เฮฮาประสาสามก๊ก

ลำดับตอนที่ #88 : หงส์ร่วง!!

หงส์ร่วง

เอาล่ะ, เรากลับมาพบกันอีกครั้งผมหายหัวไปเป็นเวลานาน  ก่อนหน้านี้เราพูดถึงการที่บังทองได้เดินเข้าสู้ร่มเงาของเล่าปี่  ซึ่งแน่นอนว่ามันไม่มีอะไรเหมือนกับในนิยาย เพราะเล่าปี่ตัวจริงไม่ได้เป็นพวกกากที่เอาแต่ใช้มือพนมซ่อนดาบกับน้ำตาอาบยาพิษเหมือนในหนังสือ  แต่ความจริงนั้นโคตรเท่และแมนสุดยอด  ที่สำคัญคือมีศิลปะในการเล่นเกมทางการเมืองและรู้จักใช้คน  ฉะนั้น, ข่งเบ้งและเดอะแก๊งไม่สามารถโด่งดังขึ้นมาได้ง่ายๆ เหมือนในหนังสือนิยายเช่นกัน  เล่าปี่มีประวัติการสงครามทั้งการเมืองและการทหารอย่างโชกชน  ถ้าไม่ดีจริงคงไม่สามารถที่จะอยู่ในความสนใจของเล่าปี่ได้  เพราะในความเป็นจริงท่านต้องเข้าใจ ข่งเบ้ง บังทอง ซีซีที่เขาว่าเก่งนักเก่งหนานั้น  ในประวัติศาสตร์ไม่ได้มีบทบาทห่าเหวอะไรในสมัยเตียวหุยยังอยู่ เพราะเล่าปี่ปรึกษากับเตียวหุยเป็นหลัก  และวงราชการก็มันส์มากขึ้นเมื่อหวดเจ้งเข้ามาสมทบ

 

บังทองพยายามที่จะเรียกร้องความสนใจอยู่หรือไม่... คำตอบคือไม่มีหลักฐานเช่นนั้น  แต่สิ่งหนึ่งที่ผมก็ต้องยอมรับคือ  เขาเป็นคนปากกล้า  และอาจจะมีคุณธรรมมากกว่าข่งเบ้งและซีซี  เห็นได้เมื่อเล่าทำสิ่งที่ไม่เหมาะสม  หรือพูดในสิ่งที่ไม่สมควร  บังทองลุกขึ้นตักเตือน  ความจริง  เราอาจถือว่าบังบังทองพยายามเรียกร้องความสนใจก็เป็นได้  แต่ถ้าเป็นเช่นนั้น, ทำไมเขาไม่พยายามพูดกับเล่าปี่ในที่ระโหฐาน  ทำไมต้องพูดต่อหน้าคนจำนวนมากเสมอ  ผมอาจจคิดง่ายๆ ว่า เพราะเขาต้องการตัวช่วย  เพราะถ้ามีคนเห็นด้วยกับเขา  ทุกคนจะยืนข้างเขาและทำให้เล่าปี่ไม่กล้าต่อปากต่อคำ  แต่สิ่งที่เกิดขึ้นไม่เป็นเช่นนั้น  เพราะเมื่อเขาลุกขึ้นตำหนิการกระทำของเล่าปี่ในที่สาธารณะ  เขาก็ถูกตอกหน้ากลับโดยเล่าปี่จนไม่มีที่ยืนในห้องซึ่งกำลังสนุกกับการเลี้ยงฉลอง

 

แต่ขณะที่บังทองกำลังหวั่นไหวกับอนาคตของเขาเอง  เล่าปี่ก็เรียกเขากลับมาในวันหลังเพื่อปรับความเข้าใจ  นั่นทำให้บังทองใจชื้นขึ้นและกลับไปทำงานอีกครั้ง

 

ตอนนี้บางท่านอาจจะมองว่าเล่าปีก็มีความเป็นผู้ใหญ่ไม่น้อยที่มองข้ามเรื่องเล็กๆ เพื่อเห็นแก่สิ่งที่สำคัญมากกว่า  แต่กระนั้น  ผมก็สังเกตว่า  ทุกครั้งที่เล่าปี่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันจะมีอะไรรออยู่เสมอ ซึ่งส่วนใหญ่มักแลกด้วยชีวิต  ขณะที่ซุนกวน ถ้าทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  แปลว่าให้ระวังตัว เพราะท่านกำลังจะหมดความสำคัญในใจของเขา  ส่วนโจโฉนั้นคงไม่ต้องพูดถึง เพราะถ้าทำเหมือนมีอะไรเกิดขึ้น แปลได้อย่างเดียวคือ "สงสัยจะลืม"

 

อย่างที่บอก  ทุกครั้งที่เล่าปี่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  คนเหล่านั้นจะเริ่มชะล่าใจ.. แน่นอน, ใครจะไปคาดคิดว่าเล่าปี่ซึ่งมีอัธยาสัยดีจะเป็นคนอาฆาตมาดร้าย และหลังจากนั้น, คนเหล่านั้นจะทยอยมีอันเป็นไปด้วยประการต่างๆ เช่นโดนข้อหาทุจริต ต้องจับตัดหัว  หรือ ตายโดยประการต่างๆ

 

หลังจากแผนจับตัวโจโฉกลางสงครามผาแดงล้มเหลวโดยการตัดสินใจที่ผิดพลาดของข่งเบ้ง เล่าปี่กับเริ่มทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ข่งเบ้งฉลาดที่หลบไป(ถ้าท่านจะสังเกต หลังศึกผาแดง พวกเขาต่างคนต่างอยู่) ไม่มาป้วนเปี้ยนใกล้หูใกล้ตาเล่าปี่อีกต่อไป  ผมจึงสงสัยว่าข่งเบ้งอาจจะรู้เกี่ยวกับความนิ่งเงียบเหมือนขอนลอยเช่นนี้  มีใครบอกเขาหรือไม่ว่า เมื่อไหร่ที่เห็นขอนลอยห้ามเข้าใกล้ เพราะนั่นอาจเป็นจระเข้ที่รอจะงับเหยื่อ  ไม่ว่าเขาจะรู้โดยความสามารถของเขาเอง หรือรู้โดยมีใครเป็นผีพรายกระซิบ  ผมก็อดไม่ได้ที่จะคิด "ทำไมไม่เตือนบังทอง?" 

^อุส่ามาให้จับขนาดนี้ยังจับไม่ได้เลย

ข่งเบ้งอิจฉาบังทองที่รับมือเล่าปี่ได้ดีกว่าตน จึงต้องการกำจัด หรือ เตือนแล้วแต่บังทองไม่เชื่อ?

 

หลังจากทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  เล่าปี่มอบหมายงานทุกอย่างให้บังทองเหมือนปกติเพื่อแสดงความไว้วางใจ  นั่นก็แปลก  เพราะถ้าได้แลกหมัดกันหลายครั้งเช่นนั้น  หากเล่าปี่คิดเขาไว้จริงๆ เขาควรกล้าตักเตือนบังทองอย่างตรงไปตรงมาเหมือนที่กล้าพูดกับเตียวหุย-กวนอูแบบลูกผู้ชาย  แต่นี่เขากลับแสดงความอารีอารอบบังทองมากขึ้น ทำให้ผมสงสัยเจตนาเล่าปี่อย่างช่วยไม่ได้

 

และเรื่องมาถึงตรงนี้ครับ... จำได้มั้ยว่า บังทองตายเพราะอะไร

 

แน่นอนว่า แฟนหนังสือตอบ มันเป็นเคราะห์กรรม  และแฟนประวัติศาสตร์ตอบ มันเป็นอุบัติเหตุ  แต่ลองมาพิเคราะห์นิดหน่อย

 

ตั้งแต่อ่านสามก๊กมา  มีซักกี่ครั้งที่กุนซือตายในที่รบ!?!?

 

ไม่ว่าจะเตียวหุยหรือจิวยี่ที่นับได้ว่าเป็นกุนซือที่ใกล้ชิดสมรภูมิสุดๆ  หรือโจโฉ(สมัยยังเป็นแค่กุนซือ)ที่วางแผนการรบอยู่ดีๆ ก็เกิดเปรี้ยวดาบ วิ่งไปรบเอง  พวกเขาก็ไม่ได้ตายคาสนามรบซักหน่อย  หรือถ้าท่านจะแย้งว่า นั่นเพราะพวกเขาป้องกันตัวเองได้  งั้น, ไอ้ขี้โรคอย่างกุยแกล่ะ? นี่ก็เป็นกุนซือที่ใกล้ชิดสนามรบสุดๆ คนหนึ่ง  และยังข่งเบ้งที่ถึงกับบัญชาการรบด้วยตัวเอง

^สภาพการทำงานของกุนโดยปรกติยากจะได้รับอันตราย ยกเว้นจะแพ้สงครามและโดยฆ่าทิ้งทั้งกองทัพ

ท่ามกลางสงครามเช่นนั้น  บังทองในฐานะแม่ทัพคือคนที่ทหารต้องถวายชีวิตเพื่อปกป้อง  ทำไมจึงยังดับอนาจ? ทหารของเล่าปี่มันห่วยหมดทุกคนรึไง  ถ้าคิดมันเป็นสิ่งที่อาจจะเกิดได้ แต่แค่หนึ่งในร้อย  และบังเอิญว่าบังทองเป็นคนนั้น  นั่นแสดงว่าถ้าบังทองไม่โคตรซวยจริงๆ บังทองก็ต้องอยู่ในสภาพที่เป็นจุดสนใจหรือเป็นเป้าอย่างมากจนทำให้มีใครฉวยโอกาสจัดการทั้งที่ไม่น่าจะเป็นไปได้

 

อีกอย่าง ความตายที่แท้จริงของบังทองนั้น  เราไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น  เราอ่านในประวัติศาสตร์และพบว่าบังทองตายในสงครามซึ่งแผนการรบถูกจัดวางเป็นอย่างดีไม่มีผิดพลาด ความจริงแล้วผมอยากจะตั้งคำถามกลับไปเช่นกันว่า ถ้าแผนการรบถูกจัดวางอย่างดี ทำไมบังทองจึงถึงฆาตได้อีก เพราะบังเอิญซวย? แม้จะป้องกันดีเพียงใดก็ยังหลบไม่พ้น

 

ตรงนี้เป็นปัญหา  เพราะท่ามกลางความสับสน เราจับมือใครดมไม่ได้ ถ้าทหารที่เสียบบังทองตายมาจากฝ่ายศัตรูเราก็ไม่สามารถการันตี  แต่ถ้ามันเกิดขึ้นท่ามกลางความสับสน มือสังหารฉวยโอกาสด้วยธนูดอกเดียว ก็ไม่มีใครคิดจะสืบสาวเช่นนั้นว่า ธนูดอกเดียวที่เอาชีวิตบังทองซึ่งบังเอิญมันเป็นธนูของผ่ายเราเองนี่ มันเป็นของใคร? เพราะท่ามกลางสงคราม อะไรก็เกิดขึ้นได้  แต่ตามธรรมชาติ กุนซือไม่ออกไปยืนในที่อันตรายหรอกครับ แม้ว่าจะบ้าบิ่นเพียงใด ถ้าไม่จวนตัวจริงๆ จะไม่ออกจากที่กำบัง  ยกเว้นจะมีความสามารถเชิงรบอยู่บ้าง  แต่ไม่บุกก่อนแน่นอนโดยเฉพาะเมื่อสงครามพึ่งเริ่ม

 

ความจริงที่น้อยคนจะรู้คือ บังทองตายตั้งแต่การรบพึ่งเริ่ม!!

 

จริงอยู่ที่ว่าท่ามกลางสงครามอะไรก็เกิดขึ้นได้ แต่ท่ามกลางสงคราม มีซักกี่ครั้งที่กุนซือตายตั้งแต่สงครามดำเนินไปไม่ถึงครึ่งทาง แถม... ตายโดยอาวุธที่ไม่มีใครคิดจะสืบเสาะว่ามันมาได้อย่างไรทั้งที่เตรียมการอย่างรัดกุม นี่ท้าทายความคิดนะครับ  ความจริงบังทองอาจตายเพราะอะไรก็ได้ แต่มันเป็นไปได้แค่ไหนที่อาวุธศัตรูจะเฉียดเข้าใกล้ขณะที่กุนซือยังไม่อยู่กลางสนามรบ แต่อยู่ท่ามกลางผ่ายของตนเพราะสงครามพึ่งเริ่ม

 

เพื่อนจะเชื่ออย่างไรก็ได้ครับ เพียงแต่ผมเชื่อว่า ธนูนี้มาจากทหารเล่าปี่...