[fic Harry Potter]กรง(ฉบับดั้งเดิม/วาย)

ลำดับตอนที่ #25 : วาย3.- นักโทษประหาร(-_-)

ชั้นจำตาสีเขียวคู่นั้นได้ตั้งแต่แรกที่เจอเธอ......... 
จำใบหน้าที่ชั้นแค้นเสมอได้ทันทีที่พานพบ............ 
ความรวดร้าวในอดีตทำให้ชั้นไม่กล้าคว้าความสุขไว้........... 
จึงทำร้ายเธอซ้ำๆ แม้อยากมีความสุขมากเพียงใด......... 

เธอเห้นชั้นดั่งคนที่ฆ่า พ่อ-แม่ของเธอ............... 
เห็นเป็นคนชั่วช้าที่ไม่สมควรได้รับการให้อภัย........ 
สิ่งที่จะชดใช้ให้เธอได้คงมีแค่ลมหายใจ................ 
ที่ยังคงไว้ รอให้เธอบดขยี้มัน..................... 

***************************************************

นาน....................... นานแค่ใหนแล้ว............... กี่วันแล้ว......................? ที่เค้าถูกขังไว้ในห้องสีขาวนี่ 

ตอนนี้ ยาสำหรับกินเพื่อแทนอาหารได้หมดไปแล้ว เเละเซเวอรัสก้รู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีอะไรเหลือ นอกจากกากเดนแห่งร่างอันปรักหักพังที่ไม่ช้ามรณะกาลก็จะซื้อเอาไป 

เว้นแต่......................... พอตเตอร์จะกลับมา........ 

พอตเตอร์.......................? 

นี่คือการแก้แค้นสินะ พอตเตอร์.............. ทิ้งชั้นไว้ในกรงนักที่ไม่มีทางออก แล้วแกล้งลืมให้อาหาร จะตายเองก็ตายไม่ได้


นี่มันนานเท่าไหร่........... กี่วันแล้วที่เซเวอรัสเดินไปมาอย่างว้าวุ่นอยู่ในห้องสีขาวนี่ จนกระทั้งในที่สุดก็ล้มลงนอนอย่างหมดท่า.............. นี่คือความคิดของเค้าก่อนที่สติจะดับวูบลง 

น้ำเย็นไหลจากฝักบัวมาต้องร่าง เซเวอรัสหนาวสะท้าน และสะดุ้งตื่นจากการหลับไหล ลืมตาขึ้นมาเพียงเพื่อจะพบว่า ตัวเองนอนอยู่บนพื้นกระเบื้องสีขาว ในห้องน้ำ แฮร์รี่ยืนค้ำอยู่เหนือตัวเค้าและมองลงมาอย่างเย็นชา 

"อาบน้ำ ล้างหน้า แล้วแปรงฟันให้เรียบร้อย ผมจะรอข้างนอก" 

แฮร์รี่เดินออกไปพร้อมกับปิดประตูปัง ความเครียดที่สะสมทำให้เค้ารู้สึกอยากจะตวาดไอ้เด็กระยำนั่นให้สุดเสียง แต่แทนที่จะทำแบบนั้น เซเวอรัสกลับแค่ยันตัวขึ้นนั่ง ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อทำตามคำสั่ง 
 

"เป็นอะไรไป" 

แฮร์รี่ตั้งคำถามเมื่อเห็นเซเวอรัสนิ่วหน้าทั้งทีที่ยาล่วงลงไปในท้อง การขาดอาหารและไม่ได้กินยาเสริมกำลังเป็นการทดแทนมาถึง 2 วัน ทำให้เค้าแสบท้อง เซเวอรัสวางจอกยาลงที่ตู้ลิ้นชักข้างเตียง หน้าเรียวยาวและอ่อนเรียบ ซีดจนเขียว 

"ชั้นกินไม่ไหว" 

"ไม่ไหวก็ต้องกิน............. ไม่งั้นคุณจะอดตาย" 

"เธอก็ต้องการให้ชั้นตายอย่แล้วไม่ใช่เหรอพอตเตอร์............... เพียงแต่ชั้นอาจจะตายเร็วกว่าที่เธอหวังเท่านั้นเอง" 

เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืน........................ เดินเข้ามาร่างผอม แฮร์รี่จัดร่างของเซเวอรัสไว้ แล้วใช้กำลังที่เหนือกว่ากรอกยาเข้าปากไปอย่างง่ายดาย เซเวอรัสแทบจะสำลักตายคาเตียง 

"ผมไม่ให้คุณตายง่ายๆ แบบนั้นหรอกศาสตราจารย์ คุณชั่วช้าสามานอย่างคุณน่ะ ต้องให้ทรมานมากกว่านี้ถึงจะสาสม" 

แววตาคู่นั้นเย็นชาจนเซเวอรัส สเนป ผู้ไม่เคยหวั่นไหวกับอีแค่สายตาของลูกศิษย์ยังสะท้าน ทำไม................? เพราะเค้ารักเด็กคนนี้เหรอ.............. หรือเพราะรู้ว่าค่าตอบแทนของการทำร้ายเด็กคนนี้มาตลอดคืออะไร............. 

หรือเพราะตาคู่นี้เป็นตาที่ได้มาจากลิลี่..................? 
 

เสียงกรีดร้องดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อแผ่นหลังอันบอบบางถูกทำให้ปรากฏรอยแผลฉีกขาดคล้ายรอยถูกโบย.......... ใช่สิ เค้าถูกโบย ถูกเฆี่ยนอย่างรุนแรงจนเนื้อขาดวิ่น และน้ำเกลือที่ถูกสาดลงมาก็ทำให้แผลสดของเค้าปวดแสบปวดร้อนมาก 

เสียงครางอย่างทรมานเล็ดลอดผ่านไรฟันที่กระทบกัน ริมฝีปากบางซีดสั่นระรึก น้ำตาไหลลงมาอย่างควบคุมไม่ได้ 

แฮร์รี่เลือกที่จะให้วิธีการทรมานแบบมักเกิ้ลยุคโบราณกับเค้าเพราะถ้าใช้เวทมนตร์ กระทรวงอาจจะรู้ว่าอยู่ที่ไหน แม้การใช้คาถาป้องกันไม่ให้เซเวอรัสหลบหนีจะไม่เป็นที่สนใจ แต่ถ้าแฮร์รี่ใช้คาถาอื่นที่สร้างความเจ็บปวดทรมาน กระทรวงได้ตามมาแน่ 

ปัญหาที่ตามมาก็คือ แฮร์รี่จะถูกใตร่สวน หรือ เค้าจะถูกส่งเข้าอัสคาบันกันล่ะ? 

เซเวอรัสร้องขึ้นอย่างเจ็บปวดรวดร้าวอีกครั้ง เมื่อมือผอมแต่แกร่งของของเด็กหนุ่มจับเค้าขึ้นมา แล้วดันตัวเข้ามาแทน ร่างบางกรีดร้องจนคอแทบแตกเมื่อร่างกายของตนถูกล่วงล้ำเข้ามาอย่างรุนแรง 

มีแต่คนที่รักกันเท่านั้น ถึงมีความสัมพันธ์ทางกายกันแบบนี้ แต่ไม่ใช่กับตอนนี้........... เด็กหนุ่มทำเพราะแค้น ไม่ใช่เพราะรัก เพราะแฮร์รี่ไม่เคยกอดเค้า ไม่เคยจูบ 

บางครั้ง ความเจ็บปวดทรมานก็ทำให้เค้าไขว่คว้าหาที่ยึดเหนี่ยว แม้จะเป็นธรรมชาติของร่างกาย ไม่ใช้ความปรารถนาทางใจ แต่แฮร์รี่ก็ขัดขืนและใช้กำลังที่เหนือกว่ากดร่างและแขนทั้งสองให้อยู่นิ่งๆ กับพื้นก่อนจะส่งสายตายรังเกียจและขยะแขยงมาให้เป็นการบอกให้รู้ว่า ที่ทำไม่ใช่เพราะตันหาทางกายด้วยซ้ำ แต่เป็นการทำแค่เพื่อเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเค้าเท่านั้น 

เลือดที่ไหลลงมาตามเรียวขาและความเจ็บปวดที่สาดซัดเข้าในกายทำให้เซเวอรัสแทบจะสลบเหมือดอยู่หลายครั้ง และทุกครั้งที่เค้าเหมือนจะหนีจากความทรมานได้สำเร็จ ก็จะถูกอีกฝ่ายเรียกสติให้กลับมาสู่โลกแหน่งความจริง 

ไม่มีทางขัดขวาง ไร้ซึ่งทางหนี ไร้ซึ่งกำลัง..................................... 

หลังจากทุกอย่างยุติ ร่างบางก็จะถูกทิ้งลงไปกระแทกกับพื้นอย่างแรงจนแทบจะทำให้เซเวอรัสกระอักออกมาด้วยความช้ำ 

พื้นสีขาวที่เปื้อนเลือดแดงฉาน ถูกไม้กายสิทธิ์เก็บกวาดให้เกลี้ยงเหมือนทุกอย่างที่ผ่านมาเป็นเรื่องไม่จริง


แฮร์รี่ปล่อยให้น้ำไหลลงมาล้างคราบเลือดที่เปื้อนตัว ก่อนจะจัดการฟอกสบู่ ชำระคราบเสนียดจัญไรในความรู้สึกของเค้าออกไปให้พ้นๆ กาย 

แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง.............. เด็กหนุ่มรู้สึกไม่ค่อยดีนักกับเรื่องที่ทำลงไป เค้าระบายความเครียดที่สะสม ความอัดอัดทรมานใส่คนๆ หนึ่งที่หมดหนทางจะต่อกรกับเค้า............. ทั้งๆ ที่เค้าเกลียดคนๆ นั้นมาก เกลียดจนอยากจะฆ่าให้ตายคามือ 

6 ปีที่อยู่ร่วมกันในฮอกวอตส์ ไม่เคยมีความทรงจำดีๆ ต่อกัน อีกฝ่ายทรมานเค้าด้วยถ้อยคำที่รุนแรง ทำให้เค้าอับอาย สร้างความอัดอัดให้ทั้งร่างกายและจิตใจ 

และเป็นสเนปไม่ใช่หรอกหรือ.......... ที่เอาคำพยากรณ์ไปบอกโวลเดอร์มอร์ให้ไปฆ่าเค้ากับพ่อแม่.............. 

สเนปไงที่แกล้งด่าซีเรียส ให้เค้าออกจากที่ซ่อน ให้เค้าตาย................. 

และที่ฮอกวอตส์......... ต่อหน้าเค้า สเนปฆ่าดัมเบิลดอร์................ 

ใช่............... วันนั้นเอง วันนั้นเองที่เค้าพยายามใส่ความและหาเหตุผลที่ไม่อาจจะให้อภัยได้มา เพื่อที่จะแค้น และสาบานว่าจะล้างแค้น.................... 

ล้างแค้นชายคนนี้............. คนที่เวลานี้เค้าเกลียดเท่ากับโวลเดอร์มอร์...................... 

แต่เมื่อร่างผอมสูงผ่านประตูห้องน้ำออกมา เค้าก็ชะงัก ภาพสเนปที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงในสภาพเปลือยเปล่า หายใจอย่างรวยริน เลือดไหลลงมาจากบาดแผลทุกจุด และซึมลงบนผ้าปูเตียงสีขาวสะอ้าน 

แฮร์รี่รู้สึกเหมือนอากาศมากมายได้หายไปจากปอด สมองมึนชาอย่างว่างเปล่า ...........นี่ฝีมือเค้าเหรอ............. เด็กหนุ่มนั่งลงที่เตียงแล้วเอามือเกลี่ยผมยาวสีดำที่ปรกหน้า เผยหน้าขาวซีด และริมฝีปากสีเทาบางนุ่ม มันปริแตกเพราะเกิดจากการขบกัดอย่างรุนแรง 

แต่เมื่อนึกถึงสีหน้าที่เคยทอดมองเค้าด้วยความชิงชัง และรอยยิ้มหยันอันหยามเย้ย แฮร์รี่ก็ชักมือกลับด้วยความรู้สึกขยะแขยง 

แต่อย่างไรก็ดี ก่อนจะจาก เด็กหนุ่มได้จัดการเสกคาถาห้ามเลือดไว้ โดยไม่สมานแผล และจัดการทำความสะอาดเตียง

*************************************************

"อาการป่วยของมัลฟอยเป็นไงบ้าง" 

"ก็ยังทรงตัวอยู่ เธอไม่เป็นอะไรแน่นะแฮร์รี่" 

"ไม่หรอกนะจินนี่" แฮร์รี่ว่า "ดูเหมือนเธอมีอะไรจะบอกชั้นนะ" 

จินนี่ถอนใจ "เรายังจับสเนปไม่ได้............. เค้าเป็นผู้เสพความตายคนเดียวแล้วนะ ที่ตอนนี้ยังไม่ถูกจับ ทั้งๆ ที่โวลเดอร์มอร์ก็จบสิ้นไปแล้วแท้ๆ" 

"เรื่องนั้นชั่งมันเถอะ.................... แต่เราจะต้องไปงานแต่งงานของนิมฟาเดอร่ากับรีมัสนะ แค่ไม่ให้สเนปโผล่มาทำลายงานสำคัญได้ก็พอ" 

************************************************************************* 

เซเวอรัสลืมตาขึ้นช้าๆ ร่างทั้งร่างร้าวระบมจนแทบขยับเขยื้อนไม่ได้ แค่กระดิกนิดเดียวก็ร้าวไปทั้งตัว เจ็บจนน้ำตาเล็ด เวลาผ่านไปราวๆ 3 ชั่วโมง แต่ก็ยังไปใหนไม่ได้ จนในที่สุด ก็ต้องหลับตาลงอีกคั้งด้วยความอ่อนเพลีย 

แต่แล้วเหตุการเดิมก็กลับมาอีก น้ำเย็นๆ กำลังไหลลงมาตามตัวเค้า แฮร์รี่กำลังถูกสบู่ให้กับเค้าที่นอนตะแคงบนพื้นห้องน้ำด้วยสายตาเย็นชา ฤทธิ์ของสบู่ที่ถูกแผลทำให้เค้าเจ็บ และน้ำที่ไหลมาโดนหน้าอย่างที่เจ้าคนอาบให้ไม่คิดจะสนใจก็ทำให้เค้าสำลัก 

"ชิ.............. ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นว่าอาบเองไม่ไหว คงไม่ทำให้หรอก" 

"แล้วทำให้ทำไม" เสียงของเซเวอรัสแหบแห้ง แฮร์รี่ลุกขึ้นไปเอาผ้าเช็ดตัว 

"ก็มันคาวนี่ ใครจะไหว" 

"ยังไงก็ขอบคุณ..........อ่ะ..อ๊ากกก" เซเวอรัสครางเมื่อถูกลากออกจากห้องน้ำ และถูกผ้าขนหนูเนื้อหยาบเช็ดตัวแรงๆ อย่างไม่เกรงใจกัน 

น้ำทำให้เซเวอรัสรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย เพราะมันทำให้อาการเหมือนจะเป็นไข้ทุเลาลง แต่ก่อนที่ความเย็นสบายจะทำให้เข้าสู่พวังอีกครั้ง เค้าก็แทบจะสำลักตายอีกรอบ เมื่อถูกจับกรอกยา 

"ยังหลับไม่ได้ ผมไม่ให้หลับ" 

"จะเอาอะไรอีก" เซเวอรัสพูดอย่างอ่อนเพลีย "นี่ยังไม่พอใจอีกเหรอ" 

"คุณคิดว่า 7 ปีของคุณ ไม่สิ 18 ปีต่างหาก ที่คุณทำให้ผมต้องทรมานอยู่กับพวกเดอร์สลี่ย์ด้วย เพราะไม่มีบ้านเป็นของตนเอง คิดว่าแค่นี่มันสาสมแล้วรึไง" 

"...............โอ้......... แฮร์รี่ พอตเตอร์คนดัง คิดจริงๆ หรือ......... ว่าสิ่งที่เธอทำมันจะเป็นความถูกต้องไปได้............. ไม่สมกับที่เรียกตัวเองว่าเป็นคนของดัมเบิลดอร์เลยนะ เพราะการกระทำของเธอไม่ต่างอะไรกับเรา................. ผู้เสพความตายเลยสักนิด" 

แฮร์รี่พุ่งเข้าไปคว้าคอของสเนปขึ้นมาแล้วชกเข้าไปหลายหมัด ใช่.............. แค้นชั้นใช่มั้ย 

งั้นก็เชินทำต่อไปจนหายแค้นเถอะ........... เผื่อถ้าเธอยกโทษให้แล้ว ชั้นอาจจะกล้าพูดความจริงบ้าง 

ว่ารักเธอ................รักเธอเหลือเกิน.................
 

ในห้องโล่ง ที่มีอะไรนอกจากสีขาว ผมบนหัวกับแผลเป็นที่แดงกล่ำบนหลัง ที่บัดนี้เลือดได้ซึมออกมาเปื้อนเสื้อขาว และรอยเขียวช้ำที่กระจายเป็นหย่อมๆ ตามตัวคือสีที่ทำให้ห้องนี้ดูดีขึ้นมาหน่อย 

เซเวอรัสขยับตัวอย่างอยากลำบาก ในการคลานเข้าห้องน้ำเพื่อจะได้อาเจียนออกมาบ้าง นั้นทำให้เค้ารู้สึกดีขี้น เค้ารู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวมาหลายวันแล้ว ดูเหมือนจะเป็นเพราะแผลเริ่มอักเสบ เลยทำให้มีไข้ 

ซึ่งนั้นก็จริงเมื่อแฮร์รี่กลับเข้ามา....................... 

"มันเป็นหนองนี่............... คงเพราะอักเสบ ใส่ยาหน่อยเดี๋ยวก็หาย" 

"เพราะถ้าติดเชื้อในกระแสเลือด ชั้นก็จะตาย" เซเวอรัสพูดอย่างเฉยชา "เธอคงไม่อยากให้ชั้นตายเร็วนักอยู่แล้วนิ" 

"ทำนองนั้น" แฮร์รี่ตอบ รู้สึกเสียวแวบในอก 

"แค้นมากสินะ......................." 

"ใช่" 

"แล้วคิดจะให้อภัยรึเปล่า" 

"หึ........... คนอย่างคุณกำลังขอความเห็นใจรึ" 

"เพราะเธอทำแผลให้มั้ง ชั้นถึงได้รู้สึกว่าเธอไม่ใจร้ายขนาดนั้น.......... คำตอบล่ะ" 

"งั้นขอแสดงความผิดหวังอย่างแรง เพราะผมเป็นคนใจร้าย คำตอบคือ.............ไม่" 

ใช่แล้ว................. เค้าสาบานกับตัวเองไว้แล้ว ตั้งแต่วันที่ซีเรียสตาย วันที่เค้าได้เห็นหน้าสเนป และเค้าก็ได้บอกกับตัวเองว่า.....ไม่ว่าดัมเบิลดอร์จะพูดอย่างไรก็ตาม............ เค้าจะไม่มีวันให้อภัยสเนปเด็ดขาด 

.............................ไม่มีวัน.............................. 

เซเวอรัสไม่พูดอะไรอีก เค้ารู้อยู่แล้ว วันนั้น วันที่เค้าฆ่าดัมเบิลดอร์ ดวงตาสีเขียวคู่นั้นบอกเค้าว่า จะไม่ให้อภัยเค้าเด็ดขาด น่าเจ็บปวด ที่เด็กคนนี้ไม่รู้เลย............... ว่าทำไมเค้าฆ่าดัมเบิลดอร์ 

ไม่รู้เลยว่า............. เค้าลงมือสังหารพ่อมดชราด้วยความรู้สึกอย่างไร 

แต่เมื่อมาถึงตอนนี้แล้ว.............. เข้าใจความแค้นของเด็กหนุ่มชัดๆ เค้ารู้สึกดีใจที่เด็กคนนี้โง่เกินกว่าจะเห็นน้ำตาของเค้า 

หลายปีมาแล้ว ที่เค้าร้องไห้โดยไม่มีใครเห็น 

"เสร็จแล้ว........... อึดนี้ ไม่ร้องซักแอะเลย" 

แต่เสียงมันก็เงียบเกินเหตุ แฮร์รี่ลอบมองดูร่างที่แน่นิ่งช้าๆ และพบว่าอีกฝ่ายหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ ใบหน้ายามหลับนั้นช่างไร้เดียงสา 

และด้วยเหตุผลบางอย่าง แฮร์รี่เผลอยิ้มอย่างไม่รู้ตัว

 

นานแล้ว ที่แฮร์รี่ไม่ได้ลงมือทำร้ายเซเวอรัส บาดแผลที่สะสมจึงค่อยๆ ดีขึ้น............. และเซเวอรัสก็เหมือนจะลืมแล้วว่าตัวเองอยากออกจากห้องสีขาวที่เปรียบเสมือนกรงขังนี่มากเพียงใด 

นานแล้ว ที่เค้าไม่ได้นั่งข้างหน้าต่าง มองดูโลกนอกกรงอย่างโหยหา........................ 

เนื้อตัวของเซเวอรัสสะอาดสะอ้านขึ้นเหมือนเมื่อครั้งที่ยังเป็นอาจารย์ที่ฮอกวอตส์ ไม่ต้องให้แฮร์รี่ลากไปอาบน้ำอีกต่อไป 

"อาบน้ำบ่อยเกินไป เดี๋ยวก็ไม่สบายเหรอก" 

"ก็มันเบื่อ................. ขอบใจนะที่เป็นห่วง" 

"ผมไม่ได้ห่วง............. แค่ไม่อยากให้ตายเร็วเกินไปเท่านั้น" 

"งั้น................ จะทำยังต่อไป" 

"ไม่ทำอะไร............. เพราะยังไงคุณกต้องตายอย่างทรมานอยู่แล้ว ผมก็แค่จะมาดูคุณที่ก้าวเข้าไปหาความตายทุกวันๆ เท่านั้น" 

เซเวอรัสก้มหน้าลง ใช่............ เค้าจะต้องตายอย่างทรมาน เพราะมันเป็นฤทธิ์ของยาพิษชนิดนี้ ร่างกายเค้าจะเริ่มเจ็บปวดทรมานไปทั่วร่าง ปวดแสบปวดร้อนจนแทบจะสิ้นใจ จะเริ่มอาเจียนเป็นเลือด แล้วจากนั้น 

ขาจะเริ่มขยับไม่ได้................. 

ตาจะเริ่มมองไม่เห็น.............. 

เสียงจะขาดหายไป.................. จากนั้นก็จะขยับร่างไม่ได้ในที่สุด จากนั้นก็..............ตาย 

โดยไม่รู้ตัว................ น้ำตาใสๆ หล่นเผาะลงมาจากตาคู่สวย แฮร์รี่ใจหาบวาบ แต่ก็เก็บอาการอย่างรวดเร็ว แล้วยิ้มเยาะแทน "กลัวตายเหมือนกันเหรอ" 

เปล่าเลย................... แต่เสียใจต่างหาก................... 

เจ็บปวดที่เธอใจร้ายกับชั้นมากเหลือเกิน.............

"ฮึก" 

"เป็นอะไรอีกล่ะ" 

เซเวอรัสพุ่งพรวดเข้าห้องน้ำแล้วอาเจียนออกมาอย่างหนัก อาหารที่พึ่งกินเข้าไปได้แค่ชั่วโมง ถูกคายออกมาลงชักโครกจนหมด แฮร์รี่มองดูอย่างหนักใจ 

สามวันมานี่กินอะไรก็อ้วกออกมาหมด จะยกเว้นก็แค่น้ำเท่านั้นเอง ขืนร่างกายไม่ได้รับอาหารต่อไปเรื่อยๆ คงตายเร็วแน่ 

......................เอ๊ะ............น้ำเหรอ....................... 

"จะไปเอายาเสริมกำลังมาให้ คงกินได้นะ" เด็กหนุ่มรีบรุดออกไปโดยเร็ว 

เซเวอรัสกดชักโครก หลังจากที่อาเจียนจนหมดไส้หมดพุงแล้ว........................ เค้ารู้ดีว่าทำไม เพราะระยะนี้ร่างกายเค้าจะรับอาหารแข็งๆ ไม่ได้ แต่ที่เค้ากินเพราะมันเป็นอาหารที่แฮร์รี่เอามาให้ มันก็แค่นั้น 

เซเวอรัสนึกสมเพชตัวเอง................... เค้าพยายามกินทั้งๆ ที่กินไม่ได้ แค่เพราะอยากจะกินข้าวกับแฮร์รี่ ทั้งๆ ที่แฮร์รี่น่าจะรู้ดีว่าผลของมันจะออกมาเป็นยังไง ในเมื่อเค้าเป็นคนใช้ยาตัวนี้กับเซเวอรัสเอง 

หมอนั่นแกล้งเค้าชัดๆ..........................!?!? 

แล้วเค้าล่ะ...................... ทำไมถึงยอมให้เด็กนั่นแกล้งแล้วแอบหัวเราะอยู่ได้