[fic Harry Potter]กรง(ฉบับดั้งเดิม/วาย)

ลำดับตอนที่ #1 : ฟิคเรื่องกรง ฉบับดั้งเดิม:ความแค้น(-_-)

เรื่องนี่เป็นฟิกแฮร์รี่ พอตเตอร์เรื่องแรกที่ผมแต่งครับ โดยแต่งหลังจากอ่านเล่ม 6 จบ โดยมีไอเดียจากมุขพระเอกจับนางเอกขังที่มีกันเกลื่อนเมือง เชื่อหรือไม่ก็ตาม ตอนนั้นยังไม่เคยเข้าเน็ตเลย และ  พอได้เข้าเน็ทเป็นครั้งแรกก็ไปเยี่ยมบอร์ดวายก่อนเลย แล้วก็เลยแบ่งเรื่องนี้ให้กลายเป็น 3 เรื่อง คือ "ปรารถนาจากใจ" "กรง"(วาย) และ "เวลา มนตรา และความรัก" ทั้งหมดเป็นฟิควาย โดยเฉพาะกรงที่ปรับเรื่องกันสดๆ เลย

แต่หลังจากบอร์ดนั้นแล้ว ผมก็เกิดอยากเอาฉบับดั้งเดิมที่ไม่ได้วายมาลงบ้าง เลยลงที่มักเกิ้ลไทย แต่กระทู้มีปัญหาทุกทีเลย ก็เลยมาลงไว้ที่นี่ด้วย และแบ่งเรื่องให้เป็น 2 ส่วน คือ 

แบบดั้งเดิม.- ซึ่งเป็นเรื่องราวของสเนป แฮร์รี่ และเดรโก ที่พัฒนาความรู้สึกต่อกันจากเกลียดที่สุด กลายเป็นครอบครัวเดียวกันที่ขาดกันและกันไม่ได้(โดยส่วนตัวผมรู้สึกว่าเป็นฟิกที่ดีที่สุดเท่าที่เคยแต่ง) 

แบบวาย.- เป็นความสัมพันธ์ของแฮร์รี่กับสเนป ซึ่งพิมพ์ไว้ที่กริมโมฯ(เรทเยอะจนคนแต่งยังอาย แถมตัดเยอะอีกต่างหาก) 

แต่อย่างไรก็ดี ทั้ง 2 ชุดนี้ดำเนินเรื่องไปในทิศทางเดียวกัน แฮร์รี่ที่แก้แค้นสเนป จนในที่สุดสเนปตาย เป็นเรื่องที่ปวดใจมากๆ แล้วรี่เองก็เจ็บด้วย เรื่องนี้ใครรักสเนปก็ด่ารี่มามากๆ ส่วนใครเกลียดป๋าก็มาสมน้ำหน้ากันเยอะๆ นะครับ (^ ^)

Title: กรง(ก่อนจะกลายเป็นฟิกวาย)
Author: ซามมาเอล ซิน (Sammael Sin)
Category: Drama หนักไปทางมืดมน 
Spoilers: HBP
**************************************

'......................การแก้แค้น........................'

ร่างสูงโปร่งของเด็กหนุ่มวัย 17 ปีที่ครั้งหนึ่งเป็นแค่เด็กกะโปโลตัวเล็กที่ผอมบางและเก้งก้าง เวลานี้สูงและดูเป็นผู้ใหญ่ที่สง่างาม ไหล่กว้างที่ปะทะกับสายลมขณะวิ่งไล่ตามเงาดำเบื้องหน้า เพื่อยุติทุกอย่าง เพื่อให้ความแค้นได้รับการชำระ เพราะงั้น......... ไม่ว่าจะทุกทรมานแค่ไหน ไม่ว่าจะต้องตายก็ไม่เป็นไร..........

ขอเพียงจัดการกับคนตรงหน้าให้ได้.............. คนที่เค้าเกลียดมาก เกลียดยิ่งกว่าโวลเดอร์มอร์................!!!!

แสงที่พุ่งออกจากไม้กายสิทธิ์ทำให้ความมืดเบื้องหน้าหันกลับมา ท่ามกลางรัตติกาลที่เต็มไปด้วยดวงดาว แสงจันทร์ที่สาดส่องทำให้ใบหน้าที่ขาวซีดโดดเด่นขึ้นมาในความมืดจนดูราวกับจะมีแต่หัวที่ลอยอยู่กลางอากาศและมีมือที่ไร้เรียวแขนที่ยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาก็ปัดป้องคาถาไว้ได้จนหมด

แสงไฟที่จู่ๆ ก็ส่องมาทำให้เห็นเสื้อคลุมของร่างนั้นสะบัดไหวอยู่ในสายลมเย็น มือปราบมารหมู่หนึ่งได้ห้อมล้อมทางหนีไว้ทุกด้าน ด้านหลังของร่างนั้นคือหน้าผา และเสียงร้องที่ดังขึ้นมาในความมืด

"สเนป!!! ยอมจำนนแต่โดยดีซะ ไม่งั้นเราจะจับตายแล้วนะ"

ใบหน้านั้นหันมา พยายามที่จะไม่เผยความหวาดหวั่น แฮร์รี่อาจจะคิดไปเองก็ได้ แต่เค้ารู้สึกว่าร่างนั่นช่างเล็กบางเหลือเกิน................. น่าตกใจที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเชื่อว่าร่างนั้นเป็นเหมือนกับค้างคาวขนาดยักษ์ที่ไม่ประสงค์ดี หรือเพราะเค้าโตขึ้น โตมากจนเห็นว่าแท้จริงแล้วคนตรงหน้าไม่ได้มีอะไรเลย แฮร์รี่ก้าวออกมา

"แฮร์รี่!! ถอยออกมา มันอันตรายมาก" เสียงของลูปินดังขึ้น

"พวกคุณน่ะสิ ถอย" เสียงของเด็กหนุ่มสงบเงียบ "เพราะ 'มัน' เท่านั้น........ที่ผมต้องจัดการเอง"

"งั้นเหรอ" เสียงทุ้มต่ำลอดผ่านริมฝีปากบางซีดออกมา "คิดจะทำอะไร พอตเตอร์ คิดจะฆ่าชั้นรึไง"

"ข้างหลังคุณคือหน้าผา.............. ถ้าไม่อยากตายด้วยมือผมก็ตามใจ.......... แต่บอกไว้ก่อน.......... ผมจะกระโดดตามลงไปจัดการกับคุณด้วย.............. เพราะยังไงคุณก็ไม่มีวันหนีผมพ้นหรอก"

ดวงตาคมจัดหันไปมองข้างหลังแวบหนึ่ง ก่อนที่ริมฝีปากบางจะคลี่ยิ้มเยาะแบบที่แฮร์รี่คุ้นเคย "ชั้นไม่ยอมไปนอนในอัซคาบันหรอก อยากรู้เหมือนกัน ว่าเธอกล้ากระโดดตามชั้นลงไปจริงๆ รึเปล่า"

...........................ชั้นไม่ยอมให้เธอเห็นน้ำตาของชั้นหรอก ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตก็เถอะ.................

ภาพร่างในเสื้อคลุมสีดำกลั้นใจทิ้งตัวลงสู่เหวเบื้องล่างสร้างความตกตะลึงให้กับทุกคนที่นั่น แต่ก็ไม่เท่ากับตอนที่แฮร์รี่ เจมส์ พอตเตอร์กระโดดหน้าผาตามลงไปด้วย


หลังจากนั้น ทีมค้นหาก็ช่วยกันค้นหาร่างของทั้งคู่ ทว่าจนแล้วจนรอดก็ไม่พบร่างของใครเลย ไม่ว่าจะสเนป หรือว่าแฮร์รี่ ในที่สุดลูปินก็ทิ้งร่างลงนั่งที่โขดหินอย่างอ่อนล้าและแทบจะสิ้นหวัง.......................

นี่สายน้ำพัดพาร่างของทั้งคู่ไปถึงไหนกันนะ...........................

**************************************************

"เฮอร์ไมโอนี่" รอนวิ่งเข้ามาในห้องผู้ป่วยของเฮอร์ไมโอนี่ ท่าทางดีใจอย่างที่สุด "เค้าหาแฮร์รี่เจอแล้ว"

นี่เป็นข่าวที่ดีที่สุดสำหรับทุกคน หลังจากค้นหามานานถึง 3 วันติดกัน ในที่สุด แฮร์รี่ก็ปรากฏตัว เค้าเปียกโชกและมีแผลเป็นเล็กน้อย แค่รอยขีดข่วนตามตัว และเหนื่อย กระนั้นจินนี่ก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี

"ชั้นไม่เป็นไรน่า................. ไม่เป็นไรจริง"

"แฮร์รี่" คุณนายวิสลี่ย์พูดขึ้นอย่างเป็นห่วงเป็นใย "รู้มั้ยว่าเราเป็นห่วงเธอมากเลยนะ เรากลัวว่าเธออาจจะมีอันตราย เพราะเราไม่พบสเนปเหมือนกัน"

"ผมก็ไม่เห็นเค้า............. เสียดายจริงๆ ที่ไม่ได้จับเค้าด้วยมือของผมเอง"

"แฮร์รี่" จินนี่อ่อนใจ "อย่าสนใจเรื่องสเนปอีกเลย ชั้นรู้ว่าเธอแค้นเค้ามาก แต่ยังไงเสียโวลเดอร์มอร์ก็ล่มสลายไปแล้ว เค้าไม่มีที่พึ่งอีกแล้วล่ะ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของกระทรวงเถอะ"

"ก็ได้................" เด็กหนุ่มพูดอย่างเหนื่อยหน่าย "ว่าแต่.............. มัลฟอยเป็นไงบ้าง"

"ฟื้นแล้ว............. แต่หมอนั่นไม่ยอมพูดกับใครเลย"

"ปล่อยไปเถอะ............ เค้าอยู่ในสภาพนั้นได้ไม่นานหรอก"

เฮอร์ไมโอนี่อาจจะคิดไปเองก็ได้................. แต่เธอรู้สึกว่าแฮร์รี่ยอมรามือเรื่องสเนปง่ายเกินไป เค้าเกลียดสเนปมากขนาดนั้นแท้ๆ แบบนี้ไม่สมเป็นแฮร์รี่เลย ที่สำคัญ............. ตอนที่พูดถึงสเนป 

..................ดูเหมือนเค้าจะ พอใจ......................

พวกเฮอร์ไมโอนี่จากไปแล้ว...............เวลานี้แฮร์รี่อยู่ในห้องผู้ป่วยตามลำพัง ดวงตาสีเขียวมองไปที่ขอบฟ้า คิดถึงตอนที่เค้าจับสเนปได้............... ท่ามกลางสายน้ำ ในอุ้งมือของเค้า สเนปทำท่าเหมือนคนกำลังจะขาดใจตายซะยังไงยังงั้น

แล้วแฮร์รี่ก็ยิ้ม............. ยิ้มแบบที่ไม่เคยยิ้มมาก่อน ยิ้มแบบคนที่กำลังพอใจ........... ที่ตัวเองจะได้ทำในสิ่งที่รุนแรงกับคนๆ หนึ่ง เมื่อนึกถึงตอนที่เค้าพูดกับสเนป


".............นี่คือยาพิษ............ ความจริงไม่ต้องบอกก็ได้มั้ง เพราะผมได้มันมาจากตัวคุณนั้นแหละ...........ประสิทธิภาพเป็นยังไง คุณน่าจะรู้ดีที่สุด............"


ใช่................ มันคือการแก้แค้น.............. เค้าจะไม่ให้กระทรวงจับสเนปได้แน่นอน เค้าจะไม่มีวันให้สเนปติดคุกตลอดชีวิตหรอก เพราะคนอย่างหมอนั่นไม่สมควรมีชีวิตอยู่ แม้จะเป็นชีวิตที่ทุกข์ทรมานก็ตาม 

มันคู่ควรที่จะตายตามโวลเดอร์มอร์ไป และควรที่จะตายอย่างทรมานด้วย และเค้านี่แหละจะทำเอง เค้าจะล้างแค้นให้ดัมเบิลดอร์ พ่อแม่ และซีเรียส

ในวันที่ดัมเบิลดอร์ตาย เค้าสาบานแล้วว่าจะตามหาสเนปให้พบและจะล้างแค้น

และเค้าไม่เคยลืม..................!!!



ท่ามกลางความมืดของถ้ำอันเป็นที่คุมขัง ร่างบางที่ถูกพันธนาการไว้อย่างแน่นหนากำลังหายใจอย่างติดขัด พยายามที่จะเอาตัวรอดออกจากถ้าที่ถูกหินเลื่อนมาปิดทางออก ไม่มีไม้กายสิทธิ์ และ ภายในถ้ำก็ ไม่มีแสงสว่างอันไดจากจากจากไฟที่ใช้ในการเผายาพิษ

..................ยาพิษของเค้า...................

สเนปหัวเราะออกมาด้วยความรู้สึกสมเพชตัวเอง ไม่อยากเชื่อเลยว่าเค้าจะต้องมาโดนยาพิษที่ปรุงขึ้นมาเพื่อใช้จัดการกับพวกที่บังอาจจะคิดกำจัดเค้าเข้าซะเองแบบนี้ แถมยังเป็นฝีมือของเจ้าเด็กพอตเตอร์ ลูกของพอตเตอร์กับลิลี่

...................ลูกของลิลี่ ตาสีเขียวที่เค้าอยากให้มองมาที่เค้าคนเดียว..................

"ก็ได้พอตเตอร์........... ถ้าแค้นชั้นมากก็เชิญแก้แค้นจนกว่าเธอจะพอใจเลยก็แล้วกัน............ เพราะชั้นไม่ได้อยากมีชีวิตอยู่เท่าไหร่หรอก"