ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    (fic HP)The World's Severus(Severus/Lily)

    ลำดับตอนที่ #34 : ทางตัน(-_-)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 563
      4
      10 ก.พ. 50

    ............รักเธอ  รักเธอมาก  รักเธอเหลือเกิน.......................

    ............อยากเข้าไปกอด แล้วบอกว่ารัก  รักมากกว่าใครในโลก............

    .........แต่มือของชั้นเปลื้นเลือดเสียแล้ว  สกปรกเกินกว่าจะให้ใครหันมามอง.............

    ไม่อยากเธอรู้  ไม่อยากให้เธอมอง  ไม่อยากให้เธอเห็นหัวใจที่ดำมืดของชั้น   แต่........... แต่ว่า.......... มีสิ่งหนึ่งที่อยากให้เธอรู้.............

    ...........คือลึกๆ ชั้นก็ยังหวัง  ว่าดวงตาสีเขียวคู่นั้นมองชั้นอย่างรักใคร่อีกครั้ง............

    ...........ไม่ว่าชั้นจะฆ่าคนมากมายแค่ไหน  ชั้นก็อยากให้เธอรับได้...........

    ..........ไม่ว่าชั้นจะน่าเกลียดน่าชังแค่ใหน  ก็อยากให้เธอบอกว่า  ทุกอย่างยังเหมือนเดิม............. และแม้ว่า............

    ..........ร่างของเธอยามตายจาก  จะเน่าสลายจนกลายเป็นซากที่น่าสะอิดสะเอียน.......

    ................ชั้นก้ยังอยากให้เธอกอดชั้นอยู่ดี.................!!!

    ....................รักเธอเหลือเกิน  ดวงจันทร์ของชั้น.............

    ...............รักเหลือเกิน  เจ้าหญิงจันทรา รัก.. รัก.. รัก...........

    .....................................................................

    .........................................

      "ศาสตราจารย์ครับ........... ศาสตราจารย์สเนป"

    เซเวอรัสลืมตาช้าๆ แล้วจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของคนตรงหน้า  เด็กหน่มอายุราวๆ 17 - 18 ปี กำลังมองเค้า  ก่อนจะฉายรอยยิ้มอย่างลึกลับ  ตามด้วยน้ำเสียงที่เงียบลึกและราบเรียบราวกับสายลม

      "ตื่นแล้วสินะครับ............ จู่ๆ คุณก็เป็นลมล้มพับตอนที่งานเลี้ยงเลิก  เราตกใจแทบตาย  นอนไม่พอเหรอ"

      "ขอโทษ............. ทำให้เธอเดือดร้อนเหรอ  คุณเคร้าช์" เซเวอรัสรับรู้ได้ว่า  ตัวเองอยู่ในห้องพยาบาล  ก็หลังจากที่ปรับสมองได้เข้าที่เข้าทาง  บาทีเมียส  เคร้าช์ พูดต่อไป

      "แย่นะครับ.......... คุณเล่นปวกเปียกตั้งแต่วันแรกแบบนี้  แล้วจะคุมนักเรียนไหวได้ยังไง  อีกอย่าง  นักเรียนส่วนหนึ่ง  รู้จักคุณในฐานะรุ่นพี่มาก่อน  แถมเป็นรุ่นพี่ที่เป็นเหยื่ออารมณ์ด้วย   ถ้าไม่แน่พอล่ะก็  ลาออกไปเถอะ  เพราะพวกเค้าจะไม่มีทางเชื่อฟังคุณหรอกศาสตราจารย์"

    เซเวอรัสรู้สึกเหมือนถูกตบหน้า  แต่เท่าที่ฟังดูมันก็จริง  ดูเหมือน............. การเป็นครูอาจจะยากกว่าการเป็นสายลับก็เป็นได้  ครูที่มีอายุระหว่าง 20 -21 อาจจะไม่ใช่เรื่องแปลก  แม้จะไม่ใช่เรื่องที่เจอบ่อยๆ ในโลกเวทย์มนตร์  แต่อาจารย์ประจำบ้านของฮอกวอตส์ที่เริ่มงานตั้งแต่อายุไม่ถึง 30 ปี ไม่เคยมีมาก่อน  เค้าเป็นคนแรกที่รับตำแหน่งอาจารย์ประจำบ้านทั้งๆ ที่อายุแค่ 21 ปี.............. นี่เป็นการตบหน้าคณาจารย์แล้วก็พวกนักเรียนอย่างไม่ต้องสงสัยแน่ๆ

    ...................พรุ่งคงจะไม่ใช่วันของเค้าเอาเสียเลยแน่นอน..................
    *****************************

    แล้วก็เป็นดังนั้น  พวกนักเรียนไม่ฟังที่อาจารย์หนุ่ม  ที่อายุห่างกันไม่กี่ปีแบบนี้  อาทิตย์แรกของเซเวอรัสไม่ดีเอาเสียเลย  ไม่เพียงแต่การเล่นบทสายลับ 2 หน้าในวันอาทิตย์เท่านั้นที่ให้เค้าเหนื่อย  แต่ที่เหนื่อยยิ่งกว่าคือการคุมพวกลิงทะโมนให้อยู่ในการควบคุม  ในวันจันทร์ เด็กหนุ่ม(ศาสตราจารย์) จึงเข้าสอน พร้อมกับวิธีการใหม่

      "หักกริฟฟินดอร์ 5 คะแนน และกรุณาเงียบ ระหว่างที่ชั้นพูด"

    ทั้งห้องมองอาจารย์วัยรุ่นที่ยืนหน้าชั้นเป็นตาเดียว  คนตรงหน้าไม่ได้สูงไปกว่านักเรียนชายทุกคนในห้องสักหน่อย  ออกจะตัวเล็กกว่าเด็กหนุ่มปี 7 ส่วนใหญ่ด้วยซ้ำไป  แต่สีหน้าที่เคร่งขรึม เอาจริง เอาจัง  ทำให้ดูออกว่า 'เอาจริง' เด็กหนุ่มที่ถูกหักคะแนนชักจะหมั่นไส้

      "ไม่ต้องมาทำชักสีหน้าใส่หรอก  นายนะมันแค่ตัวโจ๊ก---"

      "หักกริฟฟินดอร์ 20 คะแนน จากคุณแซมมัวล์"

      "นี่!!!!!!!!!! อย่าคิดว่าเอาคะแนนมาขู่ แล้วจะทำให้ชั้นกลัวนายนะ"

      "หักอีก 50 คะแนน แล้วนั่งลงซะ  ไม่งั้นจะหัก 100 คะแนน"

    เซเวอรัสไม่ได้ตะโกน  หรือ  แผดเสียงแข่งกับเด็กหนุ่มเลยสักนิด  แต่เสียงทุ่มเย็นชากับแววตาแบบนั้น  แล้วก็ชุดทีดำที่ตัดกับผิวซีดนั้นต่างหาก  ที่กำลังสร้างแรงกดดันมหาศาล  แต่แซมมัวล์ยังคงยืนนิ่ง  ก่อนจะนั่งปึงลงอย่างขัดใจ  เซเวอรัสพูดอีกครั้ง

      "หักอีก 5 คะแนน  ชั้นจะไม่ให้ใครมาทำทะลึ่งกับชั้นหรอกนะ  รู้ไว้ด้วย"

    หลังเลิกคาบเรียนวิชาปรุงยา  พวกเด็กๆ ที่ทยอยออกมาก็พากันสวดเรื่องศาสตราจารย์สเนป เป็นการใหญ่  และเซเวอรัส  สเนปก็ยังคงเดิมเนินการสอนแบบนี้เรื่อยไปจนกระทั้งสิ้นเดือนกันยายน 

    .........ศาสตราจารย์เซเวอรัส  สเนป กลายเป็นที่เกลียด-เกรงกลัว ของนักเรียนเกือบทั้งโรงเรียน...........

      "ทำได้ดีกว่าที่คิดนี่.......... ศาสตราจารย์สเนป"

    เซเวอรัสชะงัก  แล้วหันกลับไปยังที่มาของเสียง  บาทีเมียส  เคร้าช์ จูเนียร์ ยืนอยู่ตรงนั้น  ก่อนจะเดินดุ่มๆ เข้ามาหา "แต่ก็ต้องปรับปรุงบางประการ...... ประการแรก  คุณไม่ควรเป็นศตรูกับเด็กบ้านเดียวกับคุณ"

      "ถอยไป" เซเวอรัสพูดอย่างเย็นชา เมื่อเด็กหนุ่ม เคร้าช์  ผลักเค้าไปติดกำแพง "ไม่อย่างงั้น  อย่าหาว่าชั้นไม่เตือน"

      "ผมไม่ได้โง่นะ.......... ตอนปี 7 คุณ กับ เจ้าแว่นพอตเตอร์นั่นเข้าไปทำอะไรต่อมิอะไรกัน ในห้องที่ไม่มีใครตั้งหลายครั้ง........... ผมทำได้ดีกว่าพอตเตอร์แน่"

    ......................ชั้นรักเซเวอรัส....................

    ............ถ้าเธอคือโลก  ชั้นก็คือดวงจันทร์..............

    .........ไม่ว่าสุดท้าย เราจะลงเอยอย่างไร......... ชั้นจะ 'เป็นของเธอคนเดียว' ตลอดไป............ เพราะเธอคือโลกของชั้น  สำหรับชั้น.......... โลกก็คือเซเวอรัส  ถ้าไม่มีเซเวอรัส ก็เหมือนไม่มีโลก...............

    เซเวอรัสลืมตาช้าๆ ขณะที่เคร้าช์ยืนมองเค้าอย่างพินิจ  ดวงตาที่เย็นชา เริ่มมีประกายแห่งแสงสว่าง  เคร้าช์พูดขึ้นช้าๆ

      "คุณก็เป็น............... ผู้เสพความตาย   แต่กลับไม่ชอบการฆ่า และ ทำลาย"

      "แล้วเธอล่ะคุณเคร้าช์............. ชอบการฆ่ามั้ย"

      "แสงสว่างที่ฉายวูบในดวงตาของคุณคือใคร  ไม่ใช่พอตเตอร์ หรือ จอมมารแน่ๆ"

      "จอมมาร" เซเวอรัสทวนคำ "เข้าใจล่ะ......... พูดตามตรงนะเคร้าช์  เธอพึ่งครบ 19 ปี เมื่อไม่กี่วันมานี้เอง......... 1 ปี ที่เธอหายไปจากฮอกวอตส์นี่........... ไปทำงานให้จอมมารสินะ" เซเวอรัสตวัดสายตาไปยังรอยแผลเป็นที่แขนซ้าย  ที่เคร้ากำลังบีบมันอยู่"

      "นี่.................... คงไม่ได้หมายความว่า............ คุณทรยศจอมมารหรอกนะ" เคร้าช์เริ่มเสียงแข็ง "ถึงผมจะไม่เห็นความในใจของคุณ  แต่วูบหนึ่ง  แสงสว่างในตาของคุณ.......... ไม่มีทางที่จะเป็นจอมมารไปได้  คุณกำลัง 'ภักดี' ต่อใครสักคนอยู่"

      "ถ้าสงสัย......... ลองถามจอมมารดูสิ  ท่านรู้จักคนๆ นั้นดี"

      "ดูท่า............ ฟังจากที่พูดนี่............ คนนั้นไม่ใช่ดัมเบิลดอร์แน่" เคร้าช์ถอยออกจากร่างที่เล็กบางช้าๆ "ลิลี่  เอฟเวนส์  พอตเตอร์ หรือเปล่า"

      "........................คงจะยังงั้นมั้ง......................."

      "ผู้หญิงที่เป็นเมียชาวบ้าน......................"

      "ไม่เกี่ยวกับเธอ  กลับหอไปซะ"

      "อาจารย์ประจำบ้านสลิธีรีน.......... หลงรักนังลูกมักเกิ้ลเลือดสีโคลนนั่นรึ"

      "คุณเคร้าช์!!!!!!!!!!"

      "จอมมารรู้สินะ................ ประเสริฐแท้" เด็กหนุ่มยิ้มเย็น "แสดงว่า  เรื่องนี้ต้องมีอะไรพิเศษแน่"

    บาทีเมียส  เคร้าช์เดินจากไป  ทิ้งให้เซเวอรัสยืนนิ่งสนิทตรงนั้น  เด็กหนุ่ม......... อาจารย์สอนวิชาปรุงยาหนุ่ม สูดลมหายใจช้าๆ ลึก นึกถึงเสียงที่ช่วยให้เค้ามีกำลังใจสู้ชีวิตตลอดมา

      "สำหรับชั้น........ เซเวอรัสก็คือโลก  ถ้าไม่มีเซเวอรัสก็เหมือนไม่มีโลก"

    ...................ลิลี่...........................ลิลี่.....................

    .........รักเธอเหลือเกิน.........รักเธอเหลือเกิน...........

    ..............รักสุดหัวใจที่มี...............

    .............รัก................รัก............

    ............รัก.......รัก..........

    ...........รัก......รัก.......

    ..............

    .......

      "เซเวอรัส!?!?"

      "อะไรนะ"

    ลิลี่หันมามองสามี............. พักหนึ่งเธอก็ยิ้มให้เค้าอย่างอ่อนโยน "ชั้นคิดว่า ได้ยินเสียงเซเวรัสน่ะ"

      "ไปหาเค้าที่ฮอกวอตส์มั้ย"

      "..................ดีเหมือนกัน.............."

    เจมส์มองลิลี่อย่างครุ่นคิด  ในที่สุดก็ถามช้าๆ "ถ้าชั้นหย่ากับเธอ  เพื่อให้เธอไปอยู่กับเซเวอรัส  สเนป  เธอจะหย่ามั้ย"

      "อะไรของเธอ" ลิลี่มองเค้าอย่างงง

      "ถ้าเธอ............. ยังรักเข้าอยู่  ยังไงเสีย   แฮร์รี่ก็ยังเป็นลูกเราอยู่ดี  ให้เป็นลูกหมอนั่นด้วยก็ไม่เสียหายนี่"

    ลิลี่มองเจมส์อย่างประหลาดใจ  แต่เมื่อปรัปใจแล้วความรู้สึกได้  เธอก็กระโดดเข้ากอดเค้าอย่างดีใจ  เจมส์ยิ้มนิดๆ ก่อนจะพูดอีกเรื่อง "แต่......... ต้องให้ชั้นอยู่ด้วยนะ"

      "หมายความว่าไง" ลิลี่ถอนตัวออก

      "ก็............. 4 คน มีความสุขกว่า"

      "ตาบ้า" ลิลี่แลบลิ้นใส่  ก่อนจะหัวเราะอย่างร่าเริง

    ................ดวงจันเป็นของโลก...................

    ...........แล้วโลกล่ะ โลกเป็นของใคร..............?
    **********************************************
    TBC.

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×