ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [fic Harry Potter]กรง(ฉบับดั้งเดิม/วาย)

    ลำดับตอนที่ #13 : แสงสว่างดับวูบ(-_-)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.51K
      41
      21 ต.ค. 64

    “ผมเคยคิดว่าคุณเป็นคนน่ารังเกียจ  ชั่วร้าย  หยิ่งยโส  และไม่มีความเห็นอกเห็นใจ  ผมขอโทษที่คิดแบบนั้น  ผมยอมรับว่าผมเข้าใจผิดไปเอง  ความจริงแล้ว  คุณอ่อนโยนและเป็นผู้ชายที่ใจดีมากๆ”

    ไม่มีคำตอบจากร่างบาง  แฮร์รี่ตัดสินใจพูดต่อไป  เผื่ออีกฝ่ายจะสนใจฟังบ้าง

    “ทั้งๆ ที่คุณเป็นคนที่อบอุ่นมากขนาดนี้  แต่ผมกลับตัดสินคุณแค่ภายนอก”

    เซเวอรัส  ยังคงเงียบ  แฮร์รี่จึงตัดสินใจงัดไม้ตายออกมาใช้

    “ผมยอมรับว่าผมให้อภัยคุณไม่ได้  แต่  นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ผมจะไม่ยอมทำดีกับคุณ  ผมยอมรับว่าจนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่ชอบเดรโก  แต่  เมื่อเวลาผ่านไป  ความรู้สึกที่ไม่ดีน่าจะหายไปและเป็นเพื่อนกันได้อย่างไม่ละคายใจอีก” 

    นาทีนั้นเองที่ดวงตาคมจัดของเซเวอรัสเบิกกว้าง  และแฮร์รี่ก็รู้สึกดีขึ้นอย่างบอกไม่ถูก 

    “คุณเองก็เหมือนกัน  ซักวันเราน่าจะเป็นเพื่อนกันได้อย่างไม่ระคายใจอีกแล้ว  ไม่ว่าจะนานแค่ไหนผมก็จะรอ  แล้ววันนั้น  เราจะไปดูฤดูใบไม้ผลิด้วยกัน  ตกลงมั้ย”  

    นานมากกว่าจะตอบรับ “ก็ได้”

    แฮร์รี่ยิ้ม  ด้วยความสบายใจยิ่งกว่าที่เคยรู้สึกมาในชีวิต  นี่ถ้าการปล่อยวางทำให้รู้สึกดีได้ขนาดนี้  การให้อภัยคงทำให้เค้าเหมือนได้ขึ้นสวรรค์ทีเดียว “รู้มั้ย.......... เวลาที่ผมคิดถึงซีเรียส  ไม่เคยมีใครทำให้ผมสบายใจได้เท่ากับคุณเลย”

    เซเวอรัส  สเนปยื่นแผนผังความรู้ให้ “เสร็จแล้ว  รีบไปเถอะ  เดี๋ยวสายนะ”

    แฮร์รี่ยิ้ม  เป็นรอยยิ้มที่แจ่มใสที่สุดนับตั้งแต่เกิดมา


    **********************************************

     

    “ศาสตราจารย์ครับ  ผมรบกวนหน่อยนะครับ”

    “ได้สิพ่อหนุ่ม”

    แฮร์รี่เดินเข้ามาพร้อมตำรายาของเจ้าชายเลือดผสม  แล้วกางหนังสือออกให้สลักฮอร์นพิจารณายาพิษที่เขียนเจ้าชายคิดขึ้นเอง  แล้วเอายาพิษที่เค้าใช้กับเซเวอรัสในวันนั้นออกมาให้เปรียบเทียบ  โชคดีที่เค้าเก็บมันไว้  เพราะความคิดที่จะใช้มันซ้ำถ้าเซเวอรัสไม่ตาย

    "ตำรายานี่มัน!!!

    "ศาสตราจารย์สลักฮอนครับ ไม่มีวิธีรักษาเหรอครับ" 

    "ไอ้มีน่ะมี แต่มันไม่ร้อยเปอร์เซนต์หรอกนะ ว่าแต่สเนป............. ทำไมคิดยาอันตรายแบบนี้ขึ้นมาได้นะ" 

    "แล้วถ้าคนโดนยาเดินไม่ได้ เค้าจะกลับมาเดินได้มั้ยครับ" แฮร์รี่ถาม 

    "มันมีโอกาสหาย 20% แต่ถ้าตาบอดเมื่อไหร่ก็เป็นอันจบนะ เรื่องเดินนี้ น่าจะขึ้นอยู่กับการทำกายภาพบำบัดเเล้วล่ะ" 

    20%... แฮร์รี่พยักหน้า....................ใช่ ถึงจะแค่ 20% เค้าก็จะลองดู แม้มันจะมีโอกาสน้อย แต่ถ้าอีกฝ่ายตายเค้าคงไม่อาจยกโทษให้ตัวเองได้ตลอดชีวิต

     

     

     

     

    “นี่มันอะไรกันค่ะศาสตราจารย์”

    “เป็นของที่ได้จากห้องเก่าของสเนปน่ะ” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลบอกเฮอร์ไมโอนี่ “ไม่คิดว่าเค้าจะเก็บเอาไว้นานขนาดนี้น่ะ”

    เฮอร์ไมโอนี่รับของทีว่ามาพิจารณาดู  แหวนที่ทำจากแก้วเจียรนัยใส 2 วง  ด้วยความรู้สึกสนเท่  ที่เห็นว่าหนึ่งในสองวงสลักคำว่า เซเวอรัส ให้ ลิลี่

    “หนูขอได้มั้ยคะ”

    “จะเอาไปทำอะไร”

    “คือหนูคิดว่ามันสำคัญมากน่ะค่ะ”

    “งั้นก็ได้”

    “ขอบคุณค่ะ” เธอรีบออกไปตามหาแฮร์รี่ทันที  เพราะเธอคิดว่านี่เป็นสิ่งที่แฮร์รี่ต้องดู

    ทว่า................ แฮร์รี่ไม่ได้อยู่ที่ฮอกวอร์ตเสียแล้ว........................


    *********************************************************

     

    แฮร์รี่ผลุดลุกขึ้น เมื่อได้ยินเสียงครวญครางอย่างทรมานของร่างบางที่เคียงข้าง เซเวอรัสกอดร่างผอมของตนอย่างทรมานก่อนจะไอออกมาเป็นชุดๆ และในที่สุดเลือดก็ถูกคายออกมาจากปาก ดวงตาสีดำเบิกกว้าง หายใจถี่รัวเหมือนคนกำลังช๊อก

    "เซเวอรัส!!!!!!!!!" เด็กหนุ่มประคองร่างผอมให้ขึ้นมา  ก่อนที่จะกระซิบที่ข้างหูเบาๆ "ใช่........ ไม่เป็นไร ผมอยู่นี้นะครับ ผมจะดูแลคุณเอง"

    คืนที่เลวร้ายผ่านไปช้าๆ และเนิบนาบ จนในที่สุดการหายใจก็อยู่ในภาวะปกติ เซเวอรัสสงบลงแล้ว

    แฮร์รี่ปล่อยให้คนป่วยอาบน้ำตามลำพังขณะที่เจ้าตัวจัดการเก็บกวาดกองเลือด ก่อนจะอุ้มเอาเซเวอรัสมาจับเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็กรอกยา

    "คุณเป็นอะไรหรือเปล่า"

    "ปวดหัว................."

    "นอนอีกหน่อยก็ได้" แฮร์รี่กดร่างบางลงอีกครั้ง "เมื่อคืนนี้คุณก็ไม่ได้นอนเท่าไหร่หรอก"

    "ขอบคุณ"

    "ผมจะกลับช้า แต่น่าจะกลับมาพร้อมข่าวดี"

    แฮร์รี่ออกไปแล้ว.............. เซเวอรัสยกมือขึ้นกุมศีรษะ รู้สึกว่ามองอะไรก็พร่ามัวไปหมด ร่างบางพยายามคลานลงจากเตียงอย่างยากลำบาก จนมือไปปัดเอาแก้วใส่ยาตกลงมาแตกกระจาย พร้อมกับร่างทั้งร่างที่หล่นลงมากับพื้น   เลือดที่มือไหลริน แต่กลับมองไม่เห็นว่าแผลอยู่ตรงไหน  นัยน์ตาตอนนี้มองอะไรก็มัวไปหมด เซเวอรัสกรีดร้องเมื่อความปวดหัวปราดพุ่ง ปวดจนหัวแทบจะระเบิด

    และเมื่อความเจ็บปวดจางลง เซเวอรัสก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง เพื่อเผชิญหน้ากับเรื่องที่ทำให้อากาศมากมายหายไปจากปอด

    ตอนนี้.......... ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มืดไปหมด!!!!!!!! 


    *****************************************************

     

    แฮร์รี่วิ่งกับมาอย่างร่าเริง เมื่อตอนนี้เค้าได้หนทางที่จะทำให้เซเวอรัสมีชีวิตอยู่มาไว้ในมือแล้ว  แต่เด็กหนุ่มก็ต้องหยุดสะอึกแค่หน้าประตูห้อง เมื่อเห็นเซเวอรัสนั่งอยู่บนพื้น และที่มือก็มีแต่บาดแผล เศษแก้วเลื่อนกลาดอยู่เต็มพื้น และร่างผอมก็นั่งตรงนั้น ปล่อยให้เศษแก้วทิ้มแทงตนเอง และน้ำตานองหน้า เลือดที่เปื้อนอยู่ทำให้รู้ว่าคนๆ นี้นั่งอยู่ที่นี่นานแค่ไหน

    "ตกเตียงเหรอ" แฮร์รี่กระซิบถามอย่างเป็นห่วงพลาจัดการเก็บกวาดด้วยไม้กายสิทธิ์ เดินเข้าไปหาพลางวางขวดยาแก้พิษลงที่ตู้ข้างเตียง "คุณต้องรีบทำแผล เพราะเลือดมันออกมากเกินไปแล้ว มา... ผมจะช่วย--"

    แต่ทุกอย่างกลับทำให้แฮร์รี่ต้องช๊อกสุดขีด เมื่อเซเวอรัสยกเมือขึ้นมา 'คลำ' หาตัวเค้า

    เมื่อไหร่ที่ตาบอด............. ก็แปลว่า............ หมดทางรักษา................

    "ไม่จริง............. เซเวอรัส อย่ามาล้อเล่นนะ ผมไม่สนุกหรอกนะ แบบนี้น่ะ"

    "ล้อเล่น.................. ใครกันที่ต้องพูดแบบนี้" เซเวอรัสพูดทั้งน้ำตา เสียงของเค้าสั่นสะท้าน "เธอก็ต้องการแบบนี้อยู่แล้ว สาสมแล้วนี่แฮร์รี่ ยังต้องการอะไรอีก"

    "..........คุณพูดอะไร" แฮร์รี่ถามเสียงแหบ

    "ต้องการให้ชั้นตายอย่างทรมานไม่ใช่เหรอ" น้ำตาหล่นเผาะลงกับมือบางๆ ที่ชุ่มเลือด "ชั้นอยากจะบอกเธอว่า ใช่ ชั้นทรมาน ทรมานมาก............ เพราะงั้น"

    "คุณบ้าไปแล้วรึไง" แฮร์รี่อุ้มเซเวอรัสขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน แต่ร่างผอมหนังหุ้มกระดูกปัดป้อง  ปัดป้องอย่างจนตรอก

    ..........................ถ้าแค้นชั้นมาก ถ้าแค้นชั้นมากก็............... 

    "ฆ่าชั้นซะทีสิแฮร์รี่"

    "หุบปาก อยู่เฉยๆ" แฮร์รี่พยายามควบคุมตนเองไม่ให้สั่น เซเวอรัสตาบอดเสียแล้ว ตอนนี้เค้ามองไม่เห็นหัวใจของแฮร์รี่อีกแล้วแม้จะกำลังสบตาอยู่ก็ตามที "ผมจะทำแผลให้"

    "ไม่!!!! พอที!!!!พอได้แล้ว!!!" เซเวอรัสพยายามตะกายหนีจากมือเค้า แฮร์รี่รู้สึกใจหายวูบเหมือนหล่นจากที่สูง "ไม่ต้องมาแกล้งสงสารชั้นอีกแล้ว เธอคงสะใจมากสิ ที่เห็นชั้นทรมาน พอที"

    "เซ.........."

    "ทำไม.......... ทำไมไม่ฆ่าชั้นซักที ทำไมต้องต้อนชั้นให้จนมุมขนาดนี้ด้วย"

    เซเวอรัสกำลังร้องไห้ และมันก็ทำให้แฮร์รี่พลอยร้องไห้ไปด้วย แต่ไม่ใช่เพราะเสียใจที่ตระหนักได้ว่า อาจจะหมดทางรักษา หากเป็นตาที่มืดบอดทำให้เซเวอรัสไม่สามารถมองเห็นและพินิจใจเค้าได้อีกแล้วต่างหาก แม้ว่าจะอยากทำก็ตาม

    เซเวอรัสไม่มีวันที่จะเห็นความจริงในใจของเค้าอีกแล้ว ในวันที่เค้ามีความรู้สึกดีๆ ให้อย่างเต็มเปรี่ยมและจริงใจ
     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×