คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตัดปีก(-_-)
"จินนี่"
"อ้าวแฮร์รี่..............ว่าไง"
"แค่เห็นเธอนั่งซึมอยู่น่ะ" เด็กหนุ่มเดินเข้ามาหาพร้อมกับนั่งลงข้างๆ "เธอทำอะไรน่ะ" แฮร์รี่มองดูนกสีขาวในมือของจินนี่ "นก................" เพราะอะไรบางอย่าง เด็กหนุ่มรู้สึกเสียวแปล๊บในอก "มันตายแล้วนี่"
"เจ้าของมันได้รับมันจากแฟน แล้วพอถูกแฟนทิ้งเธอก็แก้แค้นเอากับมัน"
"ทำไมล่ะ.................. มันไม่มีความผิดอะไรซักหน่อย" แฮร์รี่พูดอย่างลังเลใจ เพราะการกระทำของคนที่จินนี่พูดถึงมันดูคุ้นๆ ยังไงชอบกล เด็กสาวพูดต่อไป
"เธอปล่อยมัน หลังจากที่โยนกรงลงกับพื้นหลังเค้าบอกเลิก มันเลยขาหัก.............. แต่แฮร์รี่ ต่อให้ไม่ขาหัก มันก็อยู่ในกรงมานานแล้ว................ บินไม่ได้ หากินก็ไม่ได้ ถึงจะเปิดกรงให้ มันก็ไปไหนไม่รอดหรอก"
........................บินไม่ได้...............เดินไม่ได้.........................
"เธอปล่อยให้มันตาย................ ชั้นสงสาร เลยเอามาด้วย ว่าจะฝังสักที..............." จินนี่หันมามอง เอื้อมมือมาจับแขน แต่เค้าสะบัดมันออก เดินถอยหลังไปหลายก้าว และหน้าก็ซีดจัด "แฮร์รี่ เป็นอะไรหรือเปล่า"
เดินไม่ได้......... ไปไหนไม่รอด........ ที่นั่นไม่มีอาหาร....แล้วเวลาก็ผ่านไปรวม 4 วัน ไปรวม 4 วันแล้ว...................
ถ้าสเนปเดินไม่ได้จริงๆ ล่ะ.................. แล้วร่างกายก็ย่ำแย่แบบนั้น................
ไม่น่า เค้าอาจจะคลานออกไปก็ได้นี่นา.......................
แต่อย่างไรก็ตาม ถ้ากลับไปแล้วพบว่าอีกฝ่ายเป็นศพล่ะ..........................
ถ้า..............ถ้า............... ถ้า....................
“แฮร์รี่!!!! นั่นเธอจะไปไหนน่ะ!!!” จินนี่ตะโกนตามไป
แต่แฮร์รี่ไม่ฟังเค้าเจ็บปวดและสับสนเกินกว่าจะรับรู้อะไรได้อีกแล้ว
***********************************************
ร่างสูงยืนหอบฮักๆ อยู่หน้าอาพาร์ทเม้นร้าง ที่ๆ ไม่มีใครมาอยู่ แฮร์รี่จ่ายเงินจำนวนหนึ่งไป เพื่อจะให้มีการต่อน้ำเข้ามา แล้วเค้าก็พาสเนปมาขังไว้ และเวลานี้เด็กหนุ่มไม่หวังอะไรอีกแล้วนอกจากขอให้ขึ้นไปแล้วพบว่าสเนปหนีไปแล้วเท่านั้น ร่างผอมสูงของเด็กหนุ่มก้าวขึ้นบันไดอย่างช้าๆ และมั่นคงจนกระทั้งถึงที่หมาย
แล้วเค้าก็ต้องนิ่งสนิทเหมือนรากงอกอยู่ตรงนั้น................
ห้องนี้ยังคงเปิดประตูอ้าอยู่......... และเซเวอรัส สเนปก็ไม่ได้ไปไหน แฮร์รี่แทบจะร้องไห้โฮออกมาเมื่อเห็นสภาพของเค้า
ท่ามกลางห้องสีขาว เซเวอรัสยังคงนั่งแหมะอยู่ที่เดิมที่เค้าอยู่ก่อนที่แฮร์รี่จะไป ตาทั้ง 2 ข้างแดงจัด บอกให้เด็กหนุ่มรู้ว่าคนตรงหน้าไม่ได้นอนเลยตลอด 4 วันที่ผ่านมา ริมฝีปากบางแห้งผากและแตกเป็นขุยเพราะไม่ได้ดื่มน้ำด้วย................. บนตักมีรอยเลือดกระจายเป็นหย่อมๆ มันไหลออกมาจากรูจมูกทั้ง 2 ข้าง และริมฝีปาก
แฮร์รี่แทบจำไม่ได้ว่านั่นคือศาสตราจารย์สเนป อาจารย์จอมโหดที่เค้าเกลียดแสนเกลียด เกลียดจนอยากจะฆ่าให้ตายคามือ คนตรงหน้าดูไม่ตางอะไรกับนกน้อยที่ถูกเจ้าของขังลืม ดวงตาสีดำที่แดงกล่ำจับจ้องไปที่ผนังทั้งๆ ที่มันไม่มีอะไรสักอย่าง
"ทำไม................ ทำไมคุณ............ยังไม่ไปอีก" เสียงแฮร์รี่แห้งจัด
เซเวอรัสหันมาช้าๆ ช้าจนแฮร์รี่แทบจะหยุดหายใจ เด็กหนุ่มถามอีกครั้ง
"ทำไม........... คุณยังอยู่"
"ชั้น................ รอเธอ" เสียงแห้งจนแทบไม่ได้ยิน
แฮร์รี่ดึงไม้กายสิทธิ์ออกมา และเซเวอรัสยิ้มราวกับคาดหวังเช่นนั้นอยู่แล้ว "เชิญ................."
แสงสว่างพุ่งออกจากปลายไม้กายสิทธิ์ต้องถูกร่างที่เปราะบางราวกับเปลือกไข่ จนร่างบางล้มลงนอนกับพื้น..............ลมหายใจรวยรินจนแทบจะเหมือนไม่มีลมหายใจ
แฮร์รี่เดินเข้าไปหาช้าๆ ก่อนจะทรุดร่างนั่งข้าง ยกมือขึ้นกุมหน้าผาก น้ำตาไหลทะลักอย่างควบคุมไม่ได้
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ก็เค้าเกลียดสเนป เค้าน่าจะสะใจที่มันเป็นแบบนี้สิ
แล้วทำไม.............. ทำไมเป็นแบบนี้........... ทำไมมันเจ็บมากขนาดนี้
*****************************************************
เซเวอรัสรู้สึกถึงน้ำที่รสชาติคุ้นๆ ไหลลงคอ น้ำที่ทำให้กำลังวังชาเค้ากลับคืนมาช้า จนในที่สุดก็รู้สึกว่าความเหนื่อยล้าหายไปจนหมด
และก็เป็นอีกครั้งที่รู้สึกถึงสายน้ำที่ไหลลงมาที่ผิวกาย แต่คราวนี้มันไม่ใช่น้ำเย็นที่ทำให้ร่างทั้งร่างสั่นสะท้าน แต่เป็นน้ำอุ่นที่ทำให้ร่างกายสดชื่นและกระปี้กระเปร่า ร่างบางลืมตาขึ้น เพื่อจะพบว่าตัวเองนั่งอยู่บนพื้นห้องน้ำ และกำลังนั่งพิงร่างของใครบางคน ที่กำลังลูบไล้สบู่ไปตามเนื้อกาย ใครคนที่สวมกางเกงแค่ตัวเดียว ไม่ใส่เสื้อ................... เซเวอรัสยกมือขึ้นคลำหาใบหน้าคนที่โอบเค้าไว้
"ฟื้นแล้วเหรอ................" เสียงนั้นฟังดูเหมือนจะดีใจ แต่ก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาอีกครั้ง "คุณหลับไปวันเต็มๆ เลย"
"แล้วทำไม................... ชั้นถึง"
"ฟื้นแล้วนี่.............. แปรงฟันเองได้มั้ย ปากเหม็นมากเลยตอนนี้"
พักหนึ่ง แฮร์รี่ก็ต้องกลับมานั่งรอเซเวอรัสนั่งแปรงฟันอยู่กับพื้นห้องน้ำ ที่ว่าปากเหม็นนั้นโดยสัตย์จริงแล้ว แฮร์รี่ประชดไปงั้นเอง คนที่ไม่ได้กินข้าวจะมีแบดทีเรียหมักหมมในช่องปากได้อย่างไร หลังจากเสร็จแล้ว เด็กหนุ่มก็เปิดน้ำล้างตัวและฟองต่างๆ ให้ ก่อนจะอุ้มออกจากห้องน้ำ
"ทำไม................... ชั้นถึงยังไม่ตายล่ะ" เซเวอรัสตั้งคำถามเมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว
"ผมสิต้องถามคุณ ทำไมคุณถึงไม่ยอมไป" เด็กหนุ่มกดร่างบางให้นอนลงบนเตียง ดวงตาคู่สวยมีรอยเจ็บปวด "คุณหายตัวได้ คุณไปได้ ผมไม่ได้ตัดปีกของคุณซักหน่อย"
"เธอบอกว่าถ้ากลับมาแล้วเห็นชั้น" เซเวอรัสพุดเสียงแห้งโหย "เธอจะฆ่าชั้น"
“คุณอยากให้ผมฆ่าคุณเหรอ”
“แต่เธอก็ไม่ทำ”
"นั่นเพราะผมต้องการให้คุณตายในแบบที่ผมวางแผนไว้แล้ว"
"แค้นมากเหรอ......................."
"ใช่"
"รู้มั้ย........... เธอไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก.......... พอตเตอร์.......... เธอไม่เคยป้องกันความจริงในหัวใจของเธอจากชั้นได้ ที่สำคัญชั้นเห็นหัวใจของเธอมาตลอด" มือเรียวบางเกาะมือของแฮร์รี่ไว้ “ชั้นพินิจใจเธอได้”
แฮร์รี่สะบัดมืออกจากการเกาะกุม
"คุณเห็นอะไร"
"ทุกสิ่งทุกอย่าง"
"นี่......คุณต้องการอะไรจากผมกันแน่"
"ชั้นอยากให้เธอยกโทษให้ชั้น" เสียงของเซเวอรัส สเนปแห้งจัด
"ไม่ได้"
“ทำไมล่ะ........... เธอไม่มีเหตุผลที่จะแค้นชั้นอีกแล้วนี่”
“ผมเกลียดคุณ............. และจะเกลียดตลอดไป”
".............ได้โปรด..........." เซเวอรัสกระซิบ ดวงตาสีดำที่ดำยิ่งกว่ารัตติกาลมีแววเศร้าสร้อยเหลือประมาณ ".............ขอความเมตตา............."
แฮร์รี่สะอึก เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินสเนปวิงวอนเค้าจริงๆ จัง ไม่คิดด้วยซ้ำว่าจะมีโอกาสได้ยินคำๆ นี้จริงๆ
.........ได้โปรด............ กับ ..........ขอความเมตตา........
"ผมโทษให้คุณไม่ได้" แฮร์รี่กระซิบ น้ำตาไหลอย่างควบคุมไม่ได้ "คุณฆ่าดัมเบิลดอร์ ลอกใช้ทุกคนในภาคี เอาคำพยากรณ์ไปบอกให้โวลเดอร์มอร์ไปฆ่าพ่อแม่ของผม คุณทำให้ซีเรียสต้องตายด้วย ความผิดของคุณนั้น ต่อให้ชดใช้ด้วยชีวิตก็ไม่มีวันหมด เข้าใจมั้ย"
“.................ชั้นเข้าใจ.............…”
“ใช่ ผม......... บางครั้งผมก็มีคุณธรรมมากไป.............. แต่ ผมรู้ว่าอะไรควรไม่ควร ผมจึงไม่มีวันที่จะยกโทษให้คุณได้”
"เธอ.................. ใจร้ายจัง" เซเวอรัสตัดพ้อ
"ใช่..............." แฮร์รี่กระซิบ ปาดน้ำตาออกจากใบหน้า "ผมเป็นคนใจร้าย........ ทีนี่...นอนซะ พักซะเถอะ......... เพราะคุณเหนื่อยมามากพอแล้ว"
“ชั้นไม่เป็นไร” เซเวอรัสกระซิบ “เธอไปเถอะ”
“ไม่”
“อย่าทรมานชั้นเลย.............. ไปเถอะ ไม่นานชั้นก็จะต้องตายอย่างทรมานอยู่แล้ว เพราะงั้นได้โปรด ขอชั้นอยู่คนเดียว”
“ไม่ได้”
“จะเอายังไง”
“จนกว่าจะแน่ใจว่าคุณจะหลับสนิท”
ทั้งคู่มองกันและกันเนิ่นนาน..........ในที่สุดเซเวอรัสก็เลือกที่จะจมลงสู่นิทราอีกครั้ง และเพราะความอ่อนเพลีย ไม่นานก็หลับสนิท แฮร์รี่ยกมือขึ้นแล้วปัดปอยผมที่ปรกหน้าออกให้อย่างอ่อนโยน
ความคิดเห็น