คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ความเมตตากับความเกลียดชัง(-_-)
อยากได้ใครซักคนที่จะเข้ามา ช่วยเยียวยาทั้งใจและกาย....................
แต่ก็กลัวเค้าจะโชคร้าย จึงยอมอยู่อย่างเดียวดายเรื่อยมา....................
แต่ซอกลึกสุดของหัวใจก็ยังโหยหา หาดวงตาคู่นั้นไม่ว่างเว้น...................
ดวงตาที่ไม่ว่าจะแค้นชั้นเท่าไหร่ชั้นก็ทนได้.....................
ไม่ว่าจะมองชั้นด้วยความชิงชังและขยะแขยงแค่ไหน ชั้นก็จะบอกว่าทุกอย่างยังเหมือนเดิม....................
แม้สุดท้ายแล้วเธอจะเป็นของคนอื่น ชั้นก็จะรักเธอตลอดไป.......................
ขอเพียงแค่ดวงตาคู่นั้นของเธอ มองมาที่ชั้นอีกครั้ง...............
.........ลิลี่......... ........ลิลี่...........
ชั้นรักเธอเหลือเกิน............ รักเธอสุดลมหายใจที่มี...............
เซเวอรัสลืมตาขึ้นช้าๆ ความรู้สึกแรกที่เค้ารับรู้คือความเจ็บปวดที่แล่นปราดไปทั่วร่าง รู้สึกถึงร่างทั้งร่างร้าวระบมจนแทบขยับเขยื้อนไม่ได้ แค่กระดิกนิดเดียวก็ร้าวไปทั้งตัว เจ็บจนน้ำตาเล็ด เวลาผ่านไปราวๆ 3 ชั่วโมง แต่ก็ยังไปไหนไม่ได้ จนในที่สุด ก็ต้องหลับตาลงอีกครั้งด้วยความอ่อนเพลีย
แต่แล้วเหตุการณ์เดิมก็กลับมาอีก น้ำเย็นๆ กำลังไหลลงมาตามตัวเค้า แฮร์รี่กำลังถูกสบู่ให้กับเค้าที่นอนตะแคงบนพื้นห้องน้ำด้วยสายตาเย็นชา ฤทธิ์ของสบู่ที่ถูกแผลทำให้เค้าเจ็บ และน้ำที่ไหลมาโดนหน้าอย่างที่เจ้าคนอาบให้ไม่คิดจะสนใจก็ทำให้เค้าสำลัก
"ชิ.............. ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นว่าอาบเองไม่ไหว คงไม่ทำให้หรอก"
"แล้วทำไมทำให้ล่ะ" เสียงของเซเวอรัสแหบแห้ง แฮร์รี่ลุกขึ้นไปเอาผ้าเช็ดตัว
"ก็มันคาวนี่ ใครจะไหว" เด็กหนุ่มตะคอก
"ยังไงก็ขอบคุณ..........อ่ะ..อ๊ากกก" เซเวอรัสครางเมื่อถูกลากออกจากห้องน้ำ และถูกผ้าขนหนูเนื้อหยาบถูกนำมาเช็ดตัวแรงๆ อย่างไม่เกรงใจกัน ก่อนโยนขึ้นเตียงไป แฮร์รี่รื้อเสื้อผ้าออกมาจากตู้แล้วโยนอย่างส่งๆ ไปที่เตียงซึ่งเซเวอรัสก็รับไปใส่อย่างว่าง่าย แต่อาการบาดเจ็บก็ทำให้สวมใส่ได้อย่างยากลำบากเหลือเกินจนวูบหนึ่ง แฮร์รี่อดมองอย่างเป็นห่วงไม่ได้
แต่อย่างไรก็ดี......... น้ำทำให้เซเวอรัสรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย เพราะมันทำให้อาการเหมือนจะเป็นไข้ทุเลาลง แต่ก่อนที่ความเย็นสบายจะทำให้เข้าสู่พวังอีกครั้ง เค้าก็แทบจะสำลักตายอีกรอบ เมื่อถูกจับกรอกยา
"ยังหลับไม่ได้ ผมไม่ให้หลับ"
“ต้องการอะไรจากชั้นอีก” เซเวอรัสวิงวอนเป็นครั้งแรกในรอบเดือน “ให้ชั้นได้พักหน่อยเถอะ ชั้นทรมานมาทั้งคืนด้วยมือเธอแล้วนี่............ เธอจะได้เอาเวลาว่างไปอ่านหนังสือ เรียนชดเชย.......…”
“ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการได้ทรมานคุณหรอกอาจารย์” แฮร์รี่ยิ้มเยาะ แต่อาจจะเพราะอีกฝ่ายยังสกัดใจไม่เก่งพอ เซเวอรัสถึงได้รู้สึกได้ทันทีว่าอีกหัวของอีกฝ่ายนั้น คุณธรรมกับความแค้นกำลังฟัดกันนัวเนียแค่ไหน
"แค้นมากสินะ......................."
"ใช่"
"แล้วคิดจะให้อภัยรึเปล่า"
"หึ........... คนอย่างคุณกำลังขอความเห็นใจรึ"
"เพราะเธออาบน้ำให้มั้ง ชั้นถึงได้รู้สึกว่าเธอไม่ใจร้ายขนาดนั้น.......... คำตอบล่ะ"
"งั้นขอแสดงความผิดหวังอย่างแรง เพราะผมเป็นคนใจร้าย คำตอบคือ.............ไม่"
ใช่แล้ว................. เค้าสาบานกับตัวเองไว้แล้ว ตั้งแต่วันที่ซีเรียสตาย วันที่เค้าได้เห็นหน้าสเนป และเค้าก็ได้บอกกับตัวเองว่า.....ไม่ว่าดัมเบิลดอร์จะพูดอย่างไรก็ตาม............ เค้าจะไม่มีวันให้อภัยสเนปเด็ดขาด
.............................ไม่มีวัน..............................
เซเวอรัสไม่พูดอะไรอีก เค้ารู้อยู่แล้ว วันนั้น วันที่เค้าฆ่าดัมเบิลดอร์ ดวงตาสีเขียวคู่นั้นบอกเค้าว่า จะไม่ให้อภัยเค้าเด็ดขาด น่าเจ็บปวด ที่เด็กคนนี้ไม่รู้เลย............... ว่าทำไมเค้าฆ่าดัมเบิลดอร์
ไม่รู้เลยว่า............. เค้าลงมือสังหารพ่อมดชราด้วยความรู้สึกอย่างไร
แต่เมื่อมาถึงตอนนี้แล้ว.............. เข้าใจความแค้นของเด็กหนุ่มชัดๆ เค้ารู้สึกดีใจที่เด็กคนนี้โง่เกินกว่าจะเห็นน้ำตาของเค้า
หลายปีมาแล้ว ที่เค้าร้องไห้โดยไม่มีใครเห็น.................
อาจจะเพราะคิดเรื่องเครียดๆ ผนวกกับตอนนี้เค้าไม่ได้กินยาสำหรับโรคประจำตัวเหมือนเคย ทำให้เซเวอรัสรู้สึกแน่นหน้าอกขึ้นมา อาการของโรคประจำตัวที่เค้าลืมไปแล้วว่ารู้สึกยังไง เพราะยาที่กินเข้าไปทุกเดือนมันช่วยเค้าเอาไว้..........
อีกอย่างเค้ารู้ว่าเป็นอาการของโรคเก่าเพราะยาพิษที่ถูกแฮร์รี่รมให้จะออกฤทธิ์ยังไง เค้าย่อมรู้ดี เพราะมันเป็นยาที่เค้าทำวิจัยและคิดค้นเอง ร่างผอมกะหร่องก้มหน้าลงอย่างเจ็บปวด..............เค้าจะต้องตายอย่างทรมาน เพราะมันเป็นฤทธิ์ของยาพิษชนิดนี้ ร่างกายเค้าจะเริ่มเจ็บปวดทรมานไปทั่วร่าง ปวดแสบปวดร้อนจนแทบจะสิ้นใจ จะเริ่มอาเจียนเป็นเลือด แล้วจากนั้น
ขาจะเริ่มขยับไม่ได้.................
ตาจะเริ่มมองไม่เห็น..............
เสียงจะขาดหายไป จะไม่ได้ยินเสียงใดๆ..................
จากนั้นก็จะขยับร่างไม่ได้ในที่สุด จากนั้นก็.............
.....................ตาย......................
โดยไม่รู้ตัว................ น้ำตาใสๆ หล่นเผาะลงมาจากตาคู่สวย แฮร์รี่ใจหายวาบเพราะเค้าไม่เคยเห็นอีกฝ่ายร้องไห้ทั้งที่ยังไม่ทำอะไรแบบนี้ แต่ก็เก็บอาการอย่างรวดเร็ว แล้วรีบยิ้มเยาะแทน "กลัวตายเหมือนกันเหรอ"
เปล่าเลย................... แต่เสียใจต่างหาก...................
เจ็บปวดที่เธอใจร้ายกับชั้นมากเหลือเกิน.............
อาการแน่นหน้าอกเริ่มกลับมาหาเค้าอีกครั้ง เซเวอรัสเริ่มหายใจอย่างติดขัด และคราวนี้แฮร์รี่ก็สังเกตเห็น เพียงแต่แกล้งทำเป็นไม่สนใจเพราะคิดว่าอีกฝ่ายเสแสร้ง จนกระทั่งใบหน้าที่ซีดอยู่แล้วเริ่มซีดจัดมากขึ้น ดูหมองคล้ำจนสังเกตเห็นได้ชัด ร่างบางค่อยเอนตัวลงนอนอย่างลำบาก ขณะที่เด็กหนุ่มรีบยกมือขึ้นมาแตะที่หน้าผาก กว้าง ลำคอระหง ก่อนจะเลื่อนไปตามจุดต่างๆ ของร่างกาย
...................ทำไมตัวเย็นลงเร็วขนาดนี้....................!?!?
แฮร์รี่ตัดสินใจกรอกยาเสริมกำลังอีกรอบ ดูเหมือนมันจะช่วยได้บ้าง แม้จะไม่มากเท่าไหร่ แต่การหายใจก็กลับสู่ภาวะปกติอย่างเชื่องช้า ในขณะที่เด็กหนุ่มเฝ้าดูอาการอย่างพรั่นพรึง..................
...................ไม่น่าเชื่อ อาการแบบนี้มันเหมือนกับ..................เหมือนคนเป็นโรคหัวใจ..................?
************************************************
“เอ๊ะ.............. ยานั้น” แฮร์รี่ร้องขึ้นทันที เมื่อเห็นมาดามพรอมฟรีย์หยิบยามามาให้เด็กหนุ่มบ้านเรเวนคลอดื่ม “โรงเรียนนี้มียาบรรเทาการการเจ็บหน้าอกของเด็กคนนี้ด้วยเหรอครับ”
“โชคดีน่ะที่ศาสตราจารย์สเนปปรุงไว้เยอะ” เธอตอบพลางถอนใจ “ถึงเค้าจะฆ่าดัมเบิลดอร์ แต่เค้าก็ยังมีความดีความชอบเรื่องนี้อยู่ดี ไม่งั้นเราต้องสั่งยามาจากโรงพยาบาล แถมยังต้องกินทุกครั้งที่อาการกำเริบด้วย ในขณะที่ยานี่เค้ากินแค่เดือนละครั้งก็จะแข็งแรงเหมือนคนไม่เป็นอะไร แถมไม่เจ็บป่วยด้วย”
แฮรี่กับรอนยิ้มอย่างโล่งใจ ขณะที่เฮอร์ไมโอนี่ยังติดใจจนอดถามไม่ได้ “แล้วสเนปปรุงยาพวกนี้เก็บไว้ทำไมค่ะ”
“โธ่เฮอร์ไมโอนี่ ก็เผื่อไว้ไง ทำเป็นงงไปได้” รอนเอ็ด
“เปล่าหรอก” มาดามพรอมฟรีย์ว่า “เค้าปรุงไว้ดื่มเองต่างหากล่ะ”
แฮร์รี่หันมามองอย่างตกใจ ขณะที่รอนดูจะประหลาดใจขึ้นมาทันที เฮอร์ไมโอนี่อ้าปากถามอย่างคาดไม่ถึง “รึว่าสเนป”
“เค้าเป็นโรคหัวใจน่ะ.............. จริงสิ พวกเธอคงไม่รู้เรื่องนี้หรอก จะว่าไปมีแต่อาจารย์กับพวกที่เข้าเรียนก่อนปี 1985 เท่านั้นแหละที่รู้น่ะ”
************************************************************
ร่างบางนั้นมองไปไกลลิบที่หน้าต่าง อย่างโหยหาในอิสระภาพ เค้ารู้ดี ตลอดเวลาที่ผ่านมา ความเกลียดที่มีต่อเจมส์ พอตเตอร์เป็นสิ่งที่ทำให้เค้ารู้สึกผิดน้อยลง และมีชีวิตอยู่มาได้ ก็เหมือนความรู้สึกเกลียดที่แฮร์รี่มีต่อเค้าทำให้เด็กหนุ่มโทษตัวเองเรื่องที่ซีเรียส แบล็กตายน้อยลง
ถ้าเค้าให้อภัยเจมส์ พอตเตอร์ เค้าคงตายจากโลกนี้ไปแล้ว เพราะความรู้สึกผิดที่ทำให้เจมส์กับลิลี่ต้องตาย...............
เซเวอรัสกำลังพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ร้องไห้ เค้ากำลังรับมือกับการถูกบีบให้ออกจากเปลือกนอกที่เย็นชาและรังเกียจเดียจฉันผู้อื่น ที่เค้าสร้างขึ้น................เค้าควรทำอย่างไรดี
.........................ทำอย่างไรดี............................
ความคิดเห็น