คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : นกไร้ขา(-_-)
แฮร์รี่ชะงักอยู่ที่หน้าประตูเป็นครั้งแรกทั้งๆ ที่เมื่อก่อนไม่เคยสนใจเลยว่า เดรโกร้อง เพลงอะไร และร้องเพื่อใคร แต่บัดนี้ เค้าหยุดเมื่อเค้าตระหนักได้ว่า บทเพลงกำลังจะเริ่มต้น และเสียงของเดรโกก็ดังขึ้นอย่างกังวานใส
"ชั้นจำตาสีเขียวคู่นั้นได้ตั้งแต่แรกที่เจอเธอ จำใบหน้าที่ชั้นแค้นเสมอได้ทันทีที่พานพบ ความรวดร้าวในอดีตทำให้ชั้นไม่กล้าคว้าความสุขไว้ จึงทำร้ายเธอซ้ำๆ แม้อยากมีความสุขมากเพียงใด
เธอเห็นชั้นดั่งคนที่ฆ่า พ่อ-แม่ของเธอ เห็นเป็นคนชั่วช้าที่ไม่สมควรได้รับการให้อภัย สิ่งที่จะชดใช้ให้เธอได้คงมีแค่ลมหายใจ ที่ยังคงไว้รอให้เธอบดขยี้มัน"
แฮร์รี่เปิดประตูเข้าไปช้าๆ ในคนในบทเพลงฟังดูเหมือนจะเป็นเค้า แต่ใครเล่าคือคนที่อยู่ในบทเพลง ทำไมทั้ง สเนปและเดรโกถึงร้องเพลงนี้ และแม้แฮร์รี่จะเดินเข้าไปใกล้มาก แต่เดรโกก็ยังคงร้องอยู่
"สายใยแห่งชีวิตชั้นกำลังจะขาดลง วิญญาณของชั้นจะหลุดจากกรงแล้วโผบินไป แต่ลึกๆ ก็อยากให้เธอเป็นคนพาไป แล้วปลอบชั้นให้เคลิบเคลิ้มไปกับความไม่จริง
เพื่อให้ชั้นลืมความจริงอันทรมาน ให้ชั้นได้ดิ่งลงสู่รักที่หอมหวาน ให้สมกับที่นึกรักเธอมานานแสนนาน ให้ชั้นได้ร้องไห้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนออกจากกรง"
“ทำไมมีแต่นายกับสเนปที่ร้องเพลงนี้” แฮร์รี่เอ่ยช้าๆ ทำให้ร่างผอมสูงที่ยืนที่หน้าต่างหันมาช้าๆ แฮร์รี่เอ่ยถามอีกครั้ง “ทำไมชั้นไม่เคยได้ยินเพลงนี้ที่ไหน”
“นายรู้ได้ยังไงว่าศาสตราจารย์สเนปร้องเพลงนี้”
"ก็............. เคยได้ยิน" แฮร์รี่พูดโกหกอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ “แอบได้ยิน ตอนเอาการบ้านใปส่งที่คุกใต้ดิน”
"นายโชคดีนะ พอตเตอร์" เดรโกยิ้มอย่างงดงาม "เพราะคนที่มีบุญได้ฟังศาสตราจารย์สเนปร้องเพลงมีไม่มาก"
"ทำนองนั้น" แฮร์รี่ตอบ “แล้วนายจะบอกชั้นได้รึยังว่าเพลงนี่เป็นเพลงอะไร ไปได้ฟังมาจากไหน”
"เจอมันตอนแอบอ่านบันทึกของศาสตราจารย์สเนป แล้วถูกเค้าจับได้ ก็เลยหาทางประนีประนอมกันหน่อย......... ไปๆ มาๆ มันก็เลยกลายเป็นบทเพลง ชั้นใส่ทำนอง แล้วบทกวีเป็นของอาจารย์........ เราแต่งเพลงนี้ด้วยกัน"
แฮร์รี่วางช่อดอกเดซี่ไว้ที่หัวเตียง มองเดรโกอย่างครุ่นคิด “ใครคือคนที่อยู่ในบทกวี”
“เป็นลูกของผู้หญิงที่อาจารย์รัก” เดรโกกลับมาที่เตียง “อาจารย์รักเด็กคนนั้นมาก........... เพราะเค้าเป็นตัวแทนของผู้หญิงที่อาจารย์รัก เป็นตัวแทนของคำสัญญา.......... ชื่อของเด็กคนนั้นคือคำสัญญา..............…”
“สัญญาว่ายังไง”
“ถ้ามีลูกด้วยกัน............ ชื่อของเด็กคนนั้นจะเป็นชื่อลูกของผู้หญิงคนนั้นกับอาจารย์”
“เค้าบอกนายรึเปล่าว่า เด็กคนนั้นเป็นใคร”
“ไม่เคย” เดรโกมองเพดานอย่างอ้างว้าง “มีคนตาสีเขียวหลายคน แล้วคนเหล่านั้นก็ไม่มีใครชอบอาจารย์”
**************************************************
แสงสว่างที่ส่องเข้ามาในห้องทำให้เซเวอรัสค่อยๆ ยันตัวขึ้นมาจากเตียงช้าๆ ก่อนจะทำกิจวัตรประจำตัวตามปกติ จากนั้นก็ค่อยๆ ลากสังขารไปที่โซฟาข้างหน้าต่างแม้จะเจ็บไปทั่วร่างขนาดว่าขยับนิดเดียวก็น้ำเล็ด ดวงตาสีดำมองไปที่นอกหน้าต่าง และการที่หน้าต่างถูกร่ายอาคมป้องกันการหลบหนีและติดลูกรงไว้ก็ยิ่งทำให้เค้ายิ่งโหยหาในอิสระภาพอย่างทรมาณ
"คุณอยากกินข้าวมั้ย............." เสียงที่ดังมาจากประตูทำให้เซเวอรัสหันกลับไปมอง แฮร์รี่พูดต่อ “ร่างกายคุณก็ฟื้นขึ้นมากแล้วนี่..... แล้วกินแต่ยาแบบนั้นคงเบื่อเต็มทนแล้วล่ะ กลัวคุณจะขาดใจตายเพราะความเบื่อน่ะ”
แฮร์รี่ลอบมองสเนปที่หยิบจับอาหารอย่างยากลำบาก และเคี้ยวอาหารเอื้องๆ เหมือนวัวอย่างใช้ความคิด จนแน่ใจว่าไม่ได้คิดไปเอง เพราะแผลของนักโทษของเค้าหายช้ากว่าปกติมากจริงๆ สภาพบาดแผลและรอยช้ำทั้งหมดของสเนปดู เหมือนเกิดจากการทำร้ายอย่างต่อเนื่อง และเกิดขึ้นเร็วๆ นี้มากกว่าจะเป็นช่วง 1 เดือนที่ผ่านมา
มือเรียวบางทั้ง 2 ข้างที่เคยถูกแฮร์รี่กระทืบและหักนิ้วสั่นระริกยามหยิบจับอาหาร รอยแผลและรอยช้ำยังคงปรากฏอย่างชัดเจนราวกับว่าทุกสิ่งพึ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ แฮร์รี่เกือบจะยื่นมือเข้าไปให้ความช่วยเหลือ ทว่า......... ความแค้นและทิฐิที่ยังคงอยู่ก็ให้มือแห่งความเอื้ออาทรยังคงวางไว้ที่เดิม จนกระทั้ง
"ฮึก"
"เป็นอะไรอีกล่ะ"
เซเวอรัสพุ่งพรวดเข้าห้องน้ำแล้วอาเจียนออกมาอย่างหนัก อาหารที่พึ่งกินเข้าไปได้แค่ชั่วโมง ถูกคายออกมาลงชักโครกจนหมด แฮร์รี่ที่ตามเข้าไปดูในห้องน้ำมองอย่างหนักใจ ทั้งๆ ที่ร่างกายน่าจะฟื้นมากแล้วเพราะยาเสริมกำลังแท้ๆ แต่ทำไมพอกินอะไรถึงได้อ้วกออกมาหมดนะ ขืนร่างกายไม่ได้รับอาหารต่อไปเรื่อยๆ คงตายเร็วแน่
"รออยู่นี่ เดี๋ยวจะไปซื้อซุปมาให้ คงกินได้นะ" เด็กหนุ่มรีบรุดออกไปโดยเร็ว
เซเวอรัสกดชักโครก เค้ารู้ดีว่าทำไม เพราะยาพิษที่เค้ารับเข้าไปในร่าง ระยะนี้ร่างกายเค้าจะรับอาหารแข็งๆ ไม่ได้ แต่ที่กินเพราะมันเป็นอาหารที่แฮร์รี่เอามาให้ ก็แค่นั้น ทั้งๆ ที่แฮร์รี่น่าจะรู้ดีว่าผลของมันจะออกมาเป็นยังไง ในเมื่อเค้าเป็นคนใช้ยาตัวนี้กับเซเวอรัสเอง
น่าสมเพช......... เค้าพยายามกินทั้งๆ ที่กินไม่ได้ แค่เพราะอยากจะกินข้าวกับแฮร์รี่ดูซักครั้ง หมอนั่นแกล้งเค้าชัดๆ แล้วทำไมถึงยอมให้เด็กนั่นแกล้งแล้วแอบหัวเราะอยู่ได้!?!?
********************************************************************
“ใครคือคนในบทเพลงที่คุณกับลูกศิษย์สุดที่รักของคุณแต่งขึ้นมาเหรอ”
คำถามเริ่มขึ้นอีกครั้งในตอนค่ำ เมื่อแฮร์รี่เตรียมตัวจะกลับไปที่ฮอกวอร์ต ทว่าไม่มีเสียงตอบรับ ทำให้เค้ามองไปที่เตียงอย่างฉุนขาด “นี่......... มันพึ่งจะสองทุ่มเองนะ นอนแล้วเหรอ”
แต่สิ่งที่พบคือร่างผอมกะหร่องที่สั่นระริก เหงื่อกาฬไหลท่วม แฮร์รี่ลุกขึ้นจากเก้าอี้โซฟา และตรงเข้ามาหา เมื่อคุณธรรมกชนะอคติและความชิงชังที่รุนแรงแล้วในที่สุด มือใหญ่ผอมสัมผัสร่างที่สั่นราวกับลูกนกอย่างแผ่วเบาก่อนจะตกใจสุดขีดเมื่อสัมผัสได้ถึงความร้อนที่พุ่งสูง
"สเนป!! เฮ้!! ทำใจดีๆ ไว้นะ" แฮร์รี่ประคองเซเวอรัสขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนอย่างรนลาน ใบหน้าที่เคยซีดนั้นเเดงจัด และเลือดกำเดาก็ไหลออกจากรูจมูกเป็นทางยาว เค้าเรียกอีกครั้ง และคราวนี้เค้าตัดสินใจเรียกชื่อ "เซเวอรัส!!!"
คืนนั้นแฮร์รี่ไม่ได้ตลอดคืน เค้าเฝ้าสาระวนเช็ดตัวให้อีกฝ่ายราวกับคนเสียสติ ตราบจนแสงแห่งอัสดงลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา เปลือกตาบางจึงค่อยๆ เปิดออก และใบหน้าเรียวยาวที่อ่อนเยาว์กว่าอายุจริง หันไปมองคนที่ฟุบอยู่ข้างๆ เป็นอย่างแรก ก่อนจะยันตัวลุกขึ้น
"พอตเตอร์............. พอตเตอร์"
แฮร์รี่สะดุ้งตื่น วูบหนึ่งเค้าพบว่าตนเองนั่งสัปหงกอยู่ในห้องเรียนปรุงยา และสเนปอยู่ในชุดเสื้อคลุมสีดำที่คุ้นเคยกำลังยืนที่ข้างโต๊ะ แต่เมื่อสมองปรับสภาพได้ เด็กหนุ่มก็เห็นทุกสิ่งตามที่เป็นจริงอีกครั้ง เด็กหนุ่มรีบยันตัวลุกขึ้นและพูดโดยไม่มองหน้า เพราะเกรงจะถูกอีกฝ่ายพินิจใจเอา พยายามปั้นเสียงให้เย็นชาและไม่ใส่ใจ "เมื่อคืนนี้คุณไม่สบายหนัก..... ไม่เป็นไรและนะ"
"ขอบคุณที่ช่วยดูแล" เซเวอรัสยิ้มเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ถูกขังอยู่ที่นี่
"เปล่าเลย.......... ผมแค่ไม่อยากให้คุณตายเร็ว ที่สำคัญ เมื่อคืนนี้ผมสะใจมากทีเดียว" เซเวอรัสก้มหน้าลง แฮร์รี่ใส่เสื้อคลุม ง่วงจนแทบจะล้ม "ผมจะออกไปกินข้าว แล้วก็จะไปธุระ........... คุณอาบน้ำซะเถอะ"
บานประตูปิดลง เซเวอรัสขยับตัวเพื่อจะทำตามคำสั่ง แต่ขาเค้ามันชากว่าเมื่อก่อนมาก ชาตั้งแต่เหนือหัวเข่า ลงไปถึงปลายเท้า ชาจนเหมือนไม่ใช่ขา และเมื่อความรู้สึกชาจางหายไปเซเวอรัสจึงตัดสินใจลุกจากเตียง แต่ร่างทั้งร่างกลับล้มลงที่พื้น นั้นทำให้เซเวอรัสรู้สึกช๊อก........... เค้าพยายามอีกหลายครั้งแต่ก็สูญเปล่า
................เค้าไม่มีสิทธิ์ในขาทั้ง 2 ของตนอีกแล้ว...................
********************************************************
ร่างสูงก็กลับไปยังที่คุมขังหลังเสร็จธุระแล้วในตอนเย็น ไม่ใช่เป็นห่วง เค้าบอกกับตัวเอง ก่อนจะหัวเสียเมื่อพบกับภาพที่รอเค้าอยู่ในห้อง สเนปที่นั่งนิ่งสนิทเมื่อเค้าเปิดประตูเข้าไป
"คุณไปนั่งทำอะไรอยู่ตรงนั้น"
ไม่มีคำตอบ แฮร์รี่เข้าไปฉุดร่างบางให้ยืนขึ้นอย่างหงุดหงิด แต่เมื่อปล่อยมือร่างนั้นก็ทรุดลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง
"คุณ................. อย่าล้อเล่นนะ ผมไม่เล่นด้วย" แฮร์รี่กล้ำกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น พยายามฉุดคนตรงหน้าอย่างรุนแรง "เป็นอะไรไปล่ะ!!!! ลุกขึ้นสิ ลุกขึ้นมา!!!"
"พอตเตอร์!!!" เซเวอรัสตะโกนบ้างเพราะเจ็บจนชักจะทนไม่ไหว หากแต่หัวใจของคนตะโกนเจ็บยิ่งกว่าร่างกายหลายเท่า เจ็บจนกลั้นน้ำตาไม่ได้ "พอตเตอร์................ ชั้นยืนไม่ได้หรอก ชั้นยืนไม่ได้อีกแล้ว"
ต้องใช้เวลาพักหนึ่ง กว่าคำที่บดขยี้สมองจะแทรกซึมเข้าไปในใจได้ ยืนไม่ได้............ ยืนไม่ได้งั้นเหรอ.......?
"ยืนได้สิสเนป คุณยืนได้!!" เด็กหนุ่มพูดอย่างโหดเหี้ยม ความเครียดที่สะสมบวกกับการอดนอนทำให้อารมณ์ชนะเหตุผล ในหัวเค้าตอนนี้คือสเนป ตั้งใจจะให้เค้าตายใจ เพื่อจะได้ออกไป ก็แค่นั้น............. เอาสิ.......... อยากไปก็จะสงเคราะห์ให้ก็ได้ แฮร์รี่วิ่งไปเปิดประตูให้กว้าง แล้วหันหน้ามาพูดท้าทาย "ผมอยากรู้เหมือนกันว่า............ คราวนี้คุณจะยังยืนไม่ได้อีกหรือเปล่า........... ไปสิ ผมเปิดประตูให้แล้ว............ออกไปได้เลย"
"ไป..........................ไปไหน"
"ไปจากที่นี่ไง! ไปเลย!! ถ้าไปนักนะ ถ้าเดินไม่ได้ก็คลานออกไป! เพราะผมจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว!!! และถ้ามา........... ก็จะต้องไม่เห็นคุณที่นี่อีก!!!! ไม่งั้นผมจะฆ่าคุณซะ!!!!!" แฮร์รี่ตะคอก พร้อมปึงปังออกนอกห้องไปอย่างกราดเกรี้ยว ทิ้งร่างบางไว้ตามลำพังอีกครั้ง
นาทีนั้นเองที่น้ำตาของเซเวอรัสไหลออกมาอย่างหนักราวกับเขื่อนแตก แม้เค้าจะซ๊อกที่ตัวเองเดินไม่ได้ แต่คำพูดเมื่อกี้ทำให้เค้าช๊อกมากกว่า
ท่ามกลางทะเลแห่งความเจ็บปวดทรมาน รัตติกาลเริ่มคืบคลานเข้ามาช้าๆ จนกรงนกที่เปิดอ้าถูกห่อหุ้มไว้ด้วยความมืด
ความคิดเห็น