คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : แสงสว่าง กับ ความมืด(-_-)
ลิลี่นั่งมองดูทอม หรืออีกนัยหนึ่งคือ ลอร์ด โวลเดอร์มอร์ ด้วยความรู้สึกอยากจะอาละวาด เธอกับเซเวอรัสพบเค้าที่ฮอกมีดส์ แล้วหลังจากนั้นก็ถูกเชิญให้มาที่นี่ แต่โชคดีที่เธอนัดกับแฮร์รี่ไว้ที่ร้านด้วย เลยพอจะให้มันแอบตามไปลับๆ เพื่อให้มันเอาข่าวไปให้ดัมเบิลดอร์ได้ แต่ที่เธอกังวลก็คือ มันไม่ได้ลอดพ้นสายตาของชายตรงหน้าไปได้เลย
"มีอะไรรึเปล่าครับ คุณผู้หญิง คุณมองผมนานเกินไปแล้วนะ"
"ทำไม.......... นายยอมให้ชั้นส่ง แฮร์รี่ไปหาดัมเบิลดอร์ นายมีแผนอะไรกันแน่"
"ก็ไม่นี่ครับ ผมก็แค่อยากจะรู้ว่า ระหว่างผม กับ เค้า ใครจะเหนือกว่ากัน มันก็แค่นั้นเอง"
"ดัมเบิลดอร์เป็นพ่อมดที่เก่งกาจ ไม่มีทางแพ้คุณแน่"
"ถ้าเมื่อก่อนล่ะก็.......... ใช่ แต่พูดตรงๆ เราไม่เคยประทะกันเลยนะ ผมก็เลยอยากจะลงดูสักครั้ง มันก็แค่นั้นเอง เอ้อ" โวลเดอร์มอร์ หันไปยังกลุ่มคนที่เคลื่อนไหวอยู่หลังม่าน "ผมว่า.................. แฟนของคุณคงมาแล้ว"
แต่สิ่งที่เธอเห็นกลับทำให้ต้องอ้าปากค้าง และโวลเดอร์มอร์ที่ดูอารมดีเมื่อกี้ก็เหมือนจะดูเย็นชาลง ดวงตาสีเทาจ้องมองร่างของเด็กหนุ่มวัย 17 ปี ที่ถูกผู้เสพความตายคนหนึ่งผลักลงมา ร่างสูงสง่าลุกขึ้น สีหน้าบอกชัดว่า ไม่ชอบใจอย่างมาก
"พวกเจ้ามากับข้าซิ" เค้าสั่งอย่างเหยียบเย็น พวกผู้เสพความตายไม่กล้าแม้แต่จะชำเลืองมองกันด้วยซ้ำ
เสียงกรีดร้องอย่างทรมานดังมาจากอีกฟากหนึ่งของกำแพง ลิลี่เข้าไปประคองร่างของเซเวอรัสที่สลบไสล และ สะบักสะบอม แต่ในใจก็อดคิดไม่ได้ ว่าทำไมเซเวอรัสถึงถูกให้ความสำคัญมากขนาดนี้
..................หรือโวลเดอร์มอร์แค่ให้ความสำคัญกับไอลีน พริ้นซ์...................
*****************************
เปลือกตางามเริ่มขยับเปิดออก สิ่งแรกที่เซเวอรัสเห็นก็คือแฟนสาว ลิลี่กำลังมองเค้าอยู่ เท่านั้นความดีใจก็ถ่าโถมเข้ามา เช่นเดียวกับลิลี่ ที่ดีใจที่ได้ยินเสียงของเซเวอรัส แม้คำพูดแรกของเค้าคือ "ปวดฉี่" แทนที่จะเป็นชื่อเธอก็ตาม จากนั้นเธอก็ต้องมานั่งรอ ให้ลูเซียส มัลฟอย ที่พาเซเวอรัสไปห้องน้ำ พาเค้ากลับมา
"คราวนี้เธอต้องดูแลเค้าหน่อยนะ" ชายหนุ่มกระซิบ "ชั้นว่า.......... หมอนี่ค่อนข้างจะปากหาเรื่อง ขืนปล่อยให้พูดตามความพอใจ มีหวังตายคาเท้าจอมมารแน่"
"หุบปากน่า........... ที่เซเวอรัสเจ็บขนาดนี้ ก็เพราะพวกนายนั่นแหละ"
"นี่" ลูเซียส มัลฟอยหันกลับมาอีกครั้ง "แค่สารรูปก็คิดว่าแย่พอแล้วสิ" นิ้วเรียวชี้ออกมาที่เซเวอรัส "แต่หมอนั่นโดนกระทืบจนฉี่เป็นเลือดเลยนะ"
ลิลี่หังมามองคนข้างๆ อย่างตกใจ เซเวอรัสดูแย่อย่างที่พูดจริง ทั้งการหายใจและสีหน้า แววตา มือของเด็กสาวไล้แก้มซีดๆ ที่เย็นกว่าปกติอย่างเห็นได้ชัด
หลังจากนั้น ลอร์ด โวลเดอร์มอร์ก็กลับเข้ามา ดวงตาสีเทามองตรงมาที่ทั้งคู่ ลิลี่ได้แต่นึกเสียใจที่ไม่ได้อยู่ในสภาพที่จะต่อสู้ได้ ถึงจะตายก็ไม่เป็นไรเลย ขอให้เซเวอรัสปลอดภัยก็พอ ระหว่างนั้น มือของเธอเอื้อมไปกุมมือของเซเวอรัสอย่างไม่รู้ตัว
"รักกันดีนะครับ"
ลิลี่ไม่ตอบอะไร ดวงตาสีเขียวของเธอวาวโรจน์อย่างดุดัน เจ้าแห่งศาสตร์มืดยิ้ม
"จำคำสัญญาของเราได้มั้ยครับ ถ้าคุณไม่เลิกกันก่อนจะเรียนจบ ผมจะปกป้องความสัมพันธ์ของพวกคุณเอง รู้มั้ย" ร่างสูงทิ้งตัวนั่งเป็นโซฟาอย่างไม่ใส่ใจ "ปกติเราไม่รับพวกเลือดสีโคลนเป็นผู้เสพความตายนะ เว้นแต่กรณีพิเศษ"
ลิลี่และเซเวอรัสขยับตัว ดูเหมือนในที่สุด เค้าก็เข้าเรื่องซะที
"คือกรณีที่ผมพบว่า เลือดสีโคลนคนนั้นมีอะไรที่พิเศษ ยกตัวอย่างเช่น......... เป็นคู่รักกับสมาชิกผู้เสพความตายของเรา และคุณน่าจะถือได้ว่า เข้าเค้าพอสมควร"
"ลิลี่ไม่เป็นผู้เสพความตายหรอกทอม........... ผมก็ไม่ได้วย" เซเวอรัสตอบ
"แน่ใจเหรอ............. ว่าเธอจะไม่เป็นผู้เสพความตาย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถ้าผ่านคืนนี้ไป" ร่างสูงลุกขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาฉายรอยยิ้มคล้ายแสยะ "เธอที่เป็นผู้นำตระกูล พริ้นซ์ กระตูลพ่อมดที่เก่าแก่และสูงส่งอีกตระกูล และที่สำคัญ เป็นตระกูลพ่อมดศาสตร์มืด เซเวอรัส คุณน่ะ ไม่เหมาะกับแสงสว่างเลยสักนิดเดียว แล้วลิลี่ เธอก็รู้อยู่เต็มอก ใช่มั้ย.............."
เค้าหันไปทางเธอ "คุณคิดว่าเค้าเหมาะกับสีดำมั้ย จากที่มองดูตรงนี้"
"การที่เซเวอรัสเป็นพ่อมดศาสตร์มืดเพราะมันอยู่ในสายเลือด ไม่ได้แปลว่าเค้าจะต้องเข้าร่วมกับผู้เสพความตายสักหน่อย"
"รู้มั้ย ชั้นว่า เธอตาถึงมากเลยนะเซเวอรัส เรื่องผู้หญิงเนี่ย"
ร่างสูงตรงเข้ามาหาทั้ง 2 คนอย่างรวดเร็วจนรู้สึกถึง การถูกคุกคามอย่างแรง ลิลี่ถอยกรูดไปข้างหลังอย่างไม่รู้ตัว และเซเวอรัส ขยับตัวเข้าบังเธอไว้ เจ้าแห่งศาสตร์มืดยิ้มอย่างพอใจ
"รู้มั้ย วันนี้เป็นวันตัดสินนะ ใช่........... ที่เราเดิมพันกันนั่นแหละ แต่ชั้นใจร้อน เลยอยากให้มันไกล้เข้ามา เซเวอรัส.......... ชั้นยอมรับว่าเธอชนะพนัน แต่.......... ชั้นไม่เคยคิดจะปล่อยให้สิ่งที่ชั้นชอบเป็นพิเศษหลุดมือไปซะด้วยสิ" ร่างสูงยืนตระหง่านค้ำเหนือร่างบอบบาง 2 ร่าง และคำพูดที่ทำให้ทั้งคู่หวาดกลัวชายคนนี้อย่างจับใจเป็นครั้งแรก
"วันนี้ ชั้นจะทำให้เธอเป็นของชั้นให้ได้.......... และ ลิลี่ แฟนของเธอน่ะ ต้องเลือก ระหว่าง เธอ กับ ภาคีนกฟินิกซ์ มันจะเป็นตัวตัดสินนะ ว่าหล่อนจะรับเธอได้ทุกอย่างจริงรึเปล่า โดยเฉพาะอย่างยิ่ง........... ถ้าเธอเป็นผู้เสพความตาย"
"ผมไม่มีทางเป็นผู้เสพความตาย ลิลี่ก็เหมือนกัน"
"งั้น.......... เธอก็จะได้เห็น ความสิ้นหวัง"
******************************
"เราจะทำอย่างไรต่อไปดีครับ" เจมส์เริ่มเครียด "2 คนนั้นถูกจับไปไว้ใหนก็ไม่รู้"
"ชั้นเข้าใจ" ดัมเบิลดอร์ตอบ ดวงตาสีฟ้าทอดออกไปไกลลิบ "แต่เราบุ่มบ่ามไม่ได้ แมวตัวนี้ถูกส่งมาจากลิลี่แน่นอน แต่........... เธอคิดจริงๆ เหรอว่า อย่างลิลี่จะส่งสารขอความช่วยเหลือมาโดยที่ไม่บอกว่า เธอกับแฟนหนุ่มเป็นยังไงบ้าง และเราจะไปช่วยเธอยังไง"
"หมายความว่าไงครับ" รีมัสกระซิบ หน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด "งั้นจดหมายนี่.........."
"เป็นจดหมายที่ส่งมา เพราะ โวลเดอร์มอร์ต้องการให้ส่ง"
"ปัดโธ่" ซีเรียสสบถ "ถ้าเราช้า ผมว่าจะตายหมดทั้ง 2 คนนะ เราจะรู้ได้ไงว่า พวกมันไม่ได้ต้องการชีวิต 2 คนนั่น พวกมันอาจจะไม่คิดที่จะให้เราได้เอฟเวนส์กับสเนปในสภาพที่มีชีวิตก็ได้นะครับ"
"ก็จริงของเธอ" ดัมเบิลดอร์ลุกขึ้น "แต่วางใจเถอะ........... 2 คนนั่นยังไม่ถึงที่ตายหรอก ชั้นว่า............ เราควรเตรียมตัวให้พร้อมนะ......... และเวลานี้คนเดียวก็สำคัญ ชั้นเสียใจที่จะให้พวกเธออยู่ข้างหลัง เพราะยังไงเสีย พวกเธอก็ยังเด็กอยู่ดี"
"แล้วอาจารย์ล่ะครับ" เจมส์ดูเครียด แม้จะรู้ว่าดัมเบิลดอร์เป็น สุดยอดพ่อมด แต่คู่ต่อสู้ก็ไม่ใช่คนที่จะประมาทได้ ที่สำคัญ เค้ายังไม่เคยเห็นดัมเบิลดอร์ประทะกับโวลเดอร์มอร์ แล้วจะมั่นใจในชัยชนะได้ยังไง แล้วดัมเบิลดอร์ก็ยิ้มเป็นคำตอบ
...........เหมือนจะบอกว่าไม่ต้องห่วง..............
แต่สิ่งที่หลุดออกจากปากกลับสร้างความตื่นตระหนก ให้กับเด็กหนุ่มทั้ง 4 อย่างมาก เพราะคำตอบของชายชราก็คือ
"ถ้าไม่ใช่เซเวอรัส สเนปล่ะก็ ไม่ว่าใครก็ฆ่าชั้นไม่ได้หรอก"
***************************
เซเวอรัสกับลิลี่ถูกนำมายังที่ๆ หนึ่ง ที่เหมือนกับทางลงไปสู่ห้องใต้ดิน และด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง เด็กหนุ่มรู้สึกคลื่นไส้อย่างควบคุมไม่ได้ เซเวอรัสรู้สึกถึงพลังมืดที่รุนแรง รุนแรงจนราวกับจะกรีดร้อง
ผู้เสพความตายคนหนึ่งชี้......... เป็นสัญญาณบอกว่า เค้าและเธอต้องลงไปในคุกใต้ดินของปราสาท เซเวอรัสทำท่าจะขัดขืนในตอนแรก แต่เมื่อไม้กายสิทธิ์ของโดโรฟัดชี้มาที่พวกเค้า เด็กหนุ่มก็ตัดสินใจยอมจำนน
เซเวอรัสรู้สึกถึงความน่ากลัวที่อยู่เบื้องล่างได้ เค้าเคยคิดว่าตนชินกับบรรยากาศของ คุกใต้ดิน ในฮอกวอสต์แล้วแท้ๆ.......... แต่ตอนนี้อะไรบางอย่างกำลังจะเกิดกับพวกเค้า บางอย่างที่แม้แต่จะคิดก็ยังไม่กล้า
...................สิ่งที่เค้าได้พบ จะทำให้เค้าหันเหจากพระเจ้าหรือเปล่า..................
.................เค้าจะยังสามารถที่จะไปโบสถ์ ไปสารภาพบาปกับพ่อทูลหัวได้มั้ย..........
...........แล้วลิลี่ เธอจะยังอยู่กับเค้ารึเปล่า หรือจะหนีเค้าไปในที่สุด.............
เซเวอรัสรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะร้องไห้ ระหว่างนั้นลิลี่กุมมือเค้าอย่างอ่อนโยน มือที่ถ่ายทอดความเข้มแข็ง ความกล้าหาญ และความมั่นคงให้เค้า เด็กหนุ่มหันไปมองเธอ
................อยากได้พลังที่จะปกป้องเธอ...............
เซเวอรัสน้ำตาคลอ ใช้แล้ว พระเจ้า......... ขอพลังให้เค้าหน่อยเถอะ........... ขอความกล้าหาญที่จะรักษาความดีเอาไว้ ขอความหวังที่จะเดินอยู่ในโลกแห่งแสงสว่าง เดินเคียงข้างเธอ............
ทะว่า....... สิ่งที่ทั้งคู่ได้พบ คือเสียงกรีดร้องอย่างทรมาน ผู้คนที่ถูกทรมาน ถูกทารุณ ใบหน้าของเซเวอรัสซีดราวกับซากศพ และลิลี่ที่ช๊อกจนก้าวไม่ออก ที่นี่เป็นที่ๆ น่ากลัวเกินกว่าจะจินตนาการได้ ผู้คนที่ถูกฉีกทึ้งร่าง ถูกควักตา และถูกตัดอวัยวะ
............นรกชัดๆ.................
เซเวอรัสเซไปข้างหลัง แต่ถูกมือที่แข็งแกร่งของลูเซียส มัลฟอยประคองเอาไว้ และถ้าไม่ใช่เพราะเค้าถ่ายปัสสาวะออกมาแล้ว เซเวอรัสกล้าพูดเลยว่าเค้าคงฉี่ราดเพราะความกลัว
"พวกเลือดสีโคลน............. ดูซิว่า เธอจะเป็นรายต่อไปรึเปล่า" เอเวอร์รี่กระซิบข้างหูลิลี่
ลิลี่กรีดร้อง เซเวอรัสกอดเธอแน่น และเธอก้รู้สึกขอบคุณเค้า เพราะถ้าเค้าไม่กอดเธอ เธอก็มั่นใจเช่นกันว่า สิ่งที่เห็นจะทำให้เธอเสียสติ
"มาดูซิว่า.......... เซเวอรัส สเนป คนนี้จะเป็นสมาชิกใหม่ของเรา" ทอมพูดอย่างสบายใจ "รึว่า........... จะลงไปนอนกับพวกเลือดสีโคลน"
ไม่ทันที่จะทำอะไรกว่านี้ เด็กหนุ่มตัดสินใจกระชากแฟนสาว วิ่งหนีไปอย่างไม่รู้ทิศทาง ทั้งๆ ที่รู้เต็มอกว่าไม่มีทางไป
..................หนี หนีจากนรก หนีไปสู่โลกแห่งแสงสว่าง..............
.................ขอให้ตื่นมาแล้วพบว่าเป็นความฝัน ขอให้เป็นแค่ฝันร้าย.............
"เซเวอรัส!!!!!!!!!!!!!! เธอคิดจะหนีไปทางไหน"
โวลเดอร์มอร์พูดถูก เด็กหนุ่มและเด็กสาวไม่มีที่ไป พวกเค้าจนมุนแล้วโดยสิ้นเชิง แม้จะมีไม้กายสิทธิ์ก็ทำอะไรได้ได้ ไม่มีทางหนี ไม่มีทางไป และถ้าคิดจะตายเพราะตัดช่องน้อยแต่พอตัว ทั้งคู่ก็มั่นใจว่า ไม่มีทางเป็นไปได้
.................ไม่มีทางหนีจากฝันร้ายได้ นั่นคือความจริง..............
มือหนาของกอยล์เอื้อมมาจับไหล่ลิลี่ เธอกรีดร้องอย่างเสียขวัญ แม้เซเวอรัสจะร้องไม่ออก แต่ความกลัวก็ไม่แพ้กัน เด็กหนุ่มเหลียวซ้ายแลขวาอย่างหวาดหวั่น อยากได้ความกล้าหาญที่จะยืนหยัด ทะว่า................
"ไม่.............. ไม่นะ"
เซเวอรัสพูดได้เพียงเท่านี้ เค้าเสียขวัญเกินกว่าจะทำอะไร หรือ พูดอะไรมากว่านี้ได้ สิ่งเดียวที่เค้ารู้คือ เค้าไม่อาจหนีจากโวลเดอร์มอร์ได้
..........โวลเดอร์มอร์ ครั้งแรกที่รู้สึกกลัวชื่อนี้อย่างจับใจ...............
.............ครั้งแรกที่ไม่กล้าแม้แต่จะพูดถึง.............
...............แม้แต่จะคิดยังไม่อยากคิด............
และถ้ามีใครท้าให้เค้าเอ่ยชื่อนี้ เซเวอรัสแน่ใจเลยว่า เค้าทำไม่ได้
********************************
TBC.
ความคิดเห็น