คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บ่อเกิดของความเกลียดชัง(-_-)
แม้ว่าบ้านจะเป็นที่ๆ ไม่หน้ากลับมาเอาเสียเลย แต่เซเวอรัสก็ไม่อาจหักห้ามใจไม่ให้กลับมาได้ เด็กชายพยายามลากเอาพ่อที่นอนแผ่หลาไปตามพื้นอย่างทุลักทุเล เพื่อเช็ดอ้วกของพ่อบนพื้น แล้วก็ถอดเอาเสื้อผ้าของโทไบอัสที่เปอะเปื้อนออกไปซัก ทั้งๆ ที่ตัวเองก็น้ำตาเล็ดเพราะแทบจะอ้วกตาม
ในที่สุด เซเวอรัสตัดสินใจใช้ไม้กายสิทธิ์โดยมีแฮร์รี่นั่งมอง แม้จะเป็นการทำผิดกฎก็ตาม แต่เด็กชายก็ตัดสินใจทำ ความจริงแล้วทำหรือไม่ก็ไม่ได้ต่างอะไรนัก
..............เพราะไม่มีใครมาสอบสวนเค้าซักคน...................
หลังจากจัดการทุกอย่างแล้ว เซเวอรัสก็เข้านอนด้วยความเหนื่อยอ่อน มีเจ้าแฮร์รี่เข้ามาซบในผ้าห่ม ซึ่งก็ทำให้อุ่นขึ้นมาบ้าง..................
เช้าวันต่อมาเซเวอรัสลูกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว(แม้จะหนาวแทบตาย) มือเล็กๆ จัดการทำอาหารเช้าจนเสร็จในเวลาไม่นาน ส่วนหนึ่งเข้าปากตัวเอง อีกส่วนสำหรับพ่อ(ที่การอย่างสุดฝีมือพร้อมกับวางการ์ดอวยพรวันคริสต์มาสไว้บนโต๊ะ)
จากนั้นก็จัดการคลุกขอบขนมปัง(ที่เอามาทำแซนวิดส์) กับซุบปลาเข้าด้วยกัน วางไว้ให้เจ้าแฮร์รี่ แม้ว่ามันจะยังไม่ยอมโผล่หน้าบากๆ อัปลักษณ์ ที่ใหญ่ราวกับหม้อข้าวหม้อแกงของมันออกมาจากกองผ้าห่มก็ตาม หลังจากเสร็จภาระกิจทุกอย่างแล้ว เด็กชายก็กระชับเสื้อคลุมกันหนาว เดินฝ่าหิมะเพื่อตรงไปยังโบถส์ที่อยู่ปากซอยเพียงลำพัง มือที่ทั้งเล็กและผอมถือห่อแซนวิดส์กับซุปปลาไว้
******************************
"ประหลาดใจจริงๆ นะที่ได้เห็นอดีตรุ่นน้องที่โรงเรียนอีก" ดวงสีเทาของชายที่ดูหนุ่มกว่าอายุจริงมองตรงมา "และที่ประหลาดใจมากว่านั้นคือ รุ่นน้องที่เกิดในตระกูลผู้วิเศษที่เก่าแก่ สูงส่ง และเป็นเลือดบริสุทธิ์คนนั้น จะมาอยู่ที่นี่ ที่ทิ้งขยะของมักเกิ้ล แต่งตัวเป็นบาทหลวง"
"ผมก็รู้เรื่องของ คุณรุ่นพี่ริดเดิ้ล ตอนนี้คุณกำลังตั้งลัทธิเล็กๆ ที่กำลังมีเชื่อเสียงโด่งดัง และเหล่าสาวกก็ล้วนเป็นเลือดบริสุทธิ์ที่เรียกตัวเองว่า ผู้เสพความตาย ว่าแต่ คุณต้องการอะไรจากผม ริดเดิ้ล....... ไม่สิ......... ท่านลอร์ด โวลเดอร์มอร์" บาทหลวงโจเซฟกระซิบ
"ก็อย่างที่คุณรู้นั่นแหละคุณมัลฟอย เราให้ความสำคัญกับเลือดบริสุทธิ์ เราอยากให้คุณเข้าร่วมกับเรา.......คุณ ที่ทั้งฉลาด..มีพรสวรรค์ ที่สำคัญ..เป็นอดีตผู้นำตระกูล"
"ขอปฏิเสธ" บาทหลวงพูดเสียงเรียบ
"นั้นเป็นคำขาดแล้วเหรอเอรีส"
"ขอโทษครับ"
เซเวอรัสพูดขึ้นทันทีที่ประตูเปิดออก ชายทั้ง 2 หันมามองอย่างประหลาดใจ พักหนึ่งรอยยิ้มก็ผุดขึ้นมาบนใบหน้าของคนที่ชื่อริดเดิ้ล เค้าลุกขึ้น... เดินตรงมายังเซเวอรัส วูบหนึ่ง เด็กชายเห็นสีหน้าตื่นตระหนกของพ่อทูลหัว เมื่อมือเย็นๆ ของร่างผอมสูงลูบไล้ใบหน้าของเด็กชายเบาๆ
"เจอกันอีกแล้วนะครับเซเวอรัส คาถาเพลิงเมกิโดของคุณประทับใจผมมาก และดวงตาของคุณก็งดงามจับใจราวกับความมืดก็ไม่ปาน ที่สำคัญ ใบหน้าคุณเหมือนแม่มากจนผมยังอดตกใจไม่ได้เลย"
ก่อนที่เซเวอรัสจะตอบว่าอะไร ก็ถูกพ่อทูลหัวดึงเข้าหาตัวแล้วกอดไว้ราวจะปกป้อง ริดเดิ้ลยิ้มจางๆ อย่างอ่อนโยน ทะว่าเยือกเย็นราวกับหิมะ
"ผมรู้จักแม่ของคุณมานานแล้ว ตั้งแต่สมัยเป็นนักเรียน เธอกับบาทหลวงเป็นรุ่นน้องผม เรารู้จักกันที่บ้านสลิธีรีน ผมรู้จักคุณตาคุณด้วย เพราะผมเป็นหนี้ท่านมาก่อน ท่านเป็นนักสกัดใจที่ยอดเยี่ยม เป็นอาจารย์ผม แล้วก่อนที่คุณจะเกิดผมเคยขอให้แม่คุณยกคุณให้ผมด้วย.. กรณีที่คุณเป็นเด็ก-"
"หุบปาก...." บาทหลวงโจเซฟว่า "ออกไปจากที่นี่ซะ"
ริดเดิ้ลยิ้ม ก่อนที่จะจากไปโดยไม่พูดอะไร เซเวอรัสมองพ่อทูลหัวอย่างประหลาดใจ ก่อนที่เค้าจะเปิดประตูเข้ามา เค้าได้ยินริดเดิ้ลเรียกพ่อทูลหัวเค้าว่า "คุณมัลฟอย" แล้วที่สำคัญ......... คุณพ่อโจเซฟเป็นพ่อมด เป็นอดีตผู้นำตระกูล(แสดงว่าก่อนรุ่นพี่ลูเซียส).......... เคยสังกัดสลิธีรีน.... ทำไมเค้าไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน เซเวอรัสอ้าปากถามขณะที่บาทหลวงนั่งลงที่เก้าอี้ฟังเทศน์
"คุณคนนั้นเป็นใครหรือครับ แล้วหมายความว่าไงที่เค้าขอผมจากแม่"
"เป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียน เธอได้ยินไม่ผิดหรอก อย่าไปใกล้เค้าดีกว่า คนๆ นั้นแยกความแตกต่างระหว่างคนกับสิ่งของไม่ออกหรอก"
เซเวอรัสเอียงคอนิดๆ
"หมายความว่า.... คนๆ นั้นคิดว่า....... สิ่งของก็มีความรู้สึกเหมือนคนเหรอครับ"
คำถามแบบเด็กๆ หากทำให้คนฟังเจ็บแปล๊บ... เค้ารู้ว่าเด็กคนนี้จะเป็นผู้เสพความตายในอนาคตแน่ๆ แต่เค้านึกไม่ออกว่าจะเป็นได้ไง ในเมื่อจิตใจยังสะอาดแบบนี้
.............เว้นแต่ว่า......จิตใจอันนี้จะต้องแตกสลายไปในอนาคต........................
"ที่ว่าแยกคนกับสิ่งของไม่ออก.." บาทหลวงพูดอย่างเจ็บปวด เมื่อคิดได้ว่าอนาคต เซเวอรัสจะต้องเผชิญกับความโหดร้ายจนสูญเสียจิตใจอันบริสุทธิ์นี้ไป "หมายถึง.....ริดเดิ้ล...ชายคนนั้น สำหรับเค้าแล้ว....ไม่ว่าจะฆ่าคนหรือทำลายสิ่งของ...เค้าก็รู้สึกว่ามันเหมือนกัน"
*****************************************
"เจอกันอีกแล้วนะครับเซเวอรัส"
"สวัสดีครับ....... ว่าแต่ ทำไมคุณมาอยู่นี่ล่ะ"
ถามได้แค่นั้น......... ดวงตาสีดำจับจ้องไปที่สิ่งของในมือของชายตรงหน้า ร่าวสูงสง่าพูดออกมาช้า เสียงเค้าเป็นโทนเสียงสูงแบบเดียวกับพระเอกในละครโอเปร่า
"ลูกนกกระจอก... มันตกลงมาจากรัง คุณอยากเลี้ยงดูมั้ย"
"ผมมีแมว................มันกระหายเลือดมากๆ เลย"
"แล้วถ้าเป็นของขวัญวันเกิดของคุณล่ะ คุณจะเลี้ยงมั้ย"
เซเวอรัส สเนปนิ่งอึ่ง... ไม่มีใครเคยให้ของขวัญวันเกิดเค้ามาก่อนเลย ยกเว้นแต่แม่ที่ตายไปแล้ว พลัน.........ความตื้นตันก็ถ่าโถมเข้ามา มือเรียวบางยื่นมารับเอาช้าๆ น้ำตาไหลเป็นทาง
"ขอบคุณครับคุณริดเดิ้ล......... ผมจะรักษาเท่าชีวิตเลย"
ชายตรงหน้าไม่ตอบว่าอะไร เพียงแต่ยิ้มเท่านั้น ยิ้มให้กับความคิดอันบริสุทธิ์ของเด็กน้อยที่ไม่รู้เอาเสียเลยว่า โลกนี้ชั่งโหดร้ายกับเค้านัก เพราะไม่มีหรอก คนที่หว่านเมล็ดโดยไม่หวังผล
.........................ไม่มีหรอก..................................
แล้วเซเวอรัสก็กลับโรงเรียนไปโดยมีสัตว์เลี้ยงตัวใหม่ติดไม้ติดมือกลับไป เค้านั่งประคบประหงมมันอยู่บนรถไฟตามลำพัง(โดยมีตาเขียวๆ เจ้ารี่ เหลือบมองเป็นระยะ) เค้ากำลังคิดว่าถ้าลิลี่เห็นจะชอบมั้ย แล้วคนที่ชื่อริดเดิ้ลนั่นเป็นเพื่อนของแม่หรือเปล่า เหนือกว่านั้น........เหนือกว่าอะไรทั้งหมด
..................เค้าคิดว่า ริดเดิ้ล น่าจะเป็นคนดี.......................
ทว่า......... เมื่อถึงประตูใหญ่ ทางเข้าสู่บริเวณโรงเรียน ทุกอย่างกลับไม่ดีอย่างที่คิด เซเวอรัสเห็นลิลี่อยู่ไกลๆ แต่พอเค้าจะวิ่งตามเธอไป มือลึกลับก็ดึงเข้าไปยังที่ลับตาคน
"มีธุระอะไรกับผมเหรอครับ.........คุณพอตเตอร์..คุณแบล็ก..คุณเพ็ตติกรู" เซเวอรัสพูดอย่างขวัญเสีย รอยยิ้มเย็นปรากฏขึ้นบนหน้าของเจมส์
"ไม่เอาน่า........อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ........ชั้นแค่มาทักทายนายเอง คริสต์มาสปีนี้เป็นไงบ้าง เอะ..........? อะไรน่ะ" เจมส์คว้าห่อผ้าออกจากมือของเซเวอรัส
เจ้าเด็กหัวเมือกกระโดดโหยงเหยงเพื่อจะเอาลูกนกคืน ซีเรียสตั้งคำถามหลังจากได้เห็นแล้ว
"ลูกนกกระจอกนี่นา ไปเอามาจากใหนเนี่ย"
"ขอผมคืนเถอะครับนี้เป็นของสำคัญมาก ผมสัญญากับคุณริดเดิ้ลแล้วว่า จะดูแลให้ดีที่สุด"
ราวกับเซเวอรัสได้สบถพูดคำหยาบที่สุดออกมา ดวงหน้าอันสดชื่นของเจมส์กลายเป็นสีเขียวคล้ำ เดินอ้อมไปทางด้านหลังของเด็กชายที่ตัวเล็กและผอมบางกว่ามาก แล้วจัดการยัดนกน้อยคืนให้ แต่ทว่า เค้าได้เสกกรรไกรใส่มือขวาของเซเวอรัสด้วย ก่อนจะจัดการคว้ามือผอมๆคู่นั้นแล้วกระซิบที่ข้างหู
"งั้นถ้านายดูแลไม่ได้ก็ผิดสัญญาสิ..ใช่มั้ย และถ้านายเป็นคนทำลายมันเอง เค้าก็น่าจะ โกรธ นายมากๆ"
ความโกรธและเกลียดชังแผ่ออกมาจากร่างของเจมส์ จนแม้แต่ซีเรียสและปีเตอร์ก็ไม่กล้าขยับ มือของเด็กหนุ่มผมยุ่งกำลังบังคับให้มือของเซเวอรัส ใช้กรรไกรตัดร่างที่น่าสงสารของลูกนกช้าๆ
"มะ....ไม่.....ไม่นะ" เซเวอรัสกระซิบอย่างเจ็บปวด น้ำตาไหลพรากขณะมองดูลุกนกถูกคมกรรไกรตัดให้ขาดเป็นชิ้นๆ ไม่อาจขัดขืนอีกฝ่ายได้ "ไม่........"
.........ผมจะรักษาเท่าชีวิตเลย..................
เสียงพูดของตนในวันนั้น ถูกดึงกลับมาในหัว เซเวอรัสนั่งมองซากลูกนกด้วยความรู้สึกเหมือนกับว่า ร่างที่น่าสงสารนั่นเป็นร่างของตน น้ำตาใสๆ ไหลซึมจากในตาสีพลอยดำราวกับทำนบน้ำที่ถูกทำลาย
พริบตา.......ดวงตาที่ว่างเปล่าแปรเปลี่ยนเป็นความเกลียดชัง เค้าส่งสายตาคู่นั้นไปทางเจมส์ พอตเตอร์อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน เจมส์เดินจากไปราวกับไม่สนใจ พวกซีเรียสวิ่งตามไปด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก
..................ไม่มีใครรู้หรอก.......ว่าสายตาคู่นั้นทำให้เค้าเจ็บแค่ไหน........
"เจมส์........ทำไมทำงั้นล่ะ"
"ขอโทษนะซีเรียส.........ขอชั้นอยู่คนเดียวได้มั้ย"
"เจมส์........" ปีเตอร์ถามบ้าง "ทำไมฆ่าลูกนกนั่นล่ะ"
"หยุดถามที!!!" ทุกคนตะลึง เจมส์สูดลมหายใจลึกๆ และพูดช้าๆ "เดี๋ยวถึงปราสาทชั้นจะอธิบายให้ฟัง แต่อย่าบอกรีมัสล่ะ"
เซเวอรัส สเนปยังนั่งอยู่ตรงนั้น นั่งอย่างอ้างว้าง เค้าค่อยๆ เก็บซากลูกนกใส่ห่อผ้าช้าและทะนุถนอม ราวกับเกรงว่ามันจะเจ็บถ้าจับแรง ใบหน้าซีดยังมีคราบน้ำตาปรากฏให้เห็นอยู่ แฮร์รี่เดินเข้ามาเลียมือเป็นการปลอบขวัญ เซเวอรัสรู้สึกแปลกๆ ราวกับว่าวิญญาณได้ออกจากร่างเค้าไป และหาทางกลับไม่ได้ก็ไม่ปาน
วูบหนึ่ง.......... วูบหนึ่งเท่านั้นที่คิดถึงหน้าพอตเตอร์ ความเกลียดชังมากมายก็ถาโถมเข้ามา ทั้งๆ ที่ไม่เคยถือโทษเรื่องที่อีกฝ่ายเคยทำแท้ๆ แต่บัดนี้........ เค้านึกอะไรไม่ออกนอกจากจะแก้แค้นให้ได้สักวันเท่านั้น
***************************************
TBC.
ความคิดเห็น