ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [fic Harry Potter]กรง(ฉบับดั้งเดิม/วาย)

    ลำดับตอนที่ #7 : ความเมตตากับความเกลียดชัง(-_-)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.57K
      41
      20 ต.ค. 64

    อยากได้ใครซักคนที่จะเข้ามา ช่วยเยียวยาทั้งใจและกาย....................
    แต่ก็กลัวเค้าจะโชคร้าย จึงยอมอยู่อย่างเดียวดายเรื่อยมา....................
    แต่ซอกลึกสุดของหัวใจก็ยังโหยหา หาดวงตาคู่นั้นไม่ว่างเว้น...................
    ดวงตาที่ไม่ว่าจะแค้นชั้นเท่าไหร่ชั้นก็ทนได้.....................
    ไม่ว่าจะมองชั้นด้วยความชิงชังและขยะแขยงแค่ไหน ชั้นก็จะบอกว่าทุกอย่างยังเหมือนเดิม....................
    แม้สุดท้ายแล้วเธอจะเป็นของคนอื่น ชั้นก็จะรักเธอตลอดไป.......................
    ขอเพียงแค่ดวงตาคู่นั้นของเธอ มองมาที่ชั้นอีกครั้ง...............
    .........ลิลี่......... ........ลิลี่...........
    ชั้นรักเธอเหลือเกิน............ รักเธอสุดลมหายใจที่มี...............



    เซเวอรัสลืมตาขึ้นช้าๆ ความรู้สึกแรกที่เค้ารับรู้คือความเจ็บปวดที่แล่นปราดไปทั่วร่าง  รู้สึกถึงร่างทั้งร่างร้าวระบมจนแทบขยับเขยื้อนไม่ได้  แค่กระดิกนิดเดียวก็ร้าวไปทั้งตัว  เจ็บจนน้ำตาเล็ด  เวลาผ่านไปราวๆ 3 ชั่วโมง แต่ก็ยังไปไหนไม่ได้  จนในที่สุด  ก็ต้องหลับตาลงอีกครั้งด้วยความอ่อนเพลีย 

    แต่แล้วเหตุการณ์เดิมก็กลับมาอีก  น้ำเย็นๆ กำลังไหลลงมาตามตัวเค้า  แฮร์รี่กำลังถูกสบู่ให้กับเค้าที่นอนตะแคงบนพื้นห้องน้ำด้วยสายตาเย็นชา  ฤทธิ์ของสบู่ที่ถูกแผลทำให้เค้าเจ็บ  และน้ำที่ไหลมาโดนหน้าอย่างที่เจ้าคนอาบให้ไม่คิดจะสนใจก็ทำให้เค้าสำลัก 

    "ชิ.............. ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นว่าอาบเองไม่ไหว  คงไม่ทำให้หรอก" 

    "แล้วทำไมทำให้ล่ะ" เสียงของเซเวอรัสแหบแห้ง  แฮร์รี่ลุกขึ้นไปเอาผ้าเช็ดตัว 

    "ก็มันคาวนี่ ใครจะไหว" เด็กหนุ่มตะคอก

    "ยังไงก็ขอบคุณ..........อ่ะ..อ๊ากกก" เซเวอรัสครางเมื่อถูกลากออกจากห้องน้ำ และถูกผ้าขนหนูเนื้อหยาบถูกนำมาเช็ดตัวแรงๆ อย่างไม่เกรงใจกัน  ก่อนโยนขึ้นเตียงไป แฮร์รี่รื้อเสื้อผ้าออกมาจากตู้แล้วโยนอย่างส่งๆ  ไปที่เตียงซึ่งเซเวอรัสก็รับไปใส่อย่างว่าง่าย  แต่อาการบาดเจ็บก็ทำให้สวมใส่ได้อย่างยากลำบากเหลือเกินจนวูบหนึ่ง  แฮร์รี่อดมองอย่างเป็นห่วงไม่ได้

    แต่อย่างไรก็ดี......... น้ำทำให้เซเวอรัสรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย  เพราะมันทำให้อาการเหมือนจะเป็นไข้ทุเลาลง  แต่ก่อนที่ความเย็นสบายจะทำให้เข้าสู่พวังอีกครั้ง  เค้าก็แทบจะสำลักตายอีกรอบ  เมื่อถูกจับกรอกยา 

    "ยังหลับไม่ได้  ผมไม่ให้หลับ"

    “ต้องการอะไรจากชั้นอีก” เซเวอรัสวิงวอนเป็นครั้งแรกในรอบเดือน “ให้ชั้นได้พักหน่อยเถอะ  ชั้นทรมานมาทั้งคืนด้วยมือเธอแล้วนี่............ เธอจะได้เอาเวลาว่างไปอ่านหนังสือ  เรียนชดเชย.......…”

    “ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการได้ทรมานคุณหรอกอาจารย์” แฮร์รี่ยิ้มเยาะ  แต่อาจจะเพราะอีกฝ่ายยังสกัดใจไม่เก่งพอ  เซเวอรัสถึงได้รู้สึกได้ทันทีว่าอีกหัวของอีกฝ่ายนั้น คุณธรรมกับความแค้นกำลังฟัดกันนัวเนียแค่ไหน

    "แค้นมากสินะ......................." 

    "ใช่" 

    "แล้วคิดจะให้อภัยรึเปล่า" 

    "หึ........... คนอย่างคุณกำลังขอความเห็นใจรึ" 

    "เพราะเธออาบน้ำให้มั้ง  ชั้นถึงได้รู้สึกว่าเธอไม่ใจร้ายขนาดนั้น.......... คำตอบล่ะ" 

    "งั้นขอแสดงความผิดหวังอย่างแรง  เพราะผมเป็นคนใจร้าย  คำตอบคือ.............ไม่" 

    ใช่แล้ว................. เค้าสาบานกับตัวเองไว้แล้ว  ตั้งแต่วันที่ซีเรียสตาย  วันที่เค้าได้เห็นหน้าสเนป และเค้าก็ได้บอกกับตัวเองว่า.....ไม่ว่าดัมเบิลดอร์จะพูดอย่างไรก็ตาม............ เค้าจะไม่มีวันให้อภัยสเนปเด็ดขาด 

    .............................ไม่มีวัน..............................

    เซเวอรัสไม่พูดอะไรอีก  เค้ารู้อยู่แล้ว  วันนั้น  วันที่เค้าฆ่าดัมเบิลดอร์  ดวงตาสีเขียวคู่นั้นบอกเค้าว่า  จะไม่ให้อภัยเค้าเด็ดขาด  น่าเจ็บปวด  ที่เด็กคนนี้ไม่รู้เลย............... ว่าทำไมเค้าฆ่าดัมเบิลดอร์ 

    ไม่รู้เลยว่า............. เค้าลงมือสังหารพ่อมดชราด้วยความรู้สึกอย่างไร 

    แต่เมื่อมาถึงตอนนี้แล้ว.............. เข้าใจความแค้นของเด็กหนุ่มชัดๆ เค้ารู้สึกดีใจที่เด็กคนนี้โง่เกินกว่าจะเห็นน้ำตาของเค้า 

    หลายปีมาแล้ว ที่เค้าร้องไห้โดยไม่มีใครเห็น.................

    อาจจะเพราะคิดเรื่องเครียดๆ  ผนวกกับตอนนี้เค้าไม่ได้กินยาสำหรับโรคประจำตัวเหมือนเคย  ทำให้เซเวอรัสรู้สึกแน่นหน้าอกขึ้นมา  อาการของโรคประจำตัวที่เค้าลืมไปแล้วว่ารู้สึกยังไง เพราะยาที่กินเข้าไปทุกเดือนมันช่วยเค้าเอาไว้.......... 

    อีกอย่างเค้ารู้ว่าเป็นอาการของโรคเก่าเพราะยาพิษที่ถูกแฮร์รี่รมให้จะออกฤทธิ์ยังไง  เค้าย่อมรู้ดี เพราะมันเป็นยาที่เค้าทำวิจัยและคิดค้นเอง  ร่างผอมกะหร่องก้มหน้าลงอย่างเจ็บปวด..............เค้าจะต้องตายอย่างทรมาน  เพราะมันเป็นฤทธิ์ของยาพิษชนิดนี้  ร่างกายเค้าจะเริ่มเจ็บปวดทรมานไปทั่วร่าง  ปวดแสบปวดร้อนจนแทบจะสิ้นใจ จะเริ่มอาเจียนเป็นเลือด  แล้วจากนั้น 

    ขาจะเริ่มขยับไม่ได้................. 

    ตาจะเริ่มมองไม่เห็น.............. 

    เสียงจะขาดหายไป จะไม่ได้ยินเสียงใดๆ.................. 

    จากนั้นก็จะขยับร่างไม่ได้ในที่สุด จากนั้นก็.............

    .....................ตาย......................

    โดยไม่รู้ตัว................ น้ำตาใสๆ หล่นเผาะลงมาจากตาคู่สวย  แฮร์รี่ใจหายวาบเพราะเค้าไม่เคยเห็นอีกฝ่ายร้องไห้ทั้งที่ยังไม่ทำอะไรแบบนี้  แต่ก็เก็บอาการอย่างรวดเร็ว แล้วรีบยิ้มเยาะแทน "กลัวตายเหมือนกันเหรอ" 

    เปล่าเลย................... แต่เสียใจต่างหาก................... 

    เจ็บปวดที่เธอใจร้ายกับชั้นมากเหลือเกิน.............

    อาการแน่นหน้าอกเริ่มกลับมาหาเค้าอีกครั้ง  เซเวอรัสเริ่มหายใจอย่างติดขัด  และคราวนี้แฮร์รี่ก็สังเกตเห็น  เพียงแต่แกล้งทำเป็นไม่สนใจเพราะคิดว่าอีกฝ่ายเสแสร้ง  จนกระทั่งใบหน้าที่ซีดอยู่แล้วเริ่มซีดจัดมากขึ้น  ดูหมองคล้ำจนสังเกตเห็นได้ชัด  ร่างบางค่อยเอนตัวลงนอนอย่างลำบาก  ขณะที่เด็กหนุ่มรีบยกมือขึ้นมาแตะที่หน้าผาก กว้าง  ลำคอระหง  ก่อนจะเลื่อนไปตามจุดต่างๆ ของร่างกาย

    ...................ทำไมตัวเย็นลงเร็วขนาดนี้....................!?!?

    แฮร์รี่ตัดสินใจกรอกยาเสริมกำลังอีกรอบ  ดูเหมือนมันจะช่วยได้บ้าง แม้จะไม่มากเท่าไหร่  แต่การหายใจก็กลับสู่ภาวะปกติอย่างเชื่องช้า  ในขณะที่เด็กหนุ่มเฝ้าดูอาการอย่างพรั่นพรึง.................. 

    ...................ไม่น่าเชื่อ  อาการแบบนี้มันเหมือนกับ..................เหมือนคนเป็นโรคหัวใจ..................?


    ************************************************



    “เอ๊ะ.............. ยานั้น” แฮร์รี่ร้องขึ้นทันที เมื่อเห็นมาดามพรอมฟรีย์หยิบยามามาให้เด็กหนุ่มบ้านเรเวนคลอดื่ม “โรงเรียนนี้มียาบรรเทาการการเจ็บหน้าอกของเด็กคนนี้ด้วยเหรอครับ”

    “โชคดีน่ะที่ศาสตราจารย์สเนปปรุงไว้เยอะ” เธอตอบพลางถอนใจ “ถึงเค้าจะฆ่าดัมเบิลดอร์  แต่เค้าก็ยังมีความดีความชอบเรื่องนี้อยู่ดี  ไม่งั้นเราต้องสั่งยามาจากโรงพยาบาล  แถมยังต้องกินทุกครั้งที่อาการกำเริบด้วย  ในขณะที่ยานี่เค้ากินแค่เดือนละครั้งก็จะแข็งแรงเหมือนคนไม่เป็นอะไร แถมไม่เจ็บป่วยด้วย”

    แฮรี่กับรอนยิ้มอย่างโล่งใจ  ขณะที่เฮอร์ไมโอนี่ยังติดใจจนอดถามไม่ได้ “แล้วสเนปปรุงยาพวกนี้เก็บไว้ทำไมค่ะ”

    “โธ่เฮอร์ไมโอนี่  ก็เผื่อไว้ไง  ทำเป็นงงไปได้” รอนเอ็ด 

    “เปล่าหรอก” มาดามพรอมฟรีย์ว่า “เค้าปรุงไว้ดื่มเองต่างหากล่ะ”

    แฮร์รี่หันมามองอย่างตกใจ ขณะที่รอนดูจะประหลาดใจขึ้นมาทันที  เฮอร์ไมโอนี่อ้าปากถามอย่างคาดไม่ถึง “รึว่าสเนป”

    “เค้าเป็นโรคหัวใจน่ะ.............. จริงสิ พวกเธอคงไม่รู้เรื่องนี้หรอก จะว่าไปมีแต่อาจารย์กับพวกที่เข้าเรียนก่อนปี 1985 เท่านั้นแหละที่รู้น่ะ”


    ************************************************************



    ร่างบางนั้นมองไปไกลลิบที่หน้าต่าง  อย่างโหยหาในอิสระภาพ  เค้ารู้ดี ตลอดเวลาที่ผ่านมา  ความเกลียดที่มีต่อเจมส์ พอตเตอร์เป็นสิ่งที่ทำให้เค้ารู้สึกผิดน้อยลง และมีชีวิตอยู่มาได้  ก็เหมือนความรู้สึกเกลียดที่แฮร์รี่มีต่อเค้าทำให้เด็กหนุ่มโทษตัวเองเรื่องที่ซีเรียส  แบล็กตายน้อยลง

    ถ้าเค้าให้อภัยเจมส์  พอตเตอร์ เค้าคงตายจากโลกนี้ไปแล้ว   เพราะความรู้สึกผิดที่ทำให้เจมส์กับลิลี่ต้องตาย............... 

    เซเวอรัสกำลังพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ร้องไห้   เค้ากำลังรับมือกับการถูกบีบให้ออกจากเปลือกนอกที่เย็นชาและรังเกียจเดียจฉันผู้อื่น  ที่เค้าสร้างขึ้น................เค้าควรทำอย่างไรดี 

    .........................ทำอย่างไรดี............................ 
     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×