เฮฮาประสาสามก๊ก

ลำดับตอนที่ #63 : ยอดนักรบวัยกระทง-โจเจียง

โจเจียง-ยอดนักรบแซ่โจ

ในครั้งที่โจโฉกลับจากสนามรบ เค้าได้เก็บลูกแมวสีดำล้วนเพศเมียตัวหนึ่งที่เห็นข้างทางติดมือมาด้วย พอถึงบ้านก็กระโดดกอดแม่เปี้ยน จัดการผลิตลูกอย่างจริงจัง จนน้องเปี้ยนเกิดป่องขึ้นมา โจโฉจึงไปนั่งเลี้ยงน้องแมวต่อ เวลาผ่านไป... น้องแมวดำก็เป็นสาวและเกิดป่องเหมือนกัน ทั้งภรรยาและแมวสาวจึงให้กำเนิดทายาทด้วยเวลาไล่เลี่ยกันดังนี้

1 น้องแมวดำคลอดแมวน้อยออกมาสี่ตัว สามตัวล้วนเป็นแมวแต้มดำหรือแมวดำตีนขาว มีตัวหนึ่งผ่าเหล่าออกมาเป็นไอ้ลายสีเหลืองอ๋อย

2 แม่เปี้ยนคลอดลูกชายคนที่สองออกมาคนหนึ่งที่ทำให้คนที่นั่งลุ้นโดนเจ้ามือกินเรียบ เพราะเดิมพันว่าโจโฉจะได้ลูกแฝด ปรากไอ้ท้องที่ใหญ่เกินเหตุของนางเปี้ยนสีนั้นเป็นทารกตัวใหญ่เพียงคนเดียว แถมเจ้าตัวน้อยยังมีผมและดวงตาสีทองอร่ามเรืองทั้งๆ ที่พ่อแม่พี่น้องหัวดำกันหมด ด้วยความรักแกมเอ็นดู โจโฉจึงเรียกทารกสีเหลืองคู่นี้ "ไอ้เหลือง" แต่ไปๆ มาก็คงจะเริ่มงง เพราะไอ้เหลืองที่ว่าไม่ทราบว่ามันเรียกคนหรือเรียกแมวกันแน่ จึงเปลี่ยนมาเรียกว่าไอ้เหลืองที่เป็นคนว่า "เฉาจาง-จื่อเหวิ่น" หรือที่เจ้าพระยาพระคลังให้เสียงภาษาไทยว่า "โจเจียง"

ที่นั่งตรงนี้นับว่าเป็นส่วนน้อยมาก เพราะโจโฉมีลูกชาย 25 ลูกสาวอีก 15 คน รวมเป็น 40 สงสัยจริงๆ ว่าเจ้าแมวร่านสวาทตัวนี้มันมีเสน่ห์อะไรนักหนา สาวๆ ถึงได้ติดตรึมแบบนี้ รึว่ายิ่งแก่ยิ่งน่ารักน่าลุ้น(สาวๆ ที่กริ๊ดหมายจะเข้ามาเกาคางเลยเสร็จทุกคน)

โจเจียงก็เป็นลูกที่โจโฉจ้องมองด้วยความปลาบปลื้มมาก เพราะโจเจียงนั้นเป็นภาพที่โจโฉใฝ่ฝันจะเป็นแต่เป็นไม่ได้ ด้วยร่างกายที่สูงร่วม 197 cm. และหน้าตาของแกที่คล้ายคลึงกับโจโฉมากด้วย ซึ่งปกติลูกๆ ของโจโฉที่หน้าเหมือนพ่อมักเป็นลูกสาว ส่วนลูกชายไม่ค่อยเหมือนพ่อเท่าไหร่ แต่โจเจียงนั้นเอกสารประวัติศาสตร์ระบุว่า "เป็นคนล่ำสันสูงใหญ่ ส่วนหน้าตานั้น มาดว่าคมคายสมชาย แต่พอดูๆ ไปก็เหมือนกับโจโฉ" จากตรงนี้เหมือนจะบอกแบบอ้อมๆ ว่า แม้จะหน้าตาเหมือนกันแต่โจโฉคงไม่ค่อยเหมือนผู้ชายเท่าไหร่ ส่วนโจเจียงนั้นหล่อเหลาสมชาย  ทำให้นึกถึงเกร็ดพงศาวดารขำๆ เรื่องหนึ่งได้ เป็นเรื่องหลังจากโจโฉรบกับลิโป้แล้วโดนไฟหลอมหนวดเคราจนหงิกงอ-ต้องโกนทิ้ง-หน้าตาจึงเกลี้ยงเกลาไปหลายเดือน พอดีว่าเพื่อนโจงั่งมาเล่นบ้าน โจโฉไม่ใช่คนเจ้ายศนักก็เลยยกขนมกับน้ำชาไปเสริฟ เพื่อนๆ เห็นดังนั้นนึกว่าเป็นพี่สาวโจงั่ง(หรือรู้แล้วว่าใครแต่อยากหยอกเล่น) ก็พากันเกี้ยวพาราสีกันยกใหญ่พร้อมขออนุญาตโจงั่งเรียบร้อย สัญญาเป็นเรื่องเป็นราวว่าจะดูแลพี่สาวอย่างดี โจงั่งเลยถีบตกเก้าอี้ โทษฐานลามปาม "ไอ้เหี้ย นั่นพ่อกู!"

พ่อผมน่ารัก...(นึกภาพโจเจียงเทียบกับโจโฉไม่ออกแล้วสิ)

แต่หลังจากโจงั่งตาย โจโฉไม่ค่อยอยากให้ทายาทของเค้าออกรบเท่าไหร่ หากไม่แน่ใจเรื่องความปลอดภัย แต่โจเจียงที่โตเอาๆ จนสูงปีดกว่าพ่อทั้งๆ ที่อายุพึ่งสิบปี พอสิบสี่ก็เริมมีหนวดเครา(แล้วก็ตัวใหญ่ท่วมหัวพ่อ)ย่อมไม่อยากนั่งเป็นเด็กโข่งในห้อง จึงหนีออกไปยิงเนื้อล่าสัตว์แทน จนโจโฉต้องเรียกมาอบรมว่าทำไมไม่สนใจเรียนบ้าง โจเจียงก็บอกว่า "สิ่งที่ผมต้องการคือการได้คุมกองทัพที่มีทหารเรือนแสน" ในที่สุดโจโฉก็ปล่อยให้เลยตามเลย โจเจียงก็ฝึกการต่อสู้จนเก่งกล้า โดยมีโจโฉโผล่มาดูบ่อยๆ ในที่สุดโจเจียงก็ขอร่วมทัพกับพ่อบ้าง แต่พ่อไม่ยอมตกลงเลยโดนลูกอุ้ม(ไม่รู้อุ้มแบบไหน โจโฉจึงยอมโอเคก็ไม่ทราบ โยนด้วยรึเปล่านะ?) แต่ได้บอกอย่างตรงไปตรงมาว่า "ที่บ้านเราเป็นพ่อลูก แต่เวลางานเราเป็นเจ้านายกับลูกน้อง หากเจ้าทำผิด พ่อต้องลงโทษ ตกลงมั้ย" โจเจียงรับเงื่อนไข จึงได้เข้าทำงานในกองทัพ  แล้วจากนั้นเรื่องราวของ "เจ้าเคราทอง" ก็โด่งดังไปทั่วทั้งแผ่นดินว่าแกร่งขนาดฆ่าเสือได้ด้วยมือเปล่า เวลาพ่อเข้าตาจนใจกองทัพก็อุ้มพ่อขึ้นด้วยแขนข้างเดียว(แข็งแรงเนอะ)และเอามืออีกข้างกวัดแกว่งอาวุธเพื่อฝ่าออกไปอย่างห้าวหาญ แต่เวลาอยู่บ้านก็อุ้มพ่อเดินรอบบ้านโดยไม่สนใจว่าพ่อดิ้นเป็นไส้เดือนและโวยวายตลอดทางว่า "ปล่อยน้าาาา"

พ่อผมตัวเล็ก...(อุ้มง่าย)

มีเรื่องเกี่ยวกับการปกป้องโจโฉของโจเจียงเหมือนกัน คือตอนที่รบกับซุนกวนและโจโฉโดนทหารง่อโจมตีแบบไม่ตั้งตัว ในระยะเผาขนนั้นเองโจเจียงกระโจนเข้าขวางและหักคอศัตรูตายคาที่ ก่อนจะอุ้มพ่อด้วยมือเดียวแล้วกวัดแกว่งดาบอยู่เกือบชั่วโมงในวงล้อมกว่าเคาทูจะฝ่ามารับตัวโจโฉได้ โจโฉโกรธมาแล้วดุว่าทำไมทำอะไรบ้าบิ่นแบบนี้ มาอุ้มพ่อแล้วสู้มือเดียวได้ยังไง โจเจียงก็โต้ว่า ถ้าไม่อุ้มจะสู้ได้ยังไง ไหนจะต้องคอยระวังไม่ให้โดนพ่อ แล้วจะให้มองต่ำบ่อยๆ ก็ไม่ได้ด้วยเพราะศัตรูมีแต่คนสูงๆ โจโฉเลยหุบปากไปเพราะรู้ว่าลูกคนนี้ปากหมาแต่จริงใจ(โจเจียงคงหมายความว่า หากไม่กอดไว้กับอกก็ไม่อาจวางใจได้ว่าพ่อจะปลอดภัย) และเมื่อโจโฉมีแนวโน้มจะอันตราย เจียงก็มักจะเข้าไปอุ้มพ่อเป็นอันดับแรกและหากทางว่างเค้าจะพาพ่อออกจากสภาพการณ์นั้นทันที ว่ากันว่าโจเจียงหลอนจากตอนที่โจโฉโดนม้าเฉียวโจมตีจนหวิดตาย ทำให้ผมคิดว่าในศึกฮั่นจงและขบถเว่ยเฟิง เจียงไม่น่าปล่อยให้โจโฉอยู่ห่างสายตาอีก  โดยเฉพาะตอนศึกฮั่นจงหลังสุมาอี้บาดเจ็บหนัก เมื่อโจโฉเห็นเล่าปี่อีกครั้งในการรบครั้งต่อมาจึงไล่กวดเล่าปี่จนออกจากสนามรบไป และดวลกันจนโจโฉเกือบตายไปอีกคน คนที่หัวเสียที่สุดก็คือโจเจียง โจโฉจนต้องแก้เก้อระหว่างยกทัพกลับว่า "ศึกนี้ข้าเอาแต่ใจจนเสียการใหญ่ ขอทุกคนอย่าได้เอาอย่าง"

โจเจียงมีร่างกายสูงใหญ่แข็งแรงแตกต่างจากโจโฉผู้เป็นพ่ออย่างฟ้ากับเหว^

การที่โจเจียงไม่ค่อยแสดงท่าดีใดๆ เวลาพ่อต้องไปรบ(โจผีร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลัง)เพราะเค้าคิดว่าเค้าดูแลพ่อได้ ที่สำคัญ โจเจียงชอบออกรบ ง่ายมากที่จะคิดว่าพ่อที่ไม่ยอมวางมือจากสงครามทั้งๆ ที่อายุเลยหกสิบจะคิดเหมือนตัวเอง แต่แล้วเมื่อโจโฉตาย โจเจียงก็ป่วยตายอย่างเป็นปริศนา...

 
ในสามก๊กของหลอกว้านจง โจเจียงฆ่าตัวตายและมีเกร็ดแบบนี้ด้วย แต่ก็มีเกร็ดเหมือนกันว่าโจเจียงตายด้วยยาพิษพร้อมๆ กับเว่ยหัว ซึ่งคนวางยาก็คือโจผี แต่ผมสงสัยว่าโจผีทำไมต้องวางยาพิษ หากระแวงว่าน้องจะแย่งตำแหน่งก็คงไม่ เพราะโจเจียงไม่สนใจสืบตำแหน่งโจโฉ ความจริงมีบันทึกเรื่องการวางยาของโจผีจริง แต่เป็นการวางยาเพื่อแก้แค้นนิดๆ หน่อยๆ จากการที่ตัวเองโดนลูกหลง(โจเปียว-โจเจียง-โจสิด แกล้งกันเอง) และยาที่วางก็เป็นแค่ยาถ่ายธรรมดา ครั้งจะหัวใจวายตายก็ไม่น่าจะเป็นไปได้เพราะโจเจียงไม่น่าจะหัวใจวายเฉยๆ  ทำให้ผมคิดเรื่องเว่ยเฟิงอีกครั้ง หากโจโฉอาจจะบาดเจ็บมากตั้งแต่ตอนนั้นและตายภายหลังจริงๆ และเลือกที่จะไม่ให้เรื่องนี้ปรากฏเพื่อจะไม่มีการล้างแค้นอย่างที่บอก เป็นไปได้มั้ยว่าโจเจียงก็อาจจะบาดเจ็บด้วยเหมือนกัน...? หรือหากโจเจียงฆ่าตัวตายจริง เป็นไปได้มั้ยว่าบางสิ่งที่เกิดกับโจโฉจะทำให้โจเจียงคิดว่าเป็นความผิดตัวเองที่ไม่อยู่เคียงข้างพ่อ หรือมีใครทำให้เค้าคิดว่าเป็นความผิดของเค้า หากเค้าอยู่ใกล้ๆ โจโฉคงไม่ตาย อาจจะเป็นปฏิบัติการทางจิตวิทยาจากใครบางคนหรือไม่ที่ทำให้โจเจียงเครียดจนฆ่าตัวตายตามพ่อไป

 มันเกิดอะไรกันแน่?

ขอบคุณครับสำหรับภาพโจเจียง