คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : เกียรติยศมัลฟอย
"อะไรนะ! เซเวอรัสป่วยขนาดต้องให้นำเกลือเลยเหรอ!?" เสียงนาซิสซาดังลั้นตามมาด้วยท่าทางของงงๆ เดรโก
"...อะไรคือน้ำเกลือฮะ"
"น้ำเกลือก็คือน้ำสะอาดผสมสารประกอบที่จำเป็นต่อร่างกาย--" นาซิสซาและลูเซียสตอบพร้อมๆ กัน ก่อนจะหันไปมองหน้ากัน เดรโกมองพ่อกับแม่งงๆ
"มันเป็นยาตัวใหม่ที่พึ่งค้นพบเหรอฮะ?"
สองสามีภรรยามองหน้ากัน ก่อนจะพยักหน้าเพื่อมอบตำแหน่งอธิบายให้แก่คนที่เหมาะสม นาซิสซากระแอมก่อนจะอธิบายต่อ "เป็นตัวยาที่หมอมักเกิ้ลค้นพบน่ะ ปกติคนเราไม่จำเป็นต้องได้รับน้ำเกลือเว้นแต่จะร่างกายอ่อนแอมาก"
"แล้วแม่ทราบเรื่อนนี้ได้ไงฮะ... แล้วทำไมศาสตราจารย์สเนปต้องไปรับยาจากมักเกิ้ลด้วย"
"แม่ฟังเรื่องพวกนี้จากพี่สาวของแม่ แอนโดรมิด้า แบล็ก--เธอรักกับมักเกิ้ลก็เลยได้ยินได้ฟังเรื่องมักเกิ้ลจากเธอมามาก ส่วนที่ศาสตราจารย์สเนปต้องไปโรงพยาบาลมักเกิ้ล เพราะศาสตราจารย์สเนปมีพ่อเป็นมักเกิ้ล เค้าอาศัยในโลกมักเกิ้ลกับพ่อ หากลูกจะเข้าใจ เมื่อศาสตราจารย์สเนปป่วยพ่อเค้าไม่สามารถช่วยเหลือด้วยวิธีอื่นได้นอกจากวิธีการของมักเกิ้ล และสเนปก็ไม่ได้มีเรี่ยวแรงมากพอที่จะยกไม้กายสิทธิ์หรือปรุงยาเพื่อช่วยตัวเอง"
"งั้น... เราจะไปพาศาสตราจารย์สเนปไปที่เซนต์มังโกลใช่มั้ยฮะ"
"ความจริงพ่อกับแม่ก็คิดแบบนั้นในตอนแรก แต่ว่าไม่อยากมีปัญหากับคุณพ่อเซเวอรัสน่ะ" ลูเซียสตอบ "เพราะแม้จะเป็นยังไงก็ตาม แต่พ่อก็คือพ่อ เหมือนกับพวกเรานั่นแหละซึ่งไม่ควรจะมีใครมาทำให้เราแตกแยกกัน เพราะฉะนั้น แม้ว่าจะไม่พอใจยังไง เราก็จำเป็นต้องยอมรับสภาพนั้นไป"
"งั้นเราจะต้องไปโลกมักเกิ้ลงั้นเหรอฮะ" เดรโกไม่ค่อยพอใจนัก
"เป็นการแสดงความเป็นห่วงเป็นใย แล้วอีกอย่าง หากแกรักเซเวอรัสแล้วดันไม่ไปเยี่ยมเค้าเพียงเพราะเค้านอนโรงพยาบาลมักเกิ้ลแกจะอ้างว่าแกรักเค้าได้ยังไง" ลูเซียสพูดอย่างจริงจัง
"แม่ว่ามันไม่ทำให้เลือดอันศักดิ์สิทธิ์ที่พวกเรามีต้องแปดเปื้อนหรอกนะ" นาซิสซาบอกอย่างเปรมปรีย์ "เราก็แค่ทำในสิ่งที่ควรทำเท่านั้น"
เดรโกมองนาซิสซาและลูเซียสสลับกัน มันยากมากที่จะไม่สงสัยว่าพ่อกับแม่เป็นพวกทรยศต่อเลือดในบางครั้งบางคราว แต่เค้าก็ต้องสลัดความคิดนั้นทิ้งเสมอเพื่อเห็นความหยิ่งทรนงและความเหยียดหยามที่พ่อแม่มีต่อมักเกิ้ลและคนทรยศต่อเลือดคนอื่น เพียงแต่บ่อยครั้งเดรโกสังเกตเห็นเสมอว่าพ่อและแม่เหมือนจะ...
"แล้วผมต้องทำไงบ้างฮะ" เด็กชายตั้งคำถามออกมาจนได้ "มันนึกไม่ออกว่าพวกมักเกิ้ลเค้าทำไงบ้าง"
"พ่อหาเสื้อผ้ามาแล้ว แต่เราจะไปเปลี่ยนหลังจากออกจากโลกเวทมนตร์ เพราะเราต้องไม่โดนครหาว่าเกือกกลั้วพวกมักเกิ้ล ไม่ว่ากรณีใดทั้งนั้น" ลูเซียสบอกเรียบๆ "นี่จะเป็นความลับ ไม่บอกใครทั้งนั้น และด้วยคำๆ นี้เราจึงต้องพรางตัวให้เนียนมากๆ และกับพ่อเซเวอรัส เค้ารู้ว่าพวกเราเป็นใคร นิสัยเค้าแย่มาก แต่ว่า.. แม้เค้าจะปากเสีย แต่แกอย่าไม่ต่อปากต่อคำโดยไม่จำเป็น เพราะหากเซเวอรัสไม่สบายใจ เค้าจะป่วยหนักกว่าเดิม เราจะแอบเอายาไปให้เค้าไม่ได้เพราะการให้ยาต้องควบกับการวินิจฉัยโรค และเราไม่อาจแน่ใจได้ว่าเคมีที่เซเวอรัสรับจากหมอมักเกิ้ลมีอะไรที่เป็นพิษเมื่อประสานกับยาของพวกเรา ตกลงมั้ย"
"ฮะ พ่อ"
"ดีมาก คราวนี้ไปนอนซะ พรุ่งนี้เราจะไปกันแต่เช้า" ลูเซียสบอกลูก เดรโกเดินออกไปเงียบๆ
"เนียนมาก" นาซิสซาอดไม่ได้
"ใครกันแน่ที่ต้องรับคำชมแบบนี้ไว้" ลูเซียสตอบกลับ นาซิสซาหัวเราะเบาๆ "พอเหอะน่า... จะว่าไปเรามันก็ตอแหลได้โล่ทั้งสองคนนั่นแหละ"
"แหงสิ... ไม่งั้นก็เสียชื่อสลิธีรีนหมด" นาซิสซาสำทับตอนท้าย
--------------------------------------------
เดรโกรู้สึกกังวลใจอย่างช่วยไม่ได้ เพราะแม้จะแน่ใจเต็มอกว่าไม่มีใครจำเค้าได้แน่ๆ แต่คนอย่างเดรโก มัลฟอยเนี่ยนะ กำลังแต่ตัวเป็นมักเกิ้ล เมื่อมองไปยังพ่อกับแม่ที่เนียนซะจนเหมือนไม่ได้พึ่งทำครั้งแรกก็อดไม่ได้ที่จะ "พ่อแม่มาโลกมักเกิ้ลบ่อยๆ เหรอ"
"แน่นอน... มาหาเซเวอรัสไง" สองผัวเมียตอบพร้อมกับ
เดรโกเหมือนจะอาย ขณะที่เดินข้ามทางม้าลาย ตรงไปที่โรงพยาบาลมักเกิ้ล ไม่มีใครสนใจเค้าจริงๆ แต่เดรโกก็ยังอดลำบากใจไม่ได้ จนกระทั่งพวกเค้ายืนที่หน้าห้องสี่หนึ่งสาม นาซิสซาเคาะเบาๆ สามครั้งก่อนจะเปิดเข้าไป
"อ้าว... เดรโก" เซเวอรัสทัก
"อาจารย์.." เดรโกอ้าปากค้าง ไม่นึกว่าสเนปจะดูแย่กว่าที่คิด
"แต่งตัวได้ดีนี่" พลางมองเพื่อนสองคน "พ่อแม่เธอจัดการสินะ"
เดรโกเขิน
"มานั่งนี่สิ"
เดรโกเดินไปนั่นด้วย "อาจารย์เป็นอะไรฮะ"
"เครียดสะสมน่ะ"
"ใครกัน... พอตเตอร์สินะ"
"บางส่วน..." เซเวอรัสตอบเศร้าๆ "ชั้นพยายามจะไม่เครียดแล้ว แต่มันทำไม่ได้ บางทีการปล่อยวางมันก็ยาก"
"ผมเกลียดเค้า" เดรโกกัดฟันกรอด
"นาซิสซา.. ผมรวบกวนนะ ส่องหน้าออกไปซิ พ่อผมมารึยัง" สเนปหันไปทางนาซิสซา
"อะไรกัน จะไม่ให้เดรโกเจอพ่อเธอรึไง"
"ผมไม่อยากให้เกิดเรื่องเหมือนตอนลูเซียสน่ะ"
เดรโกมองพ่อตัวเอง ซึ่งหลบสายตาเค้าไปโดยปริยาย มันแย่นะที่จะให้ลูกรู้ว่าครั้งหนึ่ง(หลายครั้งเว้ย)พ่อตัวเองโดนมักเกิ้ลซ้อมเอาโดยที่ไม่อาจตอบโต้ได้ เนื่องจากเกรงว่ามันจะไปทำร้ายจิตใจลูกชายไอ้มักเกิ้ลนั้นซึ่งก็คือเพื่อนเค้าเอง
ความจริงเซเวอรัสซาบซึ้งใจมาตลอดที่ลูเซียสยอมอดทนปานนั้นทั้งที่มันไม่จำเป็นเลย แต่แล้วทั้งหมดก็หันไปยังประตูที่เปิดผ่างออกพร้อมๆ กันและเซเวอรัสกับลูเซียสก็มองนาซิสซาอย่างแค้นใจเมื่อเห็นว่าคนที่เดินเข้ามาเป็นใคร โทไบอัส สเนปนบ่นอย่างเหยียดหยาม
"อะไรเนี่ย พวกเธออีกแล้วเหรอ"
"สวัสดีค่ะ นาซิสซาเริ่มบทสนทนาทันทีด้วยรอยยิ้ม พวกเราได้ข่าวเรื่องเซเวอรัสป่วยก็เลยมาเยี่ยม แล้วเอาของฝากมาด้วย อันนี้เป็นของคุณค่ะ คุณสเนป" ว่าแล้วส่งกล่องเค้กส้มให้ "ได้ยินว่าร้านนี้อร่อยมาก"
ดวงตาโทไบอัส สเนปเปลี่ยนไป เหมือนจะเอ็นดูนาซิสซานิดๆ ด้วย!? แม้เสียงพูดจะยังเย็นชา "คนที่กินเหล้าน่ะ เค้าไม่ค่อยอยากอาหารนักหรอก"
"งั้นก็กินก่อนที่จะกินเหล้าสิคะ"
เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เห็นโทไบอัสยิ้ม!? ลูเซียสแทบจะขยี้ตาเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้ตาฝาด นาซิสซาเลื่อนไหลอย่างยอดเยี่ยมเหรอ? หรือว่าจี้จุดได้อย่างแม่นยำ? ไม่สิ อาจจะบังเอิญเกาถูกที่คันรึเปล่า? เดรโกหันจากหน้าเอ๋อๆ ที่พ่อตัวเองไม่เคยแสดงให้เห็นมาก่อนไปยังเซเวอรัสที่กำลังจะดื่มน้ำและรินน้ำให้
บางทีเรื่องของเรื่องอาจจะเป็นเพราะเซเวอรัสเป็นลูกชาย ในขณะที่นาซิสซาคือผู้หญิง และวางตัวเป็นลูกสาวได้อย่างแนบเนียน และทั้งหมดเหมือนจะตอกย้ำสมมติฐานเมื่อโทไบอัสบอกกับเซเวอรัสอย่างเหม่อลอย "ทำไมแกไม่รู้จักแต่งลูกสะใภ้น่ารักๆ แบบนี้เข้าบ้านบ้าง"
เซเวอรัสพ่นน้ำพรวด นั่นปะไร... สิ่งที่ชายวัยห้าสิบห้าถวินหาก็คือลูกสาวที่คอยเอาอกเอาใจและใส่ใจเรื่องเล็กๆ น้อยๆ อย่างไม่สิ้นสุด มันเป็นเรื่องธรรมดาจริงๆ ที่ชายทั้งสิ้นล้วนต้องการลูกชายและไม่ใส่ใจต่อลูกสาว แต่พอเวลาผ่านไป พ่อก็เริ่มโหยหาลูกสาวที่จะคอยเอาใจสารพัด
เพราะอย่างน้อยที่สุด การมีลูกสาวก็มีเรื่องน่าอภิรมณ์อยู่อย่าง คือพวกหล่อนไม่ค่อยออกไปไหน ในขณะที่พวกลูกชายนั้น มันหายหัวไปหมดทุกคนเลย แต่ลูกสาวอย่างน้อยก็อยู่ให้เห็นหน้าบ้าง
แล้วจากนั้นนาซิสซากับโทไบอัสก็เริ่มคุยกันประสาแม่บ้าน ปล่อยให้คนอื่นๆ ในห้องเป็นไม้ประดับไป...
"แม่สนิทกับพ่ออาจารย์เหรอฮะ" เดรโกไม่อยากเชื่อว่าจะได้เห็นแม่ตัวเองนั่งสนทนาภาษาแม่บ้านกับมักเกิ้ลได้อย่างเป็นกันเอง
"เพราะแม่เธอเป็นสลิธีรีนเต็มตัว สลิธีรีนที่แท้จริงต้องปรับตัวได้ทุกสภาวะการณ์" เซเวอรัสตอบให้เด็กหนุ่มคลายใจ และได้ผล เพราะเดรโกยิ้มด้วยความภาคภูมิใจทันที
นี่ก็ตอแหลได้โล่อีกคน...
ลูเซียสก็ได้แต่มองอย่างกังวลว่าเซเวอรัสสีข้างเริ่มถลอกบ้างรึยัง ความสามารถในการแถได้ทุกสภาวะการณ์นี่ก็นับเป็นคุณสมบัติของสลิธีรีนด้วยรึเปล่า?
แต่อนิจจา.. ในบางแง่มุม นาซิสซาก็นับช่วยเค้าไว้มาก เพราะหากวันนั้นไม่มีเธอเค้าไม่แน่ใจจริงๆ ว่า เค้ากับโทไบอัสจะจบลงด้วยการชกกันรึเปล่า ยิ่งมองดูสองคนนั้นพูดเรื่องจิปาถะตั้งแต่นิยาย อาหารและพืชผักผลไม้เค้าก็ยิ่งงงว่าตัวเองควรดีใจที่มีภรรยาฉลาดหรือควรจะระแวงว่าซักวันพวกเค้ากับตระกูลมัลฟอยอาจจะต้องแหลกไปข้างในเร็วๆ นี้
"ว้าว... เคเอฟซีเหรอคะ" นาซิสซาร้องอย่างตื่นเต้น "ลูเซียส เดรโก เราไปกินกันนะ"
"....เอ่อ..." ลูเซียสมองเดรโกที่อ้าปากค้าง ก่อนจะบอกว่า "เรามีนัดกลับไปทานอาหารเย็นที่บ้านนะ"
"เอ๊ะ... แกนี่ ทำไมจะพาเธอไปกินไม่ได้ รวยนักไม่ใช่รึไง" โทไบอัสพูดอย่างไม่พอใจ
"นี่ ผมไม่ได้หาเรื่องนะ ผมคุยกับเมียผมดีๆ"
"หุบปากไปไอ้หนู ไม่ต้องมาทำเป็นผู้ดีนักหรอก อยากจะอ้วก แกเกลียดมักเกิ้ลไม่อยากให้เมียไปเกลือกกลั้วก็บอกมาเหอะ"
"ผมสุดจะทนกับมารยาทของคุณแล้วนะ!" ลูเซียสลุกพรวด
"ทำไม แกจะทำอะไรชั้น" โทไบอัสก็ยืนเช่นกัน ความสูงเท่ากับลูเซียส เดินอ้อมเตียงเซเวอรัสไปหาอีกฝ่าย เดรโกเหมือนจะทำอะไรไม่ถูกเพราะได้ตกลงกันแล้วว่าจะไม่พยายามต่อปากต่อคำกับพ่อเซเวอรัสแล้วไหงพ่อเค้ามาทำซะเอง "เสกมายากลนั่นใส่ชั้นเหรอ"
"อย่าท้าผมนะ"
"ท้าสิ พวกแกน่ะ พอไม่มีไม้เฮงซวยนั่นก็ทำอะไรไม่ได้ แน่จริงต่อยกับชั้นตัวต่อตัวสิ คิดว่าจะทำอะไรชั้นได้ หา"
"เฮ้ย... อย่านะ" เซเวอรัสพยายามลุกจากเตียง สายน้ำเกลือรั้งหัวเดรโกไว้ ไม่ได้กลัวพ่อจะโดนลูเซียสทำร้ายหรอก แต่กลัวลูเซียสจะโดนต่อยคว่ำต่างหาก เพราะหากไม่มีเวทมนตร์ ลูเซียสสู้โทไบอัสไม่ได้หรอกเพราะเปราะกว่ากันเยอะ(ลูกคุณหนูก็เปราะอย่างี้แหละ) และยิ่งโดนท้าแบบนี้ ลูเซียสที่รักศักดิ์ศรีย่อมยอมโยนไม้กายสิทธิ์ทิ้งและต่อยกับโทไบอัสแน่ๆ
นาซิสซายืนขึ้นเช่นเดียวกับเดรโกและเซเวอรัส เข้าไปยืนขวางตรงกลางระหว่างทั้งสอง ขณะที่เดรโกพยายามดันพ่อตัวเองออกเหมือนเซเวอรัสที่พยายามห้ามพ่อตัวเองไว้ แต่แล้วทั้งสองก็แลกหมัดกันกลางอากาศโดยไม่สนใจคนที่พยายามห้าม หมัดโทไบอัสที่พุ่งกลางแสกหน้าลูเซียสส่งพ่อมดสูงศักดิ์ให้ถอยหลังไปหลายก้าวและพลอยทำให้เดรโกที่พยายามกอดพ่อพลอยกระเด็นลงพื้น
"เดรโก!" เซเวอรัสกับนาซิสซาร้องพร้อมกัน และนาซิสซาก็ละจากการยืนขวางลำไปประคองเดรโก ขณะที่ลูเซียสหันมองลูกชายเพียงวูบเดียวพลางกัดฟันกรอดแล้วพุ่งเข้าแลกหมัดกับพ่อของเซเวอรัส และ
"เซเวอรัส!?" นาซิสซาหันมาร้องลั่นเมื่อเห็นว่าเซเวอรัส สเนปล้มลงไปกองบนพื้น
"นี่แกทำอะไรลูกชั้นฟะ" โทไบอัสตวาดก้องพลางกระชากคอเสื้อลูเซียส
"ผมยังไม่ทำอะไรเลย! เค้ากำลังป่วยแล้วต้องมาพยายามห้ามคุณแบบนี้ก็ต้องล้มอยู่แล้ว!"
"อ้อ!? นี่แกจะบอกว่าเป็นความผิดชั้นงั้นสิ!!"
"พอทั้งสองคนนั้นแหละ!!" นาซิสซาสุดจะทน "ทำไมเจอกันทีไรต้องทำแบบนี้ตลอดเลยฮะ!?!" จากนั้นก็กดปุ่มเรียกพยาบาลที่หัวเตียง "เดรโก.. พาพ่อออกไปข้างนอกหน่อย" ระหว่างนั้นพยาบาลสองสามคนเข้ามาและช่วยกันตรวจอาการเซเวอรัส โทไบอัสอุ้มลูกชายที่สลบเหมือดบนพื้นขึ้นไปบนเตียง สายน้ำเกลือหลุดจากแขน เลือดหยดกระจายเต็มพื้น
"แล้วแม่?"
"แม่ไม่เป็นไรหรอก" ลูเซียสบอกเงียบๆ "เดรโก... ไปข้างนอกกับพ่อหน่อย"
เดรโกมองแม่กับพ่อสลับกัน ขนาดนี้แล้วนาซิสซาจะยังคุยกับโทไบอัส สเนปดีๆ อยู่อีกเหรอ หรือเพราะเค้าเป็นพ่อเซเวอรัสเท่านั้นเอง? แต่เดรโกก็ถูกลูเซียสดึงตัวออกไป
"พ่อฮะ เหตุผลที่พ่อเกลียดมักเกิ้ลไม่ได้เป็นเพราะตำแหน่งผู้นำตระกูลมัลฟอยสินะฮะ"
คำของเดรโกทำให้ลูเซียสหันไปมอง ดวงตาสีเงินที่จับจ้องเหมือนจะมีอะไรซ่อนเร้นก่อนจะ "ทำไมคิดแบบนั้น"
"แม่... คุยกับมักเกิ้ลคนนั้นดีมากเกินกว่าจะเป็นไมตรีจิตระหว่างพ่อเพื่อนกับเพื่อนสนิทลูกชายเค้า และพ่อ เหมือนจะเคยชินกับการที่ต้องมาพบเจออารมณ์เค้า เหมือนที่เคยชินกับการที่จะต้องมาเดินในโลกมักเกิ้ลและกิน-ใส่เสื้อผ้าแบบนี้"
รอยยิ้มจางๆ ทำให้เดรโกที่เหมือนจะกังวลใจยิ่งตกใจมากกว่าเดิม และเมื่อพ่อถามเบา "แล้ว... ถ้าเป็นแบบที่แกคิดจริงๆ แกจะทำไง" เดรโกเหมือนจะสับสนทันทีและลูเซียสก็หัวเราะสุดเสียง "แต่สบายใจได้ พ่อไม่คิดจะรับสะใภ้ที่เป็นมักเกิ้ลหรอกนะ เพราะพ่อไม่ได้สนับสนุนการที่ม้าจะผสมพันธุ์กับลา วัวกับควาย หรือกอลิล่ากับแซมแปนซีหรอกนะ พ่อสามารถปรับตัวอยู่ในสังคมมักเกิ้ลได้แต่ก็พอใจที่เราจะมีเลือดบริสุทธิ์ต่อไป"
คราวนี้เป็นเดรโกที่ยิ้มบ้าง ไม่แน่ใจว่าเป็นความสบายใจที่รู้ว่าลูเซียสกับนาซิสซาไม่ได้เป็นคนทรยศต่อเลือกหรือเพราะการที่พ่อมดสามารถปรับตัวในสังคมมักเกิ้ลได้เป็นสิ่งที่พอรับได้กันแน่ ซักพักบาทหลวงมักเกิ้ลกลุ่มหนึ่งก็เดินมาทางลูเซียสและทักทาย
"ว่าไง... นั่นน่ะ เดรโกสินะ"
"อืม... พวกนายก็มาเยี่ยมเซเวอรัสเหรอ"
"เออ... เป็นไงบ้าง"
"วูบไปเมื่อกี้" จากนั้นก็ "บาทหลวงเอรีสกับหลวงแม่จะมาเยี่ยมด้วยมั้ย"
พอบาทหลวงคนหนึ่งอ้าปากก็โดนยกมือห้ามทำให้หลายคนเดาได้ว่าเดรโกไม่ทราบเรื่องนี้ หนึ่งในสามคนดึงลูเซียสออกไปถาม "ทำไมไม่บอกเค้าไปเลย คิดจะปิดตลอดไปรึไง?"
"จอมมารกำลังจะกลับมา เรื่องแฝดทางวิญญาณน่ะ ยิ่งคนรู้น้อยยิ่งดี" ลูเซียสบอก จากยกมือปิดตา
"อะไร"
"เหมือนจะ--"
ในความงวยงง หลายๆ คนจ้องมอง ลูเซียสกำลังมองเห็นบางสิ่ง ไม่ใช่ภาพที่อยู่ตรงหน้า แต่เป็นภาพผ่านสายตาใครบางคน ซึ่งไม่บอกก็รู้ว่าเค้ากำลังมองเห็นสิ่งที่ลูเครเซียเห็น
"เอ้ย.. ลูเซียส โอเครึเปล่า? นั่งก่อนมั้ย"
ลูเซียสส่ายหน้า แต่ภาพที่เห็นชัดเจนทุกขณะ เค้าเห็นเด็กแฝดคู่หนึ่งที่เหมือนกันมาก แต่ภายนอกบอกชัดว่าคนหนึ่งเป็นชายและอีกคนเป็นหญิงเช่นเดียวกับพวกเค้า แต่ใบหน้าและดวงตานั้น เหมือนซีเรียส แบล็กจนน่ากลัว เด็กแฝดที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเดรโกทำทีเหมือนจะหาเรื่องลูเครเซีย แม้แต่รอยยิ้มเยาะเย้ยนั้นก็เหมือนกับแบล็กไม่มีผิด
และเสียงที่ดังที่หูน้องสาวเค้าก็ได้ยินแจ่มแจ้ง แต่เสียงที่เค้าควรได้ยินจริงๆ กับจางหาย
"เราเป็นญาติกันก็จริง แต่ หากมองในแง่ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อเธอกับแม่เรา ต้องบอกว่าเราเป็นพี่น้องแท้ๆ กันด้วยซ้ำ" เด็กหญิงบอกเรียบๆ
"ต้องการอะไร" หลวงแม่ไม่ค่อยวางใจเด็กทั้งสอง
"ใครกันแน่ที่ควรเอ่ยคำนั้น เธอเป็นคนตามเรามาแต่แรกเลยนะ" เด็กชายถามเสียงยานคาง "ลูเครเซีย มัลฟอย"
TBC.
ความคิดเห็น