คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : โหมโรง(-_-)
ยังไม่ทันที่จะทันเซอร์จะทันตั้งตัวอำนาจอย่างก็ทำให้ซามมาเอลกระเด็นออกไปไกลและหมดสติไปเฉย เซอร์มองตามอย่างตกใจก่อนจะร้องลั่น “แกทำอะไรของแกวะ!!!”
“หน้าที่ของข้า คือจัดการกับผู้เท่าเทียม!!!”มังกรคำรามก่อนจะพ่นไฟใส่เซอร์ที่รีบพุ่งเข้าไปหาซามมาเอลและโดนเข้าจังๆ ร่างสูงกระเด็นไปไกลหลายตลบ
ตอนนี้เข้านอนข้างๆ บาทหลวงที่กังหลับไม่ได้สติ และพยายามยันตัวขึ้นเพื่อปกป้อง แต่จู่อสูรกายตนหนึ่งก็พุ่งลงมาจากฟ้าแล้วจัดการเหยียบเค้าให้กลับลงไปนอนตามเดิม
“แก.............” เซอร์กัดฟันกรอด
“อยากรู้เหมือนกัน” เสียงนั้นเป็นเสียงของชายหนุ่ม “ถ้าไม่มีแอนตี้ไวรัส พวกแกยังจะเอาชนะชั้นได้มั้ย
“แก!!! ซิกมาม่อนเรอะ!!!”
“แค่ยืมร่างมา”
แสงบางอย่างก็พุ่งออกมาจากมือของร่างที่ซิกมาม่อนยืมมาแล้วครอบงำร่างของบาทหลวง ไม่นานร่างเล็กๆ นั่นก็ดิ้นพราดๆ และกรีดร้อง
“แกทำอะไรเค้าน่ะ!!!!”
“ก็แค่ทำให้คิดถึงอดีตอันขมขืน ไม่ต้องตกใจน่า เดี๋ยวชั้นก็จะชนะเกมแล้ว พวกนายจะได้กลับออกไปแน่ๆ แต่ไม่ใช่แบบเดิมนะ พวกนายจะกลับไปสู่โลกภายนอกโดยมีพลังพิเศษเพราะสมองถูกพัฒนา และเป็นนักรบของชั้น"”
..............มันบ้ารึเปล่า...........
“แกคิดจะก่อสงครามรึไง!!!”
เสียงของอาเคที่ดังขึ้นราวกับเสียงจากสวรรค์สำหรับเซอร์ พวกพศวัตก็อยู่แถวๆ นั้นด้วย
“ไม่หรอก แค่มาทักทาย แล้วก็จะไปแล้ว พรุ่งนี้ สงครามจะเริ่มจริง ชั้นมันโง่ที่หลงไว้ใจพวกเด็กนักเล่นเกมจนถูกหักหลัง แต่ไม่เป็นไร เพราะ ชั้นอัจฉริยะพอที่จะสร้างนักรบชั้นยอดได้ และตอนนี้ แกภาวนาให้เจ้าเปี๊ยกนี้เอาชนะการคุกคามของชั้นได้เถอะ ไม่งั้น............. พวกแกไม่มีทางชนะชั้นได้ ไม่สิ.......... มันไม่มีทางรอด มีแต่ต้องล๊อกเอ้าส์ออกจากเกมส์เท่านั้น!!!!”
แล้วพวกมันก็หายไป ทิ้งให้ทุกคนยืนตะลึง....................
..............................................................................
..............................................................
...............................................
ไม่มีใครรู้ว่าจะพูดอะไรออกมาดี จู่ๆ แอนเจลลิสก็พาบรรดานักโทษออกมาสมทบกับอาเค เป็นครั้งแรกที่ทุกคนได้เห็นร่างในเกมของมิกาเอล และพวกพศวัตที่ออกไปตามหาเซอร์กับซามมาเอลก็พาทั้งคู่กลับมาโดยที่ยูอิจิอุ้มซามมมาเอลที่ขณะนี้ก็ยังไม่ได้สติออกมาด้วย และตอนนี้ก็ยังไม่ได้สติเหมือนเดิม
วันพรุ่งนี้ สงครามจะเริ่มแล้ว ทุกคนเตรียมพร้อม ทุกคนเตรียมอาวุธ
แต่จะกำราบซิกมาม่อนได้ยังไงถ้าไม่ทำลายไวรัสก่อน!!!
“ซามมาเอล............. ลืมตาสิ นายตายไม่ได้นะ” พศวัตกระซิบขณะมองร่างที่ยังคงนอนนิ่ง
“เกิดอะไรขึ้น การคุกคามของซิกมาม่อนมันคืออะไร” จัมเบิ้ลเริ่มเป็นห่วงกับเค้าเหมือนกัน
“มันคือการทำให้เรื่องร้ายๆ ผุดขึ้นมาในใจคน แต่มันดาบ 2 คม เพราะถ้าซามมาเอลผ่านได้ เค้าต้องกำจัดแอนตี้ไวรัสได้แน่ แต่นั่นล่ะ........... โอกาสรอดน้อยมาก แค่ 10ส่วนร้อย เพราะงั้นซึกมาม่อนถึงกล้าเสี่ยงไง เพราะว่า” มิกาเอลมองทุกคนผ่านกรอบแว่นด้วยดวงตาสีทองที่เหมือนแมวป่า “โอกาสรอดมันน้อยมาก โชคดีที่ตอนนี้ถ้าเราตาย เราสามารถล๊อคเอ้าออกได้ ไม่ต้องตายจริง”
“ไม่หรอก” แอนเจลลิสว่า “เพราะถ้าซามมาเอลล๊อคเอ้าส์ออกก่อน เราจะไม่มีทางกำจัดไวรัสได้เลย นั่นหมายความว่า พวกเราก็ยังออกจากเกมส์ไม่ได้อยู่ดี”
“เค้าเคยพูดเรื่องคนรักที่จากไป” จูลี่ว่า ทำให้มิกาเอลขมวดคิ้ว
“ชั้นไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
“จะบอกว่าหมอนี่โกหกเรอะ”
“เปล่าหรอก............. ความจริง ต่อให้มี มันคงไม่เล่าให้ชั้นฟังต่าง ในขณะที่ชั้นไม่เคยปกปิดมันเลย ทั้งเรื่องที่ชั้นอกหักจากผู้หญิง แล้วมีอะไรกับผู้ชาย”
แค่นั้นก็มากพอที่จะทำให้ไม่มีใครพูดอะไรกับมันอีก...............
“เรื่องนั้นชั่งมันเถอะ พวกเราต้องเชื่อใจซามมาเอล เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมีสงครามแล้ว คิดว่าพวกเรียวเฮ รูเบนและแจสเปอร์คงเตรียมกองทัพแล้ว” แอนเจลลิสตัดบท
“อาเลียน่ากับซาเมตกลับมาเป็นพวกเราแล้วใช่มั้ย” โมเรสถาม
“ใช่”
*********************************.
“นายก็เหมือนซามมาเอล”
เสียงของทสึกิทำให้มิกาเอลหันมามองอย่างสนใจ “ยังไง”
“ตัวเตี้ย หน้าเหมือนผู้หญิง”
มิกาเอลหัวเราะ “เลยจีบผู้หญิงไม่ติด มีแต่ผู้ชายมาจีบ”
“แล้วความจริง นายเป็นชายหรือหญิง”
“อยากจะบอก แต่ไม่ได้”
“ทำไม”
“.....................”
“ทำไม”
ร่างเล็กเกินเข้าไปหาทสึกิ ดวงตาสีทองดูน่ากลัวเมื่อวางอยู่บนใบหน้าเข้มคล้ำ และผมสีเงินสว่างก็ขับมันให้ส่องประกาย ก่อนจะรู้ตัวอีกที ก็ถูกมือเล็กผลักให้ล้มลงนอนและ
...............จูบเบาๆ.............
“ชั้นอยากจะกลับไปชอบผู้หญิงอีก แต่ไม่รู้จะทำได้ยังไง”
“มิกา..............”
“แต่ชอบในนี้คงได้นะ”
แล้วก็จูบอีก ก่อนจะ
“มิกาเอล!!!!!”
ซูซานหยุดก่อนจะหน้าแดง มือยังอุ้มแมวขาว
“อะไรอีก”
“ซามมาเอล............... เค้าดูแย่มากๆ”
............................................................................................
.............................................................................
..........................................................
.................นายโกหก..................
................โกหกเรื่องอะไร....................
..............นายบอกว่านายแค่ชอบเธอ.................
................แล้วมันโกหกตรงไหน...............
...............อันที่จริงนายแอบรักเธอมานานต่างหาก รักเธอก่อนเธอจะทันรู้จักนายด้วยซ้ำ...............
.................แล้วจะให้ชั้นทำยังไง นายก็รักเธอนี่ กิ๊บ...............
เค้าแน่ใจว่าได้ยินเสียงตึงๆ ปังๆ อย่างสิ้นหวัง ก่อนจะลุกขึ้นอย่างยากลำบากแล้วออกไปนอกกระท่อม สิ่งแรกที่เห็นคือ Touch กับคาเรนนี่ที่ช่วยกันตอกโลง มีเซอร์มั่งองดอกไม้ในมือ และหลายคนที่ดูสิ้นหวัง
“โลงใครน่ะ” เสียงที่เอ่ยที่ถามอ่อนแรงเต็มทน
ทุกคนหันมามองอย่างตะลึง ก่อนจะกลายเป็นความอลม่าน และอีกนานกว่าจะคลี่คลาย..................
ซามมาเอลยกมือขึ้นกุมหัว ขณะฟังทุกสิ่งจากปากของแต่ละคนที่แข่งกันพูด ทำให้พอจะจับต้นชนปลายได้ เมื่อคืนเค้าดูทรมาน หยุดหายใจ และตาย ทุกคนคิดว่าเค้าล๊อคเอ้าส์ออกจากเกมไปแล้ว
แต่ตอนนี้เค้ายังอยู่แม้จะเพลียมาก แต่ก็พอแล้ว เพราะทุกคนจะคุ้มครองเค้าไปจนกระทั้งถึงใจกลางซิกมาม่อน ก่อนจะทำลายไวรัส
โอกาสชนะมีมากถึง 70 แล้ว................
และทุกคนพร้อมแล้วสำหรับวันนี้..............!!!
ความคิดเห็น