[fic Harry Potter]กรง(ฉบับดั้งเดิม/วาย)

ลำดับตอนที่ #26 : วาย4.- นกสีขาว(-_-)

นานแค่ไหนแล้วที่ยอมเป็นนกน้อยในกรง........... 
และกล้ำกลืนความเจ็บช้ำไว้ภายในใจ.............. 
ไม่อาจบอกเธอได้ว่ารักเธอมากเพียงใด................ 
เพราะกลัวใจที่ขุ่นแค้นของเธอจะเหยียบย้ำมัน...........................

นกสีขาวสุดท้ายก็ไม่อาจโผบิน........................ 
เฝ้าสกัดกลั้นน้ำตามิให้ไหลรินและล้นหลั่ง................ 
ขาก็ไร้เรี่ยวแรงเฉกเช่นหัวที่ไร้พลัง.................... 
คอยแต่วันที่ความตายจะคืบคลานเข้ามา..........................

..........................................................................

.................................................................

..................................................

"ศาสตราจารย์ครับ............................ ศาสตราจารย์สเนป"

ร่างผอมบางที่นั่งอยู่ริมน้ำค่อยๆ ลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า และก้าวเข้ามาหา แฮร์รี่เดินเข้าไปใกล้ ระหว่างพวกเค้ามีรั้วเหล็กกั้น เด็กหนุ่มถามด้วยซุ่มเสียงที่อ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยทำมาชั่วชีวิต

"อาจารย์................... ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ"

ไม่มีคำตอบจากริมฝีปากบาง................... มีเพียงรอยยิ้มที่เด็กหนุ่มไม่เคยเห็นมาก่อน เป็นรอยยิ้มที่กึ่งสุขกึ่งเศร้าอย่างเหลือแสน

........................ระหว่างทั้งคู่ มีรั้วเหล็กมากัน....................

ตอนแรก เด็กหนุ่มคิดว่าตัวเองถูกขังอยู่ในที่ที่มีรั่วรอบขอบชิด............. แต่เมื่อมองดีๆ แล้วมันไม่ใช่....................

เค้าเป็นอิสระ แต่สเนปถูกขังเอาไว้...............เมฆหมอกแห่งความจริงเคลื่อนเข้ามา เค้าเองที่ขังสเนป ขังไว้ในอาพาร์ทเม้นร้างที่ห่างไกลออกไป ที่นั่นสเนปอยู่ตามลำพัง ไม่มีทางหนี ไม่มีเพื่อน และมีเพียงเค้า ที่จะโผล่ไปหาเป็นครั้งเป็นคราว

แฮร์รี่สะดุ้งตื่น แต่พบว่าตัวเองอยู่ในห้องเรียน...................... ใช่สิ เค้ากำลังอยู่ระหว่างการเรียนชดเชยนี่นา

*****************************************************************

กี่วันแล้วที่แฮร์รี่ไม่ได้โผล่มา.................... ตอนนี้เซเวอรัสรู้สึกปวดแสบปวดร้อนไปทั่วทั้งตัว ราวกับมีแผลไฟไหม้อยู่ทุกตารางนิ้วของร่างกาย ส่วนที่สัมผัสกับสิ่งต่างๆ ไม่ว่าจะที่นอน น้ำ หรือแม้กระทั้งตัวของตัวเอง ก็ทำให้เค้าเจ็บปวดทรมานเหมือนกับแผลไฟลวกอื่นๆ ต่างแต่ว่า.............. มันไม่ได้มีแผลจริงๆ...............

ค่ำคืนแห่งความทุกทรมานผ่านไป............ ความเจ็บปวดเริ่มทุเลาลงแล้ว เซเวอรัสคลานลงจากเตียงมาอาเจียนอยู่เหนือชักโครก

ชักโครกที่นี่ก็มีหน้าที่รับของเสียเหมือนที่อื่นๆ ต่างแต่ว่าของเสียมันออกคนละทางเท่านั้น เซเวอรัสไม่ได้ถ่ายอุจจาระหรือปัสสวะมาหลายเดือนแล้ว เพราะเค้าไม่ได้กินข้าวเหมือนคนอื่นๆ ทำให้ไม่มีกากให้ขับ ส่วนน้ำ.......... ถ้ากินมากเกินกว่าที่ร่างกายต้องการ มันก็จะสั่งให้เค้าอาเจียนออกมา

................................เพียงแต่ คราวนี้มันมีเลือดมาด้วย ไม่ได้มีแต่น้ำ.........................

เซเวอรัสกดชักโครก หลังจากอาเจียนจนน้ำตาเล็ด บานประตูเปิดออก พร้อมกับไอ้เด็กหัวบากหน้าหม้อ ที่โผลเข้ามาพร้อมกับเสบียงของวันนี้

"คุณดื่มน้ำฟักทองได้มั้ย"

"ชั้น................. ไม่รู้" เซเวอรัสตอบอย่างหมดกำลัง

"แล้วไปนั่งทำอะไรอยู่ตรงนั้น สารรูปแบบนี้ ยังไม่ล้างหน้าเลยด้วยซ้ำล่ะสิ"

"ใช่................... ยังไม่ได้ทำอะไรซักอย่าง"

"งั้น........ ตามสบาย ผมจะออกไปกินข้าวข้างนอกก่อนล่ะ"

"เชิญ"

แฮร์รี่ออกไปแล้ว............ เซเวอรัสค่อยๆ ลุกขึ้นยืนอย่างโงนเงน เพื่อทำภาระกิจประจำวัน เซเวอรัสยอมรับว่าพักนี้เค้าชอบอาบน้ำ ทั้งๆ ที่กิจวัตรประจำวันก็ไม่ได้ทำให้ร่างกายสกปรกเท่าไหร่ เพียงแต่อยู่ว่างๆ มันทำให้เค้าเบื่อ............ มันก็เท่านั้น

แต่วันนี้มันมีอะไรมากกว่านั้น................ หลังจากอาบน้ำ เซเวอรัสพบว่าขาเค้ามันชาแปลกๆ บางอย่างสะกิดในใจของนักปรุงยา วูบหนึ่งเค้าเกือบจะร้องไห้ออกมา แต่เมื่อนึกได้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน น้ำตาก็ถูกสะกัดกั้นจนหมดอีกครั้ง

"คุณเคย................ เหงาบ้างมั้ย"

"................................................."

เด็กหนุ่มหันมามอง เมื่อไม่ได้คำตอบ "นี่............. พึ่ง 2 ทุ่มเองน่ะ นอนแล้วเหรอ?"

แต่สิ่งที่พบคือร่างผอมกะหร่องที่สั่นระริก เหงื่อกาฬไหลท่วม แฮร์รี่ลุกขึ้นจากเก้าอี้โซฟา และตรงเข้ามาหา ในตอนแรกเด็กหนุ่มลังเลที่จะถูกเนื้อต้องตัวสเนป เพราะอคติและความชิงชังที่รุนแรง แต่แล้วคุณธรรมก็ชนะ

มือใหญ่ผอมสัมผัสร่างที่สั่นราวกับลูกนกอย่างแผ่วเบาก่อนจะตกใจสุดขีดเมื่อสัมผัสได้ถึงความร้อนที่พุ่งสูง

"สเนป!! เฮ้!! ทำใจดีไว้นะ" แฮร์รี่เรียบประคองร่างนั้นขึ้นมาไว้ใจอ้อมแขนอย่างรนลาน ใบหน้านั้นเเดงจัด และเลือดกำเดาก็ไหลออกจากรูจมูกเป็นทางยาว เค้าตัดสินใจเรียกอีกครั้ง "เซเวอรัส!!!"

คืนนั้นแฮร์รี่ไม่ได้ตลอดคืน เค้าเฝ้าสาระวนเช็ดตัวให้อีกฝ่ายราวกับคนเสียสติ.................. ตราบจนแสงแห่งอัสดงลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา.............

เปลือกตาบางค่อยๆ เปิดออก ใบหน้าเรียวยาวและอ่อนเยาว์กว่าอายุจริง หันไปมองคนที่ฟุบอยู่ข้างๆ เป็นอย่างแรก ก่อนจะยันตัวลุกขึ้น และปลุกแฮร์รี่ "พอตเตอร์............. พอตเตอร์"

แฮร์รี่สะดุ้งตื่น วูบหนึ่งเค้าพบว่าตนเองนั่งสัปงกอยู่ในห้องเรียนปรุงยา และสเนปอยู่ในชุดเสื้อคลุมสีดำที่คุ้นเคย แต่เมื่อสมองปรับสภาพได้ เด็กหนุ่มก็เห็นทุกสิ่งตามที่เป็นจริงอีกครั้ง

"เมื่อคืนนี้คุณไม่สบายหนัก................. ไม่เป็นไรและนะ" เด็กหนุ่มพูดโดยไม่มองหน้า เพราะเกรงจะถูกอีกฝ่ายพินิจใจเอา พยายามบั้นเสียงให้เย็นชาและไม่ใส่ใจ แต่กระนั้น เซเวอรัสก็ยิ้มอยู่ดี

"ขอบคุณที่ช่วยดูแล"

"เปล่าเลย................... ผมแค่ไม่อยากให้คุณตายเร็ว ที่สำคัญ เมื่อคืนนี้ผมสะใจมากทีเดียว" เซเวอรัสก้มหน้าลง แฮร์รี่ใส่เสื้อคลุม ง่วงจนแทบจะล้ม "ผมจะไปกินข้าว........... คุณอาบน้ำซะเถอะ"

บานประตูปิดลง เซเวอรัสขยับตัวเพื่อจะทำตามคำสั่ง แต่ขาเค้ามันชากว่าเมื่อวานมาก ชาตั้งแต่เหนือหัวเข่า ลงไปถึงปลายเท้า ชาจนเหมือนไม่ใช่ขา และเมื่อความรู้สึกชาจางหายไปเซเวอรัสจึงตัดสินใจลุกจากเตียง แต่ร่างทั้งร่างกลับล้มลงที่พื้น

เซเวอรัสรู้สึกช๊อก........... เค้าพยายามอีกหลายครั้งแต่ก็สูญเปล่า เค้าไม่มีสิทธิ์ในขาทั้ง 2 ของตนอีกแล้ว

แฮร์รี่แทบจะหลับ............... ง่วงเกินกว่าจะกินอะไรได้อีก ในที่สุดเด็กหนุ่มก็ตัดสินใจกลับขึ้นไปที่ห้องที่เค้าขังเซเวอรัสไว้ ก่อนจะนิ่งสนิทกับภาพที่เห็น

"คุณ...................... นั่งทำอะไรอยู่ตรงนั้น"

ไม่มีคำตอบ.................... แฮร์รี่เดินไปฉุดร่างบางให้ลุกขึ้นยื่น แต่เมือปล่อยมือเซเวอรัสก็ทรุดลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง

......................เซเวอรัสก้มหน้านิ่ง แฮร์รี่กล้ำกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น.......................

"คุณ................. อย่าล้อเล่นนะ ผมไม่เล่นด้วย"

"........................................."

"เป็นอะไรไปล่ะ!!!!!!!!!! ลุกขึ้นสิ ลุกขึ้นมา!!!!!!!!!" แฮร์รี่พยายามฉุดคนตรงหน้าอย่างรุนแรง จนในที่สุด

"พอตเตอร์!!!!!!!!!!!!!!!"  เซเวอรัสตะโกนบ้างเพราะเจ็บจนชักจะทนไม่ไหว หากแต่........................ หัวใจของคนตะโกนเจ็บยิ่งกว่าร่างกายหลายเท่านั้ก เจ็บจนกลั้นน้ำตาไม่ได้ "พอตเตอร์................ ชั้นยืนไม่ได้หรอก ชั้นยืนไม่ได้อีกแล้ว"

ต้องใช้เวลาพักหนึ่ง กว่าคำที่บดขยี้สมองจะแทรกซึมเข้าไปในใจได้ ยืนไม่ได้............ ยืนไมได้งั้นเหรอ....................?

"ยืนได้สิสเนป คุณยืนได้..........." เด็กหนุ่มพูดอย่างโหดเหี้ยม ความเครียดที่สะสมบวกกับการอดนอนทำให้อารมณ์ชนะเหตุผล ในหัวเค้าตอนนี้คือสเนป ตั้งใจจะให้เค้าตายใจ เพื่อจะได้ออกไป ก็แค่นั้น............. เอาสิ.......... อยากไปก็จะสงเคราะห์ให้ก็ได้

แฮร์รี่วิ่งไปเปิดประตูให้กว้าง แล้วหันหน้ามาพูดท้าทาย "ผมอยากรู้เหมือนกันว่า............ คราวนี้คุณจะยังยืนไม่ได้อีกหรือเปล่า........... ไปสิ ผมเปิดประตูให้แล้ว............ออกไปได้เลย"

"ไป..........................ใหน"

"ไปจากที่นี่ไง! ไปเลย!! ถ้าไปนักนะ ถ้าเดินไม่ได้ก็คลานออกไป! เพราะผมจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว!!! และถ้ามา........... ก็จะต้องไม่เห็นคุณที่นี่อีก!!!! ไม่งั้นผมจะฆ่าคุณซะ!!!!!"

แฮร์รี่ปึงปังออกนอกห้องไปอย่างกราดเกรี้ยว ทิ้งร่างบางไว้ตามลำพังอีกครั้ง

แต่เด็กหนุ่มไม่รู้หรอกว่า................. คำพูดเมื่อถ้ามันเป็นดาบ มันก็สามารถฆ่าเซเวอรัสให้ตายได้ในทันที เซเวอรัสช๊อกที่ตัวเองเดินไม่ได้ก็จริง แต่คำพูดเมื่อกี้ทำให้เค้าช๊อกมากกว่า

ท่ามกลางทะเลแห่งความเจ็บปวดทรมาน น้ำตาของเซเวอรัสไหลออกมาอย่างหนักราวกับเขื่นแตก เซเวอรัสรู้แล้วในที่สุดว่าทำไม เค้าถึงลืมที่จะไปนั้งข้างหน้าต่าง

เพราะเวลาแสนสั้นที่เหลืออยู่ ทำให้เค้านึกอยากจะอยู่กับคนที่เค้ารักมากกว่าจะไปจากที่นี่ และแฮร์รี่......................?

"ถึงเธอจะเกลียดชั้น................... ชั้นก็ยังอยากอยู่กับเธออยู่ดี" เซเวอรัสพูดกับตัวเองพลางสะอื้นไห้เบาๆ

ท่ามกลางความเงียบงัน และรัตติกาลที่คลานเข้ามาช้าๆ เด็กหนุ่มได้ทอดทิ้งคนที่สำคัญที่สุดไว้กับความเศร้า เพียงเพราะทิฐิของตัวเอง

************************************************************

"เราจัดผู้เสพความตายมาได้จนหมดแล้ว ตอนนี้ มีแต่สเนปเท่านั้น ที่ยังหาตัวอยู่" รีมัสพูดขึ้น ท่ามกลางความเครียดของทุกคน

"แล้วเค้าจะไปไหนได้อีกล่ะ" นิมฟาเดอร์ร่าพูดอย่างปวดหัว

"สิ่งที่เรากังวล.................... ก็คือเค้าอาจจะมาจัดการกับแฮร์รี่เมื่อไหร่ก็ได้" รอนว่า "แต่จะแฮร์รี่อยู่บ้านทั้งวันได้ยังไง" 

*****************************************************

"จินนี่"

"อ้าวแฮร์รี่..............ว่าไง"

"เธอทำอะไรน่ะ"

"นก................"

แฮร์รี่มองดูนกสีขาวในมือของจินนี่............... เพราะอะไรบางอย่าง เด็กหนุ่มรู้สึกเสียวแปล๊บในอก "มันตายแล้วนี่"

"เจ้าของมันได้รับมันจากแฟน แล้วพอถูกแฟนทิ้งเธอก็แก้แค้นเอากับมัน"

"ทำไมล่ะ..................มันไม่มีความผิดอะไรซักหน่อย"

"เธอปล่อยมัน หลังจากที่โยนกรงลงกับพื้นหลังเค้าบอกเลิก มันเลยขาหัก.............. แต่แฮร์รี่ ต่อให้ไม่ขาหัก มันก็อยู่ในกรงมานานแล้ว................ บินไม่ได้ หากินก็ไม่ได้ ถึงจะเปิดกรงให้ มันก็ไปไหนไม่รอดหรอก"

........................บินไม่ได้..................เดินไม่ได้.........................

"เธอปล่อยให้มันตาย................ ชั้นสงสาร เลยเอามาด้วย ว่าจะฝังสักที..............." จินนี่หันมามอง "แฮร์รี่................เป็นอะไรหรือเปล่า"

จินนี่เอื้อมมือมาจับแขน แต่เค้าสะบัดมันออก เดินถอยหลังไปหลายก้าว และหน้าก็ซีดจัด

"แฮร์รี่!!!!!!!!!!!!!!!" จินนี่กรีดร้องเรียกตาม เมื่อเห็นแฟนหนุ่มวิ่งหนีไป

...............เดินไม่ได้................ไปไหนไม่รอด.......................

..............ที่นั่นไม่มีอาหาร..........แล้วเวลาก็ผ่านไปรวม 4 วันแล้ว...................

ถ้าสเนปเดินไม่ได้จริงๆ ล่ะ.................. แล้วร่างกายก็ย่ำแย่แบบนั้น..........................

.............................ไม่น่า เค้าอาจจะคลานออกไปก็ได้นี่นา.......................

แต่อย่างไรก็ตาม ถ้ากลับไปแล้วพบว่าอีกฝ่ายเป็นศพล่ะ..........................

ถ้า..............ถ้า............... ถ้า....................

*******************************************

แฮร์รี่ยืนหอบฮักๆ อยู่หน้าอาพาร์ทเม้นร้าง ที่ๆ ไม่มีใครมาอยู่ แฮร์รี่จ่ายเงินจำนวนหนึ่งไป เพื่อจะให้มีการต่อน้ำเข้ามา แล้วเค้าก็พาสเนปมาขังไว้

ร่างผอมสูงของเด็กหนุ่มก้าวขึ้นบันไดอย่างช้าๆ และมั่นคงจนกระทั้งถึงที่หมาย

ห้องนี้ยังคงเปิดประตูอ้าอยู่......... และเซเวอรัส สเนปก็ไม่ได้ไปไหน แฮร์รี่แทบจะร้องไห้โฮออกมาเมื่อเห็นเค้า

ท่ามกลางห้องสีขาว เซเวอรัสยังคงนั่งแหมะอยู่ที่เดิมที่เค้าอยู่ก่อนที่แฮร์รี่จะไป ตาทั้ง 2 ข้างแดงจัด บอกให้เด็กหนุ่มรู้ว่าคนตรงหน้าไม่ได้นอนเลยตลอด 4 วันที่ผ่านมา ริมฝีปากบางแห้งผากและแตกเป็นขุยเพราะไม่ได้ดื่มน้ำด้วย................. บนตักมีรอยเลือดกระจายเป็นหย่อมๆ มันไหลออกมาจากรูจมูกทั้ง 2 ข้าง และริมฝีปาก

แฮร์รี่แทบจำไม่ได้ว่านั่นคือศาสตราจารย์สเนป อาจารย์จอมโหดที่เค้าเกลียดแสนเกลียด คนตรงหน้าดูไม่ตางอะไรกับนกน้อยที่ถูกเจ้าของขังลืม ดวงตาจับจ้องไปที่ผนังทั้งๆ ที่มันไม่มีอะไรสักอย่าง

"ทำไม................ ทำไมคุณไม่ไป"

เซเวอรัสหันมาช้าๆ ช้าจนแฮร์รี่แทบจะหยุดหายใจ เด็กหนุ่มถามอีกครั้ง "ทำไม........... คุณยังอยู่"

"ชั้น................ รอเธอ" เสียงแห้งจนแทบไม่ได้ยิน

แฮร์รี่ดึงไม้กายสิทธิ์ออกมา เซเวอรัสยิ้มราวกับคาดหวังเช่นนั้นอยู่แล้ว

"เชิญ................."

แสงสว่างพุ่งออกจากปลายไม้ ร่างบางล้มลงนอนกับพื้น..............ลมหายใจรวยรินจนแทบจะเหมือนไม่มีลมหายใจ

แฮร์รี่ยกมือขึ้นกุมหน้าผาก น้าตาไหลทะลักอย่างควบคุมไม่ได้