกคิ้ว
หมอนั่นบาดเจ็บเหรอ?
----------------------------------
"เธอรู้ได้ไงว่าชั้นไม่ใช่พี่ชาย"
"ก็เธอถนัดซ้ายไง"
หลังสิ้นคำ นาซิสซาก็วางจานอาหารที่หน้าบุคคลที่เหมือนสามีเธอยังก่ะแกะ เค้าทำท่าทางสาวทันทีหลังจากที่มาดแมนมาตลอด จนนาซิสซาอย่างจะถ่ายรูปเก็บไว้ เพราะไม่ง่ายที่จะเห็นลูเซียสแบบนี้
"หมายถึง รู้ได้ไงว่าเป็นชั้น"
"ชั้นกลับพี่ชายเธอเห็นกันมาอย่างหมดไส้หมดพุง และเธอแม้จะไม่ได้สนิทปานนั้นแต่ชั้นมักจะสังเกตพฤติกรรมของพวกเธอเวลาอยู่ด้วยกัน บอกตามตรงนะเธอกับลูเซียสเหมือนกันมาก แต่จะไม่เห็นความแตกต่างชัดๆ หากไม่เปรียบเทียบกันอย่างละเอียด แน่นอนว่าถ้าไม่รู้ว่าสามีตัวเองมีน้องสาวฝาแฝดก็คงไม่รู้ว่าแอบปลอมตัวเข้ามาด้วยเหมือนกัน"
"นี่เธอสังเกตขนาดนั้นเลยเหรอ"
"พวกเธอเหมือนกันมากยังก่ะเป็นเวอร์ชั่นต่างเพศของกันและกันเลย ก็เลยทำให้ชั้นชอบดูไปด้วย มันน่ารักดี"
การฉีกยิ้มทำให้ลูเครเซียในคราบลูเซียสอดไม่ได้ที่จะ "ย่ะ คุณนายแอบโอ"
"อย่าทำให้เดรโกเห็นเชียว เค้าต้องช๊อกแน่ๆ"
"อื้อ... อาหารอร่อยเป็นบ้าเลย" ก่อนจะนึกได้ "เดรโกเหรอ?"
"เออสิ" นาสซิสซาว่า "เค้าไม่รู้ว่าตัวเองมีอาสาว"
"แล้ว?"
"เซดริก ดริกอรี่ตาย แล้วก็อะไรหลายอย่างที่ฮอกวอร์ต เดรโกจะกลับมาในวันมะรืนนี้ตอนเย็น หากเธอกับลูเซียสเล่นพิเรนบ่อยๆ เค้าคงได้เห็นแน่"
"ไม่คงได้เห็น แต่ได้เห็นแน่ๆ อย่างหาก เพราะมะรืนนี้ก็ยังต้องเป็นลูเซียสต่อ"
"โอ้... ยอดเลย"
"ว้าย... ตอนนี้ลองได้วายกับใครซักคนคงยอดไปเลย"
สองสาว(?)หัวเราะด้วยกัน ก่อนที่จะนาซิสซาจะ...
"ว่าแต่ เธอจะสลับตัวกับลูเซียสกี่วันกันเนี่ย"
"สิบสี่วัน"
"ทำไมนานขนาดนั้น"
"ลอร์ด โวลเดอร์มอร์กลับมาแล้ว"
ทันใดนั้น นาซิสซาหน้าซีดจัดทันที เธอถามเบาๆ "แล้ว..."
ลูเครเซียเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม แม้จะเข้าใจว่าความหวาดกลัวต่อจอมมารกระทั้งเอ่ยชื่อก็ไม่กล้าเป็นยังไงก็เถอะ
"เกิดอะไรกับลูเซียส"
"พี่บอกว่าโวลเดอร์มอร์คาดคั้นเรื่องสมุดก็เลยสารภาพเพราะกลัวมาก เลยโดนเล่นงานซะยับเยิน อีกอย่าง มันเป็นโอกาสที่ผู้เสพความตายคนอื่นจะขึ้นแทน เค้ากลัวว่าพวกเธอจะโดนทำร้าย เพราะเค้าพึ่งหมดความเป็นคนโปรดของโวลเดอมอร์ อาจจะมีคนอยากกำจัดเพราะไม่พอใจพวกเธอมานาน และเจ้านายก็ไม่คิดจะคุ้มหัวเค้าอีก"
"ลูเซียสบาดเจ็บ?"
"ใช่"
"แล้ว... เธอก็เลยเล่นงานตัวเองซะจนสะบักสะบอมขนาดนี้" นาสซิสซาถอนใจ "มาโซ"
"ให้มันสมจริงไง"
"เธอมาปกป้องพวกเราสินะ"
"อืม..."
"ลูเซียสขอร้องหรือว่าเธอเสนอตัวเอง"
"ชั้นเสนอตัวเอง"
นาซิสซาได้ยินจากสามีมาไม่น้อยว่าน้องสาวมีพลังเวทย์ที่มากพอจะทำให้จอมมารหวาดกลัวได้ เธอเป็นความภาคภูมิใจของก๊อดริก กริฟฟินดอร์ นั่นทำให้เธอต้องหายไปจากบ้านมัลฟอย เพราะเธอได้รับพลังจากวิญญาณของกริฟฟินดอร์มากเกินไป พลังของเธอไม่เหมือนใครในมัลฟอยเลย มันเหมือนอาเทน่าคนเดียวเท่านั้น
จนแทบพูดได้ว่าแท้จริงแล้วเธอคงเป็นลูกสาวอาเทน่า แต่ความคิดนั้นโดนปัดออก มันเป็นไปไม่ได้ที่อาเทน่าจะเป็นแม่ เพราะเธอเป็นน้องสาวฝาแฝดสุดที่รักของลูเซียส
ตกกลางคืน... หลังจากอาบน้ำ นาซิสซานอนกับน้องสาวของสามีโดยไม่มีอะไรผิดแผกเพราะเธอเป็นผู้หญิงเหมือนกันในความเป็นจริง แม้ว่าตอนนี้ลูเครเซียจะอยู่ในร่างของชายก็ตาม แต่เธอเก็บรายละเอียดเพิ่ม ความจริงแล้วลูเครเซียและลูเซียสเหมือนกันในทุกท่วงท่า เพียงแต่ลูเครเซียดูหวานกว่า
หวังว่าเดรโกคงมองไม่ออกนะ
"ไม่ได้ไปเที่ยวกันเป็นครอบครัวนานแล้วนะฮะเนี่ย"
เสียงใสๆ ของเดรโกทำให้น้องสาวในคราบพี่ชายอดหัวเราะไม่ได้ เด็กชายสิบสี่วิ่งไปอย่างสนุกสนาน ทั้งที่ก่อนหน้าเค้ายังต้องประหลาดใจที่เห็นพ่อวิ่งเล่นกับเค้า แต่ความสนุกก็ทำให้เค้าวิ่งเล่นต่อจนทิ้งข้อสงสัยทั้งหมด ไม่สนสายตามามายที่มองมาอย่างพิศวง เพราะครอบครัวมัลฟอยไม่เคยมีภาพพจน์ที่เป็นธรรมชาติอย่างน่าหลงใหลแบบนี้ แถมยังแหย่นาซิสซาจนทิ้งคราบมาดามวิ่งไล่เตะสามี(?) จนกระทั่งเหนื่อย จึงนั่งลงบนเก้าอี้ม้านั่งขณะที่นาซิสซาเอาชามะนาวมาเสริฟ
"ปกติพ่อจะดุผมถ้าผมเผลอวิ่งในที่สาธารณะ แม่ก็ไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน เด็กหนุ่มบอกอย่างมีความสุข"
"เพราะพ่อไม่รู้ว่าเรามีเวลาอีกเท่าไหร่"
"พ่อ"
"ต่อไปอาจจะไม่มีอีก"
นาซิสซาสลด มันมีความหมายได้หลายอย่าง ลูเซียสอาจจะต้องตายในซักวัน หรือลูเครเซียอาจไม่มีวันได้แนะนำตัวกับเดรโกว่าเธอเป็นอา หรือ...
วันนี้สนุกจริงๆ จนเธออดคิดไม่ได้ว่าหากเกิดอะไรกับสามี เธออาจอยากให้ลูเครเซียมาสวมบทสามีเธอเพื่อที่เดรโกจะไม่ขาดแคลนอะไร แม้จะเป็นการหลอกลวงตลอดชีวิต แต่เดรโกจะไม่มีวันรู้ว่าตัวเองน่าสงสาร
เพื่อลูกเธอทำได้
"พ่อพูดแบบนี้เพราะจอมมารกลับมาเหรอฮะ" เดรโกถามเบาๆ
"รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ดัมเบิลดอร์บอกพวกเรา"
"บอกทันทีเลยเหรอ หมอนี่"
"ครับ จริงรึเปล่า"
"จริง"
แต่แล้วลูเครเซียในครับพี่กลับขยับออกจากเดรโกแล้วอ้อมไปอีกข้างของนาซิสซา กระซิบสิ่งที่นาซิสซาได้ยินคนเดียว "สามีเธอมีโจทย์มากขนาดไหน"
"ทำไม" ถามกลับแบบได้ยินแค่สองคนเหมือนกัน
"มีเจ็ดคนกำลังมา มีพลังเวทย์แปรปรวน แปลว่าคิดร้าย"
"ทำตัวให้เป็นปกติที่สุด หากเธอพาหนีตอนนี้คนอื่นจะสงสัย"
"หวังว่าคงไม่ต้องสู้ต่อหน้าเดรโก ไม่งั้นความอาจจะแตกได้"
ลูเครเซียก็ลุกขึ้นแล้วมองตรงไปยังชายเจ็ดคนที่กำลังมา นี่แหละที่ความมันจะแตกเพราะเธอไม่รู้จักพวกมันซักคน นาซิสซาเหมือนจะเดาสภาพการณ์ได้และรีบช่วยชีวิตน้องผัว ด้วยการทักและเอ่ยชื่อทีละคนๆ รวมทั้งความสัมพันธ์ "นึกว่าใคร เอเวอรี่ น๊อต แครบ กอย มาดามัส สการ่า แล้วก็เดบัส มากันครบเลย แปลกจังลูเซียส ทำไมไม่ยักบอกว่าจะเพื่อนๆ ร่วมอุดมการณ์เดียวกัน(ผู้เสพความตาย) จะมาหาที่นี่"
คนทั้งเจ็ดหันหน้ามองนาซิสซาด้วยความงง ไอ้การออกชื่อทีละคนมันก็พอไหว แต่จำเป็นต้องชี้นิ้วพร้อมๆ กับที่เอ่ยชื่อด้วยเหรอ?
"เอ่อ... ดูเธอจะไม่ค่อยสนใจจำใครสินะ เลยต้องมาทบทวนความจำด้วยวิธีการแบบนี้" ลูเครเซียยิงกลับอันที่จริงก็คือการช่วยชีวิตอีกฝ่ายเหมือนกัน
ขอบใจมากนะ นาซิสซา อันที่จริง ชั้นก็ยังจำไม่ได้อยู่ดีว่าใครเป็นใคร เพราะบอกรอบเดียวเอง (T-T)
"ว่าไงลูเซียส มากับเราก่อนได้มั้ย"
"ไม่ว่าง" ลูเครเซียย่อมระวังตัวเพราะพี่เธอพึ่งโดนดีดลงจากตำแหน่งคนโปรดท่ามกลางความสะใจ ย่อมมีคนมากมายอยากซ้ำเติม "ไปกันเที่ยวกันต่อเหอะ เดรโก นาซิสซา"
...ไอ้พวกบ้าเอ้ย ชั้นพาพี่สะใภ้กับหลานมานอกบ้านเพราะคิดได้ว่าพวกแกจะตามไป ดันมาเจอกันข้างนอกจนได้...
"เฮ้ย นายจะไปไหนกัน"
ทันทีที่เอเวอรี่จับแขน ก็โดนพลังเวทย์สะบัดออกทันที ซึ่งตามหลักลูเซียสก็คงทำแบบเดียวกัน เว้นแต่ว่า เค้าไม่มีความสามารถในการควบคุมเวทย์โดยปราศจากไม้กายสิทธิ์ เมื่อร่างเอเวอรี่กระเด็นออกมา ทั้งหมดจึงมองเธอ(เค้า?)ด้วยความงุงงสลับกับโกรธ
"แกนี่ ตกชั้นแล้วยังกล้าอีกเหรอ"
"วิ่ง" ลูเครเซียพาเดรโกและนาซิสซาวิ่งแทรกไปในฝูงชน นาซิสซารู้โดยสัญชาตญาณว่าเธอต้องพาเดรโกไปทางใด ปล่อยให้เป็นหน้าที่น้องสามีเธอ
เมื่อแยกกันแล้ว ลูเครเซียแยกออกมาจากฝูงชนเพื่อล่อชายทั้งเจ็ดแล้วเริ่มต้นวาดเวทย์กลางอากาศ คว่ำสการ่าลงอย่างสวยงาม เหล่าผู้เสพความตายตะลึงมองกับรูปแบบเวทย์ที่ไม่เคยเห็น
ลูเครเซียยิ้มเยาะ "แกคิดว่าที่ชั้นเป็นคนโปรดจอมมารแต่ก่อนเพราะดีแต่ตอแหลรึไง" เธอดักคอทันทีเพื่อไม่ให้ใครคิดอยากลองดี แต่ดูท่าอีกฝ่ายจะไม่ฟัง
ลูเครเซียพ่นจมูก คงเลี่ยงการต่อสู้ไม่ได้จริงๆ แฮะ
TBC.
ความคิดเห็น