คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : การบอกเลิกของลิลี่(-_-)
เสียงกรีดร้องดังระงมไปทั่ว เพียงแต่ว่าคราวนี้ไม่ใช่เสียงที่ดังมาแต่ไกล เป็นเป็นเสียงของเด็กหนุ่มเจ้าของชื่อเซเวอรัส สเนป ที่บัดนี้ถูกคำสาปโทษผิดสถานเดียว ความเจ็บปวดทรมานมากมายโถมกระหน่ำลงสูงร่างซึ่งบอบบาง ร่างซึ่งไม่อาจตอบโต้ใดๆ ได้ สุดท้ายแล้ว.............
.....................ความเจ็บปวดจางหาย ทุกอย่างกลับเป็นเหมือนเมื่อแรกเริ่ม.................
เซเวอรัสหายใจหอบลึก นอนตัสสั่นอยู่บนพื้นดินที่เย็นเฉียบ
"เธอคิดจริงๆ หรือว่า................... จะสามารถหนีชั้นไปได้ เธอคิดเหรอ................. ว่าถ้าชั้นไม่ปล่อยให้เธอไป เธอจะได้ไป"
ในช่วงเวลาที่ร่างบ่างอยู่ในสภาพอ่อนแอที่สุด โวลเดอร์มอร์ฉวยโอกาสบุกเข้าไปในความทรงจำ ไม้กายสิทธิ์ชี้มาที่เด็กหนุ่มอีกครั้ง แล้วเสียงร่ายคาถาก็ดังลอดออกจากริมฝีปากที่ถูกซ่อนไว้ภายใต้หน้ากากอันน่าสะพรึงกลัว
"เลกจิลิเมนท์"
ภาพความทรงจำมากมาย ประสบประการณ์อันเลวร้าย ความเจ็บปวดทรมานไหลหลากเข้ามาในหัวของเซเวอรัส ภาพพ่อที่ทำร้ายแม่ ทุบตีเค้าอย่างทารุณ ภาพตอนที่เค้าถูกรังแก..................
"ไม่....ม่ายยยยยยยยยยย หยุดนะ อย่า" เซเวอรัสร้องขึ้นเมื่อความทรงจำอันเลวร้ายกลับมาหาอย่างรวดเร็ว มือ 2 ข้างยกขึ้นมาปิดตาด้วยความเจ็บปวด "อย่า.......ได้โปรด........... อย่าดูให้มากไปกว่านี้อีกเลย"
แต่โวลเดอร์มอร์ไม่หยุด กลับร่ายเวทมนตร์ให้แรงขึ้นไปอีก ความเจ็บปวดทางใจที่มากมายถ่าโถมเข้ามาอย่างไม่มีทางหลบหนี เซเวอรัสกรีดร้องอย่างทรมานราวกับสุนัขที่บาดเจ็บและจนตรอก "ย่ะ หยุดเถอะได้โปรด เรื่องมันผ่านไ นานแล้วจะเรื้อฟื้นมันขึ้นมาทำไมอีก!!!!!!!!"
แล้วในที่สุด ร่างอันบอบบางก็นอนหงายแน่นิ่งอยู่บนพื้น แขนทั้งสองกางออกแล้วหายใจหอบลึก น้ำตาไหลพรากออกมาจากดวงตาอันว่างเปล่าทั้ง 2 ข้าง ราวกับจิตใจได้ถูกบดขยี้ให้แตกเป็นเสี่ยงๆ
"ชั้นว่าเธอทำเกินไปแล้วนะทอม"
ร่างผอมสูงหันไปตามเสียง ลูเซียสรู้สึกดีใจที่ตนเองใส่หน้ากากไว้ ดัมเบิลเดอร์ยืนอยู่ตรงนั้น แล้วก็ได้ยินเสียงของลิลี่ที่ตะโกน "เซเวอรัส" อยู่ข้างๆ
จอมมารหันไม้กายสิทธิ์ไปทางอาจารย์ใหญ่ของฮอกวอสต์ แล้วยิงคำแช่งใส่ แต่ดัมเบิลดอร์สามารถปัดป้องได้ การต่อที่รุนแรงอย่างที่ไม่มีใครเคยเห็นเริ่มขึ้น ตอนแรกๆ พลังของทั้งคู่เหมือนจะสูสี แต่หลังๆ ไม่ใช่..................... ลูเซียสมองตรงไปยังเจ้านายของตน
..............ดัมเบิลดอร์เหนือกว่าจอมมารก้าวหนึ่ง.............
****************************************************
"เค้าจะเป็นอะไรมากมั้ยค่ะ" ลิลี่กระซิบ
"ชั้นรู้แค่ว่าเค้าจะปลอดภัยแน่ๆ......... แต่......... ถ้าถามถึงตอนนี้ล่ะก็ ยังไม่รู้" ดัมเบิลดอร์ตอบเบาๆ "แต่จิตใจของเค้าบอกช้ำมากเกินไป การพินิจใจของโวลเดอร์มอร์ทำให้ จิตใจได้รับความกระทบกระเทือนอย่างแรง ก็เลยเป็นอย่างที่เห็น ให้เค้าพักก่อนเถอะ"
ลิลี่มองดูคนรักด้วยความรู้สึกที่ปวดร้าว ดวงตาสีดำของเค้าช่างว่างเปล่า ราวกับคนที่จำไม่ได้แม้แต่ว่าตัวเองเป็นใคร ลิลี่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะตัดสินใจออกไปข้างนอก ทิ้งเซเวอรัสไว้ตามลำพัง
"เธอคิดว่า.... ความรักของเธอช่วยสเนปได้รึไง"
ลิลี่ชะงัก เพราะเสียงนี้เป็นเสียงเดียวกันกับคนที่พาเธอออกมา หลังจากที่เซเวอรัสลงมือฆ่าคน เด็กสาวผมแดงหันไปมองคนๆ นั้น ไม่น่าเชื่อ.... ไม่น่าเชื่อว่าในฮอกวอส์ตจะมีผู้เสพความตายอยู่ด้วย
..............นาซิสซา แบล็ก...............
"มากับชั้นหน่อยได้มั้ย" เด็กสาวผมบรอนซ์ถาม
ลิลีไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ตามเธอไปแต่โดยดี...............
***********************************************************
"คนของภาคี กับ คนที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้เสพความตาย ไม่ควรมาด้วยกันเลยนะ" ลิลี่พูดเมื่ออยู่ด้วยกัน 2 ต่อ 2 กับนาซิสซา กลางสนามหญ้าที่ไม่มีใคร นาซิสซานังลง แล้วก็เริ่มพูดบางสิ่งบางอย่าง
"ชั้นก็มีคนที่ชั้นรัก คนที่เป็นคู่หมั้นชั้น คนที่ชั้นอยากจะแต่งงานด้วย แล้วก็นะ การที่เค้าจะรักชั้นตอบมั้ย มันก็เป็นอีกเรื่อง"
"ลูเซียส มัลฟอย" ลิลี่กระซิบอย่างไม่สบอารมณ์ "เรื่องนั้นใครๆ ก็รู้"
นาซิสซายิ้ม "และชั้นก็เคียงข้างเค้า ในฐานะคนที่สนับสนุนผู้เสพความตาย" ลิลี่หันมามองเธออย่างรวดเร็ว เด็กสาวบ้านสลิธีรีนพูดต่อไป "แต่เธอทำไม่ได้.... เอฟเวนส์ เธอไม่สามารถเคียงข้างสเนปได้ ถ้าเค้าคิดจะเป็นผู้เสพความตาย"
"เซเวอรัสไม่มีทางเป็นผู้เสพความตาย" ลิลี่กระซิบอย่างแหบแห้ง
"งั้นเหรอ.........." นาซิสซามองเธออย่างอ่อนโยน อย่างที่เธอไม่เคยทำกับคนเลือดสีโคลนคนไหนมาก่อน "แต่จอมมารต้องการเค้า ถ้าเค้าไม่มาอยู่กับเรา ก็คงจะมีแต่ความตาย เซเวอรัสไม่กล้าหาญเหมือนเธอ ที่ได้ไปอยู่กิฟฟินดอร์หรอกนะ เอฟเวนส์"
ดวงตาสีเขียวของลิลี่เบิกกว้าง.......
"เพราะเธอยืนหยัดอยู่แต่ในทางที่ถูกต้อง จึงไม่เคยมองเห็นความอ่อนแอของคนที่ไม่กล้าหาญ คนมากมายไม่สามารถที่จะ ใช้ชีวิตแบบเธอได้ และเมื่อวาน เซเวอรัส สเนปต้องมือเปื้อนเลือดเพราะความรักที่มีต่อเธอ ทั้งๆ เค้าไม่จำเป็นต้องฆ่าคนก็ได้ ถ้าไม่อยากทำ แต่....."
นาซิสซามองลิลี่ เด็กสาวบ้านกริฟฟินดอร์ดูอึดอัด
"ถ้าไม่ทำ... เธอจะตาย เธอทั้งคู่... ไม่ใช่แค่ลำพังเค้า"
"แล้วใครกันล่ะ ที่ทำให้เซเวอรัสต้องจนตรอกขนาดนั้น" ลิลี่พูดเสียงกระแทก เบือนหน้าออกจากนาซิสซา ซ่อนน้ำตาที่กำลังจะไหลรินลงมา
"ตอนนี้จอมมารหมายตาตัวเค้าไว้แล้ว ไม่ช้าหรือเร็ว เค้าก็ต้องเป็นพวกเรา แต่ว่า เธอเป็นคนของดัมเบิลดอร์ ถ้าเซเวอรัส สเนปยังคบหาเธอ จอมมารอาจจะ... สงสัยความภักดีและฆ่าเค้าก็ได้ เช่นเดียวกัน เธอจะปกป้องแฟนที่เป็นผู้เสพความตายไปได้จนถึงเมื่อไหร่ เอฟเวนส์ ถ้าดัมเบิลดอร์รู้..... ถ้าพวกของเธอรู้.... ถ้าความแตกขึ้นมา-"
"หยุดนะ!!!!!!!!!!" ลิลี่กรีดร้อง น้ำตาไหลอาบแก้ม "ชั้นรักเค้า!!! แล้วเค้าก็รักชั้น!!!! แล้วทำไม... ทำไมเราถึงอยู่ด้วยกันไม่ได้ ทำไมเราต้องถูกจำแยกจากกัน ทำไมเราถึงต้องยุติความสัมพันธ์ที่อุส่าห์สะสมมา!!! "
"ลิลี่!!!!!!!!!!" นาซิสซาตะโกนเรียกสติเธอ
"ทำไม.............." ลิลี่กระซิบเสียงแหบแห้ง นาซิสซาเบือนหน้าไปจากเธอ ริมฝีปากสีชมพูกระซิบอย่างแผ่วเบา แต่ลิลี่ได้ยินชัด
"นี่อาจจะเป็นตาของเธอแล้วก็ได้"
ลิลี่หันมาของนาซิสซา ดวงตาคู่สายเบิกกว้าง ขณะที่เด็กสาวผมบรอนซ์กระซิบอีกครั้งเบาๆ "ครั้งนี้เท่านั้น"
นาน............ นานมาก.......... กว่านาซิสซาจะพูดอีกครัง
"เซเวอรัสยอมกระทั่งมือเปื้อนเลือดเพื่อเธอใช่มั้ยล่ะ งั้น............." เธอหันมายิ้มให้ลิลี่ "เธอก็ทำเพื่อเซเวอรัสบ้างสิ.... บางที... นี่อาจเป็นข้อพิสูจน์ความรักที่เธอมีต่อเซเวอรัสได้มากกว่าที่เธอเคยแสดงออกก็ได้"
อย่างไรก็ดี.......... แม้เด็กสาวจะพยายามไม่ใส่ใจคำพูดของนาซิสซานัก แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเก็บไปคิด จนกระทั่งเซเวอรัสออกจากห้องพยาบาลในเช้าวันต่อมา
เด็กหนุ่มนั่งที่สนามหญ้า ถัดไปคือเด็กสาวที่เป็นแฟน เวลาผ่านไปโดยไม่มีใครพูดอะไร จนกระทั่งร่างบางของเด็กหนุ่มผลุดลุกขึ้น แล้วเดินจากไป ก่อนจะหยุดแล้วถามว่า
"วันหยุดคริสต์มาส ผมจะอยู่ที่นี่ คุณล่ะ"
"เหมือนกัน"
"เราไปฮอกมีดด้วยกันมั้ยครับ" คำถามนั้นเบาหวิวราวกับจะไม่หวังคำตอบ
ดวงตาของลิลี่เบิกกว้างอย่างเจ็บปวด กลิ่นอายของการลาจากช่างเด่นชัดจนน่าเชื่อว่าอีกฝ่ายก็รู้ว่า เธอจะพูดอะไรออกไป คำพูดของนาซิสซาไหลเข้ามาในใจราวกับน้ำทะลักเข้ามาตามรอยรั่วของเรือ จนในที่สุด เด็กสาวก็พูดในสิ่งที่เด็กหนุ่มเตรียมใจไว้แล้ว
"ไม่ได้หรอกจ่ะ"
เซเวอรัสใจหายวูบ รู้ทั้งรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่ก็อดใจให้หวั่นไหวไม่ได้ เด็กหนุ่มหันไปมองเธอ ผู้ซึ่งหันหน้าหนี พลางพยายามยิ้ม...
"เพราะว่า.... เซเวอรัสน่ะทำสิ่งที่ชั้นบอกไปแล้วว่าจะไม่ให้อภัย ที่สำคัญ ชั้นน่ะ... ไม่อาจจะอยู่ในโลกบิดๆ เบี้ยวๆ ที่เต็มไปด้วยรอยร้าวอย่างที่เซเวอรัสอยู่ไม่ได้หรอก ชั้นชอบแสงสว่างและความอบอุ่นมากกว่า.... เพราะฉะนั้น...."
.........ใช่ มันควรเป็นแบบนี้มานานแล้ว ระหว่างเรา มันคือทางสองทางที่แยกจากกันโดยสิ้นเชิง ไม่มีวันที่จะเชื่อมต่อกันได้......
.................เราไม่ควรรักกัน...............
"เรา.........เลิกกันเถอะ...."
ลิลี่วิ่งออกไปทันทีที่พูดจบ น้ำตาก็ไหลพรากออกจากตาลงมาอาบแก้มใสๆ เซเวอรัส สเนปนิ่งสนิทเหมือนถูกสาป ดวงตาสีดำที่อ้างว้างมีน้ำตาไหลออกมา....................
..............ในที่สุด ดวงจันทร์ไปจากโลก..................
..........ความสัมพันธ์อันยาวนานตลอด 6 ปีครึ่งจบลง...............
.....ใช่ ถึงเวลาแล้ว.............มันควรจบลงนานแล้ว...............
..................เพื่อทั้งสองฝ่าย................
ลิลี่ทรุดลงกับพื้นแล้วร้องไห้ เคยสัญญากับแม่ว่าจะพาเซเวอรัสไปที่บ้านอีก แต่ทำไม่ได้แล้ว
"ขอโทษ.... หนูขอโทษนะคะพ่อ... แม่... หนูพาเซเวอรัสไปบ้านเราไม่ได้อีกแล้ว"
แต่ท่ามกลางบรรยากาศที่ปวดร้าวนั้น ระหว่างที่ลิลี่ร่ำไห้ เซเวอรัสที่อยู่ไกลออกไปก็ไม่ได้เจ็บปวดน้อยกว่าเธอเลย เค้ารู้ว่าใจจริงของเธอเป็นอย่างไร และเค้ารู้ว่าถึงที่สุดแล้ว....
....................แม้ลิลี่จะรักเค้าปานใด ท้ายสุดก็ต้องเสียเธอไป.............
ร่างบางทรุดลง ก่อนจะร้องไห้อย่างหนัก หนักอย่างที่ไม่เคยร้องมาก่อน............ ดวงจันทร์จากเค้าไปแล้ว.............. จากไปอย่างไม่มีวันกลับ................ ไม่มีทางได้เธอคืน ไม่มีวัน.....
*************************
TBC.
ความคิดเห็น