คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : ความทรงจำที่ถูกแช่แข็ง(-_-)
“จากเส้นทางซูซาน มาเรียเนอร์ให้มา เห็นได้ชัดว่าซิกมาม่อนได้มั่นใจมากกว่าไม่มีใครกล้าพอที่จะฝ่าจุดที่อันตรายที่สุดแน่นอน แต่สรุปแล้วคืออรารู้แล้วว่าจุดที่อันตรายที่สุดที่ว่าคือจุดที่เร็วและปลอดภัยที่สุดสินะ”
คำพูดของวิชไม่ได้ทำให้ทุกคนตื่นเต้น แต่ยังจมอยู่กับเรื่องที่ได้รู้เพิ่มเติม............. ฟังดูดีที่รู้ว่าเกิดนี้ได้เปลี่ยนไปมากแล้ว ทุกคนไม่ต้องตายจริงหากจบชีวิตในเกม ต้องขอบคุณนักโปรแกมเมอร์และเวปมาสเตอร์จริงๆ
แต่ว่า ถ้าตายก็ไม่อาจจะล๊อคเอ้าออกได้อยู่ดี แล้วถ้าไม่มีใครชนะเกมได้ เราก็จะออกไปไม่ได้ตลอดไป.....
“แอนเจลลิสคนนั้นไว้ใจได้จริงๆ เหรอ” เซอร์หันไปถามอาเค
“แน่นอน” อาเคตอบ “......... แต่เวลาพบเธออย่าเรียกว่าแอนเชียวนะ ต้องเรียกว่าอากิระ หรือ เชน ไม่งั้นเธอจะแย่แน่ๆ”
“เป็นห่วงเธอเหรอเกินนะ” เซอร์ว่า
“ไม่เท่านายหรอก” อาเคตอบ
“แล้วนายล่ะ” Touchกระซิบที่ข้างหูของยูอิจิบ้าง เสียงกระซิบที่ร้อนเผ่าทำให้คนถูกกระซิบซู่ซ่าขึ้นมาทั้งตัว “นายเป็นห่วงชั้นมากมั้ย”
ยูอิจิไม่ตอบ แต่หน้าแดงแล้วมีเลือดกำเดาไหลออกมา ทุกคนหัวเราะพร้อมๆ กัน แต่โมเรสโบกมือให้เงียบแล้วทำให้ทุกคนหันมามองเธออย่างตั้งใจ “เรื่องวายๆ น่ะชั่งก่อนได้มั้ย แต่เรื่องสำคัญกว่านั้นยังมี เพราะการพัฒนาระบบนั่นทำให้ทุกคนต้องเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดให้ได้ก่อนถึงจะผ่านเข้าไปได้”
........ความเจ็บปวด............
“มีแค่คนเดียวโมเรส คนเดียวที่จะถูกเลือก” เลโอเนียพูดอย่างเผ็ดร้อน “อาจจะเป็นใครก็ได้”
“ถ้าทำสำเร็จ.......... ถ้าสามารถเอาชนะความเจ็บปวดได้ เราจะผ่านไปได้.......... แต่เราจะให้มันสุ่มเลือกไม่ได้หรอก” ทสึกิว่า “เราต้องยื่นข้อเสนอให้มัน”
“งั้นให้ซามมาเอลทำสิ” จัมเบิ้ลพูดง่ายๆ “หมอนั่นยังไม่ทำประโยชน์อะไรเลยนี่ ที่สำคัญ การกำจัดซิกมาม่อนต้องเชื่อมต่อกับโปรแกรมของมันใช่มั้ยล่ะ....... และถ้านายทำเรื่องนี้แล้ว ผลดีคือนายก็จะเข้าไปไหนหัวใจมันง่ายขึ้น เผลออาจจะล๊อกเอ้าส์จากระบบได้ทันที ไม่ต้องยุ่งเหมือนคนอื่น”
สิ้นคำ บาทาของพศวัตก็เหยียบไปที่พระพักตร์ของท่านจัมเบิ้ลซะหงาย............. ตั้งแต่เล่นเกมนี้โดยตืบไปกี่รอบแล้ววะเนี่ย(-*-)
“มึงอยากตายรึไงว่า แทนที่จะเสียสละตัวเองเสือกเถียบคนอื่นออกรับหน้า” ว่าแล้วหันไปหาซามมาเอลผู้ซึ่งเดินออกไปจากห้องประชุมซะแล้ว “เฮ้ย ไอ้เตี้ย(-*-) รอเดี๋ยว!!!”
ร่างสูงเดินตามร่างเล็กออกไปจนกระทั่งตามทัน ซึ่งกว่าจะตามทันก็แทบจะต้องวิ่งทีเดียว อะไรวะ......... ขาสั้นๆ แบบนี้เดินเร็วเป็นบ้า และถ้าไม่ใช่เพราะไปหยุดที่ลำน้ำอาจจะตามไม่ทันก็ได้
“อย่าไปสนใจจัมเบิ้ล........... มันงี่เง่ามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว”
“แต่ก็จริงของมันนี่........... ชั้นต้องการคาวามแน่ใจว่าจะเชื่อมต่อกับซิกมาม่อนได้ เพราะงั้น ต้องเปิดระบบ”
“เอาจริงเรอะ แปลว่านายไม่มีเรื่องที่จะทำให้จิตใจได้รับความกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงงั้นสิ”
“ชั้นเคยมีความรัก”
“รู้แล้ว”
“ชั้นรักเธอ......... รักมาตั้งแต่ก่อนเธอจะรู้จักชั้นอีก”
“ให้ชั้นเดานะ............. นายคงเสียเธอไปให้คนที่ไม่ชอบหน้าล่ะสิท่า” พศวัตเดินเข้าไปหาพลางตบไหล่เบาๆ “เรื่อมันผ่านไปแล้ว โอกาสหน้า ถ้านายเจอเธอนายก็บอกสิว่านายเคยรู้สึกแบบนั้นกับเธอ พูดช้าดีกว่าไม่พูดเลยนะเฟ้ย”
“เธอไปแล้ว.............”
ใบหน้าที่ยิ้มแย้มเลือนหาย “ไปไหน”
“ไปในที่ๆ ชั้นไม่มีวันหาพบ”
“ถ้านายมุ่งมั่นที่จะหา หายไปไหนก็ต้องหาพบ”
“วิธีไหนล่ะ กินยาพิษ หรือว่าเชือดข้อมือ” เวลานั้นดวงตาคมจัดของพศวัตเบิกกว้าง ซามมาเอลหันมาพร้อมกับใบหน้าที่เย็นชาจนเหมือนไม่ใช่มนุษย์ แต่ในดวงตาสีดำสนิทมีความเศร้าที่สาหัสแฝงอยู่ “ชั้นไม่อาจจะทิ้งคนข้างหลังไปได้ แม่ชั้นไม่พร้อมกับการเสียลูกนะ”
“เธอ................. ตาย................รึ” พศวัตถามเบาๆ
ซามมาเอลหัวลั่น “นายเชื่อที่ชั้นพูดเรอะ แหม........... โง่เป็นบ้า”
“อ้ายเหี้ยเอ้ย” พศวัตกระซิบด้วยรอยยิ้ม ซามมาเอลอมยิ้มเหมือนกัน “เราเข้านอนก่อนเถอะ พรุ่งนี้ก็ค่อยว่ากัน”
ซามมาเอลยิ้ม พลางเดินกลับไปที่กระท่อม สวนกับจูลี่และซูซาน(อุ้มแมวขาว)ที่ยืนอยู่ตรงนั้น ก่อนที่พศวัตจะเดินตามไปและหยุดเมื่อเห็นจูลี่และซูซาน
“ได้ยินสินะ”
“อืม”
“อย่าไปพูดให้ใครได้ยินเชียวนะ”
“ทำไมถึงคิดว่าชั้นจะเอาเรื่องที่นายถูกอำไปพูดให้ใครฟังล่ะ” จูลี่ตอบด้วยเสียงล้อเลียน ทำให้พศวัตตะลึงไปชั่วครู่ ก่อนจะถอนใจ “ก็ได้.......... ชั้นเชื่อเธอ”
พศวัตจากไปแล้ว เหลือแค่ซูซานกับจูลี่ และซูซานก็เริ่มต้นก่อน “เค้าโกหก”
“ใคร”
“ซามมาเอล”
“เรื่องอะไรล่ะ”
“เรื่องที่ว่าอำพศวัตไง”
และเป็นอีกครั้งที่ดูจริงจังมาก “ซามมาเอลโกหกตรงไหนกัน.......... เค้าแค่ถามว่า “นายเชื่อด้วยเรอะ” ไม่ได้บอกว่าเรื่องที่พูดมาจริงหรือไม่จริง”
เงียบกันไปทั้งคู่ นานมากกว่าซูซานจะพูดขึ้น................
“คิดว่าเรื่องรักของซามมาเอลเป็นเรื่องจริงรึเปล่า”
“ชั้นไม่รู้.......... แต่สิ่งที่ชั้นเห็นเมื่อกี้ มันน่ากลัวมาก.............. น่ากลัวจนเหมือนกับว่าเค้าจะขาดใจตายตรงนั้นเลย เหมือนเค้าไม่ใช่มนุษย์........... แต่เหมือนกับปีศาจที่อดีตถูกแช่แข็งจนหมด........... ถ้าให้ชั้นเดา ซามมาเอลอาจจะพูดเรื่องจริงหรือไม่ก็ได้ แต่สิ่งที่จริงแน่นอนคือซามมาเอลเจ็บกับมันมากจริงๆ”
..........................................................................................................
..........................................................................
.................................................
..............เธอไปในที่ๆ ชั้นไม่มีวันหาพบ.............
...........จะให้ชั้นไปตามหาเธอโดยวิธีไหน กินยาพิษ หรือว่าเชือดข้อมือ.............?
พศวัตคิดอย่างสับสน........... เค้าอาจจะถูกซามมาเอลอำจริงๆ ก็ได้ แต่ถ้ามันเป็นอดีตที่เป็นจริง การเสี่ยงต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ ดวงตาคู่นั้นช่างราวกับกับคนที่ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร......... ราวกับคนที่ยืนอยู่ท่ามกลางฤดูหนาวโดยมีวันอันหนาวเหน็บอยู่เบื้องหลัง..................
พริบตาที่รู้สึกว่าคนตรงหน้าช่างไร้ชีวิตจิตใจจนเหมือนจะแตกสลายทันทีที่ยื่นมือไปแตะ จู่ๆ ก็ถูกแทนด้วยเสียงหัวเราะชอบใจแต่ก็ช่างว่างเปล่าจนน่าขนลุก
พศวัตตระหนักชัดในคืนนี้เองว่า.........แท้จริงแล้วเค้าไม่รู้จักซามมาเอลเอาซะเลย...........
ตลอดเวลาที่ผ่านมาเค้าคิดว่า เค้ารู้จักหมอนั่นดี เป็นคนอารมณ์ดี ขี้เล่น แต่เมื่อคบกันไป เจ้านั่นนับวันยิ่งดูห่างเหิน ทั้งๆ ที่หัวเราะสนุกกับทุกคน ทำตัวลามกด้วยกันแท้ๆ แต่ก็เหมือนจะมีกำแพงบางอย่างที่ทำให้ไม่อาจจะเข้าใกล้ได้
และในคืนนี้............. เค้าได้เห็นโฉมหน้าที่ไม่คาดว่าจะได้เห็น................
“คิดอะไรอยู่”
เสียงของวิชเรียกให้เค้าหันหน้าไปหา “เธอดูเศร้าๆ นะ”
“เพราะไม่รู้วาอนาคตจะเป็นยังไง..........พอเราออกไปจากที่นี่ เราจะลืมความสัมพันธ์ในนี้รึว่าเราจะสานต่อมันล่ะ”
“เพราะว่า.......... ไม่แน่ว่าเราจะออกจากเกมโดยมีความสัมพันแบบนี้ในความทรงจำ” พศวัตชักเจ็บขึ้นมา “บางที ทันทีที่เราออกไป เราอาจจะเสียความทรงจำในนี้ไปตามคำสั่งของเกมส์ก็ได้ เพราะซิกมาม่อนได้ยึดครองและทำลายระบบล๊อคเอ้าจนหมด”
ยิ่งไปกว่านั้น............... จะได้กลับออกไปรึเปล่ายังไม่รู้.................
“กอดชั้นได้มั้ย”
พศวัตตะลึง เมื่อได้ยินคำนั้น ก็จะผวาขึ้นนั่งเมื่อกระดุมเสื้อเจ้าหล่อนถูกปลดออกทีละเม็ด.............
แล้วร่างของเธอก็ล้มลงไปทับเค้า เด็กหนุ่มหายใจหอบ ก่อนจะยกมือขึ้นกอดตอบโดยไม่รู้ตัว
***********************************************.
จากนี้ไปเป็นHครับ แต่เอาไว้คราวหน้าเด้อ...........
ความคิดเห็น