คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : หลังตื่นจากฝัน(-_-)
"ฟังนะเจมส์........... ชั้นจะให้ปีเตอร์เป็นผู้รักษาความลับของพวกนาย"
"ซีเรียส!!!!!!!!"
"ถ้าเป็นปีเตอร์ พวกนายจะปลอดภัย เพราะพวกมันต้องคิดว่าชั้นรักษาความลับ และมันจะตามล่าชั้น แต่ปีเตอร์จะถูกมองข้าม และความลับจะตายไปพร้อมกับชั้น"
"นี่นาย............. สงสัยรีมัสเหรอ" เจมส์กระซิบอย่างไม่เชื่อ
"มั่นใจเลยล่ะ นายไม่เห็นท่าทีตอนที่หมอนั่นรู้เรื่องดัมเบิลดอร์ได้รับข่าวโดยตรงจากผู้เสพความตายเหรอ" ซีเรียสพูด เจมส์ก้มหน้าลงต่ำ รู้สึกผิดหวังในตัวรีมัส
"แล้วเราไม่มีเวลาอีกแล้ว นายกับลิลี่และแฮร์รี่ต้องไปซ่อน"
"ได้........... แต่ ขอชั้นไปพบกับหมอนั่นก่อนนะ"
"คนที่เสี่ยงตายส่งข่าวให้นายน่ะเหรอ หมอนั่นเป็นคนดีจริงๆ นะ"
"ขอให้พูดแบบนั้นเมื่อเค้าออกจากโรงพยาบาลแล้วกัน"
**********************************
เจมส์นั่งที่ข้างๆ เตียงที่เซเวอรัสกำลังหลับสนิทอยู่ เฝ้ามองลิลี่ที่ค่อยๆ เช็ดตัวให้อย่างอ่อนโยน แล้วในที่สุดก็เอื้อมมือไปลูบหัวเบาๆ
"เซเวอรัส........ สิ่งที่นายทำเพื่อพวกเรา เราจะไม่มีวันลืมเลย เพราะฉะนั้นเพื่อตอบแทนทุกสิ่งที่นายทำ ชั้นสัญญาว่าจะปกป้องลิลี่ให้สุดความสามารถ และ.... ชั้นมีบางอย่างจะบอกนาย แต่............ เพื่อยืนยันว่าเราจะปลอดภัย ชั้นจะบอกนายเมื่อชั้นกลับมา นายต้อง............ รอชั้นนะ"
....................ชั้นจะบอกนายว่าชั้นรักนาย เหมือนที่แม่ชั้นรักแม่นาย.................
ลิลี่ก้มลงจูบที่ริมฝีปากบางของเซเวอรัสช้าๆ นิ่มนวล และกระซิบที่ข้างหูเค้าเบาๆ ว่า "ชั้นรักเธอ............. รักเธอ สุดหัวใจที่มี"
ร่างทั้งสองเดินออกไป.................... แต่หันกลับมามองเป็นระยะ ลิลี่ไม่รู้หรอกว่า คำพูดนั้นซึมซาบเข้าไปในหัวใจของเซเวอรัสมากเพียงใด
.............................................................................................
.................................................................
.......................................
เท้าที่บอบบางและอ่อนนุ่มย่ำไปบนพื้นที่ชื้นแฉะช้าๆ ดวงตาสีดำสนิทเบิกกว้าง เมื่อรู้สึกเหมือนตนจะไม่สามารถยืนอยู่บนพื้นได้อีกแล้ว ร่างทั้งร่างลมลงสู่พื้นดิน ก่อนจะพบว่าตัวเองอยู่ในน้ำ
อึดอัดทรมานจนหายใจไม่ได้................. ร่างผอมที่เปล่าเปลือยดิ้นทุรนทุราย ในหัว ภาพแห่งอดีตแจ่มชัดมาก เป็นภาพที่เค้าไม่อยากคิดไม่อยากจำ เค้าด่าลิลี่ว่าเลือดสีโคลน อีกภาพ......... วิชาบิน เค้าอุส่าทำให้ไม้กวาดลอยขึ้นฟ้าได้ แต่มันไม่เอาเจ้าของขึ้นไปด้วย และตอนที่เค้าพยายามปืนขึ้นไม้กวาด ลิลี่เผลอหัวเราะออกมากจนเค้าตกไม้กวาดเพราะน้อยใจและอับอาย แต่แล้วก็เธออีกเหมือนกันที่สอนเค้าจนขี่ไม้กวาดได้
แล้วจู่ๆ เซเวอรัสก็ขึ้นจากน้ำได้สำเร็จ แต่เค้ากลับอยู่ที่สวน แล้วชุดที่สวมก็เป็นชุดพ่อมดสีดำ เค้าเห็นเจมส์ พอตเตอร์ เห็นแฮร์รี่นั่งอย่างอ้างว้างบนพื้น และลิลี่
ท่ามกลางสภาพที่น่าจะอบอุ่น.......... ร่างผอมสั่นสะท้านด้วยความเหน็บหนาว ลิลี่ก้าวออกมาพร้อมจูบที่ปากของเค้าเบาๆ
"เธอจะต้องอยู่................ เพราะเธอรักแรกของชั้น"
"เธอจะต้องอยู่............. เพราะชีวิตของเธอจะช่วยลูกชายของชั้น"
"เธอจะต้องอยู่............. เพราะเธอคนที่แสนสำคัญของชั้น"
ลิลี่ก้มหน้า เด็กหนุ่มสั่นสะท้านเมื่อเห็นน้ำตาของเธอ ลิลี่พูดอีกครั้ง "เพราะชั้นรักเธอ และต้องการให้คนที่ชั้นรักที่สุด 2 คนมีชีวิตอยู่ต่อไป เธอ......... จะปกป้องแฮร์รี่เพื่อชั้นมั้ย"
เซเวอรัสหันไปยังเด็กทารก เจ้าหนูมองเค้าอย่างอ้างว้าง รอยแผลสดๆ รูดสายฟ้าบนหน้าผากทำให้คิดถึงแมวดำอัปลักษณ์ขึ้นมาชัดแจ๋ว
.....................แฮร์รี่ ลูกของเค้ากับลิลี่.......................
"ผมจะทำ" เซเวอรัสกระซิบ
"ชั้นเชื่อเธอ............. เพราะเธอคือโลกของชั้น และชั้นอยากให้แฮร์รี่มีชีวิตอยู่โดยได้รับการปกป้องจากเธอ" ลิลี่จูบเค้าอีกครั้งอย่างโหยหา "พาแกไปจากที่นี่เถอะ"
ไม่รู้เพราะอะไร........ เซเวอรัสเดินเข้าไปอุ้มทารกน้อยอย่างว่าง่าย แล้วเดินจากคนที่เค้ารักไปโดยไม่หันกลับมามอง และตอนนั้นเองที่เจมส์พูดขึ้น "ขอโทษนะเซเวอรัส ขอโทษที่ทำร้ายนาย"
***************************************
"เซเวอรัส............ เซเวอรัส............"
เปลือกตาบางเปิดออก เซเวอรัส สเนปลืมตาช้า แล้วกระซิบเสียงแหบแห้ง "ท่าน อาจารย์ใหญ่?"
"ขอบคุณพระเจ้า" ดัมเบิลดอร์ลูบหัวเค้าทั้งน้ำตานองหน้า "เธอดูทรมานมากเมื่อคืนนี้ ชั้นคิดว่าเธอจะไม่รอดแล้วซะอีก ถ้าเธอเป็นอะไรไป 'อีกคน' ชั้นคงไม่อาจจะยกโทษให้ตัวเองได้อีกแล้วตลอดชีวิต"
"ลิลี่..................... อยู่ใหนครับ"
ดัมเบิลดอร์นิ่งสนิทเหมือนถูกสาป ก่อนจะตอบอย่างแหบแห้ง "ให้เธอหายก่อน แล้วชั้นจะพาไปพบพวกเค้า"
"ผมหลับไปนานแค่ใหน"
"3 วัน เซเวอรัส อ้อ.............. วันนี้..... สุขสันต์วัลฮัลโลวีน"
ดัมเบิลดอร์ ออกจากห้องไปแล้วปิดประตู ก่อนจะพิงกำแพงอย่างเหนื่อยล้า เมื่อราวตี 3 เค้าได้รับข่าวที่ดีและร้ายที่สุดจากแฮกริด และตอนนี้เค้าไม่พร้อมจะบอกเซเวอรัส เพราะไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มจะทำหน้าอย่างไร หากรู้ว่าลิลี่ตายแล้ว
*********************************
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา อัลบัส ดัมเบิลดอร์ก็มารับตัวเซเวอรัสกลับไปพักฟื้นที่โรงเรียน เพราะไม่อยากให้คนในกระทรวงเวทย์มนตร์รบกวนอาจารย์หนุ่มมาก เซเวอรัสยังเทียวถามถึงพวกลิลี่อยู่ และนั่นก็ทำให้ชายชราตัดสินใจทำบางสิ่ง
ร่างที่บอบบางนี้ยังไม่หายเจ็บ........... เพราะฉะนั้นจิตใจควรจะเจ็บด้วยหรือ...................................
ไม่ใช่........ แต่เพราะรัก เพราะไว้ใจต่างหาก จึงต้องบอก...............
ถ้าบอกตอนนี้ เด็กหนุ่มจะเจ็บมาก แต่จะทำใจได้ในที่สุด..............
แต่ยืดเยื้อเกินไป........... อาจจะไม่มีวันทำใจได้................
เซเวอรัสนิ่งสนิท เมื่อดัมเบิลดอร์พามาที่สุสาน ทั้งๆ ที่บอกว่าจะพามาพบครอบครัวพอตเตอร์ แต่กลับมาที่แบบนี้ ดัมเบิลดอร์จับข้อมือเล็กๆ ของอาจารย์หนุ่มไว้ ก่อนจะก้มลงมองร่างที่สูงแค่ระดับไหล่ของอาจารย์ประจำวิชาปรุงยา
"ลิลี่กับเจมส์ถูกฝังที่นี่ พวกเค้าตายมาได้เกือบเดือนแล้ว ใช่......... เค้าตายก่อนที่เธอจะฟื้นขึ้นมา เซเวอรัส พวกเค้าก่อนเธอจะฟื้นจากอาการโคม่าแค่ 1 ชั่วโมงเท่านั้นเอง"
เซเวอรัสรู้สึกเหมือนอากาศมากมายได้หายไปจากปอด และสมองก็คลื่นแห่งความสับสนซัดเข้ามาในหัว ร่างผอมเงยหน้าขึ้นมองดัมเบิลดอร์ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบห้าวกว่าปกติ
"ท่าน................ โกหกผม........... ใช่มั้ย"
ดัมเบิลดอร์ดึงร่างผอมเข้ามากอด เพื่อปลอบโยนเค้า ยืนยันสิ่งที่พูดออกไป และจูงมือผอมๆ ให้เดินไปหาลิลี่ที่หน้าหลุมศพของเธอ เซเวอรัสเดินราวกับคนตาย และยาก................
..............ยากเหลือเกินที่จะรับรู้เรื่องพวกนี้..................
แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างมากมายราวกับเขื่อนแตก ไม่มีการกรีดร้อง ไม่มีเสียงสะอื้นไห้ มีแต่น้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย น้ำตาที่อาจจะไหลเป็นครั้งสุดท้าย อย่างน้อยก็ในความรู้สึกของดัมเบิลดอร์
ตอนนั้นเองที่เซเวอรัสรู้สึกว่าตนเองไม่มีที่ยืนอีกต่อไปแล้ว...................
ไม่มีแสงสว่างอีกแล้ว มีแต่ความเงียบ มืด และอ้างว้าง...............
ไม่มีใครต้องการเค้าอย่างแท้จริงอีกแล้ว...............
ไม่มีใครที่รักและจะให้อภัยในความผิดทุกอย่างอีกต่อไป...............
ไม่มี................ ไม่มี................ ไม่มี..............
ท่ามกลางโลกที่สับสน จิตใจของเด็กหนุ่มปรากฎแผลเหวะหวะ ที่รักษาเท่าไหร่ก็ไม่มีวันหาย เพราะไม่ต้องการใคร หรือ อะไรอีกต่อไปแล้ว นอกจากโลกแห่งความเงียบที่มืดมนและอ้างว้าง
เพราะเค้าเกลียดแสงสว่างใดๆ ในโลก เพราะมันตอกย้ำว่า เค้าฆ่าใครไป..............
***************************************
TBC.
ความคิดเห็น