คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ค่าตอบแทนของการปิดบังความจริง(-_-)
"สเนป........... เรามีปัญหา รู้สึกว่าเด็กคนนี้จะไม่สามารถ...."
"เซเวอรัส................"
ร่างผอมเดินเข้ามา ผลักเดรโกไปให้พ้นทาง และใบหน้าซีดจัดที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังและขยะแขยง
"เซเวอรัส........... ได้โปรด.........."
"อะวาดาร์ เคดาฟร่า"
"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"แฮร์รี่" จินนี่รีบวิ่งเข้ามาประครอง "แฮร์รี่ เป็นอะไร"
"คือชั้น............... นี่ชั้นเผลอหลับเหรอ"
"เธอโอเคนะ" เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างวิตก เด็กหนุ่มลูบหน้าอย่างอ่อนเพลีย
"ชั้นไม่เป็นไรหรอก................ แค่ฝันร้ายนะ" ร่างสูงลุกขึ้นพลางสวมเสื้อโค๊ท "ชั้นขอออกไปข้างนอกหน่อยนะ นอนมานานแล้ว"
"แฮร์รี่!!!" จินนี่ดึงไว้ "แฮรี่.......... เธอยังไม่หายดีนะ"
แต่เด็กหนุ่มหยุดทุกคำพูดด้วยริมฝีปากอุ่นๆ และจินนี่ก็หน้าแดง เมื่อเค้าถอนริมฝีปากออกอย่างเสียดายอยู่ในที "ชั้นไม่เป็นไรน่า จินนี่ เชื่อชั้นเถอะ" ว่าแล้วก็ผ่านประตูออกไป
"แฮร์รี่ แต่ว่ารอนกำลังจะมา" เธอพูดพลางตามเค้าออกไป แต่แฮร์รี่ก็หายไปอย่ารวดเร็วจนเธอคิดไม่ถึง และไม่รู้เพราะอะไร วูบหนึ่ง.......... เธอได้ยินคำพูดของแฮรี่ขึ้นมาเฉยๆ คำพูดที่เค้าพูด ตอนที่อยู่ในงานศพดัมเบิลดอร์
..........ชั้นจะฆ่าโวลเดอร์มอร์ด้วยมือคู่นี่ให้ได้...........
..........และระหว่างทาง ถ้าชั้นเจอเซเวอรัส สเนปด้วยก็จะยิ่งดีมากสำหรับชั้น แต่มันจะแย่มากสำหรับเค้า.............
"แฮร์รี่" เฮอร์ไมโอนี่กระซิบอย่างกังวล "คงไม่ได้ไปตามล่าสเนปหรอกนะ"
****************************************************
ดูเหมือนคำสาปสะกดนิ่งจะสลายไปแล้ว นั่นทำให้ร่างผอมในชุดสีดำยาวรุ่มรามเริ่มเคลื่อนไหวได้ตามใจชอบอีกครั้ง ทว่า.............. ตอนนี้กลับไม่มีอะไรเลยนอกจากความมืด............. ทำให้ดวงตาสีดำสนิทไม่สามารถจะมองเห็นอะไรได้ เพราะแสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวก็พึ่งดับลง
มือเรียวบางค่อยคลำหาทางออกที่ดูไม่มีวี่แววเอาเสียเลย เวลานี้ไม่มีทั้งไม้กายสิทธิ์และอะไรที่จะทำให้เค้าหนีออกไปได้
เพราะอะไรบางอย่าง สเนปรู้สึกอึดอัด อาจจะเพราะอากาศที่เหลือน้อยลงรึเปล่า หรือเพราะการไม่ได้กินยาบำรุงนานๆ ทำให้โรคประจำตัวเข้ามันกำเริบอีกแล้ว....... โรคที่เค้าควบคุมมันด้วยยาที่ปรุงขึ้นมาเป็นพิเศษกว่า 20 ปี นานจนเค้าลืมไปแล้วว่า ตอนที่มันกำเริบขึ้นมา มันทรมานมากแค่ไหน
แล้วสเนปก็สัมผัสถึงบางสิ่ง......................
ตอนนั้นเองที่สเนปหัวเราะแห้งๆ อย่างหัวเสีย พอตเตอร์ไม่ประมาทเหมือนอย่างที่เค้าคิดไว้เลย แฮะ เค้าเด็กนั่นมันป้องกันการหลบหนีของเค้าไว้อย่างดีเยี่ยม ดีจนเค้าเอาก็อดเชื่นชมในฐานะอาจารย์ไม่ได้ แล้วคราวนี้ เค้าจะทำไงดีล่ะ?
เสียงไอดังขึ้นในความมืด ร่างผอมกะหร่องไอจนตัวโยน และวูบหนึ่ง เค้ารู้สึกถึงรสคาวที่เค็มนิดๆ ราวกับสนิมเหล็ก บนมือที่เอามาป้องปากเมื่อกี้ และโดยสัญชาติญาณของนักปรุงยา เค้ารู้ทันทีถึงองค์ประกอบทางเคมีของสิ่งที่ตนพึ่งสำรอกออกมา
...........................บ้าที่สุด นี่มันเร็วขนาดนี้เลยเหรอ................!?
และอีกไม่นาน ร่างทั้งร่างก็ต้องสั่นระริกเมื่อความรู้สึกที่ราวกับเข็มนับพันกำลังแทงร่างปราดพุ่งเข้ามา
*************************************************
'...................ชั้นฝันเห็นเทพธิดา เธอมีผมสีแดงเพลิง ดวงตาสีเขียวสดใส และ......................'
ดวงตาสีดำเปิดออก ก่อนจะปิดแน่นอย่างแสบเคืองเพราะไม่ได้ถูกแสงมานาน เมื่อเด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งเปิดประตูเข้ามา ใบหน้าคมเข้มนั่นมีรอยริ้วของความพอใจ "อรุณสวัสดิ์ครับศาสตราจารย์ หลับสบายดีมั้ย"
..................แฮร์รี่ พอตเตอร์...................
ร่างบางที่หายใจอย่างติดขัดเพราะฤทธิ์ของยาพิษที่แทรกซึมอยู่ภายในร่าง ยันตัวขึ้นนั่ง ก่อนจะพุ่งเข้าแย่งไม้กายสิทธิ์ที่กระเป๋ากางเกงของเด็กหนุ่ม แฮร์รี่เบี่ยงตัวหลบคว้าข้อมือเล็กๆ แล้วบิดอย่างแรงจนชายร่างผอมร้องลั่น หน้าซีดเซียวกลายเป็นสีคล้ำ และร่างทั้งร่างก็ถูกเหวี่ยงลงกับพื้นสุดแรงเกิดจนทำให้สเนปกระอักออกมาเพราะความช้ำ ดวงตาสีเขียวมองร่างซึ่งไร้เรี่ยวแรงบนพื้น อย่างเย็นชา
"ไม่ต้องดิ้นรนหรอกครับศาสตราจารย์.................. ไม่นานคุณก็จะได้พักผ่อนอย่างสงบ"
"....แก้แค้นเหรอ แค้นชั้นมากสินะ พอตเตอร์......" สเนปพูดพลางหายใจถี่รัว
"แค้น..... และเกลียดชัง" และดวงตาของเค้าก็บอกเช่นนั้นจริงๆ
"ก็เลย.......คิดจะปล่อยให้ชั้นตายอย่างทรมานตรงนี้สินะ ใจดีจัง" เซเวอรัส สเนปยิ้มเยาะแบบที่แฮร์รี่คุ้นเคยมานานถึง 7 ปี
เสียงดังฉาดพร้อมกับความรู้สึกเจ็บชาที่หน้าซีกซ้าย เซเวอรัสยันตัวลุกขึ้นแล้วถึงกับล้มลงไปกองกับพื้น ก่อนจะค่อยๆ ยันตัวขึ้นมาอีกครั้งแต่คราวนี้ แทนที่จะลุกขึ้นได้ ความเจ็บที่ซีกหน้าก็ทำให้มึนชาจนล้มไปข้างหลังอีกครั้ง แฮร์รี่เดินจากไปแล้วทิ้งก้นลง นั่งยิ้มระรื่นอยู่ที่โต๊ะตัวที่เค้าใช้เป็นที่จุดยา
"เมื่อกี้สำหรับคำที่คุณเคยเหยียดหยามซีเรียสที่กริมโมเพลส ว่าเค้าขี้ขลาด" สเนปเช็ดเลือดที่มุมปาก แฮร์รี่กระหยิ่มยิ้มอีกครั้ง "รู้สึกยังไง............. ที่ตอนนี้มาอยู่ในกำมือของผม ศาสตราจารย์สเนป"
"นี่มันกี่โมงแล้วนี่" สเนปพูดช้าๆ คราวนี้ ไม่ได้กระโชกโฮกฮากใส่แฮร์รี่
"ตี 3 ครึ่ง............ สายแล้วนะสำหรับเรา ผมว่าจะพาคุณไปอยู่บ้านใหม่น่ะ"
"ก็แล้วแต่สิ............... ยังไงซะ ชั้นก็เป็นแค่นักโทษของเธอ" ถ้าทางไม่หวั่นไหว ทำให้แฮร์รี่ฉุนกึก เค้าต้องการให้สเนปทรมาน ไม่ใช่ให้สบายๆ แบบยังไงก็ได้แบบนี้
"คุณรู้มั้ย............... แรกๆ ผมคิดว่าจะฆ่าคุณทันทีเลย ให้สมกับที่คุณเคยทำกับผม แต่พอคิดอีกที นั่นมันไม่สาสมสักนิด เพราะคนสารเลวอย่างคุณ มันต้องโดนให้หนักกว่านั้น"
"แล้วคิดจะทำยังไงกับชั้น............ ไอ้เด็กเมื่อวานซืนเอ้ย" สเนปเยาะเย้ย "ทรมานจนกว่าจะตายรึไง"
"ใช่............ผมจะทรมานคุณให้ตายทั้งเป็นไปจนกว่าคุณจะตายจริงๆ เลยนั่นเเหละ"
เซเวอรัสรู้สึกเจ็บแปล็บ............. นี่คือค่าตอบแทนของการปกปิดความรู้สึกที่แท้จริงสินะ มันขมขื่นมากมายขนาดนี้เชียวเหรอ.............. ชั้นจะมีโอกาสได้รับการยกโทษให้ จากเธอรึเปล่า............ จะมีโอกาสได้บอกรึเปล่าว่า จริงๆ แล้วชั้นไม่ได้เกลียดเธอเลย
.............เธอแค่...... แค่ทำให้ชั้นเจ็บปวด ทรมานเท่านั้น เพราะตาของเธอ ตาของเธอเหมือนกับ..........
'............บ้าที่สุด.........' สเนปสบถอยู่ในใจ นี่เค้าเป็นอะไรไปน่ะ ไม่สมกับเป็นเค้าซะเลย..................
แฮร์รี่ลุกขึ้น แล้วย่างสามขุมเข้าไปหา มือแกร่งคว้าข้อมือของอดีตอาจารย์สอนปรุงยาและป้องกันตัวจากศาสตร์มืดแล้วลากออกมาที่กลางห้องแทน แล้วเด็กหนุ่มกระชากเสื้อคลุมสีดำที่ปกปิดร่างนั้นไว้อย่างรุนแรง จนมันขาดออกจากกันเป็นริ้วๆ
"นี่เธอทำอะไร!!!!! หยุดนะ!!!!!"
"ก็ทำให้อายไง!! เหมือนที่คุณชอบทำให้ผมอับอายอยู่บ่อยๆ!!"
สเนปดิ้นพล่านเพื่อให้ร่างของตนหลุดออกจากอุ้งมือของแฮร์รี่ แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว ทุกสิ่งตรงข้ามกับวันนั้นอย่างสิ้นเชิง สเนปที่ครั้งหนึ่งเคยกระทำต่อเค้ากลับเป็นฝ่ายถูกเค้ากระทำ ร่างบางที่เคยสูงกว่า มีกำลังมากกว่า บัดนี้มีความสูงแค่ระดับขนตาล่างของของแฮร์รี่ และเรี่ยวแรงก็ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงตัวเล็กๆ ในสายตาของเด็กหนุ่มตอนนี้
สเนปกรีดร้อง และดิ้นรนขณะที่เสื้อผ้าของตนถูกฉีกให้กลายเป็นริ้วชิ้นเล็กๆ พยายามสะบัดข้อมือบางๆ ให้เป็นอิสระ แต่นั้นกลับทำให้ข้อมือยิ่งถูกบีบรัดแรงจนแทบหัก เล็บที่จิกลงบนเนื้อกายขาวซีดขณะที่ขยำเสื้อคลุมสีดำจีกข่วนร่างบางอย่างจงใจ
สเนปทิ้งร่างลงและหายใจหอบ ถ้าไม่ใช่เพราะมือใหญ่ที่กำยึดข้อมือบางๆ ทั้งสองเอาไว้แน่น ร่างทั้งร่างคงจะล้มลงไปนอนกับพื้นแล้วก็เป็นได้ แฮร์รี่พิจารณาร่างกายของสเนป ที่บัดนี้เริ่มมีรอยเลือด ไหลซึมออกมาตามบาดแผลที่เค้าเป็นผู้กระทำ
ร่างนี้บอบบางกว่าที่เค้าเคยคาดคิดไว้ แม้จะมีอกที่แบนราบแต่มันก็เกือบจะเหมือนร่างกายส่วนบนของผู้หญิง ทั้งไหล่ที่บอบบาง ลำคอเรียวระหงที่แทบจะไม่เห็นรอยลูกกระเดือก ชั่งขัดกันสิ้นดีกับน้ำเสียงที่ต่ำและแหบพร่า ไม่มีเหลี่ยมมุมใดๆ ของกล้ามเนื้อ มีแต่ความผอมที่ชวนสมเพช เมื่อมองด้วยสายตาของผู้ชายด้วยกัน
"ป่ะ...................... ปล่อยชั้น.........นะ พอตเตอร์" เสียงทุ้มต่ำที่เคยดูหมิ่นเหยียดหยามกำลังสั่งอย่างผิดวิสัย
"ปล่อยงั้นเหรอ...............?" แฮร์รี่ดึงร่างของสเนปขึ้นมาประจัญหน้าอีกครั้ง ก่อนที่จะเหวี่ยงร่างนั้นลงไปกองกับพื้น สเนปกลิ้งหลุนๆ ไปตามพื้น เข่าและศอกกระพื้นหินอย่างแรงจนได้แผล
แล้วสิ่งที่ตามมาก็คือหมัดที่ชกเข้าที่เหนือคิ้วอย่างแรงจนร่างทั้งร่างหงายลงไปกระแทกกับพื้น สเนปถอนกรูดเข้ามุมตามสัญชาติญาณเอาตัวรอด แต่แล้วหมัดหนักๆ ก็พุ่งเข้ามาเป็นชุดๆ พร้อมกับความเจ็บปวดที่แสนสาหัส
เลือดสีแดงไหลจากคิ้วที่แตกผ่านลงมาที่ตา จากนั้นก็เลือดที่ทะลักออกจากรูจมูก และเลือดรสเค็มก็กระจายไปทั่วทั้งช่องปาก ร่างผอมยกการ์ดขึ้นป้องกันตัวอย่างจนตรอก
"นี่สำหรับซีเรียส ได้ยินมั้ย ซีเรียสฝากผมมาชกคุณ!!!!!"
สเนปหายใจอย่างติดขัด ดวงตาสีดำที่เคยมองกลับมาอย่างผู้มีชัย เริ่มฉายบางสิ่งที่หาดูได้ยาก................ความกลัว................
"ยังไม่จบ............. ยังไม่จบหรอกอาจารย์" มือแกร่งกระชากร่างบางที่จนมุมออกมาอีกครั้งก่อนจะเตะต่อยเข้าไปอีกเป็นชุดๆ ความจุเจ็บแล่นไปทั่วร่าง ตราบจนสติสัมปชัญญะสิ้นลง
.................ราวกับสัตว์ป่าที่ดุร้าย ราวกับลมทะเลที่กราดเกรี้ยว...................
............................................................................................
..................................................................
แฮร์รี่ขยับเข้าไปหาสเนปที่นอนหายใจรวยรินอยู่กับพื้นในสภาพยับเยินเมื่อนาฬิกาที่ข้อมือของเค้าบอกเวลา 6 โมงเช้า ก่อนจะมัดมือและเท้าของสเนปไว้ ก่อนจะห่อร่างของสเนปไว้ด้วยผ้าเนื้อหยาบ
เสียงครางดังขึ้น ตามมาด้วยการไออย่างรุนแรงจนตัวโยน เลือดและน้ำลายถูกคายออกจากปาก วูบหนึ่งแฮร์รี่สะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจ แต่พอนึกได้ว่าร่างที่นอนอยู่นะตรงนี้ก็คือสเนป........... คนที่เค้าเกลียดยิ่งกว่าโวลเดอร์มอร์ การหายใจของเด็กหนุ่มจึงกลับมาอยู่ในระดับปกติ เค้าจัดการคลุมร่างนั้นไว้ด้วยผ้าคลุมล่องหน
ร่างสูงแบกคนตัวผอมที่หลับไม่ได้สติขึ้น แล้วพาออกไปจากถ้ำ ก่อนที่จะเช้ามากว่านี่...
"ตื่นได้แล้ว"
เสียงของแฮร์รี่ พอตเตอร์ดังขึ้นพร้อมกับอาการเจ็บชาที่หน้าซีกซ้าย สเนปลืมตาขึ้นเพียงเพื่อมาพบว่าตนอยู่ในห้องสีขาวและแฮร์รี่กำลังแก้เชือกออกจากมือและเท้าเค้า
สเนปไม่ได้กินหรือดื่มอะไรมาร่วม 3 วันแล้ว ร่างกายจึงไร้เรี่ยวแรง และรู้สึกแสบกระเพาะ แฮร์รี่รู้เรื่องนี้ดีจึงกระชากร่างของสเนปขึ้นมาจับกรอกยา ซึ่งแทบจะทำให้อีกฝ่ายสำลักตายเพราะการกระทำที่รุนแรง
"ผมต้องไปแล้ว" แฮร์รี่ยืนขึ้น "ที่นี่ไม่มีอาหารอะไรหรอก นอกจากยาที่คุณกินเข้าไป มันเป็นยาสำหรับคนที่ไม่สามารถจะกินอาหารได้ เลยมีสารอาหารที่ร่างกายต้องการครบถ้วน ยกเว้นแค่กาก ซึ่งนั่นน่าจะเหมาะที่สุดแล้วล่ะ เพราะตอนนี้คุณไม่จำเป็นต้องขับถ่ายของเสีย แล้วผมก็ไม่อยากจะมานั่งเก็บกวาดของสกปรกของคุณเท่าไหรหรอก"
แฮร์รี่โยนเสื้นคลุมนอนตัวยาวสีขาวที่อยู่ในตู้ลิ้นชักออกมาคลุมตัวสเนปไว้ ก่อนจะเดินจากไปแล้วปิดประตูดังปัง ร่างบางที่เริ่มจะมีกำลังค่อยๆ ขยับตัวช้าๆ
"ไอ้เด็กสารเลว"
เพียงคำเดียวหลุดออกมาได้ แถม.......... ยังลับหลังพอตเตอร์อีก...............ไม่คิดเลย ว่าตัวเองจะกลับมาเป็นคนอ่อนแอที่.... ที่น่าสมเพชได้มากขนาดนี้อีกครั้งหนึ่ง..............
.............อีกครั้งหนึ่ง งั้นเหรอ..............!?!?!?
ความคิดเห็น