คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : เหตุผลของอาจารย์(-_-)
เดรโกลุกขึ้นจากม้านั่งช้าๆ แล้วเดินมาหาแฮร์รี่ที่นั่งน้ำตาพราวเต็มหน้า ก่อนจะตบลงไปเต็มแรง หลังจากที่ฟังเรื่องทั้งหมดแล้ว จินนี่เบิกตากว้างอย่างตกใจ ก่อนจะรีบลุกขึ้นไปหาเดรดกพร้อมกับเฮอร์ไมโอนี่แล้วพยายามกันเดรโกที่กำลังกระชากคอเสื้อของแฮร์รี่แล้วตบเป็นชุดๆ
"พอเถอะเดรโก พอได้แล้ว"
"แล้วที่นายทำกับศาสตราจารย์สเนปล่ะ นายจะรับผิดชอบยังไง!!!!"
"เดรโก......... พอเถอะ แฮร์รี่เสียใจนะ" เฮอร์ไมโอนี่วิงวอน
ทั้ง 4 จมในความเงียบ หลังจากที่ความตื่นตระหนกที่เห็นแฮร์รี่อุ้มสเนปมาที่เซนต์มังโกจางลง จนกระทั่งหลังจากที่ได้ฟังเรื่องทุกอย่างหมดแล้ว เดรโกพูดด้วยความเจ็บแค้น
"สมน้ำหน้า............ อยากแก้แค้นดีนัก เป็นไงล่ะคราวนี้"
"พอเถอะเดรโก........... ไม่ต้องกังวลหรอก แฮร์รี่" เฮอร์ไมโอนี่บอก "เรื่องของสเนปจะเป็นความลับ"
"ให้เค้าถูกจับได้ ยังดีกว่ามารอความตายแบบนี้" จินนี่พูดทั้งน้ำตา
"จินนี่!!" เฮอร์ไมโอนี่เอ็ดเอา "สเนปจะไม่เป็นอะไร เชื่อชั้นสิ"
บานประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก พร้อมกับร่างผอมสูงของหมอที่เดินออกมาอย่างหนักใจ แฮร์รี่ เดรโก จินนี่ และ เฮอร์ไมโอนี่รีบกรู่เข้าไปหาทันที
"คุณหมอค่ะ ศาสตราจารย์สเนปเป็นยังไงบ้างคะ" เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างร้อนรน
"เค้าถูกยาพิษมานานแค่ไหนแล้ว"
ทุกคนหันไปมองแฮร์รี่ เด็กหนุ่มพูดอย่างเจ็บปวด "2 เดือน กับ 2 สัปดาห์ครับ"
เดรโกกัดปากด้วยความแค้น......... แต่หมอก็อุส่าห์ถาม
"ทำไมไม่รีบพามาล่ะ"
"เพราะตอนนั้นผมทำไม่ได้" เสียงของแฮร์รี่เหมือนกันกำลังจะร้องไห้ "ไม่มีวิธีรักษาเหรอครับ"
หมอมองเด็กหนุ่ม และไม่นานก็พูดขึ้นอย่างแผ่วเบา
"ยาพิษชนิดนี้มีฤทธิ์ทำลายระบบร่างกาย ถ้าใช้ในปริมาณที่ถูกต้องจะเป็นอัมพาตและตายทันที แต่ถ้าใช้น้อยๆ ก็จะค่อยๆ ออกฤทธิ์ช้าๆ................ แรกจะแค่แสบเนื้อแสบตัว จากนั้นก็จะทำรายส่วนต่างๆ ของร่างกาย............. ทำให้รับอาหารไม่ได้ ขับถ่ายไม่ได้ จากนั้นก็จะเริ่มทำลายอวัยวะไปทีล่ะส่วน ในที่สุดก็จะเสียขาไป แล้วก็จะตาบอด...........ระบบเสียงจะเสียหาย............ หูไม่ได้ยิน............... แล้วร่างกายก็จะขยับไม่ได้ ในที่สุดปอดและหัวใจก็จะหยุดทำงาน"
"แล้วตอนนี้............... อาจารย์จะเป็นยังไง" เดรโกกระซิบเบาๆ
"เค้าจะสูญเสียความสามารถที่จะพูด................"
"แล้วจากนั้น"
"3 วันถัดมาหูจะไม่ได้ยิน.............. และอีก 2 วันเค้าจะขยับตัวไม่ได้"
******************************************
"แฮร์รี่"
เฮอร์ไมโอนี่เดินมาใกล้พร้อมกับสะกิดเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจถามอีกครั้ง
"แฮร์รี่............ ขอคุยเรื่องหนึ่งด้วยได้มั้ย"
"ทำไม................" แฮร์รี่กระซิบอย่างสับสน "ชั้นควรจะสะใจสิ............ แต่ทำไมน้ำตามันถึงไหลไม่หยุดแบบนี้นะ"
"ดีแล้วล่ะ............ เพราะว่าถ้าตอนนี้เธอสะใจล่ะก็ ถ้าเธอเห็นมันเธอคงบ้าไปแน่ๆ"
เฮอร์ไมโอนี่ส่งแหวนแก้วเจียระนัยให้แฮร์รี่ และเด็กหนุ่มก็รับมันไปดูอย่างตื่นตะลึง
"นี่มัน................."
"ศาสตราจารย์มักกอนนากัลเล่าว่า วันที่แม่เธอแต่งงาน ท่านสวมแหวนวงนี้ สวมจนกระทั้งสเนปไปที่งาน ตอนนั้นแหละที่เธอถอดมันคืนให้เค้าแล้วบอกว่า.............. ขอโทษนะ"
"ทำไมมันมาอยู่ที่เธอ" เสียงของแฮร์รี่แห้งจัด
"ศาสตราจารย์มักกอนนากัลเจอมันตอนที่รื้อห้องสเนป ชั้นเลยขอมา"
"เค้าเก็บมันไว้ตลอดเลยเหรอ" แฮร์รี่อ้าปากค้าง
"ในห้องเค้ามีน้ำมันกลิ่นดอกลิลี่และที่แจกันข้างเตียงก็มือดอกลิลี่ที่เหี่ยวแล้วด้วย ลงตัวพอดีเลยแฮร์รี่ นี่แหละ เหตุผลที่ดัมเบิลดอร์เชื่อใจสเนป............ ดัมเบิลดอร์เชื่อในความรัก เค้ารู้ว่าสเนปรักแม่ของเธอ เพราะงั้น เค้าจึงปกป้องเธอมาตลอด ลงตัวพอดี"
แฮร์รี่กุมหน้าผากตัวเอง............... เค้านะเองคือเจ้าของตาสีเขียวในบทเพลง ชื่อของเค้าคือคำสัญญาระหว่างเซเวอรัส กับ ลิลี่ ว่าถ้ามีลูกด้วยกัน เด็กผู้ชายจะชื่อนี้............ ทำไมเค้าโง่แบบนี้นะ
เค้าคิดมาตลอดว่าเซเวอรัสทำให้เค้าทรมานมาตลอดหลายปี แต่เค้าไม่เคยรู้หรือสนใจเลย......... ว่าเซเวอรัสทรมานขนาดไหนที่เห็นเค้า
ทำไม................ ทำไมไม่บอกเค้าล่ะ ทำไมต้องทำให้เค้าเข้าใจผิดอยู่เรื่อย
ร่างสูงลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ห้องผู้ป่วยทั้งน้ำตา เค้ามีเรื่องที่จะคุยกับคนที่เค้าเคยเกลียดที่สุดมากเหลือเกิน เค้าอยากถามว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเซเวอรัสรู้สึกยังไงกับเค้ากันแน่ ทำไมต้องปกป้องเค้า เฝ้าจับตาดูเค้า คอยหาเรื่องให้ได้เจอหน้าเค้าและให้เค้ามองตอบกลับไปอย่างโกรธแค้นเสมอ
เพราะเค้าคือตัวแทนของลิลี่ใช่มั้ย............. เซเวอรัรู้สึกผิด ถึงพยายามทำตัวให้เค้าเกลียด เพื่อที่จะได้ถูกตาของลิลี่มองอย่างเกลียดชัง
ไม่ได้ฆ่าดัมเบิลดอร์เพราะเป็นพวกของโวลเดอร์มอร์ใช่มั้ย แต่ฆ่าเพราะปฏิญาณไม่คืนคำ.........
เซเวอรัสแค่รักษาชีวิตของตัวเอง การที่เค้าไม่กล้าหาญพอที่จะตายแทนใครมันไม่ใช่ความผิด..........
เซเวอรัสไม่ได้ต้องการให้ซีเรียสตาย และยุแหย่เท่านั้นเอง เค้าสิ.... เค้าสิทำให้ซีเรียสตาย............
เซเวอรัสไม่ได้เป็นต้นเหตุให้พ่อแม่เค้าตาย หางหนอนต่างหากที่ผิด เซเวอรัสแค่ได้ยินคำพยากรณ์เท่าน้นเอง..............
เซเวอรัสรักแม่เค้าใช่มั้ย...............................
***************************************************
แฮร์รี่เปิดประตูเข้าไปในห้องผู้ป่วย ตาของเซวอรัสยังคงมองออกไปไกลลิบ จนทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดและเศร้าสร้อยของอีกฝ่าย ทั้งๆ ที่มีเรื่องมากมายที่อยากจะถาม แต่สิ่งที่หลุดออกมากลับมีแค่............
"เซ.........................."
..............คงจะพอใจสินะ..................... ไม่มีเสียงใดลอดจากลำคอ มีแต่ริมฝีปากที่ขยับเป็นคำพูดเท่านั้น แฮร์รี่พูดช้าๆ
"ไม่ได้พอใจหรอก ศาสตราจารย์"
...............คงเห็นว่าชั้นทรมานไม่พอสินะ..............
"ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น" แฮร์รี่พูดทั้งน้ำตา
............เมื่อไหร่เธอจะยกโทษให้ชั้นเสียที..........
"ผมไม่ต้องการให้คุณไปจากผม" ทำไม.............. แค่บอกว่าผมสิที่ต้องขอโทษคุณ........... แค่นี่เอง ทำไมมันพูดไม่ออก
.............นั้นสิ ชั้นทำให้เธอแค้นขนาดนั้น..............
"เปล่า................" ผมต่างหากที่ไม่เข้าใจอะไรเลย
............ไม่ต้องยกโทษให้ก็ได้ ถ้าเธอลำบากใจ..................
สิ้นคำเซเวอรัสน้ำตาไหลออกมา ดวงตาที่ไร้ความสามารถในการมองเห็นฉายความเศร้าที่ลึกล้ำ ตอนนั้นเองที่แฮร์รี่รู้สึกโดดเดี่ยวและพ่ายแพ้ ทรุดร่างลงแล้วร้องไห้เงียบๆ
นานแค่ไหนแล้วที่ยอมเป็นนกน้อยในกรง...........
และกล้ำกลืนความเจ็บช้ำไว้ภายในใจ..............
ไม่อาจบอกเธอได้ว่ารักเธอมากเพียงใด................
เพราะกลัวใจที่ขุ่นแค้นของเธอจะเหยียบย้ำมัน...........................
นกสีขาวสุดท้ายก็ไม่อาจโผบิน........................
เฝ้าสกัดกลั้นน้ำตามิให้ไหลรินและล้นหลั่ง................
ขาก็ไร้เรี่ยวแรงเฉกเช่นหัวที่ไร้พลัง....................
คอยแต่วันที่ความตายจะคืบคลานเข้ามา..........................
ความคิดเห็น