ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    (fic HP)The World's Severus(Severus/Lily)

    ลำดับตอนที่ #32 : สายลับของดัมเบิลดอร์หรือ โวลเดอร์มอร์?(-_-)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 721
      4
      6 ก.พ. 50

    นี่คือความรัก  นี่คือความสุข........... นานแค่ไหนแล้วที่เค้าหวังวิ่งเหล่านี้................

    เจมส์  พอตเตอร์........ นายสว่างไสวมากเหลือเกินในสายตาของชั้น  แต่ว่า..............

    ยิ่งแสงมากแค่ไหน............ เงามันก็ยิ่งเข้มขึ้นด้วย.........................

    ยิ่งแสงจากตัวนายเจิดจ้า............ เงามืดของชั้นก็ยิ่งเด่นชัด...................

    ไม่มีเลย.............. ท่ามกลางแสงสว่างนี่.........ไม่มีที่ของชั้น..................

      "สเนป"

    เสียงของเจมส์  พอตเตอร์  ทำให้เด็กหนุ่มที่มีผมยาวสีดำหันมามอง  เจมส์เดินเข้ามาหาเค้าช้าๆ  ที่เบื้องหลังของเจมส์  คือลิลี่........... ผู้หญิงที่เซเวอรัสรัก  รักสุดหัวใจที่มี............ ในมือคือเด็กทารก  อายุประมาณขวบ  ตาสีเขียวเหมือนแม่ผู้ให้กำเนิด  ที่กำลังอุ้มเค้าไว้......................

      "ต้องการอะไรอีกล่ะ.......... พอตเตอร์" ขอบคุณ ที่มืดเกินกว่าจะเห็นความเจ็บปวดในดวงตาของเค้า  ผู้ที่ซ่อนอยู่ในความมืด

      "ออกมาทำไมใส่รองเท้า  ที่สำคัญ  ลิลี่อุส่าทำซุปมันฝรั่งซะสุดฝีมือ"

      "ชั้นไม่อยาก............ ขัดขวางความสุดของพวกนาย  ไปซะเถอะ"

      "สเนป................" เจมส์ชักอ่อนใจ "นายคิดจะไปไหน  ไปหาเจ้านายที่ฆ่าเพื่อนผู้เสพความตายของนายน่ะเหรอ  ไม่เอาน่า"

      "ชั้น............... ไม่เหมาะกับแสงสว่างหรอก" เสียงของเซเวอรัสสั่งเครือ

    เจมส์เดินเข้ามาใกล้ๆ เพื่อจะจับแขนของเค้าไว้  ทำไม......... เราไม่รู้จักกันแบบนี้นะ  ก่อนที่เราจะกลายเป็นศัตรูแบบนี้................. เจมส์  พอตเตอร์พูดช้าๆ

      "นายเป็นคนที่น่าสงสาร........ ชั้นเสียใจ  ที่ไม่ปฏิบัติกับนายให้ดีกว่านี้  และชั้น  ชั้นปล่อยนายไว้อย่างงี้ไม่ได้หรอก  กลับเข้าไปข้างในเถอะ  วันนี้วันเกิดของแฮร์รี่  และชั้นคิดว่า.......... จะดีกว่า  ถ้าคนที่จะอวยพรให้เค้า  คือคนที่ช่วยชีวิตเค้าไว้"

    ลิลี่แย่งเค้กจากมือของแฮร์รี่ มายื่นให้เซเวอรัส  เจ้าหนูร้องไห้จ้าที่แม่แย่งเค้กของตน  เซเวอรัสรับมาอย่างรอรี  แล้วก็ชิมนิดๆ ที่ขอบ  ก่อนจะกระซิบเบาๆ "ขอบใจนะ...........  แฮร์รี่ เค้กวันเกิดของเธออร่อยมากเลย"

    แม้เค้าจะไม่เหมาะกับแสงสว่าง  แต่ถ้าอยู่ท่ามกลางคนพวกนี้  เค้าอาจจะสามารถเดินอยู่ในโลกสีขาวได้สักวัน  เพราะฉะนั้น................... เค้าควรยุติความแค้น.................... ยุติมันเสียที

    เจมส์เดินออกมารับอากาศบริสุทธิ์ของยามเช้า  เพียงเพื่อจะพบว่าเซเวอรัส  สเนปยืนอยู่ตรงนั้น............ ร่างบางในชุดแบบมักเกิ้ลที่ใหญ่เกินตัวทำให้เจมส์อมยิ้ม  และเจ้าก้อนเมือกตรงหน้าเค้าก็ยิ้มตอบ

      "ชั้นอยากจะรองชกกับนายดู"

    รอยยิ้มของเจมส์เจื่อนลง "หมายความว่าไง"

      "ชั้นไม่เคยที่จะยอมรับสักครั้งว่าแพ้นาย  ก็เล่น 4 รุม 1 นี่" เซเวอรัสโยนไม้กายสิทธิ์ลงพื้น "และชั้นก็รู้ว่านายไม่เคยเอาจริง  นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ชั้นให้อภัยนายไม่ได้"

      "ถ้าไม่ออมมือ เดี๋ยวก็ร้องไห้ขี้มูกโป่งกันพอดี"

      "ไม่ร้องหรอก" เซเวอรัสตอบ "เพราะตอนนี้............ ชั้นอยากมีรอยเขียวช้ำเป็นอย่างยิ่งเลย.............. มาสิ.......... พอตเตอร์"

    บางทีเค้าอาจจะเป็นพวกมาโซคิสก็ได้......... ไม่งั้นคงไม่ทนอยู่กับพ่อมาได้จนป่านนี้  แต่ก็ชั่งเถอะ......... เซเวอรัสกระซิบ  หลังจากนอนนิ่งอยู่กับพื้นมาได้พักใหญ่  หมัดของเจมส์ทำให้เค้ามึน "นก......... บินไป......... ไปยังภูเขา........... ที่ตรงนั้น"

      "โดนหนักไปล่ะสิ.........." เจมส์ว่า  ตาเขียวข้าง แล้วก็นั่งหมดสภาพบนพื้น "ไหวมั้ย"

      "ไม่.................... เพราะแกเล่นชั้นหนักจนเห็นดาว"
    **********************************

      "นี่เซเวอรัส" ลิลี่พูดขึ้นระหว่างที่กำลังแกะแฮร์รี่  ออกจากความพยายามที่จะเอาผมของเซเวอรัสเข้าปาก "ต่อให้เป็นคนที่มีพรสวรรค์มากแค่ไหน  ก็ไม่มีทางเก่งขึ้นในพริบตาหรอกนะ  ถ้าเธอหวังจะเอาชนะเจมส์สักครั้งด้วยการชกกับเค้าทุกวัน  ชั้นว่าร่างกายเธอจะเป็นอะไรไปซะก่อนน่ะสิ"

      "ไม่ยักหายโกรธเลย" เซเวอรัสตอบเธอ "มิหนำซ้ำ  ยังเดือดกว่าเก่าอีก"

      "การที่เธอช่วยชีวิตแฮร์รี่น่ะ  เป็นหลักฐานที่ดีว่าเธอน่ะ  ไม่เกลียดเจมส์ขนาดนั้นหรอก" ลิลี่ยิ้ม "ไปอาบน้ำเถอะ  เราต้องไปพบดัมเบิลดอร์"

      "ไปทำไม" เซเวอรัสหันมามอง ลิลี่ตอบเบาๆ

      "เพราะดัมเบิลดอร์อยากพบเธอ........... คือ  เค้าบอกว่า  ศาสตราจารย์สลักฮอนเลิกสอน  แล้วก็  เธอเคยไปสมัครงานทิ้งไว้   ดัมเบิลดอร์เลยอยากตกลงอะไรกับเธอหน่อย"

    ...................สมัครงานที่ฮอกวอสต์  จริงสิ  เค้าลืมไปเลย  เพราะหลังจากการสัมภาษณ์  ดัมเบิลดอร์ไม่ติดต่อเค้าเลย  จนคิดว่าดัมเบิลดอร์คงระแคะระคายเรื่องที่เค้าตั้งใจจะทำงาน(อะไรก็ได้)  ที่ฮอกวอสต์  ด้วยเหตุผลที่เกี่ยวกับการเป็นผู้เสพความตายของเค้า......................จอมมาร  สั่งให้เค้าสมัครงานทิ้งไว้  เผื่อจะทำให้มีโอกาสในการ  เข้าไปเป็นสายให้จอมมาร.......................

    แต่คราวนี้..............  เรื่องมันต่างกับที่เค้าคิดเอาไว้..................

      "เธออยากจะฆ่าชั้นบ้างรึเปล่า.......... บางที  โวลเดอร์มอร์อาจจะอยากให้เธอทำนะ"

    เซเวอรัสปล่อยให้ถ้วยชาในมือตกกระทบพื้น  นี่คือสิ่งที่ต้องการพูดกับเค้างั้นรึ  เซเวอรัสมองหน้าชายชรา  แต่ความเป็นนักสกัดใจที่ยอดเยี่ยมทำให้เด็กหนุ่มปิดกั้นหัวใจไว้ได้สนิท  ดัมเบิลดอร์ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

      "เลิกเถอะ........  ชั้นไม่ได้ร้องขอชีวิตนะ พ่อหนุ่มที่รัก  แต่เรกูรัส  แบล็กตายไปแล้ว  พร้อมกับเพื่อนผู้เสพความตายของเค้า  เด็กพวกนั้นอายุไม่มากไม่น้อยกว่าเธอซักเท่าไหร่  และที่สำคัญ......... โวลเดอร์มอร์ไม่รักใครและไม่มีใครรัก  เค้าอาจจะฆ่าเธอเมื่อไหร่ก็ได้"

      "แต่ผมก็ยังจะกลับไปอยู่ดี" เซเวอรัสพูดอย่างสงบ "ไม่ว่าคุณจะรู้เรื่องการเป็นผู้เสพความตายของผมได้อย่างไรก็ตาม  ผมเชื่อมั่นว่าคุณจะไม่ส่งผมไปให้กระทรวง  เพราะถ้าผมหนี  จอมมารจะฆ่าผมแน่ถ้าจับได้  แต่.......... ถ้าผมกลับไป  ไม่แน่ว่าเค้าจะฆ่าผมทันทีมั้ย  เพราะเค้าต้องการตัวผมในตอนแรก  เพราะงั้น  ไม่น่าจะลงมือฆ่าทันที"

      "แล้วเธอมั่นใจได้ยังไง.............. ว่าชั้นจะไม่ส่งเธอให้กับกระทรวง"

      "เพราะผมมีข้อเสนอ   และผมเชื่อว่าคุณก็คิดเหมือนผมศาสตราจารย์"

    ความเงียบเกาะกุมทั้งห้อง  ดีที่ไม่มีใครนอกจากศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ และ เซเวอรัส  สเนป  ดวงตาของทั้งคู่สบกันนาน  ในที่สุดดัมเบิลดอร์ก็พูดขึ้น

      "ชั้นต้องการให้เธอกลับมาที่นี่ในวันที่ 30 สิงหาคม ปีนี้  ศาสตราจารย์สเนป"

      "ครับท่านอาจารย์ใหญ่" เด็กหนุ่มตอบรับ "ผมจะได้ตำแหน่งอาจารย์สอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดมั้ยครับ"

      "ถ้าเธอได้มัน เค้าคงไม่ชอบใจแน่  เพราะมันเป็นตำแหน่งที่เค้าอยากได้" ดัมเบิลดอร์ตอบ "ศาสตราจารย์สลักฮอนพึ่งเกษียร  และชั้นอยากได้อาจารย์สอนวิชาปรุงยาที่มีความสามารถจริงๆ ในช่วงเวลาที่สำคัญแบบนี้"

    เซเวอรัสลุกขึ้น  แล้วเดินไปที่ประตู  ก่อนจะออกไป  เด็กหนุ่มหันกลับไปหาดัมเบิลดอร์แล้วถามอีกครั้ง "คุณไว้ใจผมได้ยังไง  ท่านอาจารย์ใหญ่"

      "ไม่ได้ไว้ใจเธอหรอก........... เธออยากจะส่งข่าวให้ชั้น หรือ โวลเดอร์มอร์ มันก็เป็นเรื่องของเธอ"

    บานประตูปิดลง........... ชายชราถอนใจยาว  เค้าไม่อาจรู้ได้ว่าเด็กหนุ่มจะตัดสินใจอย่างไร  แต่สิ่งที่เค้ารู้มีเพียงเรื่องเดียว  บางครั้งคนเราก็ชอบให้คนซื้อใจดู

    .........................แล้วเค้าซื้อใจเซเวอรัส  สเนปได้รึเปล่า........................
    ************************************

      "ดัมเบิลดอร์ว่าไงบ้าง"

      "เค้ารับผมเข้าทำงาน"

      "ดีจัง" ลิลี่จูบที่แก้มของเซเวอรัส "ยินดีด้วยนะศาสตราจารย์สเนป........... เธอมีธุระที่อื่นรึเปล่า"

      "ไม่ครับ" เซเวอรัสแตะแก้มเนียนๆ ของตน "แต่ผมคงไม่กลับไปกับคุณหรอก"

      "นั่นสินะ................." ลิลี่ดูสลดวูบ "เธอก็มีบ้านของเธอนี่นา"

    ทั้งคู่แยกจากกันตรงนั้น  เซเวอรัสมองอดีตคนรักเดินจากไปจนลับตา  ดวงตาสีดำดูอ้างว้าง  ผู้หญิงที่เค้ารัก.............. กับเจ้านายที่แสนหวาดกลัว................ เค้าควรจะเลือกใครล่ะ

    .........................ท่ามกลางทางเลือกที่มีมากมาย.............................

    ......................ไม่สิ  ไม่เคยมีทางเลือกสำหรับเค้า............................

    ....................................จนกระทั่งวันนี้..................................

    แล้วเค้าจะเป็นสายลับให้ใคร............. ภาคีนกฟีนิกซ์........... หรือว่า............ ผู้เสพความตาย...................?
    **************************************
    TBC.

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×