คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : การล่มสลายของศาสตร์มืดและการคิดบัญชีของเหล่าผู้เสพความตาย
"เจมส์...!?" ลูเซียสพูดไม่ออกเมื่อเห็นเจมส์เข้าจริงๆ
"ว่าไง.." เป็นครั้งแรกที่เจมส์ดูเหมือนน้องชายจริงๆ "สบายดีมั้ย"
"เอ่อ... ดื่มอะไรมั้ย เดี๋ยวชั้นจะให้เอล์ฝ--"
"ไม่... ชั้นแค่อยากพบนาย" เจมส์เดินเข้ามาและลากเก้าอี้มานั่งตรงข้ามกับลูเซียส "นายยอมเสี่ยงตายเพื่อชั้น ถึงแม้ว่าจะทำเพื่อประโยชน์ตัวเองหรือทำเพราะความกลัวก็ตาม ลูเซียส เป็นครั้งแรกที่ชั้นรู้สึกได้ว่านายเป็นพี่ชั้น ถึงแม้ว่าชั้นจะถือว่านายเป็นพี่จากที่พ่อบอกให้ชั้นทำ แต่ครั้งนี้เท่านั้นที่ชั้นเห็นนายเป็นพี่จริงๆ"
เจมส์จับมือของลูเซียส ผู้ซึ่งอยากจะหยุดเวลาเอาไว้ซะ ความรู้สึกดีๆ มันมากจริงๆ ลูเซียสหลั่งน้ำตาต่อหน้าเจมส์เป็นครั้งแรก
"ชั้นขอโทษ... เจมส์ ขอโทษที่--"
"ไม่ต้องขอโทษ พี่ชาย ชั้นต่างหากที่ควรกอดนายซักครั้ง"
ทั้งคู่โอบกอดกันและกัน นานมากกว่าเจมส์จะปล่อยและเดินไปที่หน้าต่าง
"ถ้าชั้นกับลูกปลอดภัยจนถึงที่สุดแล้ว ชั้นจะพาแฮร์รี่มาพบนายเป็นคนแรก หวังว่าเดรโกจะเป็นญาติที่ดีต่อแฮร์รี่นะ!"
"อืม... ขอให้โชคดีเจมส์"
เจมส์ไปแล้ว ลูเซียสมองดูร่างของชายหนุ่มที่ขี่ไม้กวาดทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า...!
แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นเช่นนั้น!?
ในเวลาอันรวดเร็ว ข่าวการล่มสลายของจอมมารปรากฏไปทั่ว ลูเซียสลุกจากฝันร้ายเพื่อจะยอมรับความจริงว่าน้องชายคนเดียวของเค้าได้ตายไปแล้ว ท่ามกลางบ้านของเค้าที่แหลกเป็นจุน แฮร์รี่ พอตเตอร์รอดชีวิต และลิลี่! ลูเซียสไม่อาจจะยอมรับได้ว่าเกิดอะไรขึ้น! ขณะที่เค้าไปงานศพของคนเหล่านั้น!
เซเวอรัสอยู่ที่นั่น งานศพของลิลี่และเจมส์ แต่เค้าไม่อยู่ในงานหากแต่อยู่ห่างจากท่ามกลางผู้คนและการไว้อาลัยทั้งหมด ลูเซียสเดินออกจากผู้คนจำนวนมากและตรงไปที่เซเวอรัสที่ยืนพิงต้นไม้เหมือนไม่สามารถประคองตัวเองให้ยืนตรงได้ ใบหน้าซีดเซียวของเค้าฉาดฉายความเศร้าที่เย็นเยือกและหนาวเหน็บ ดวงตาสีดำที่เคยงดงามอย่างน่าพิศวงแดงกล่ำจนน่ากลัว มันบอกให้รู้ว่าเพื่อนรุ่นน้องของเค้าคนนี้ร้องไห้มากเพียงใดหลังจากทุกสิ่งเกิดขึ้น!
โดยไม่ทดทนต่อการฝังศพที่กำลังจะเกิดขึ้น เซเวอรัส สเนปเดินออกจากงาน ลูเซียสทิ้งลูกและภรรยาที่กำลังไว้อาลัยครอบครัวพอตเอตร์แล้ววิ่งตามเซเวอรัสออกไป เค้ารู้สึกถึงไหล่บอบบางที่ห่อเหี่ยวอย่างน่าสงสารนั่น และพยายามเรียก
"เซเวอรัส..."
ไม่มีคำตอบจากร่างบาง มีแต่น้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย...!
ความรักนี้ฆ่าเค้า!?
เพราะเค้ารักมาก.. รักจนยอมทรมาณตัวเองเพื่อให้เธอมีความสุข...
ความสุขของเค้าคือการปกป้อง ให้เธอได้หัวเราะ แม้ว่าหัวจะเจ็บเหมือนโดนมีดทุกครั้งที่คิดว่าเธอมีความสุขอยู่กับเจมส์!
ทั้งๆ ที่ความรักนี้กำลังฆ่าเค้า แต่เพื่อเธอเพียงผู้เดียว แม้ว่าจะต้องล้มลงไปนอนตายอยู่บนพื้นอย่างทรมาณก็ตาม!
วินาทีนั้น ลูเซียสดึงเซเวอรัสมาแล้วกอดแทบแน่นเหมือนที่กอดเจมส์เป็นครั้งสุดท้าย กอดเหมือนอย่างที่พี่กอดน้อง กับความรู้สึกรับผิดชอบต่ออีกฝ่ายเหมือนพี่พึงรักน้อง วินาทีนั้นเซเวอรัสทรุดตัวลงแล้วร้องไห้ ร้องไห้จนน่ากลัวว่าตาที่แดงกล่ำคู่นี้จะส่งผลให้น้ำตาไหลออกมาเป็นสายเลือด!
ความรักนี้กำลังฆ่าเซเวอรัส!
.................................................
..............................................................
.........................................
...............................
"...ลิลี่ ขอโทษ..."
เสียงพึมพำทำให้ลูเซียสมองดูเซเวอรัสที่นอนบนเตียงอย่างน่าสงสารด้วยจิตใจที่เจ็บปวด ไม่สามารถละสายตาจากเค้าได้ นาซิสซาวางน้ำชาลงบนโต๊ะข้างๆ ลูเซียส และบอกเค้า "วันพรุ่งนี้คุณต้องขึ้นศาล..."
"อืม...."
"ไปนอนเถอะ ชั้นจะเฝ้าเค้าเอง"
"เธอสิไปนอน เธอมีเดรโกให้ต้องดูแล"
"แต่ว่า..."
"ชั้นไม่เป็นไรหรอก เชื่อเถอะ"
นาซิสซาเดินไปที่ประตูก่อนจะบอกว่า "ชั้นก็ห่วงเซเวอรัสเหมือนกับคุณนั่นแหละ" เพื่อเตือนเค้าให้รู้ว่าคนที่กำลังทุกข์ไม่ได้มีแค่เค้า ลูเซียสเปิดจดหมายของดัมเบิลดอร์ออกอ่าน
---เธอจะหลุดคดีแน่นอน ชั้นสัญญาแล้วนี่---
-----------------------------------------------------
"คุณบอกว่าคุณถูกคาถารึ!?"
"ครับ ผมถูกคาถา"
"คำสาปสะกดใจเนี่ยนะ"
"ครับ ใช่"
เสียงพึมพำแบบไม่เชื่อดังขึ้น บาร์ตี้ เคร้าซ์ยืนขึ้น "พิสูจน์ได้มั้ย!"
"ข้อแรก ตัวท่านนั่นเองที่เป็นพยายานให้ผมได้ว่าผมมีความสัมพันธ์อันดีกับครอบครัวพอตเตอร์ คือผมมีสายสัมพันธ์อันแนบแน่นกับโอดินและแคสก้า เมอร์กันซึ่งเป็นพ่อแม่ของเฟรยา เมอร์กัน ผู้ซึ่งเป็นภรรยาของเลาเรส พอตเตอร์ ประการที่สอง เลาเรสและเฟรยานั้นเป็นพ่อและแม่ทูลหัวของผม ทำให้ผมกับเจมส์ พอตเตอร์มีความสัมพันธ์เฉกเช่นพี่น้องแท้ๆ ผมไม่มีเหตุจูงใจจะเป็นภัยต่อพวกเค้า ข้อที่สาม ผมเป็นเพื่อนสนิทของเซเวอรัส สเนปที่เป็นสายลับให้กับภาคีนกฟินิกซ์และผมรู้ความลับนี้ ถ้าผมเป็นฝ่ายผู้เสพความตายจริงผมย่อมเปิดโปงเค้าต่อจอมมาร และข้อสี่ ถ้าผมเป็นฝ่ายมืดย่อมไม่มีเหตุผลใดๆ ที่จะให้พวกภาคีเช่าบ้านเพื่อใช้เป็นที่หลบภัย ผมยอมรับว่าผมชอบการที่พวกเค้าพยายามรักษาเลือดบริสุทธิ์แต่ไม่ได้แปลว่าผมต้องชอบวิธีการของพวกเค้านี่นา"
เสียงแซดๆ ดังขึ้น บาร์ตี้ เคร้าซ์ให้แน่ใจว่าทั้งหมดเป็นความจริง "ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ คุณจะเป็นพยานให้ลูเซียส มัลฟอยว่าเค้าให้ภาคีนกฟินิกซ์เช่าบ้านได้มั้ย!"
ดัมเบิลดอร์ยืนขึ้น "ข้าแต่ศาล บ้านที่ก๊อดริกโฮโล่ที่เจมส์และลิลี่ พอตเตอร์อยู่นั้นเป็นบ้านของลูเซียสจริง เค้าเป็นคนเสนอให้ผมเช่าเพื่อที่จะเป็นที่หลบภัย และตอนนี้ท่านก็รู้แล้วว่าการที่ลอร์ดโวลเดอร์มอร์พบที่ซ่อนของพวกเค้าไม่ใช่เพราะลูเซียสแต่เป็นเพราะผู้เก็บความรับฝ่ายเราเองที่เป็นสายตัวจริงที่เอาความลับไปบอกแก่เค้า"
ลูเซียสได้รับอนุญาตให้กลับบ้าน และนัดฟังผลการไตร่สวนวันพรุ่งนี้ เค้าหวังว่าจะพ้นข้อกล่าวหาทั้งหมด ระหว่างทางที่จะกลับบ้าน ดัมเบิลดอร์มาพบเค้า
"ขอบคุณที่ช่วยผม!"
"ชั้นก็แค่พูดความจริง ต่อให้เธอเป็นผู้เสพความตายจริง แต่เธอก็ช่วยเราในนาทีสุดท้าย"
"งั้นถือว่าเราหายกันสินะ" ลูเซียสกำลังจะกลับ
"เธอเห็นเซเวอรัสมั้ย"
"เห็น..."
"เซเวอรัสยังเป็นอาจารย์ของฮอกวอร์ตอยู่ ยังไงก็ช่วยบอกให้เค้ากลับโรงเรียนด้วย"
"งั้นก็ขอให้จ้างเค้าให้ตลอดรอดฝั่งด้วย เพราะเค้าไม่มีที่ไปอีกแล้ว"
"เธอ... ดูไม่เหมือน... เบริฟรอทหรือบรูตัส!"
วินาทีนั้นเค้าชะงัก แต่ก็หัวเราะออกมา "พูดอะไรโง่ๆ แบบนั้น ผมจะเหมือนพ่อกับน้องชายหรือไม่มันสำคัญตรงไหน!" แล้วเดินจากไปเงียบๆ ดัมเบิลดอร์ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมเหมือนเค้าลืมอะไรบางอย่างไป ชายผู้นี้ชื่อลูเซียส แปลว่าแสงสว่าง ปกติพวกมัลฟอยจะไม่ตั้งชื่อลูกในแนวนี้ ถ้าเค้าชื่อเมมฟิสโต้(เจ้าความมืด) โครโนส คาออส น่าจะเหมาะมากกว่า
ลูเซียสทิ้งดัมเบิลดอร์ไว้ตรงนั้นแล้วเดินจากไปอย่างเงียบๆ กับความหยิ่งยโสครั้งสุดท้าย
แต่ข้างในรู้สึกเจ็บ...!
เค้ามองเงาที่ทอดยาวของตัวเอง อ้อมกอดของเจมส์ในฐานะน้องชายทำให้เค้าหนาวสั่น แม้จะไม่ได้รักเจมส์กับลิลี่เหมือนที่เซเวอรัสรักลิลี่ แต่ว่า ความรู้สึกว่างเปล่าของพวกเค้าคงไม่ต่างกัน มันเป็นความหดหู่ที่ยากจะบรรยาย
จนกระทั่ง...
"อยู่นี่เองเหรอ!?"
ลูเซียสสะดุ้งมองดู เบลลาทริกซ์ เลสแสตรงค์นั่งอยู่ที่ม้านั่งข้างทาง ลูเซียสมองรอบๆ ที่ไร้ผู้คนและมั่นใจว่าไม่มีตัวช่วยจึงพยายามจะหลบ เพราะหล่อนคือทหารเอกของจอมมารที่แม้แต่เค้าสามคนรวมกันก็ยังเป็นคู่ต่อสู้ด้วยยาก
"คิดจะไปไหนเจ้าน้องเขย!" เธอตวาดพร้อมกับคว้าคอเค้าแล้วเหวี่ยงไปกระแทกกับต้นไม้ ชักไม้กายสิทธิ์ออกมาจิ้มคอหอย ลูเซียสชักไม้กายสิทธิ์ออกมา แต่เบลลาทริกซ์เหวี่ยงก่อนที่จะทัน ร่างของเค้ากระเด็นไปจากเธอประมาณสามเมตรและไม่กายสิทธิ์ก็กระเด็นไปคนละทางเช่นกัน "กล้าดียังไง!" เธอตะโกนด่า
ลูเซียสไม่ลำบากใจที่แพ้ผู้หญิงแบบนี้ เค้าถามกลับทันที "ต้องการอะไร!"
"แก... หักหลังจอมมาร!"
"ผมก็แค่เอาตัวรอด เพราะผมไม่สามารถยัดตัวเองไปอยู่ในคุกได้!"
"แกให้ใครเช่าบ้านของแก"
"ผมไม่รู้"
"ชั้นถามว่าแกให้ใครเช่าบ้าน!" เธอกรีดเสียงและตอนนี้ เบื้องหน้าเค้าคือบาร์ตี้ เคร้าซ์จูเนียร์ สามีของเบลล่า ส่วนอีกสามข้างหลังเป็นเพื่อนผู้เสพความตายชาวต่างชาติที่เค้าไม่รู้จัก
"เบลล่า! เราเป็นญาติกันนะ!" ลูเซียสชักรู้สึกไม่ค่อยดี
แต่แล้ว เท้าของใครบางคนกลับเตะเข้าที่ปลายคางของเค้าและทุกอย่างก็ดับวูบ!
---------------------------------------------------------
เซเวอรัสอาบแต่งตัวเสร็จแล้วเดินมาทักทายเดรโกที่กำลังเล่นตามลำพัง เสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นทำให้เซเวอรัสรีบไปดูและเห็นนาซิสซาเอามือปิดปาก หน้าซีดเซียว เค้าสังเกตเห็นชื่อของลูเซียสที่กำลังเคลื่อนออกจากกระทรวงเวทมนตร์และไปหยุดที่ภาวะอันตราย!? ไม่น่าเป็นแบบนี้นี่! ดัมเบิลดอร์สัญญาแล้วว่าจะปกป้องเค้า!
"นาซิสซา! อยู่บ้านนะ! ดูแลเดรโกดีๆ ผมจะไปหาลูเซียสที่!" แล้วรีบแผ่นออกไปจากนาซิสซาที่กำลังร้องไห้
ลิลี่ตายแล้ว เรกูรัสตายแล้ว เค้าไม่ต้องการเสียเพื่อนที่แสนสำคัญอย่างลูเซียสอีกคน!
วินาทีที่เซเวอรัสถึงกระทรวงเวทมนตร์ เค้าถามหาทุกคนที่เข้าห้องพิพากษาและได้คำตอบเดียวกันว่าลูเซียสพ้นผิดไปแล้ว เซเวอรัสร้อนรนมาก ตอนนี้ซีเรียส แบล็กยังไม่ถูกจับ ล่าสุดเพ็ตติกรูมีข่าวว่าตายแล้ว เซเวอรัสทะยานขึ้นมองจากที่สูงอันเป็นวิชาที่ได้เรียนมาจากจอมมาร เค้าเห็นดัมเบิลดอร์อยู่ใกล้ๆ และพุ่งลงไปหา
"ท่านอาจารย์ใหญ่!"
"เซเวอรัส! มาแล้วเหรอ! แล้วทำไมมาที่นี่ ทำไมไม่ไปสอน"
"ลูเซียสอยู่ไหนครับ!?"
"เราพึ่งแยกกันเมื่อเกือบชั่วโมงที่ผ่านมาและชั้นกำลังจะกลับ" เค้าตอบงงๆ ก่อนจะถามพลางมองดูหน้าที่ดูหมองมากของเซเวอรัส ความเสียใจในการตายของลิลี่หายไปแล้วแทนด้วยความกังวล "เกิดอะไรขึ้น"
"ป้ายบอกตำแหน่งที่บ้านลูเซียสบอกว่าเค้าอยู่ในอันตราย"
"ใจเย็นๆ พ่อหนุ่มที่รัก, เรซัม" ดับเบิลดอร์กล่าวพลางปรบมือ เอล์ฝประจำบ้านของฮอกวอร์ตปรากฏขึ้น "เธอยังจำผู้ชายผมยาวสีเงินที่เป็นเจ้าของบ้านที่ชั้นขอเช่าเมื่อเร็วๆ นี้ได้มั้ย เธอเสริฟน้ำให้เค้าด้วย"
"ค่ะ อีชั้นจำได้!"
"หาเค้าให้พบแล้วรีบมาบอกชั้น และอย่าแสดงตัวถ้าพบเค้า เพราะเค้าอาจจะอยู่ในอันตรายชนิดที่เธอก็อาจจะอันตรายยิ่งกว่า"
เรซัมหายไปแล้ว เซเวอรัสได้แต่ฝากความหวังไว้กับมัน!
ลูเซียสตืนขึ้นมาในสภาพถูกมัดมือไขว้หลังไว้ เค้าอยู่ในห้องมืดๆ กับอดีตเพื่อนร่วมอุดมการณ์หกคน เบลลาทริกซ์ก้าวเข้ามา เค้าหนาวเยือกขึ้นมาทันทีเพราะตระหนักได้ว่าไม่มีไม้กายสิทธิ์
"แกให้ใครเช่าบ้าน"
"ดัมเบิลดอร์"
"โกหก ดัมเบิลดอร์แค่จัดการทำสัญญา! แต่คนที่เช่าบ้านแกตัวจริงไม่ใช่เค้าและไม่ใช่พวกพอตเตอร์ด้วย! ลูเซียส แกกล้าติดต่อกับดัมเบิลดอร์ คิดจะหักหลังจอมมารใช่มั้ย!?"
"ผมเปล่า!" ลูเซียสถอยกรูดจนติดผนัง เหงื่อท่วมตัว "ผมถูกคาถา!"
"แกจะบอกว่าคำสาปสะกดใจอีกละสิ แกพึ่งบอกว่าคำสาปทำให้แกเข้ากับพวกเรา แล้วตอนนี้แกจะอ้างว่าคำสาปทำให้แกทรยศเราด้วยเรอะ! แกคิดว่าชั้นโง่รึไง! ได้เพื่อนจอมกะล่อน!" สามีของเบลลาทริกซ์-พี่เขยของเค้าและนาซิสซาพ่นออกมาจนน้ำลายแตกฟอง
เคร้าซักไม้กายสิทธิ์ออกมา นี่คือจุดจบของนกสองหัว! ลูเซียสหลับตาเพราะไม่อยากรับรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น 'ลาก่อนเดรโกลูกพ่อ ดูแลแม่ดีๆ นะครับตัวเล็ก' แต่แทนที่ทุกอย่างมันจะวูบไปเลย เค้ากลับรู้สึกเหมือนมีดที่ร้อนจัดมากมายกำลังรุมแทงเค้าและเสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นจากการที่เค้าไม่ได้ตั้งตัว ร่างผอมสูงดิ้นพราดๆ ยิ่งกว่าไส้เดือนโดนน้ำร้อน ก่อนทุกอย่างจะหยุดลง
ลูเซียสนอนหมดสภาพอยู่กับพื้น และคำถามที่ดังขึ้น ไม่รู้ว่าของใคร "ใครที่แกให้เช่าบ้าน"
ลูเซียสพยายามคิด เพราะไม่อยากทรมานมากกว่านี้ แต่สมองไม่ทำงาน
จากนั้นความเจ็บปวดก็ปราดเข้ามาอย่างรุนแรง ต่อเนื่อง และต่อเนื่อง จนกระทั่งเสียงหนึ่งดังขึ้น เป็นของผู้หญิง "พอก่อน! เดี๋ยวเป็นบ้าพอดี! เราต้องการข้อมูลจากคนที่สติสมประกอบกว่านี้!" ลูเซียสสั่นเหมือนเด็กขณะที่เธอกระชากเค้าขึ้นมา เป็นครั้งแรกที่กลัวผู้หญิงคนนี้จับใจทั้งๆ ที่เป็นเพื่อนที่เรียนจบมาด้วยกัน และด้วยคาถาบางอย่าง เค้าเริ่มได้สติและเริ่มนึกออกว่าอะไรเป็นอะไร
"แฟร้งค์และอลิซ ลองบัตท่อม" ลูเซียสพูดพลางหอบ "สองคนนั้นเช่าบ้านผม"
"แค่นั้นเหรอ มีใครอีกมั้ย?"
"เซเวอรัสเป็นนายหน้า ติดต่อดัมเบิลดอร์ให้ พวกลองบัตท่อมเป็นผู้เช่า คนอยู่จริงเป็นเจมส์กับลิลี่"
ร่างของลูเซียสหล่นลงพื้น น้ำตาไหลเป็นสาย รวมทั้งน้ำลายที่ไหลหยดย้อยออกจากปากอย่างควบคุมไม่ได้ นึกไม่ถึงว่าคนที่ทำร้ายเค้าจะเป็นพี่สาวของภรรยา ร่างกายทั้งหมดสั่นสะท้านไม่ต่างจากเด็ก ความเจ็บปวดอย่างสาหัสยังทิ้งร่องรอยบนผิวกายแม้ว่ามันจะไม่มีบาดแผลก็ตาม สารรูปของเค้าตอนนี้คงดูทุเรศมาก
"เราจะไปหาสองคนนั่น พวกนั้นต้องรู้ที่อยู่ของจอมมารแน่ๆ พวกคุณอยู่เฝ้าหมอนี่ไว้ เรายังต้องใช้ประโยชน์จากเค้า" เคร้าซ์บอก
"เราสามารถทำอะไรกับหมอนี่ให้หายแค้นได้บ้างวะ!?"
"อะไรก็ได้ อย่าให้ตายหรือเป็นบ้าก็พอ"
พวกนั้นไปแล้ว แล้วเจ้าพวกสามคนก็เริ่มคุยกัน "จะทำยังไงกับมันดี"
"เขมือบไง!" อีกคนดูตื่นเต้น
"ตลกแล้วแก! ตูไม่มีกินผู้ชายเป็นอาหารเว้ย!"
"แต่ชั้นอยากลอง" อีกคนเดินเข้ามาพร้อมกับดึงไม้กายสิทธิออกมาแล้วใช้มันฉีกเสื้อผ้าลูเซียสเป็นริ้วๆ "เห็นเค้าบอกว่าข้างหลังดีกว่าข้างหน้า!"
"อา... ลูเซียส มัลฟอยผู้น่าสงสาร อยากรู้จังว่าพ่อนายจะทำหน้ายังไงถ้ารู้ว่าผู้นำตระกูลมาโดนผู้ชายด้วยกันรุมโทรมในที่ๆ ไม่มีใครรู้จักแบบนี้"
เค้าไม่มีแม้แต่สติพอที่จะกรีดร้องขอความเมตตา วินาทีนี้เค้าตระหนักชัด! เซเวอรัสรู้สึกยังไง!? แต่ก่อนที่ศักดิ์ศรีทั้งหมดของเค้าจะจบสิ้น คาถาสะกดนิ่งของใครบางคนพุ่งเข้ามา ชั่วเค้าได้หวุดหวิด คนหนึ่งพยายามหลบหนีแต่โดนมือปราบมารสามคนรวบตัวไว้! อีกคนพยายามขัดขืนจึงโดนสังหารซะ เซเวอรัสพุ่งเข้ามาหาเค้าและกอดไว้ แต่ลูเซียสแทบไม่รู้สึกถึงอ้อมกอด สมองเค้ายังเบลออยู่
บาร์ตี้ เคร้าซ์ และ แมดอายมู๊ดดี้เข้ามาดูอาการ พลางพูดกับดัมเบิลดอร์ "เค้าต้องการพัก" มู๊ดดี้บอก "ดีนะที่เรามาทัน ไม่งั้นอาจจะเสียสติไปเลยก็ได้ ผลข้างเคียงของคำสาปกรีดแทงค่อนข้างน่ากลัว ไม่นึกเลยว่าจะถูกผู้เสพความตายเล่นงานเอาแบบนี้"
"อันที่จริงผมยังไม่สามารถเชื่อใจเค้าได้สนิทแม้ว่าดัมเบิลดอร์จะรับลองแล้วก็ตาม" เคร้าซ์ถอนใจ "แต่ลองแบบนี้แล้วผมเห็นที่ต้องยกประโยชน์ให้จำเลยแล้วล่ะ เพราะถ้าเค้าไม่ถอนตัวไม่น่าจะถูกเล่นงานขนาดนี้"
"เอล์ฝประจำบ้านบอกว่าคนที่จับลูเซียสมามีหกคน แต่นี่มีแค่สาม!" เซเวอรัสกังวล เพราะกลัวว่าทั้งสามจะหันไปเล่นงานนาซิสซาแทน
"เราจะสอบสวนจากสองคนที่เราจับได้" ดัมเบิลดอร์บอก "เซเวอรัส เธอต้องกลับไปที่ฮอกวอร์ต เพราะที่นั่นเท่านั้นที่ปลอดภัยที่สุด มู๊ดดี้ ผมคิดว่าอาจจะต้องส่งคนไปรับตัวนาซิสซากับเดรโกมาด้วย! ถ้าลูเซียสโดนขนาดนี้สองคนนั่นก็อันตรายเหมือนกัน!"
"พ่อ...!?" เซเวอรัสกระซิบก่อนจะเสียงดังขึ้น "ท่านอาจารย์ใหญ่! ฝากลูเซียสด้วย! แล้วผมจะรีบกลับมา!"
เซเวอรัสรีบไปทันที ตอนนั้นดัมเบิลดอร์ยังกังวลไม่มาก แต่เมื่อผ่านไปสามชั่วโมงเค้ามองดูร่างที่สลบไม่ได้สติของลูเซียสและนาซิสซาที่นั่งน่าซีดข้างๆ สลับกัน ข่าว... บอกว่าเพ็ตติกรูตายแล้ว! แม้แต่เพื่อนสนิทของเค้าซิเรียสยังฆ่าได้ลง นับประสาอะไรกับเซเวอรัสที่เป็นคู่กัดกันมาตลอด!
"ผมฝากลูเซียส มัลฟอยเลยแล้วกัน! ผมต้องตามเซเวอรัสไปเดียวนี้!" ว่าแล้วก็จากไป
"อะไรกันเนี่ย!?" มู๊ดดี้ครางอย่างไม่เข้าใจ
ดัมเบิลดอร์ค่อนข้างมั่นใจว่าเซเวอรัสจะต้องกลับไปที่บ้าน และหัวใจของเค้าแทบจะหล่นลงกับพื้นเมื่อเห็นประตูบ้านที่เปิดอ้ากับตรามารที่ลอยบนฟ้า เค้าพุ่งเข้าไปและเห็นเซเวอรัสกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงตู้หนังสือ และด้ามไม้กวาดที่ถูกหักเป็นสอนส่วนและอันหนึ่งแทงทะลุอกซีกขวาของเซเวอรัสและตรึงเค้าไว้กับตู้หนังสือนั่น ใบหน้าของดัมเบิลดอร์เป็นสีเทาทันทีเมื่อเห็นสภาพนั้น เลือดมากมายไหลจากจมูก ปาก และแผลที่ช่องอก หยดลงกับพื้นอย่างแผ่วเบา
ดัมเบิลดอร์ทรุดลงข้างๆ เซเวอรัสและคลำพบชีพจรที่เต้นอ่อนเต็มทน เค้าถอนด้ามไม้กวาดออกอย่างนิ่มนวลที่สุดด้วยเวทมนตร์ ร่ายคาถาเพื่อช่วยชีวิต ก่อนจะอุ้มไปวางที่โซฟา แล้วจากนั้นก็แตะชั้นหนังสือที่ดูไม่เสถียรเพื่อจะพบว่ามันเป็นประตู และเค้าพบบันได โทไบอัส สเนปหลับอยู่ที่ด้านหลังนี่เอง
ใบหน้าของเค้าเต็มไปด้วยความขยะแขยงเมื่อนึกได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เซเวอรัสคงพยายามปกป้องพ่อระหว่างที่ถูกผู้เสพความตายคนหนึ่งเข้าโจมตี ดูจากรูปการ มันพึ่งเร็วๆ นี้...
เร็วๆ นี้เหรอ?
วินาทีนั้นเอง เค้าไหวตัวทันและเสกคาถปัดป้องคำสาปพิฆาตที่เล็งมาที่เค้า!
TBC.
ความคิดเห็น