ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    www.dek-d.com: มหากาพย์ตะลุยโลกดิจิตอล

    ลำดับตอนที่ #23 : อีกฟากของทะเล(-_-)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 146
      0
      7 ธ.ค. 50

    “คลื่นค่อยๆ พัดให้พวกนั้นห่างเรืออกไปทุกทีแล้ว” เลโอเนียพูดอย่างซังกะตาย

    “แบบนี้ช่วยใครก็ไม่ได้แล้ว” วิชว่าบ้าง แต่ดูเหมือนเธอจะร้องไห้พิกล

    ทว่า............ ทันใดนั้น ปาฏิหาริย์ก็เกิดขึ้นอีกครั้ง!!!!

    พระราชาเงือกปรากฏตัวขึ้น.............. ท่ามกลางเสียงร้องอย่างตกใจของทุกคน ว่านั้นคือเทพเจ้าผู้คุ้มครองทะเล และเทพแห่งทะเลก็พูดด้วยเสียงดังกังวานกับทสึกิ “ว่าไง สาวน้อย”

    “รู้จักด้วยเหรอ” กัปตันดูตกใจมาก

    “เพราะว่าเธอเคยช่วยชั้นจากนักล่าปลาวาฬ”

    ฝูงชนในเรือเริ่มฮือฮามากขึ้น และ ทสึกิก็พูดทันที “ท่านคะ เรื่องนั้นชั่งมันก่อน ช่วยอะไรหน่อยได้มั้ยคะ”

    “อ้าว.......... เพื่อนๆ ของเธอ” เทพแห่งทะเลนำพวกที่ตกเรือไปเมื่อกี้ขึ้นฝั่งโดยไม่ต้องรอให้เธอขอ แถมยังรอดตายทั้ง 4 ด้วย ปาฏิหาริย์ชัดๆ จากนั้นก็เอาอาวุธที่ตกน้ำขึ้นมาให้ด้วย และ “พวกเธอจะข้ามฝั่งนี้สินะ ชั้นจะหยุดพายุให้”

    พายุหยุดจริงๆ (เล่นง่ายชิบเป๋งเลยไอ้ซามมาเอล) และท่านเทพก็แน่นำให้รู้จักกับเงือกสาวเมื่อตอนที่แล้ว “นี่คือภรรยาชั้นเอง สวยใช่มั้ย”

    โอ้............... เขินใหญ่เลย....................

    ...................................................................................

    .....................................................................

    .......................................................

    ท่านพวกผู้กล้า ดูนั้น ถึงแล้ว!!!

    ตอนนี้ลมสงบแล้ว บรรดาพวกเมาเรือทั้งหลายก็สามารถจะขึ้นมาดูสิ่งที่รอคอยได้แล้ว นั่นคือฝั่ง............ เรือจอดเทียบท่าและนำทุกคนลง

    “เท่านี้ก็เรียบร้อย เราไม่ได้ร่วมสู้ด้วย แต่จะทิ้งเรือเล็กไว้ให้นะ ลาล่ะ”

    ว่าแล้วก็ไปเฉยเลย.........................

    “แล้วเราเอาไงล่ะ” อาเคพูดขึ้นเป็นคนแรก

    “เรามีแต่ต้องเดินหน้าต่อเท่านั้น เราต้องช่วยพวกเอรีเรลล์และคาเรนนี่ และต้องกำจัดซิกมาม่อนให้ได้” พศวัตว่า

    “เราลืมอะไรรึเปล่า” ซามมาเอลทวง

    “อะไรล่ะ” ยูอิจิหาวหวอด “ถ้าเป็นพวกมีกาเอล เราต้องช่วยอยู่แล้ว”

    “พวกอาเลียน่ากับซาเมตต่างหาก”

    ทุกคนเงียบ............... ไม่มีใครพูดอะไรจนกระทั่ง

    “ไปตามหาเค้าสิ” Touch เสนอเป็นคนแรก

    “ใช่ ต้องอยู่ที่นี่แน่ๆ เราต้องตามหาให้พบ” เซอร์ว่า

    “และบอกทั้งคู่ว่าอยากให้กลับไปหาพวกเราไง” จัมเบิ้ลปิดท้าย ทำให้ทุกคนมีดวงตาที่เป็นประกายจ้า

    ใช่แม้สถานที่จะดูน่ากลัวจนแทบท้อ.....................

    แต่........... เรามีเป้าหมายยังไง..............?

    “ใช่แล้ว ซามมาเอล” โมเรสว่า “เราจะไปช่วยพวกเค้า”

    รอยยิ้มจางปรากฏขึ้นที่เรียวปากของคนตัวเล็กกว่าพื้น ก่อนจะตามมาด้วยน้ำเสียงที่แจ่มใสขึ้น “งั้นเราต้องตามหาหมู่บ้าน เพราะจะได้มีข่าวบ้าง ดูเหมือนความรู้สึกของพวกเราจะเป็นหนึ่งเดียวกันแล้วนะ แม้ว่า.......... เราจะเสียเพื่อนไปหลายคนก็ตาม”

    พวกผู้หญิงหันไปมองไอ้ผู้ชาย 4 ตัวที่ก่อเรื่องไว้เมื่อตอนที่แล้ว ด้วยความละอายใจอย่างสุดซึ่งว่าพวกมันไม่ได้เป็นอย่างที่บาดหลวงหนุ่มพูดเลย


    “แล้วมันจะมีหมู่บ้านจริงเหรอ.............. อาเค”

    “มีสิ  เซอร์.......... แต่เป็นชีวิตที่มีแต่ความหวาดกลัว”

    “พวกนายสนิทกันจังเลยนะ” จัมเบิ้ลอดแซวไม่ได้

    “ก็นิดหน่อย” พระเอกกับนายเอกจำเป็นหน้าแดงทั้งคู่

    “นี่ๆ ไม่ต้องเขินหรอกนะ” จูลี่ตบหลังทั้งคู่พร้อมกันก่อนจะหลุดปากพูดเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งออกมาที่ทำให้ทุกคนตกตะลึงสุดขีด “เพราะมีเซ็กส์กันแล้ว  nc- 21 เลยล่ะ”

    ว้ายยย จริงเหรอ” โมเรสฟอร์มหลุด  เบียดเข้ามาหาจูลี่ทำให้อีกฝ่ายได้กำไรสุดๆ เพราะเล็งโมเรสไว้

    ช่ายยยยย เป็นฉากติดเรท  ดุเดือดมากเลย

    วิชเกาหัว............ ความจริงอย่างมากมันคงแค่ nc-17 เท่านั้นแหละ แต่กับคนที่ดูเต็มสองตา  มันเลยเป็น 21 ไปเลย  และทสึกิก็ได้คำตอบแล้วว่า  ยัยจูลี่ทำไม่รังสีอำมหื่นในคืนนั้นได้

    จัมเบิ้ลเซ...............

    “มะ........... ไม่............. ไม่จริง เซอร์กับอาเค พึ่งเจอกัน แต่มีเรื่องแบบนั้น............... ชั้น”

    มันเป็นอะไรของมันวะ.............?

    “ชั้นเอง........... ยัง......... ยัง...............”

    ทุกคนลุ้น “มีทั้งจูบในเกมนี้ทั้งจูบแรกและจูบที่ 2 เป็นพศวัตเลย!!! แม้แต่จูบที่ 3 ก็เป็น ซามมาเอลแท้ๆ!!!! ม่ายยยยยยยย” ว่าแล้วก็วิ่งร้องไห้หนีไปเลย

    “พวกนายไปจูบกับมันตั้งแต่เมื่อไหร่” อาเคถาม

    อุบัติเหตุเว้ยยยยยยยยยย” พศวัตกับซามมาเอลตอบพร้อมกัน

    แล้วทุกคนก็ต้องมานั่งรอไอ้เวรที่พายเรือเล็กจากไป ก่อนจะเจอคลื่นยักษ์ซัดมันกลับเข้าฝั่ง จึงได้พากันเดินทางต่อ และ.................

    มีกลุ่มคนมาล้อมพวกเค้าไว้แล้วกวาดต้อนไป ทุกคนได้แต่เดินตามไปอย่างงุงง........ เพียงเพื่อจะไปพบเจอสิ่งที่ไม่พร้อมที่จะเจอตอนนี้

    หมู่บ้านที่ถูกทำลาย...............


    ไม่มีค่อยคำไดสามารถบรรยายสิ่งที่เห็นได้ดีเท่ากับคำว่าน่าสมเพชอีกแล้ว.....................

    อะไรกันนะ หมู่บ้านนี้ ความป่าเถื่อนนี่มันอะไรกัน............. ผู้คนที่จับอกวุธเหมือนกำลังหวาดกลัวอะไรบางอย่าง

    เด็กที่ซูบผอม ผู้คนที่ดูหวาดกลัวและสิ้นหวัง.............. หมู่บ้านที่นี่เป็นแบบนี้กันหมดเลยรึ.............?

    "เออ........... พวกนาย 2 คนไปจูบกับจัมเบิ้ลเมื่อไหร่กันวะ"

    ไม่น่าเชื่อว่าเซอร์มีกะใจถามเรื่องนี้ ทั้งๆ ที่ติดคุกอยู่นี่นะ............... พศวัสถอนใจ "ตอนที่มันมาที่นี่ครั้งแรก ตกลงมาจากทั้งฟ้าและช่วงชิงจูบแรกในเกมส์ไปจากชั้น" ใช่............ ตกลงมาทับนั่นเอง

    "ครั้งที่ 2 ล่ะ" อาเคชักสนใจ

    "ตอนที่วิ่งตามหาซามมาเอล............. ตอนนั้นชั้นตกบันได หัวฟาดพื้น ไอ้บ้านี่ก็เสือกตกลงมาทับ" พูดพลางมองจัมเบิ้ล

    นั่นคือจูบที่ 3 จูลี่เอียงคอ "แล้วครั้งที่ 3 ล่ะ"

    ซามมาเอลเงียบ ไอ้จัมก็เงียบ........................

    ครั้งที่ 3 คือ...............

    มันดักจูบเลโอเนียที่มุมตึก ปรากฏว่าคนที่ผ่านมาคือซามมาเอล แล้วเสือกไม่ดูให้ดี ท่านบาทหลวงฝันร้ายไป 10 วันเต็ม

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×