คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : สิ่งที่รออยู่เบื้องหน้า(-_-)
เท้าเล็กๆ ของเด็กสาวผมแดงย้ำไปตามทาง เธอมุ่งตรงไปยังบ้านหลังสุดท้ายที่อยู่สุดตรอกช่างปั่นฝ้าย เธอรู้ว่าเซเวอรัส สเนปจะต้องประหลาดใจกับการมาเยือนของเธอ เซเวอรัสอยู่ในที่แบบนี้สินะ
เด็กสาวคิด เซเวอรัสใช้ชีวิตอยู่ตลอดมาได้ยังไงนะ ในที่แบบนี้ ถิ่นพวกขี้ยาชัด แล้วบางสิ่งบางอย่างก็วาบเข้ามาในหัวเธอ ลิลี่ยังจำภาพนั้นได้ ร่างกายของเซเวอรัสเต็มไปด้วยรอยช้ำ เห็นได้ชัดว่าถูกทารุณ
มือเรียวบางเคาะที่บานประตูเบาๆ .............ชั้นจะช่วยเธอเอง.....................
พักหนึ่งบานประตูก็เปิดออก เผยร่างเสี้ยวหนึ่งของเด็กหนุ่มที่มีผมสีดำสนิทเป็นมันเยิ้ม ห้อมล้อมหน้าซีดเซียว ลิลี่ยิ้ม และพักหนึ่งก็มีเสียงของผู้ชายอีกคนดังมาจากในบ้าน
"นั่นใครกันเซเวอรัส"
ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะได้พูดอะไรออกไป ลิลี่ก็ตะโกนเข้าไปในบ้าน "ลิลี่ เอฟเวนส์ค่ะ หนูเป็นตัวแทนของโรงเรียนมาเชิญเซเวอรัสน่ะค่ะ"
โทไบอัสเดินออกมาประจันหน้ากับเด็กสาว ซึ่งโกหกสดๆ ร้อนๆ เซเวอรัสแน่ใจว่าเธอไม่ได้มาเรื่องนี้จริงๆ แน่ ทว่า.. ด้วยความเป็นสุดยอดนักสกัดใจมาทุกรุ่น ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ทำให้เด็กหนุ่มเก็บอาการและความรู้สึกได้อย่างมิดชิด ลิลี่กำลังยิ้มหวาน และเซเวอรัสอาจคิดไปเอง ดูเหมือนโทไบอัสจะอ่อนลงเล็กน้อย
............อาจจะเพราะลิลี่เหมือนมัททิว เลยทำให้เค้าอดนึกถึงคนรักเก่าไม่ได้กระมัง............
"โรงเรียนจะเชิญเซเวอรัสไปเพื่ออะไร"
"แหม........เซเวอรัสไม่ได้บอกเหรอคะ ว่าเค้าสามารถคิดค้นน้ำยาเรียกสติได้ ทำให้โรงเรียนพิจารณาเป็นพิเศษว่า เซเวอรัสสมควรได้รับการยกย่อง แล้วอาจารย์ใหญ่ก็ให้หนูมาตามไปพบ"
เด็กสาวมองแฟนหนุ่ม เป็นสัญลักษณ์ให้เค้าพินิจใจเธอ เซเวอรัสพูดทันทีเพื่อให้ฟังดูไม่เหมือนเตี๊ยมกันมาจนเกินไป "แล้วทำไมท่านอาจารย์ใหญ่ถึงให้คุณมาล่ะ"
"ก็ชั้นมีส่วนในความสำเร็จของเธอนี่ ไปแต่งตัวซะที" ลิลี่ว่า การพูดความจริงบางส่วนทำให้น้ำหนักของเรื่องที่ตามมาดีขึ้น "คุณสเนปคะ.........อนุญาตด้วยนะคะ"
"ไปนานแค่ใหน"
"พรุ่งนี้ก็จะกลับมาค่ะ พวกผู้ใหญ่เค้าจะพาเราหายตัวไป"
"เซเวอรัส ยังไม่รีบไปแต่งตัวอีก" โทไบอัสดุ
***********************************************************
ครึ่งชั่วโมงต่อมาเซเวอรัสและลิลี่ก็กำลังรอรถเมล์อยู่ เด็กหนุ่มแทบไม่เชื่อความเฮงของตัวเอง ตลอดเลาที่ผ่านมา เค้าไม่ได้ไปใหนที่ไกลจากบ้านเลยในช่วงปิดเทอม เพราะโทไบอัสไม่เคยให้เงินติดกระเป๋า แต่ดูนี่สิ...............เค้ากำลังจะ
....................ได้เที่ยวกับลิลี่ สองต่อสอง..........................
"เราจะไปใหน................."
"นั่นสิ..............แรกๆ ชั้นว่าจะพาไปสวนสนุกซะก่อน แต่คิดอีกที พาเซเวอรัสไปแนะนำให้ที่บ้านรู้จักน่าจะดีกว่า"
เมื่อรถเมล์จอดที่หน้าบ้านของลิลี่ เธอก็จูงมือเค้าเข้าบ้าน ช่วงเวลาหนึ่งที่เด็กหนุ่มเข้ามาถึงที่ๆ แฟนสาวอยู่ เค้าเห็นได้ทันทีว่า ลิลี่ เอฟเวนส์ มีความเป็นอยู่ที่ดีใช่ได้เลยทีเดียว เช่นเดียวกับเด็กสาวที่พบว่าแฟนหนุ่มของเธอมีชีวิตที่ขัดสนมากขนาดใหน
"แม่คะ........นี่เซเวอรัสค่ะ เซเวอรัส สเนป เป็นเพื่อนที่โรงเรียนหนูเอง" เธอคุยกับคุณนานเอฟเวนส์ ก่อนจะหันมาหาเซเวอรัส "เซเวอรัส.............. นี่........แม่ชั้นเอง"
"สวัสดีครับ" เด็กหนุ่มโค้งศีรษะให้
"อ้าวคุณสเนป..........ไง สบายดีมั้ย" มัททิวทักทันทีที่ออกจากห้องน้ำ แม่ของลิลี่พูดขึ้นเป็นครั้งแรก
"นึกว่าเด็กผู้หญิงซะอีก" (มิททิวใช้คำว่า Mr. Snape)
พักหนึ่งหญิงสาวหน้ายาวที่มีผมสีบรอนซ์เหมือนแม่ และตาสีฟ้าเหมือนพ่อก็เด็นเข้ามา วูบหนึ่งเธอดูตระหนก แต่ก็จากไปโดยไม่พูดอะไร
"นั่นเพ็ตทูเนีย" ลิลี่พูดเซ็งๆ
หลังจากอยู่ทานข้าวด้วยกันแล้ว ลิลี่ก็ขออนุญาตพ่อกับแม่พาเซเวอรัสออกไป โดยมีคุณนายเอฟเวนส์มองดูอย่างเป็นห่วง
"คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะ............. ว่าแต่ ลิลี่ชอบผู้ชายแบบนี้เองเหรอ"
"ช่างเค้าเถอะน่า.................อีกอย่าง ผมว่าพ่อหนุ่มเซเวอรัสนี่ก็น่ารักนะ"
*******************************************************************
วันนี้เป็นวันที่ดีที่สุดของเซเวอรัสกับลิลี่ พวกเค้าสนุกกันมาก ที่ๆ ทั้งคู่เลือกไปไม่ใช่ที่เที่ยวแบบผู้ใหญ่ แต่เป็นสถานที่ที่ธรรมดามาก อย่างหอศิลป์ สวนสาธารณะ ไม่นานก็ออกมาจูงมือกันการถนน กลุ้มว่าข้าวเย็นจะไปกินที่ใหน เซเวอรัสรู้สึกประดักประเดิดนิดๆ เพราะเดทของพวกเค้าแทบไม่ต้องใช้เงิน เค้าได้เงินจากพ่อทูลหัวมาเล็กน้อย(ซึ่งให้ทันทีที่รู้ว่าลิลี่วางแผนให้เค้าได้ออกจากบ้าน) แต่นั่นก็ไม่เป็นปัญหา ลิลี่ไม่ต้องการอะไรนอกจากอยู่กับเค้า
"แค่ฮอทดอกคงพอมั๊ง" ลิลี่พูดขึ้นมาเมื่อท้องชักจะว่าง
"ขอโทษนะครับ" เซเวอรัสพูดเบา "ผมมีตังแค่นี้ ถึงทำให้คุณต้องหากินอะไรตามทางแทนที่จะเป็นร้านดีๆ ซักร้าน"
"ชั้นไม่เดือดร้อนหรอกน่า เดทก็คือการอยู่ด้วยกัน ถ้ายอมอเมริกันแชร์แต่แรกคงไม่หมดตูดขนาดนี้หรอก" ลิลี่ว่า และตัดบททันที่เซเวอรัสอ้าปากจะเถียง "แต่การเป็นเจ้ามือเป็นสิ่งที่แสดงความเป็นสุภาพบุรุษของผู้ชาย ชั้นรู้ย่ะ"
"แล้ว..............ตกลงคุณ............เอ่อ............?"
"ฮอทดอก เอ้อ เอาน้ำผลไม้กระป๋องด้วยก็ดี"
"งั้นรอตรงนี้นะ" พอพูดจบเซเวอรัสก็วิ่งออกไป ลิลี่ส่ายหน้า จะให้รอตรงนี้น่ะเหรอ ฝันไปเถอะ.....................
ทันทีที่เซเวอรัสรับสินค้าจากพ่อค้าแล้วลิลี่ก็กระซิบข้างหู เล่นเอาเด็กหนุ่มตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ "ส่งมาให้ชั้นซะดีๆ"
เธอหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นท่าทางของเซเวอรัส อดไม่ได้ที่จะคิดว่าคนตรงหน้าชั่งหน้ารักเหลือเกิน จากนั้นก็ชวนกันไปนั่งที่ม้านั่งข้างทาง
ท่ามกลางบรรยากาศยามเย็นที่แสนงดงาม................อยากเหลือเกิน..............
อยากหยุดเวลาเอาไว้..........................ทะว่า................มันไม่เป็นเช่นนั้น.....
"เธอมาไกลบ้านนะครับคุณผู้นำตระกูลพริ้นซ์"
ความสุขไม่เคยยืนนาน............. เซเวอรัสเงยหน้าช้าๆ ทอม มาโวโล่ ริดเดิ้ลยืนอยู่ตรงหน้าเด็กวันรุ่นทั้งสอง ดวงตาสีเทาทำให้รู้สึกเหมือนเลือดทั่วร่างกำลังจะแข็งตัว
"คุณเป็นใคร............... มีธุระอะไรกับเซเวอรัส" ลิลี่พูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ แต่แล้วก็ต้องล้มตัวลงนอน เมื่อทอมเอื้อมมือมาแตะไหล่เธอ
"ลิลี่!!" เด็กหนุ่มหันไปหาร่างผอมสูงที่ยืนตระหง่านเหนือพวกเค้า "คุณทำอะไรเธอ"
"เธอแค่หลับ" เสียงอันรุ่มลึกตอบกลับมา "ไม่ได้เจอกันนาน สูงขึ้นเยอะเลยนะ เสียงด้วย....... เสียงห้าวกว่าชั้นซะอีก"
"คุณ........ต้องการอะไร"
"มากับชั้นหน่อย..........มีเรื่องจะคุยด้วย อ้อ...รับรองว่าลิลี่จะปลอดภัย"
เซเวอรัสประคองเธอให้นอนในท่าที่สบาย แล้วตามทอมไปแต่โดยดี
"ต้องการอะไรจากผม"
"เธอกลัวชั้นรึไง ดูสิ.............หน้าซีดเชียว"
ใช่.........เมื่อก่อนอาจไม่กลัว แต่ตอนนี้ไม่ใช่..............
ชายคนนี้ดูมีอะไรที่เค้าควรกลัว..............
และที่สำคัญ พ่อทูลหัวเค้าเคยบอกว่า..............
............ชายคนนี้แยกความแตกต่างระหว่างคนกับสิ่งของไม่ออก................
"จำได้มั้ยว่า..........ชั้นเคยบอกว่า ชั้นเคยขอเธอจากแม่เธอมาตั้งแต่ก่อนเธอจะเกิด" ริมฝีปากอันงดงามกระซิบ "ตอนนี้ชั้นคิดว่า...ถึงเวลาทำตามสัญญาแล้ว"
เซเวอรัสจะชักไม่กายสิทธิ์ แต่มันไม่อยู่ เมื่อเด็กหนุ่มมองไปทางทอมอีกทีก็พบว่ามันอยู่ในมือเค้าเสียแล้ว
.........พระเจ้า..............ทอมเอามันไปตั้งแต่เมื่อไหร่................
"เธอคิดว่า ชั้นพาเธอมาเพื่อให้เธอสาปชั้นรึไง"
ยังไม่ทันทำอะไร มือผอมๆ แต่แกร่งเหลือหลายก็คว้าร่างบางแล้วโยนไปที่โซฟาเก่าๆ ก่อนจะพาร่างผอมสูงเดินเข้ามาหา เด็กหนุ่มยันตัวลุกขึ้น ทะว่า สัมผัสของมือที่แตะแก้มเนียนทำให้เค้ารู้สึกเย็นเยือกอย่างประหลาด
ท่ามกลางบ้านร้างที่ไม่มีใคร ไม่มีการขัดขืน มือเรียวไล้ไปตามแก้มเนียน ลางตาที่ลำคอระหง และต่ำตงไปใต้เสื้อหลวม เซเวอรัสหลับตาลง รู้สึกเหมือนดึงลงสู่ความมือที่ไร้ที่สิ้นสุด
"อย่าหลับตา เซเวอรัส......... ชั้นชอบดวงตาของเธอ ดวงตาของไอลีน พริ้นซ์.........ชั้นอยากเห็นมันตอนที่ชั้นได้เธอมาครอบครอง"
**************************************************
TBC.
ความคิดเห็น