คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : ลูกสนิช(-_-)
เซเวอรัส............... สำหรับชั้นแล้ว โลกก็คือเธอ ถ้าไม่มีเธอ ก็เหมือนไม่มีโลกนั่นแหละ เพราะงั้น ชั้นจะไม่ไปจากเธอเด็ดขาด............. ไม่มีวัน.................
.................ไม่มีวัน.......................
.................ไม่มีว้น.....................
............ใช่ มันคือสัญญาที่ไม่อาจเป็นไปได้ตามสัญญา แต่กระนั้น มันก็ยังฝังอยู่ในใจชั้นเสมอ เพราะเธอคือคนที่ชั้นจะรักตลอดไป............ แต่ ชั้นล่ะ.......... ชั้นคือคนที่เธอจะรักตลอดไปหรือเปล่า................... เธอจะรักชั้นตลอดไปหรือเปล่า.............?
..............................รักมั้ย............................?
"สเนป เราต้องเผ่นรู้มั้ย" โดโรฟัด เลสแตรงจ์พูดด้วยน้ำเสียกระวนกระวาย "คนของกระทรวงเวทมนตร์มา พวกเค้าล้อมเราไว้ ไป!! เร็วเข้า"
เซเวอรัสคว่ำหม้อยาที่กำลังทำการศึกษาลงพื้น ก่อนจะจัดการราดด้วยน้ำยาสลายธาตุ สูตรพิเศษที่คิดค้นขึ้นเอง ก่อนตัดสินใจวิ่งหนีออกไปทางประตูหลัง
สายลมที่เคลื่อนเข้ามาประทะหน้า และทำให้เส้นผมปลิวสะบัดในสายลม ทำให้เด็กหนุ่มไม่อาจได้กลิ่นของเวทมนตร์ และ เลือดที่อยู่เบื้องหลัง เซเวอรัสตรงไปยังเขตใต้ต้นไม้ที่ตนได้ลงคาถา 'อำพลางพลังเวทย์' เอาไว้ เพื่อที่จะใช้ประโยชน์ตอนที่ถูกกระทรวงตามตัว และหายตัวหนีไป แต่ทว่า ไม่ทันที่เจ้าของร่างบางจะถึงที่หมาย ลำแสงก็พุ่งเข้าถูกตัว ร่างบอบบางหัวคะมำไปข้างหน้า ไม้กายสิทธิ์หลุดจากมือ นี่เค้าถูกคาถาปลดอาวุธของพวกนั้นรึ!?
คำตอบทีได้มา กลับแย่ยิ่งกว่าการถูกมือปราบมารของกระทรวงเวทมนตร์จับได้ เมื่อเด็กหนุ่มพยายามจะคลานไปคว้าไม้กายสิทธิ์ คนที่เสกคาถาก็ใช้คาถาแอ๊กชิโอ เรียกเอาไม้กายสิทธิ์ของเค้าให้ลอยไปเข้ามือตนเอง เซเวอรัสหันไปมองคนๆ นั้น แล้วพลัน ความเกลียดชังแบบไม่มีอะไรเจือปน ก็ปรากฏเป็นเส้นหยาบๆ บนใบหน้าของเด็กหนุ่ม ก่อนที่จะครามมาด้วยเสียงคำรามต่ำๆ ไม่สมกับตัว
"พอตเตอร์.............แก"
"คิดจะไปไหนเหรอ สเนป ชั้นตามหาแกจนทั่ว"
"ทำไม........" เซเวอรัสยิ้มเครียด "เพื่อจะจับชั้นโยเข้าอัสคาบันรึไง"
"ไม่รู้สิ......... แต่ก็คงไม่ยากนักหรอก ถ้าจะทำน่ะ" เจมส์พูดอย่างเย็นชา "ตอนนี้แกไม่มีทั้งไม้กายสิทธิ์ แล้วตลอดเวลาที่ผ่านมา ก็ไม่เคยสู้ชนะชั้นสักครั้งเดียว"
"เพราะพวกแกเล่นรุมต่างหาก" แม้จะตัวเล็กและบอบบางกว่ามาก แต่เสียงของเซเวอรัสทุ้มต่ำ และฟังดูมีอำนาจมากว่า "ถ้าเดี่ยวๆ ชั้นไม่แพ้แน่"
"งั้น แกก็ลองหนีชั้นให้พ้นแล้วกัน ไม่มีไม้กายสิทธิ์ แต่ก็มือ 2 ขา ที่สำคัญ ตอนนี้มีแต่ชั้น ไม่มีซีเรียสมาดักด้วย เร็วสิ ชั้นว่าแกน่ะ ไม่มีปัญญาหนีชั้นพ้นหรอก"
พอถูกท้า เจ้าชายหนุ่มนักปรุงยาก็สาดดินใส่หน้าเจมส์ทันที แต่พอจะแย่งไม้กายสิทธิ์คืน กลับโดนเหวี่ยงทีเดียวกระเด็น แสงที่พุ่งเข้ามาหา และเซเวอรัสที่หลบได้อย่างหวุดหวิด พอจะบอกให้รู้ตนความทำตามคำแนะนำของคู่อริ คือหนีซะ หนีก่อนที่จะมีใครตามมาพบ
"เจมส์!!!!!! เป็นไงบ้าง" ซีเรียสร้องมาแต่ไกล พยายามจะตามร่างบางที่เห็นแค่หลังไวๆ แต่ไม่รู้ว่าใคร เจมส์ตะโกนบอกซีเรียส พลางเช็ดดินออกจากหน้า
"ไม่ต้อง นายพาพวกเรากลับไปเถอะ ชั้นจะตามหมอนั่นไปเอง"
*************************************
ร่างผอมที่ซ่อนตัวอยู่ในสุดสีดำสนิทวิ่งไปตามป่าที่รก ในขณะเดียวกัน เสียงฝีเท้าของเจมส์ก็ดังอยู่ไม่ไกลนัก เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนถูกดูถูกขึ้นมาทันที เมื่อสังเกตว่าได้ว่า ผู้ติดตามไม่ยิงคาถาเพื่อสกัดการหลบหนีของเค้า แต่กลับวิ่งตามเค้าเหมือนกลับตนเป็นซีกเกอร์ ที่ ขี่ไม้กวาดไล่ตามลูกสนิช
"วิ่งไปเลย เจ้าขี้มูกโป่ง ไม่งั้นชั้นจะตามทันนะ"
ร่างทั้ง 2 ร่างที่วิ่งฝ่าป่าดงในความมืด ล้วนถูกกิ่งไม้และหนามแหลมเกี่ยวบาดร่างกาย แต่นั่นไม่ทำให้ความเร็วของฝีเท้าลดลงเลย แม้จะเหนื่อยแทบขาดใจก็ตาม จนในที่สุดเซเวอรัสรู้สึกใจหายวูบ
......................เหมือนพื้นหายไปเฉยๆ...........................
จังหวะนั้นเองที่เจมส์ตัดสินใจกระโจนเข้าหาร่างบางตรงหน้า ทั้งคู่กลิ้งหลุนๆ ลงเนินไป
ภาพที่เค้ามักวาดเสมอ ก็คือลูกสนิช แล้วก็ลากลูกศรจากลูกสนิช ให้ไปสิ้นสุดที่อักษร "L.E" ที่เค้าประดิษฐ์ประดอยขึ้นมาอย่างงดงาม แล้วก็เสียงของรีมัส
"L.E นี่คือ ลิลี่ เอฟเวนส์ สินะ"
"ใช่"
"แล้วลูกสนิชล่ะ................. นายแค่หมายถึง นายจะจับสนิชที่ลอยบนฟ้าให้เธอดู รึว่า......... นายจะจับสนิชที่ลอยไปหาเธอกันล่ะ"
"......................................................."
"เจมส์............. นายชอบลิลี่ตรงไหน"
"เพราะเธอไม่มองชั้นล่ะมั้ง ชั้นไม่ชอบให้ใครทำเหมือนชั้นเป็นธาตุอากาศนี่"
"แล้วระหว่างสนิช กับ ลิลี่ นายมองอะไรกันแน่"
กิ่งไม้ขุดขีดร่างของเค้า แต่มันกลับไม่สามารถที่จะทำให้ร่างของคนในอ้อมกอด บาดเจ็บมากกว่าเดิมได้ เจมส์รู้สึกถึงความเจ็บปวดเมื่อร่างกายสัมผัสกับหิน และรากไม้แข็งๆ แต่ในมือ กลับ............ จับลูกสนิชไว้แน่น
..........................ไม่มีใครจะจับลูกสนิชได้ก่อนชั้น เพราะมันเป็นของชั้น.....................
เสียงของเค้าดังขึ้นในความทรงจำ ลิลี่มองไปที่ไกลแสนไกล และคำถามก็ดังขึ้นอีกครั้งจากปากของเค้า ใน.......... ความทรงจำ
"เธอมองสเนปอยู่ใช่มั้ย"
"คงงั้นมั้ง"
"เราเป็นแฟนกันนะ............ ทำไม เธอไม่มองชั้นบ้าง"
"แล้วล่ะ" ลิลี่ยิ้มเยาะ "เธอมองหาใครอยู่"
ร่างของเจมส์กระแทกกับพื้น แต่ก็ไม่ทำให้เด็กหนุ่มจุกขนาดไปไหนไม่ได้ ร่างสูงผลุดลุกขึ้น ยืนตระหง่านอยู่เหนือร่างของเซเวอรัส ที่กองอยู่กับพื้น งุงงกับเหตุการที่เกิด ก่อนจะโดนหมัดหนักๆ ของเจมส์เข้าไป
ความเจ็บแล่นขึ้นที่หน้าซีกซ้าย แม้จะไม่มีร่องรอยที่บอกให้รู้ว่า อาการเจ็บที่ถูกพ่อกระทำยังไม่หายดี แต่ความเจ็บเก่าที่ถูกกระทบซ้ำก็ทำให้เลือดไหลออกจากมุมปากเป็นทางยาว และเด็กหนุ่มที่ตัวเล็กกว่าก็รู้ดีว่าเมื่อกี้แค่......... เริ่มต้นเท่านั้น
เซเวอรัสพยายามที่จะลุกขึ้น แล้ววิ่งหนีไปให้ไกลที่สุด แต่กลับถูกมือแกร่งคว้าตัวไว้ ก่อนจะจัดการทั้งแตะทั้งต่อยคนข้างหน้า ที่บังอาจทำให้เค้าเจ็บ ทำให้เค้าเหนื่อย..................
..........................เหนื่อย กับการต้องตามไม่รู้จักจบจักสิ้น.....................
"จะ........ เจ็บ! ไม่! ปล่อยชั้นนะ! แก! ไอ้สารเลว" เซเวอรัสด่าเป็นชุดๆ เมื่อมือที่จับเค้าไว้ ไม่ให้ขัดขืน เปลี่ยนเป็นรวบกอด แล้วดึงเข้ามาสู่อ้อมแขน
เจมส์รู้สึกถึงความเจ็บปวดมากมายที่ถ่าโถมเข้ามาในร่าง เหมือนเค้าอยู่บนไม้กวาด และท่ามกลางพายุฝน........... ที่ทั้งหนาว ทั้งทิ่มแทง มือที่สั่นเทาของเค้า คว้าลูกสนิชได้สำเร็จ
การแข่งขันจบแล้ว แต่เค้ายังไม่ปล่อย................ ปีกน้อยๆ ของลูกสนิชกระพือพับๆ อย่างรุนแรง เพื่อให้ตัวมันหลุดจากมือเค้า......... ไปสู่อิสระภาพ..................
.........................อิสระภาพของมัน คือผู้หญิงผมแดงคนนั้น...................
รู้สึกตัวอีกที ฟันสีเหลืองอ่อนๆ คล้ายวนิลา แต่เรียงตัวไม่ค่อยจะเป็นระเบียบเท่าไหร่ ก็งับเอาที่ท่อนแขน เจมส์ร้องสุดเสียง ก่อนจะคว้าคอเสื้อคนที่ฝังคมเขี้ยว แล้วต่อยเข้าที่หน้าท้องเต็มแรง เซเวอรัส สเนป ทรุดอวบ หมดสติในอ้อมแขนของเจมส์
"ทั้งๆ ที่ชั้นอุส่าเอาลิลี่มาไว้ในมือได้แล้วแท้ ทำไมลูกสนิชถึงยังบินหนีชั้นอยู่นะ" เจมส์พูดอย่างเจ็บปวด
........................สเนป ลูกสนิชน้อยๆ ของชั้น.............................
เสียงของรีมัส ลูปินดังเข้ามาในหัวของเค้าอีกครั้ง
"นายมองหาอะไรล่ะ.............. ลิลี่................ รึว่า ลูกสนิช"
"ถ้าเป็นในสนามแข่ง ชั้นก็ต้องมองหาสนิชอยู่แล้ว ไม่งั้นก็แพ้สิ" เจมส์ตอบ "ถามอะไรโง่ๆ"
"ปัญหาคือ สำหรับนาย โลกทั้งโลกคือ 'สนามแข่ง'" รีมัสพูดเบา "อย่าบอกซีเรียสหรือปีเตอร์นะ ว่าชั้นพูดแบบนี้ แต่ชั้นว่า สเนป คือลูกสนิชที่นายวิ่งตาม"
"พูดบ้าๆ"
"แต่นายไม่ยอมรับความรู้สึกของเอง เจมส์ ถ้านายทำให้ลูกสนิชเกลียดนาย นายจะจับมันได้ยังไง"
"หุบปาก ไม่งั้นเลิกคบกัน"
...........แต่ ................แต่ว่า ............รีมัสพูดถูก ลูกสนิชของเค้าคือสเนป เพราะงั้น เค้าจึงไม่มีวันจับมันได้ ระหว่างซีเกอร์กับลูกสนิช มันมีความขมขื่นมากเกินไป
เค้ารักลิลี่ เพราะเธอเป็นแม่ของแฮร์รี่ ลิลี่ก็รักเค้า แต่ก็แค่คนในครอบครัว แฮร์รี่ไม่ได้เกิดจากความรักฉันสามี - ภรรยา พ่อแม่เค้าไม่ได้รักกันแบบนั้น เหนือกว่านั้น เหนือกว่าอะไรทั้งหมด ความรักนั้น ก็ไม่ได้มีตอนแฮร์รี่เกิด
ความรักที่ทำให้เค้าเกิด เป็นความรักที่พ่อกับแม่มีให้คนอื่น ไม่ใช่มีให้กันและกัน ความรักที่ทำให้เค้าเกิด คือความรักที่เจมส์และลิลี่มีให้ เซเวอรัส สเนป
ท่ามกลางแสงจันทร์.............. เจมส์กอดร่างบางที่ทอดทิ้งเค้าให้อยู่ในความมืดมิดตามลำพังไว้แนบแน่น ราวกับไม่หวังจะให้ใครพบ จนกว่าลูกสนิชในมือจะขานรับหัวใจของเค้า
..............................................................................................
................................................................
.....................................
ลิลี่วางแฮร์รี่ลงกับที่นอน เธอได้ข่าวเรื่องที่เจมส์ตามผู้เสพความตายคนหนึ่งไป แต่ไม่กลับมาการซีเรียสแล้ว และเป็นเธอเอง ที่ห้ามไม่ให้ออกตามหา โดยให้เหตุผลว่า เจมส์คงให้ซีเรียสตามเค้าไปแล้ว ถ้ามีอันตรายจริงๆ แต่ความจริงคือ เธอรู้อะไรมากกว่านั้น
..............................จากการกระทำของเจมส์ เธอรู้ว่าผู้เสพความตายคนนั้นเป็นใคร เพราะเค้าคิดยัง เธอเองก็รู้...............................
********************************
TBC.
ความคิดเห็น